Op bezoek bij de plaatselijke Vampier…..een verhaal over sociale voelsprieten of juist het gebrek daar aan…

Goed…. Vandaag mocht ik dan voor het eerst bloed doneren bij de bloedbank. En ik heb mijn portie ongepaste vragen en opmerkingen voor vandaag wel weer gehad. Misschien zelfs wel voor de komende week. 

En wat ik daar misschien wel het allerergste aan vind, is dat ze afkomstig zijn van de arts waar je vooraf je bloeddruk en hb gehalte moet laten meten. 

Blijkbaar hebben ze (of in ieder geval deze persoon) vast een hoop medische kennis, maar weinig tot geen mensenkennis, empathie, voelsprieten of common sense. 

Ik snap best dat als je een trans persoon in het wild tegen komt dat je een zekere nieuwsgierigheid hebt en dat er allerlei vragen door je kop schieten. Dat heb ik ook iedere keer dat ik een marsmannetje zie. Maar dat betekent nog niet dat je al die vragen ook op me af moet vuren. 

Ik begrijp bijvoorbeeld niet zo goed waarom je wil weten welke geslachtsorganen ik heb, als ik mijn geboorte geslacht (want dat staat nog op mijn ID en dat is bij bloeddonatie leidend) op het formulier heb ingevuld dat je voor je neus hebt liggen. Hoe is dat relevant voor waar ik voor kom: bloed doneren. Ga je dat bloed soms uit mijn geslachtsorganen halen? Laat het me weten, want dan ren ik nu nog weg! 

Is het voor jou belangrijk om te weten hoe ik dan seks heb, als ik de vragen op het formulier die over de ‘gevaren’ omtrent seks mbt bloed donatie al ingevuld heb? (En nee, deze vraag van de arts verwees niet naar die specifieke vragen op het formulier maar was pure sensatie/nieuwsgierigheid).  

Waarom zou ik van adres moeten veranderen als ik van geslacht wijzig, omdat ‘mensen zoals ik’ dat in het land waar jij gewoond hebt, dat moeten doen, maar heb je verder geen idee over de homo/transfobische kant van dat land? 

En ok dit was een cultuur dingetje ipv een nieuwsgierigheid want in het land waar je oorspronkelijk vandaan komt bestaan er ‘alleen maar mannen en vrouwen en geen mensen zoals ik’. Maar je mag je afvragen waarom er dan zoveel lhbtiq+ vluchtelingen uit jouw land hier (en elders) asiel aanvragen.  

Zo volgden er nog een paar vragen en opmerkingen, een enkele ook niet trans gerelateerd, maar wel vol oordeel. 

En toen ik vervolgens enigszins verbaasd en verward in de stoel lag te wachten om aangesloten te worden door de daadwerkelijke vampier, kwam je me nog eens expliciet vragen of ik geen sex ‘als man’ had gehad. 

Wat je daar dan precies mee bedoelde heb ik maar even niet gevraagd, ik was het helemaal beu en ik heb de vragen die relevant waren naar waarheid ingevuld op je formulier daar moet je het maar mee doen. 

Die vampier was overigens een andere zeer vriendelijke medewerker die erg haar best deed om me op mijn gemak te stellen en me vroeg of ik erg zenuwachtig was. 

Ik antwoordde haar naar waarheid, dat ik tegen het gesprek met de arts het meeste op zag en ze vroeg me waarom. 

Ik legde uit wat er zojuist gebeurd was en gaf een aantal voorbeelden zoals hierboven en ze gaf aan dat dat inderdaad niet zo gepast was. Of ik daar wat mee wilde, of ik het gesprek met de arts aan wilde gaan? Want het is natuurlijk niet de bedoeling dat je hier met een rotgevoel weggaat. Maar ik ken mezelf goed genoeg om te weten dat ik van zo’n gesprek nog veel meer van stuur zou zijn, dus dat heb ik (voor dat moment) maar even niet gedaan. 

En nu kan iedereen denken, vinden en roepen dat ‘wij regenboog mensen’ altijd nogal snel op onze (al dan niet aanwezige) pik getrapt zijn en dat het ook nooit goed is. 

Dat kan, dat mag. 

Misschien is dat ook wel zo, al denk ik dat dat best meevalt. En als het wel zo is, dan compenseren wij qua ‘overgevoeligheid’ misschien mensen zoals deze arts die geen enkele vorm van sociale voelsprieten blijkt te bezitten. En geloof me, er zijn bedoeld of onbedoeld, veel meer personen zoals deze arts. 

Gelukkig zorgde de ‘vampier’ en de rest van de medewerkers er toch nog voor dat het verder een prettige ervaring was. Maar boy, oh boy, wat kijk ik uit naar het moment waarop ik niks meer hoef uit te leggen en mijn paspoort gewoon klopt….. 

Nog even….

Leven op de rand van een mijnenveld...oftewel: een verhaal over ptss

Als je me echt zou kennen, dan zou je weten dat ik in mijn leven best wel wat dingen heb meegemaakt. Dingen die ik beter niet had kunnen meemaken. En als je me nog beter kent, dan weet je dat ik daar in mijn huidige volwassen leven, nog steeds best wat last van heb.

Dat ik stemmen hoor die anderen (schijnbaar) niet kunnen horen, zou inmiddels echt geen geheim meer moeten zijn. En als je mijn boek gelezen hebt, of gewoon hier al langere tijd mee leest, dan zou het ook geen nieuws moeten zijn, dat die stemmen veel te maken hebben met de dingen die ik mee maakte, mijn trauma's. Maar dat is niet het enige waar ik vandaag de dag nog last van heb. 

Waar ik het niet zo vaak over heb, zijn de nachtmerries, de flashbacks en de herbelevingen. Ik heb het er niet over, niet omdat dat geheim moet blijven, maar vooral omdat het niet de leukste verhaaltjes oplevert (niet dat dat moet, maar toch, ik ben er ook niet op uit om anderen te traumatiseren met mijn schrijfsels). En zelfs als ik heel goed en hard nadenk over hoe ik zoiets inhoudelijk nou in een blog-proof jasje zou kunnen gieten, dan weet ik daar niet zo één, twee, drie een antwoord op. En dus heb ik dat nog nooit/zelden gedaan. En ook vandaag zal ik dat niet doen. 

De laatste weken/maanden heb ik extreem veel last van nachtmerries en flashbacks. Ik noem dit overigens doorgaans 'filmpjes'.  Normaal gesproken zijn ze er ook wel, maar dan is het 'redelijk hanteerbaar', dan voelt het alsof ik er op de een of andere manier een soort van controle over heb (wat een illusie is, maar toch). Iets met (letterlijk) ademhalen en doorgaan. Maar er zijn periodes waarin dat niet meer zo makkelijk gaat als dat ik het zojuist opschreef. En dit is dus zo'n periode.

Het vreemde is dat het begon met één specifieke trigger, oftewel iets wat de herinnering uitlokt. Zo'n trigger kan van alles zijn: een beeld, een geur, een geluid, een gevoel, een voorwerp, een persoon noem maar op. In mijn geval was het dit keer de combinatie van een vlieg en een spin. De details van het filmpje zal ik jullie besparen, die zijn ook niet zo belangrijk voor wat ik wil vertellen. 

Deze twee beestjes zorgden er in een nano seconde voor dat ik niet meer de volwassen Mick was, maar dat ik ongeveer zes jaar oud was. Op dat moment bestaat de volwassen Mick niet meer, de huidige omgeving waarin ik leef niet meer, maar alles wat ik zie, hoor, ruik en proef is de wereld waarin die zes jarige Mick die dit voorval meemaakte toen leefde. En voor het eerst in hele lange tijd bevroor ik en kon ik hier niet meer uit mezelf uitkomen, wat (voor mij) betekent dat ik een boel tijd kwijt raakte (een paar dagen). 

Die triggers zijn irritante dingen, ze zijn namelijk overal en altijd. Je hebt er die heel duidelijk aanwezig zijn en die min of meer voorspelbaar zijn. Deze vind ik persoonlijk het 'fijnst' omdat je je op deze enigszins kunt voorbereiden en ze zelfs soms kunt vermijden. Maar uiteraard is dat echt niet altijd mogelijk en werkt het ook écht niet altijd zo simpel en perfect als ik het net schreef, want het nare van dat hele ptss gebeuren is het onvoorspelbare karakter.

Er zijn echter ook triggers die verborgen zijn, die je niet kunt zien aankomen, die je niet kunt voorspellen en waarvan je misschien niet eens weet dat ze een trigger zijn. En ik merk dus de laatste tijd dat dat er stiekem een heleboel zijn. Overal in mijn leven duiken ineens onverwacht allerlei triggers op, ook als die er voorheen in dezelfde plaats en situatie nog niet waren. En dat is erg naar (understatement of the year).

Ik vroeg me af hoe ik aan mijn hulpverleners of andere mensen in mijn omgeving kon uitleggen hoe het momenteel voor mij voelt en werkt. En ik geloof dat de volgende vergelijking wel redelijk in de buurt komt. 

Voor mij (en dit is dus puur persoonlijk en niet voor iedereen met ptss geldend) voelt het hebben van ptss een beetje als leven op de rand van een mijnenveld. Je balanceert in je dagelijkse leven op die rand en dat gaat meestal goed. Maar soms gebeurt er iets, bijvoorbeeld slaapgebrek, of een zuchtje wind (tegenslag), waardoor dat balanceren niet meer zo soepel gaat, je je evenwicht verliest en je over de rand kukelt het mijnenveld in. 

Terwijl je het veld in kukelt land je op een mijn, die onmiddellijk ontploft (flashback), maar die jou zelf niet vernietigt. Maar de scherven van de mijn, komen elders in het veld terecht en landen op een andere mijn, die ook ontploft (volgende flashback), weer scherven de lucht in blaast die weer landen... enzovoorts. 

En terwijl jij in dat veld beland bent en ziet hoe al die mijnen één voor één ontploffen durf je je niet goed meer te bewegen omdat je bang bent dat je weer op een volgende voor het oog onzichtbare mijn trapt. Misschien beweeg je ook wel niet in de hoop dat als je maar lang genoeg stil blijft zitten/staan, dat alle rondvliegende scherven ervoor zorgen dat er uiteindelijk geen mijn meer over is die nog kan ontploffen en je met een gerust hart veilig het veld uit kunt stappen omdat er geen 'ontploffingsgevaar' meer is. 

Ik denk dat dit beeld, van een mijnenveld, wel redelijk goed weergeeft hoe ik mijn ptss in dit soort periodes beleef. Nogmaals, dit is MIJN ervaring en hoeft niet voor iedereen met ptss zo te zijn. Geen mens is immers hetzelfde en iedereen beleeft dingen op diens eigen manier.
Maar ja, ik weet gelukkig natuurlijk niet precies hoe een écht mijnenveld eruit ziet en hoe dat werkt....

Wat ik wel zeker weet is dat ik hoop dat dit heel snel minder wordt, want ik vind het uiterst vermoeiend. 

foto: gevonden op internet