Genderdysforie deel 13: Dagje dierentuin... oftewel: waar een nijlpaard zwembad wel niet goed voor is.

Heel af en toe trakteer ik mezelf eens op een social deal aanbieding. Er is namelijk niet zo heel veel geld hier, dus een bezoekje aan een pretpark of dierentuin zit er zonder hele mooie aanbieding meestal niet in. (En ik mag nog van geluk spreken hoor, want voor heel veel andere mensen is dit dus nooit mogelijk, bij mij af en toe dus wel). 

Een hele tijd terug kocht ik een deal voor de lokale dierentuin, maar omdat je sinds corona van tevoren moet vertellen wanneer en hoe laat je komt en vooruit plannen niet echt mijn sterkste kant is, was het er nog niet van gekomen. En toen ik vorige week dus een blik wierp in mijn app, zag ik dat ik welgeteld alleen nog de volgende dag had om mijn deal in te leveren... Dus... zo gezegd zo gedaan.

Het was een erg warme dag en ook daar ben ik niet zo goed in. Warme dagen zijn eigenlijk de enige dagen waarop ik merk dat ik astma heb en dat ademen niet altijd helemaal vanzelf gaat. En juist... zo'n dag was het dus!

Het was ook een dag waarop mijn genderdysforie behoorlijk van zich liet horen in mijn hoofd en dus besloot ik om dat te doen waarvan ik weet dat het het dysforie monster in mijn hoofd soms wat minder maakt: ik besloot mijn binder aan te trekken...

Voor alle niet transgender mensen en andere onwetenden... Een binder is een kledingstuk om je borst platter te maken. Je kunt het vergelijken met een hele, hele strakke sportbh (en het liefst drie maten te klein) maar dan in de vorm van een (in mijn geval) lang hemd, waar je je eerst met heel veel moeite in wurmt, dan je linkerborst onder je linker oksel propt en de rechterborst onder de rechteroksel zodat je borst platter en meer mannelijker lijkt. (over uittrekken hebben we het maar even niet, dat is een vak apart).

Nu hoor ik menig vrouw of anderszins borstendragend persoon denken.... doet dat niet vreselijk veel pijn? Mwaahhh, laten we zeggen dat het op zich went, maar prettig is echt een heel ander verhaal. Maar dat maakt misschien wel duidelijk hoe groot de pijn of last van de genderdysforie is, als je jezelf (met 30 plus graden) in zo'n ding wil hijsen. 

Ik vind het zelf niet (meer) pijnlijk, maar doordat het zo strak zit, kan ik wel moeilijker ademen. En dan heb ik dus eigenlijk ook nog een maat te groot, omdat anders mijn longverpleegkundige 'heel boos' op me wordt. (nee hoor, ze is heel lief...) Het is natuurlijk niet de bedoeling dat ik het ene probleem (genderdysforie) vervang door een volgend probleem (ademhalingsproblemen). En dus neem ik genoegen met een minder strakke binder, tot het moment dat die krengen er eindelijk afgesloopt zullen gaan worden....

Ik dwaal af... Warme dag, dierentuin, binder... Juist... 
En met die binder en dus iets plattere borst durfde ik ook  mijn favoriete outfit aan: korte camouflage cargo broek, m'n Australië petje en een heren singlet.... En zo sjokte ik dus heerlijk rustig door de dierentuin, op zoek naar de dieren die het net als ik allemaal bloed heet hadden en op de energie bespaarstand stonden. 

Maar ja, uiteindelijk komt er (door het vele drinken) een moment waar ik in zo'n omgeving altijd een beetje tegenop zie: ik moest naar de wc. 
Ja en, hoor ik u denken, wat is het probleem? Nou... ik weet nooit zo goed waar ik voor moet kiezen. Ik vind mezelf nu eenmaal geen meisje en geen jongen, dus een deur kiezen vindt mijn hoofd niet zo makkelijk. Invaliden toilet is doorgaans de beste keuze, maar net op dat moment was die niet open/bezet... En dus besloot ik te doen wat ik uit gewoonte meestal doe: ik liep het damestoilet binnen. 

De details zal ik u besparen, maar terwijl ik vervolgens braaf mijn handen sta te wassen en mijn fles bij sta te vullen ontstaat er een ongemakkelijke situatie. Er komt een groepje (pré)puber meisjes binnen met een begeleidster (schoolreis). Ze lopen half de deur in, zien mij staan, lopen weer met zijn allen naar buiten, kijken nog eens naar het plaatje op de deur, discussiëren met elkaar in een taal die ik niet versta en dan komt de begeleidster met een boos gezicht (en bijbehorende stem) op me af met de mededeling dat dit het damestoilet is en dat ik daar dus niet hoor. 
Ik draai rustig de dop op mijn fles, droog mijn handen aan mijn broek, glimlach naar de vrouw en loop naar buiten... Zonder dat die mevrouw het wist had ze me stiekem best blij gemaakt. 

Later die dag besloot ik om dan maar de heren wc in te lopen (bestaande uit enkel hokjes, net zoals bij de dames), maar ook daar werd er vreemd gekeken en iets gezegd (wat ik niet verstond). Dus tja... het moge duidelijk zijn: ik hoor nergens thuis en dat komt dan op zich wel weer overeen met hoe ik het zelf beleef....

Maar zoals ik net al schreef, ik werd er wel een beetje vrolijk van, want blijkbaar zaai ik met mijn binder en mijn petje inmiddels af en toe wel wat twijfel en dat vind ik zelf wel fijn... (niet twijfel zaaien op zich, maar wel dat ik niet automatisch tot vrouw wordt gebombardeerd!)

Die dag viel me nog iets op aan mezelf. Iets wat ik misschien wel al wist, maar waar ik me nooit zo heel erg bewust van was geweest. 

Op de dagen waarop ik mijn binder niet aan doe, en je het bestaan van mijn borsten dus wel kunt zien, ga ik automatisch mijn best doen om dat minder te laten zien. Ik loop al vanaf mijn puberteit 'krom', d.w.z. met mijn schouders een beetje naar voren gebogen zodat ik mijn borst verberg. En dat doe ik dus al zo lang dat ik laatst van een fysiotherapeut te horen kreeg dat mijn skelet dus min of meer zo vergroeid is.... Als ik ergens stil moet staan, dan gaat er automatisch eigenlijk altijd minstens één arm voor mijn borstkas... En dat viel me eigenlijk nooit echt op, tot afgelopen week dus. 

Die dag in de dierentuin, toen ik langs het spiegelende glas van het nijlpaarden verblijf/zwembad liep, viel het me op dat ik me met mijn binder écht anders voel, een soort van zelfverzekerder en dat kun je ook aan me merken (ik zag het zelf): ik loop en sta letterlijk rechter op, hoofd omhoog en kijk de wereld in (in plaats van naar de grond). Ik voel me zekerder en vrijer en zo loop ik ook rond. 

En terwijl ik mezelf zo zag in dat spiegelende glas werd ik blij en verdrietig tegelijk.... Zo zou ik altijd wel willen zijn. Zo zou ik me altijd wel willen voelen.... Vrij....

Dus... laat die borstverwijdering maar gauw komen.. ik ben er meer dan klaar voor!

foto: plaatjes gevonden via internet
(kunstenaars voor mij onbekend, weet je wie het zijn,
laat het me weten: ere wie ere toekomt!)

Genderdysforie deel 12: What's in a name....

Tijd voor een nieuwe naam dus. Het lijkt misschien iets heel simpels, maar dat was het voor mij zeker niet. Het idee dat een nieuwe naam 'voor altijd' is, vond ik best een beangstigende gedachte, want wat als je er na een tijdje achter komt dat de door jou uitgekozen naam toch niet bij je past?

Ik had tenslotte al een keer vrij ondoordacht en overhaast een keuze gemaakt (Mick) en kwam er na een tijdje achter, dat dat het toch niet helemaal was. En dus ging ik terug naar mijn geboortenaam, want tja, alhoewel het iedereen meteen aan 'vrouw' doet denken, is het wel wie ik al die jaren geweest ben. 

Een beetje als je lievelingstrui... Hij zit heerlijk, lekker comfortabel, zacht, vertrouwd en ook al zitten er hier en daar wat vlekken in die er niet meer uitgaan, en komen er hier en daar wat gaatjes in, toch doe je hem het liefst niet weg... Maar misschien ben ik gewoon een beetje vreemd dat ik dat heb met mijn lievelingstrui, t-shirt, broek enz...

Hoe dan ook, een naam kiezen vond ik ingewikkeld, want wat ik ook bedacht, het voelde toch niet zo lekker als die ene uitgelubberde 'lievelingstrui'. Maar ja, aan die lievelingstrui heb ik ook ooit moeten wennen en dat kon alleen door hem aan te trekken...

Ik had vrienden en kennissen om hulp gevraagd om een lijstje te maken van namen die ze bij mij en mijn initialen vonden passen en zo kwam ik tot een top vier. Maar eigenlijk wist ik in mijn hoofd wel al welke van de vier het zou gaan worden. 

Tot het tandartsbezoek waar ik laatst over schreef, bleef ik maar volhouden dat die nieuwe naam nog niet nodig was. En ach, wat is 'nodig'? Maar ik denk dat ik dat ook wel een beetje vol bleef houden omdat ik het kiezen van die naam heel spannend vond. Op het moment dat ik het hardop zou zeggen, dan was het 'echt' of zo en kon ik niet meer terug. (wat natuurlijk onzin is, want je kunt altijd terug!)

Toen ik Mick 'werd', kon ik dat voor mijn gevoel niet overal zijn, waardoor ik vooral 'part time Mick' werd en dat niet goed voelde. 

Mijn grootste struikelblok zat destijds bij (joh, je raadt het al...) mijn familie. Ik wist niet goed hoe ik ze moest vertellen dat ik transgender was en dan ook nog dat ik mijn naam ging veranderen. Ik wist niet hoe ik het moest brengen en ik wist ook niet of ik kon dealen met hun reactie en dus deed ik waar ik goed in ben: ik deed het gewoon niet! 

Dat was makkelijker, maar ik werd er zeker niet gelukkiger van!
Een les voor deze keer dus: óf je doet het helemaal, óf je begint er niet aan!

De zaterdag na het tandartsbezoek, besloot ik in een beeldbel gesprek met  Woonbegeleider dat het tijd was en na enige moeite (het bleef gewoon lastig, al stond mijn keuze voor een naam inmiddels echt wel vast) sprak ik uit welke naam ik gekozen had en dat ik voortaan zo genoemd wilde worden met gender neutrale voornaamwoorden. En vanaf dat moment werd ik S*!

Er kwam een klein groepje mensen om me heen die 'mijn grote geheim' alvast mochten weten, zodat ik ook een beetje kon wennen, terwijl ik op een plan broedde om het mijn familie te vertellen.

In april besloot ik eindelijk dat het tijd was om aan mijn ouders te vertellen dat ik non-binair was. En hoewel ik ervan overtuigd ben dat er meer dan genoeg aanwijzingen in mijn jeugd te vinden waren, hadden ze dit blijkbaar niet aan zien komen en sloeg mijn mededeling in als een bom. Pas een paar weken geldeden, twee maanden later dus, toen ik eindelijk mijn plannetje klaar had om ze over mijn nieuwe naam en voornaamwoorden te vertellen, kwam er voor het eerst een reactie van hun zijde op wat ik hen in april vertelde. En met die reactie zakte de moed voor deze volgende stap meteen weer in mijn schoenen en stelde ik het weer even uit. 

Uiteindelijk heb ik afgelopen week mijn plannetje uitgevoerd en heb ik mijn familie op de hoogte gebracht. Op mijn eigen manier uiteraard. 
Pas toen ik zeker wist dat de boodschap aangekomen was, heb ik (een groter deel van) 'de rest van de wereld' op de hoogte gebracht, en zo zal ik de komende tijd nog wel even bezig blijven gok ik. 

Mijn familie heeft tijd nodig, dat snap ik diep van binnen ook wel. Ik ben hier, met deze genderzooi, al dertig jaar bezig, maar voor hen is het nieuw en dus ligt mijn tempo voor hen heel erg hoog. Ik zit als het ware al in Parijs en zij staan nog thuis op het perron te wachten op de trein... zo iets... 

Het stomme is (of misschien is dat juist wel niet stom) dat ik de afgelopen weken moeite had om aan mijn nieuwe naam te wennen. Het voelde een beetje alsof je linkshandig bent en iets met je rechterhand moet doen... Een beetje een 'ieeeeuw' gevoel. Maar sinds ik mijn familie heb ingelicht en ik weet dat ze het ontvangen hebben (ook al heeft er (nog) nauwelijks iemand gereageerd), voelt het ineens minder 'ieeeeuw' en voel ik me ook meer S dan die dagen ervoor. 

Ik begin er dus langzaam aan te wennen.
En ik hoop dat de rest van de wereld (inclusief mijn familie) dat ook (ooit) gaat lukken.

foto: internet

* Aangezien ik hier gewoon als Mick blijf schrijven, vind ik het verder niet zo relevant om mijn nieuwe naam hier te delen.