Een ezel stoot zich geen twee maal aan dezelfde steen... iets over familie patronen...

Afgelopen week overleed mijn tante. En voordat iedereen meteen 'gecondoleerd' en 'sterkte' gaat roepen, wat doorgaans heel gepast zou zijn, moet ik er misschien even bij vertellen dat die mededeling vrij weinig met me deed. 

Ik kan me niet eens herinneren wanneer ik haar (of de rest van de familie) voor het laatst in het echt gezien heb, maar dat moet toch zeker al een jaar of 15 geleden zijn. 

Ik heb dus niet zoveel met mijn tante (of de rest) en de mededeling van haar overlijden deed me dan ook niet echt overlopen van verdriet. Naast de gedachte: ach, wat sneu, was het enige andere dat ik kon denken: 'oh jee, dat betekent dus een 'familie bijeenkomst'. En dat zorgde voor heel veel stress en paniek in mijn hoofd.

Ik hou niet van familie aangelegenheden, nooit gedaan ook. Als kind kon je mij op de oh zo gezellige familiefeestjes in het verste hoekje van de gang, op een rustig plekje met een boek, of met mijn eigen gedachten vinden. Ik vond die bijeenkomsten vreselijk! Er werd heel veel gerookt (niet handig als je astma hebt), heel veel gedronken en naar mate er meer alcohol in ging werd het luider en luider en werd het bullshit gehalte hoger en hoger. En tegen al die dingen (en vooral de combinatie), kon ik niet zo goed tegen en dus probeerde ik steeds opnieuw weg te vluchten naar een rustig plekje in het huis waar ik me veilig, ongestoord en mezelf kon voelen. 

Toen ik wat ouder werd kreeg ik letterlijk van ze te horen dat ik 'niet één van hen' was (hen= de familie). De reden? Ik rookte niet, ik dronk niet en ik was ongezellig. En dat klopte allemaal en stiekem was ik blij dat ik niet één van hen was, maar het maakte ook dat ik me er nooit bij voelde horen (wat ik uiteraard ook voor een heel groot deel zelf deed) en dat zorgde weer voor veel verdriet.

En tot op de dag van vandaag voel ik me er niet bij horen, alleen heb ik nu, als volwassene, in tegenstelling tot vroeger, zelf de keuze of ik er wel of niet bij WIL horen.

Maar goed. Mijn tante is dus dood. En dus gaat er een soort van afscheid plaatsvinden. Naar het schijnt is het heel erg druk in de lokale crematoria en omdat de eerstvolgende optie (met publiek) pas over drie weken kon plaatsvinden, werd er gekozen voor een dienst in een kleine kerk en daarna niks. Geen koffietafel, geen bijeenkomst, gewoon, naar de kerk en naar huis. 

Mijn ouders, die best op leeftijd zijn, en hier een flink eind voor moeten reizen, lieten weten dat ze niet aanwezig konden zijn. Voorzichtig polste ik eens bij mijn broer of hij misschien zou gaan, maar ook hij zag het heen en weer rijden voor een kerkdienst niet zitten. En ik.... tja, ik wil het liefst ook niet gaan, maar ik vind ergens ook dat ik 'de eer van ons gezin (waar ik me overigens ook geen onderdeel van voel) moet hooghouden' en dus moet gaan. Ik woon in de buurt, dus die 'smoes' heb ik niet en dus zat ik maar te piekeren over wat ik zou gaan doen. 

Vanavond kwam er weer een berichtje van mijn vader en ik hakte de knoop door: ik zou namens ons gaan. Maar ik besloot ook om heel eerlijk en open tegen hem te zijn en voegde eraan toe: "maar dat vind ik ook doodeng, want ik heb ze al zeker 15 jaar niet gezien en heb geen idee wat ik moet zeggen of doen, want handen schudden mag ook al niet."

En dat klinkt misschien raar, maar dit levert me echt stress op, ik weet écht niet wat ik moet zeggen, wat ik moet doen of hoe ik me moet gedragen en daar lig ik dus serieus wakker van en niet gaan voelt voor mij dan voor de fijnste en veiligste optie.

De reactie van mijn vader was simpel: "Je hoeft niks te doen, je hoeft er alleen maar te zijn. En misschien vraagt iemand wel aan je hoe het met je gaat. Dát kun je toch zeker wel handelen?"

En hij had me net zo goed een vuistslag in mijn gezicht kunnen geven. Want wat als het antwoord nou eens nee is? En spontaan zat ik jankend op de bank, me weer de puber voelend die in de kinderpsychiatrie zat en het verwijt kreeg van zijn ouders dat hij zo moeilijk te lezen was, dat ze nooit wisten wat er in hem omging en dat hij nooit eens iets deelde...

En dit is dus waarom. Ook in die kinderpsychiatrie tijd deed ik ontzettend mijn best om tijdens de gezinstherapie in de (relatief veilige) aanwezigheid van de therapeuten uit te spreken hoe ik me over bepaalde dingen voelde. Over wat dingen of uitspraken met me deden. Ik stelde me kwetsbaar op, liet verdriet zien, liet boosheid zien, maar al mijn emotie/gevoel, werd, net als nu, met één klap/opmerking van tafel geveegd, teniet gedaan. Ik denk dat ik vanaf dat moment definitief mijn mond ben gaan houden over hoe het werkelijk met me ging of wat ik voelde. Want zwijgen en erover liegen was makkelijker en veel minder pijnlijk dan keer op keer de deksel op mijn neus krijgen.

En ja, ik ken het spreekwoord van die ezel en die steen. En misschien was ik als puber een stuk verstandiger dan nu. Hoe kon ik denken of hopen dat er ook maar iets veranderd zou zijn in onze familie dynamiek? Naïef toch? Ik zou beter moeten weten en ik wéét het ook. Mijn ouders gaan niet meer veranderen, ze kunnen het stomweg niet. Ik moet mijn gedrag veranderen, mijn houding naar hen toe. Doe ik dat niet, dan zal ik keer op keer teleurgesteld worden en die oude (?) pijn voelen. 

Vooral niet open zijn over hoe het écht met me gaat, wat ik denk of wat ik voel. Maar gewoon lekker blijven liegen, want dan....

Pas dan, pas ik in het familiesysteem en hoor ik erbij.

Wel enigszins ironisch dat juist dát gedrag ervoor zorgde dat ik destijds in de psychiatrie terecht kwam... maar dat is een ander verhaal.

foto: gevonden op internet

Kerst: de mooiste tijd van het jaar of toch niet echt....

Als je me echt zou kennen, dan zou je inmiddels kunnen weten dat ik niet zo'n grote fan ben van Kerst. Misschien komt dat omdat het in het einde van het jaar zit, in de winterse maanden en ik dan meestal (qua stemming en mentale gezondheid) onderuit ga. Maar misschien ga ik juist ook wel in die periode onderuit omdat in die laatste maand van het jaar die oh zo gezellige feestdagen zitten. Wie zal het zeggen, voor mij is het een kip of het ei kwestie, kortom: ik weet het antwoord niet.

Heel veel jaren belandde ik rondom de Kerst in de psychiatrische inrichting. En dat vond ik ergens wel heel prettig, want als er ergens weinig Kerstsfeer te vinden is, eender welke dag van het jaar, dan is het daar wel. 

Maar met het veranderen van de GGZ is het steeds moeilijker geworden om een (time out) plek te kunnen krijgen. En dus moest ik op zoek naar een manier van met Kerst omgaan, waar ik de minste last van zou hebben. 

Ik koos er toen voor om Kerst te benaderen als twee heel gewone zondagen achter elkaar. Zoals u ziet is deze keuze al best wel oud, want dit was gebaseerd op het feit dat op zondag de winkels nog dicht waren en ik kan me niet eens meer herinneren sinds wanneer dit niet meer het geval is. Ik zou zelf geen big deal meer maken van Kerst, gewoon iets simpels eten wat ik heel lekker vind en de hele dag films en series kijken waarbij ik de ogen uit mijn kop mocht janken, want vreemd genoeg voelt dat best lekker.

Die keuze om er zo tegenaan te kijken, dus als twee dagen waarop de winkel gewoon niet open is (wat nu dus nóg minder normaal is als destijds...), zorgde er overigens niet voor dat ik het minder moeilijk had. Het bleef gewoon moeilijk. 

Ik probeer er achter te komen waarom ik zo'n hekel aan Kerst heb, en klopt het eigenlijk wel dat ik een hekel heb aan Kerst? Of heb ik gewoon een hekel aan alles wat (in mijn hoofd) verbonden is aan Kerst? En ook dat is best een ingewikkeld vraagstuk. 

De afgelopen dagen betrapte ik mezelf erop dat ik, als ik in een winkel was geweest, in de auto had gezeten, of tijdens het afwassen of koken de radio aan had gehad, ik ook daarna nog de zojuist gehoorde kerstliedjes van de radio mee bleef zingen of neuriën. En ik heb vanmiddag zowaar vrijwillig het stof van een kerst cd afgeveegd en deze zelf aan gezet (en daar ook nog van genoten).

De lichtjes die momenteel de binnenstad of de huizen in de buurt 'versieren' (al is dat woord in sommige gevallen best discutabel) vind ik eigenlijk heel mooi en sfeervol, ik ben gek op lichtjes! Dus dat is het ook niet. 

Een boom in huis zetten, die moeten versieren om het daarna weer af te moeten breken, tja... dat blijf ik onzinnig vinden, dus daar doe ik ook niet aan mee. Als ik dennengeur in huis wil, koop ik wel een geurkaars (of een wc verfrisser), dat is een hoop minder gedoe. 

Kaarten schrijven doe ik het hele jaar, maar een kerstkaart met een persoonlijke boodschap erop en de moeite die een ander heeft gedaan om die kaart bij jou te krijgen, kan ik (eigenlijk het hele jaar door wel) waarderen, dus dat is het ook niet helemaal. Hoewel ik als kind kerstkaarten niet zo'n feest vond, want aangezien ik ook rond deze tijd van het jaar jarig ben, kreeg ik nooit/zelden een aparte verjaardagskaart, maar werd alles op één hoop geveegd: kerst, oud en nieuw, en de verjaardagen van zowel mij als mijn familieleden. Dus je verjaardagswensen stonden al op een kerstkaart en die moest je vervolgens ook nog eens delen met de rest. Dát vond ik destijds vreselijk, ik voelde me dan nóg minder speciaal dan ik me sowieso al voelde. 

Ik snap dat het voor de verzender lekker makkelijk en goedkoop was, één kaart voor de prijs van vier, maar leuk vond ik dat als kind echt niet (en laten we het er maar op houden dat ik heel lang kind gebleven ben in dat opzicht). Tegenwoordig krijg ik van ooms/tantes nog steeds een kerstkaart gecombineerd met verjaardagswensen, maar tegenwoordig moet ik er om glimlachen en ben ik blij dat ik überhaupt nog een kaart van ze krijg.

Wat is het dan wel dat ik Kerst zo vreselijk vind?

En ik denk inmiddels dat het niet zo heel veel met Kerst zelf te maken heeft, maar wel met het plaatje dat er door de media (en de maatschappij) van Kerst gecreëerd is. De nadruk wordt zó ontzettend gelegd op het 'samen zijn', het 'samen vieren' en op het feit dat niemand tijdens deze dagen 'eenzaam mag zijn' (waardoor je eenzaamheid eigenlijk nóg meer benadrukt en dus groter maakt). 

Maar feit is dat er mensen wel degelijk alleen zijn met Kerst. Er zijn mensen die geen familie hebben of (al dan niet zelf gekozen) om welke reden dan ook niet met familie kunnen of willen vieren. Er zijn gewoon mensen die (net als alle andere dagen van het jaar ook op deze dagen) gewoon alleen en/of eenzaam zijn. En van al die reclame beelden en films, krijg ik persoonlijk altijd het gevoel dat je zielig bent als je met Kerst alleen zit. 

Ok, ik kies ervoor om niet naar mijn familie te gaan, want dat maakt dit soort dagen voor mij nóg vreselijker. Ik heb/voel nou eenmaal nauwelijks een band met deze mensen. Ik word ook wel eens uitgenodigd door vrienden om deze dagen bij hen (en hun gezin) door te brengen en ook daar zeg ik doorgaans nee tegen, want het geeft me altijd het gevoel dat ik het vijfde wiel aan de wagen ben, ook al is dat vijfde wiel meer dan welkom. Mijn hoofd (en hart) krijgt dat niet voor elkaar, het voelt niet zo en dus kun je zeggen dat ik er zelf voor kies om alleen te zijn. En daarmee ook 'het recht op me eenzaam voelen' verlies, want ik doe het immers zelf. En dat klopt, ik doe het ook zelf.

Ik ben nou eenmaal iemand die graag alleen is. Ik heb het vaak ook nodig om alleen te zijn, want in gezelschap verlies ik heel snel mijn energie, óók als ik het hartstikke gezellig vind met anderen om me heen. Ik moet alleen zijn om bij te kunnen tanken. En hoewel ik dus graag alleen ben, voel ik me echt niet altijd eenzaam. 

Maar zo rondom de Kerstdagen, kijkend naar al die reclame filmpjes en films, waarin 'samenzijn' erg gepromoot wordt, en er enorm de nadruk gelegd wordt op dat je niet alleen mág zijn in die tijd, maakt dat ik me op die momenten zó ongelooflijk eenzaam voel, dat het soms niet meer te dragen is. 

En dat is denk ik het antwoord op mijn zoektocht: ik heb geen hekel aan Kerst, maar ik heb een hekel aan het feit dat ik in deze periode extra met mijn neus op de feiten word gedrukt dat ik alleen ben en daardoor een enorme gevoel van eenzaamheid dubbel en dwars ervaar. 

Maar goed, ook dit jaar zal ik er wel weer doorheen komen. Misschien iets minder lastig dan de voorgaande jaren, wetend dat door de maatregelen rondom Corona ook dit jaar er weer vele mensen zijn die Kerst eenzamer (of toch met minder mensen om zich heen) moeten vieren dan dat zij normaal zouden doen. Een schrale troost!

Ik wens iedereen een zo fijn mogelijke periode toe. Maak er jouw feestje van, dan doe ik dat ook. Op mijn manier.

foto: Ontvangen kerstkaart van vorig jaar

De Voedselbank.... meer dan een donatie waard.

Ik vind het best een beetje een dingetje om toe te geven, maar al een hele tijd worstel ik nogal om de eindjes aan elkaar te knopen. Tot nu toe is het me wel nog steeds gelukt om uit de schulden te blijven, maar dat bracht nogal wat stress met zich mee. En stress is niet één van de dingen waar ik lekker op reageer.

Op zich is het best leerzaam. Je wordt er vrij creatief van en bedenkt allerlei manieren om van heel weinig/niets toch nog iets te maken. 

Maar toen ik vorige maand op de tweede dag van de maand wederom een bedrag van onder de 2 euro op mijn bankrekening zag staan, brak er toch echt wel iets in me. 

Ik ging maar weer eens opnieuw door mijn kosten heen en schrapte weer een paar dingen uit het lijstje, maar heel veel te schrappen viel daar niet meer, want het leven moet ook nog leefbaar blijven en daar heb ik sowieso al wat moeilijkheden mee. De rek was eruit, er kon even niet verder bezuinigd worden en dus kocht ik een kilo aardappels, een kilo winterpeen en een pak diepvrieshamburgers, waar ik de rest van de maand van gegeten heb. En ondertussen hield ik mijn vingers gekruist, hopend dat er niet nog ergens een verborgen rekening vandaan zou komen.

Je wordt er ook best een soort van 'sneaky' van, althans ik. Omdat ik zo erg niks wilde laten merken aan de mensen in mijn omgeving, deed ik mee met dingen die ik me eigenlijk niet kon veroorloven en daar moest ik dan thuis weer een compensatie voor zoeken (dingen verkopen, maaltijden skippen enz) En hoewel ik dat natuurlijk helemaal zelf deed en dat mijn 'keuze' was, voelde het verre van goed. maar de schaamte was gewoon te groot.

De stress die dit de hele tijd met zich meebrengt, is niet echt bevorderlijk voor mijn welzijn. En dus besloten Woonbegeleider en ik om maar een poging te doen om te kijken of ik voor de voedselbank in aanmerking zou komen. En dus gingen we aan de slag met de rekenhulp, maar die liet zien dat ik eigenlijk boven de norm zat. 

De moed zonk me in de schoenen, want hoe kan het dat ik boven de norm zit en niet rond kan komen? Wat doe ik dan fout? Ik doe geen rare dingen, kan niks meer schrappen en toch lukt het niet. Ik werd er moedeloos van. En tegelijkertijd besefte ik me ook heel goed dat er heel veel mensen zijn die het nog véél slechter hebben dan ik.

We dienden de aanvraag (tegen beter weten) toch maar in en toen Woonbegeleider vertrok, kon ik niks anders meer dan huilen. Daar zat ik dan... 45 jaar oud en nog steeds niet in staat om voor mezelf te zorgen. Best wel confronterend.

De volgende dag kwam er al een antwoord en tot ons beider verbazing was het antwoord positief: mijn aanvraag werd voor de komende zes maanden toegekend.

Vorige week mocht ik dus voor het eerst naar de voedselbank om een voedselpakket op te halen. En ik kan je vertellen: ik vond het nogal een dingetje. En ik kan je ook vertellen dat dat best een understatement is.

Aanschuiven in een rij om eten te krijgen. Ik kreeg er heel nare associaties bij.

De vrijwilligers waren super lief en deden echt heel erg hun best om je welkom te doen voelen en je op je gemak te stellen, maar mijn hoofd liet zich maar moeilijk kalmeren. Het voelt toch weer opnieuw, voor de zoveelste keer, als falen. 

Eenmaal thuis, met de tassen met voedsel uitgepakt, zat ik op de grond tussen al die spullen in en moest ik huilen. Het was zó veel.... En even kwam er een heel ander soort paniek boven drijven: Wat moet ik in vredesnaam eten.... Alleen dit keer niet omdat er niks was, maar juist omdat ik even niet kon kiezen.

De volgende ochtend had ik mijn rust weer een beetje gevonden en zat ik met een kop thee en een broodje (uit mijn pakket) op de bank. Er kwam een soort rust over me heen. En dat was voor het eerst in hele lange tijd. 

Het is fijn om te merken dat er hierdoor een hoop denkwerk en gestress wegvalt, waardoor er weer iets meer ruimte is voor andere dingen. Maar het blijft ook knagen.

Het is hartstikke goed dat er zoiets als een Voedselbank is, maar eigenlijk is het van de zotte, dat we dit in een welvarend land als het onze nodig hebben. 

Ik ben eens op zoek proberen te gaan naar cijfers over armoede in Nederland, niet teveel en niet te lang, want dan verzuip ik in de informatie en daar word ik zelf niet beter van. Maar ik belandde op de website van het Armoedefonds en de Voedselbanken Nederland, waar ik (bij de laatste) het onderstaande plaatje vond met cijfers. 

En ik schrok daar best wel van. Dit zijn alleen nog maar de cijfers van mensen waarvan het bekend is dat er armoede is. Terwijl ik ervan overtuigd ben, dat de werkelijke cijfers nog vele malen hoger liggen. 

Ik denk namelijk dat ik lang niet de enige ben, die het reuze moeilijk vond om toe te geven dat ik niet meer wist hoe ik de eindjes aan elkaar moest knopen. Ik denk dat er heel veel mensen zijn, die hier structureel mee kampen, maar hun trots (nog) niet opzij kunnen zetten. 

Dus tja.... Mocht u nou met uw broek op standje vreethaak, na een zeer overvloedig kerstdiner (wat u van harte gegund is overigens) op de bank liggen uit te buiken en bij uzelf denken: dit moet ik echt niet meer doen, dit moet anders...

Misschien kunt u dan de daad bij het woord voegen en vóór u inkopen gaat doen een deel van uw kerstdiner budget overmaken naar de Voedselbank..... (of voedsel doneren bij uw lokale voedselbank). Dan kunnen er nóg meer mensen genieten met en van uw kerstspirit! Want het is echt broodnodig! 

Overigens niet alleen met Kerst of andere feestdagen... Het hele jaar door, want armoede heeft schijt aan een jaarkalender!

bron: www.voedselbankennederland.nl

Welkom bij de cursus "communiceren kun je leren"... een fictief sprookje.

Er was eens een zorginstelling voor mensen met psychische en/of sociale problemen. Zij boden allerlei soorten zorg aan, aan mensen die dat vaak wat langere tijd nodig hadden. Goed, tot zover de sprookjesstijl, dan gaan we nu weer over naar de realiteit.

Laat ik er niet omheen draaien: ik ben zo'n persoon die langere tijd zorg nodig heeft en dit verhaal gaat over de instelling waar ik in zorg ben. 

Ik woon zelfstandig, maar krijg eens per week (en soms iets vaker als dat nodig mocht zijn) begeleiding van een persoon bij mij thuis. Die contacten zijn in mijn geval vooral gericht op het leeg/leger krijgen van mijn hoofd door middel van ventilerende gesprekken en hulp bieden bij de regelzaken die ik niet voor elkaar krijg. 

Sinds ik hier in zorg ben (en dat is al best wat jaartjes) heb ik al 11 begeleiders versleten, waarvan vier alleen al dit jaar. Dat ligt overigens echt heus niet altijd aan mij (slechts 2 heb er ik zelf weggestuurd). 

Nu krijg ik mijn hele leven al te horen dat ik 'moeilijk' of  'lastig' ben. En als je dat maar vaak genoeg hoort, word je daar, denk ik, vanzelf wel lastig van. En ik weet best dat ik niet de makkelijkste ben, want ik ben heel kritisch, maar volgens mij is dat niet automatisch gelijk aan moeilijk. 

Ik snap dat mijn kritisch zijn lastig kan zijn voor de ander, maar ik weet van mezelf ook heel goed dat ik alleen maar mijn mond (kritisch) open trek als ik zeker weet dat ik ook een punt heb.

Vorig jaar op de laatste dag van het jaar kwam mijn Woonbegeleider A onverwacht op visite. Hij wist heel goed dat ik niet zo'n fan ben van onverwachte dingen, maar hij vond dat op dat moment wel nodig. Op de voor mij leukste en feestelijkste dag van het jaar, een dag waar ik me altijd erg op verheug, kwam hij me mededelen, dat hij niet veel langer meer mijn begeleider zou zijn, hij ging een ander deel van zijn functie full time doen en daar paste ik niet meer in.

Mijn wereld stortte op dat moment even in en een uur na zijn vertrek lag ik met een ietwat verhoogde (understatement) dosis pillen in mijn bed en heb ik de komst van het nieuwe jaar, waar ik altijd naar uitkijk, niet eens meegekregen. 

Die laatste dag van het jaar viel op een vrijdag en op maandag zouden we een afspraak hebben, maar toch wilde hij niet het risico lopen dat ik dit nieuwtje in die dagen ertussen van iemand anders zou horen. Op zich heel lief bedoeld, behalve dan dat ik ook tijdens die dagen niemand zou zien die me dit nieuwtje had kunnen vertellen, want hé ik heb net als normaal ook dan nauwelijks contact met andere mensen. Niet zo'n handige manier/timing van communiceren, maar op zich had hij er wel over nagedacht.

Woonbegeleider A vertrok en ik werd voorgesteld aan Woonbegeleider B, die eigenlijk vanaf het eerste moment dat hij alleen met me was luid en duidelijk liet weten dat hij vrijwel alles aan en rondom mij onzin vond (met die letterlijke woorden, ik verzin ze niet). Tussen Begeleider B en mij klikte het niet echt heel goed. Ik snap wat je bedoelt als je tegen me zegt 'Ik ben nou eenmaal B en ik doe dingen op mijn manier', maar ikzelf ben nu eenmaal Mick en ik heb soms dingen op mijn manier nodig. En voor zover ik de relatie hulpverlener-cliënt ooit begrepen dacht te hebben, zou mijn (hulp)vraag centraal moeten staan en zou de begeleider de professionaliteit in huis moeten hebben om daar aan te kunnen werken op een manier die bij beiden past. Dat was niet helemaal het geval. En alles wat ik aangaf was onzin, en hij deed wat hij vooral nodig vond, zonder rekening te houden met wat ik aangaf of nodig vond. Lang verhaal een beetje korter: op een dag barstte de bom bij mij en kwamen we samen tot de conclusie dat hij niet de begeleider voor mij was.

Probleempje, want gezien de dingen waarmee ik worstel, is het handig/noodzakelijk om een mannelijke begeleider te hebben, maar die hadden ze blijkbaar niet meer in het team voorradig. 

Ze waren er overigens wel hoor (niet veel, maar toch), maar er werd gekozen om die niet aan mij toe te wijzen, omdat die mensen anders in hun caseload moesten gaan schuiven en dat was niet zo handig. In plaats daarvan, kreeg ik een tijdelijke (gloednieuwe) vrouwelijke Begeleidster C toegewezen "met heel veel ervaring" tot er organisatiebreed een oplossing voor het 'mannenprobleem' gevonden zou worden en als dat gevonden was en het zou klikken, dan zou Begeleidster C reserve begeleidster worden (vakantievervangingen en eventuele aanvullingen) en Nog te vinden Begeleider D de rol van eerste begeleider op zich nemen. Kunt u het nog volgen??? Ik neem het u niet kwalijk als dat niet zo is.

Dit werd afgesproken in een gesprek tussen mij, de Cliëntvertrouwenspersoon (die ik had ingeschakeld), Begeleider B en zijn (tijdelijke) Teamhoofd (al heet dat vast anders momenteel, dat wisselt nog wel eens, net als begeleiders blijkbaar). Het Teamhoofd zou mij op de hoogte houden van de zoektocht. 

Begeleidster C deed haar intrede en ik kan tot op de dag van vandaag niet zeggen of er een klik was of niet. Er was eigenlijk gewoon niets. Ik vond het een beetje zonde van zowel haar als mijn tijd en kletste mijn verplicht te leveren zorguren vol met onzinnige dingen, omdat het anders nóg ongemakkelijker voelde. 

Ondertussen zou er dus een zoektocht zijn, waar ik van op de hoogte zou worden gehouden, maar ik hoorde helemaal niks. Uiteindelijk stuurde ik na anderhalve maand maar eens een mailtje aan Teamhoofd met de vraag hoe het ervoor stond en kreeg ik een berichtje terug dat er een gesprek gepland stond en dat ze me daarna iets zou laten weten. De datum van dat gesprek verstreek en er kwam wederom geen bericht. 

Na een maand besloot ik nogmaals te vragen hoe het zat. En wederom kreeg ik een bericht dat er een gesprek gepland stond en dat ze me op de hoogte zou houden... Maar goed, moet ik het eigenlijk nog typen??? Er gebeurde niks. Inmiddels had ik eigenlijk vanaf Maart al geen fatsoenlijke begeleiding meer gehad en het was al minstens September. Maar.... "Ik moest vooral vertrouwen hebben dat de organisatie het zou regelen...."

Mijn hoofd (jongste puber Rik) werd er ongeduldig van. Hij had moeten beloven dat hij het een kans zou geven, dat hij Begeleidster C een kans zou geven ondanks het feit dat zij een meisje was, dat hij zijn best zou doen en dan zou Teamhoofd haar best voor hem/ons doen. Rik deed zijn best, hij betrok Begeleidster C bij al zijn berichtjes die hij ook trouw naar Begeleider A en Vroegere Begeleider stuurde. Die laatste twee reageerden ook op hem, terwijl Begeleidster C dat nauwelijks deed (en de hoeveelheid berichtjes viel voor Rik's doen heel erg mee).

Ik kon niet meer aan Rik verkopen dat Teamhoofd haar best aan het doen was om een mannelijke begeleider te vinden, want heel eerlijk? Ik had geen idee of ze ook maar iets aan het doen was, ik hoorde immers helemaal niks. Het was dan ook een enorme puinhoop in mijn hoofd en leven (onduidelijkheid=puinhoop in mijn brein). En toen ik voor een ander probleem op het hoofdkantoor een afspraak had en daar instortte omdat het allemaal een puinhoop was en ik er niet meer uitkwam, werd er voor me besloten om opnieuw de Cliëntvertrouwenspersoon aan haar jasje te trekken, omdat dit niet langer kon en er duidelijkheid en rust moest komen. Op de trap naar beneden kwamen we haar toevallig tegen, en zo werd het inplannen van een gesprek met Teamhoofd prioriteit.

Hoe ik thuisgekomen ben, weet ik niet meer. Ik ben eigenlijk niet zelf thuis gekomen, maar vanaf daar heeft Rik het van me overgenomen. Hij besloot om Begeleidster C niet meer binnen te laten (heeft dit zelfs vooraf al aangekondigd), niet te reageren op haar berichtjes of telefoontjes. Hij was er klaar mee! 

Via mijn noodcontact probeerde Begeleidster C uiteindelijk om er achter te komen hoe het met me ging. En toen dat noodcontact wél gewoon contact met Rik kreeg, heeft Begeleidster C het eigenlijk ook gewoon opgegeven.

Ik kwam haar pas twee weken later weer tegen toen ik 'bij kwam' bij het geplande gesprek met Teamhoofd en Cliëntvertrouwenspersoon, waar zij ook even aanschoof. Ze moest eerder weg en op weg naar buiten deelde ze me mee: "Oh ja, ik heb volgende week vakantie." Ik mompelde haar nog een fijne vakantie toe en weg was ze.... Ik bleef verslagen achter....

Die vakantie stond al langer gepland, maar dat was weer eens niet gecommuniceerd. Ik had al weken geen begeleiding meer gehad (en ja, daar was ik dus zelf min of meer bij), maar mijn 'verdwijningstruc' (dissociatieve periode) liet volgens mij wel duidelijk zien, dat het verre van goed met me ging. En toch was dat de enige mededeling en liet ze me achter, zonder vervanging te hebben geregeld, zonder nieuwe afspraak of wat dan ook. 

Die middag werd ik door Teamhoofd op de valreep via de mail op de hoogte gebracht dat nieuwe Begeleider D gevonden was, een oude bekende overigens, waar ik heel blij van werd. Van Begeleidster C heb ik na een 'mosterd na de maaltijd mededeling' dat Begeleider D gevonden was en dat hij contact op zou nemen (wat hij dus al gedaan had toen dit berichtje van haar binnen kwam), nooit meer iets vernomen. En dat terwijl er in dat gesprek best wat dingetjes zijn gezegd die nog even besproken hadden moeten/kunnen worden. Ze zou immers mijn reserve begeleiding worden. Maar nee...

Vandaag mocht ik op bezoek bij Psycholoog. Zij vertelde me dat ze een berichtje had gekregen van Begeleidster C. Ik was uiterst verbaasd, want al die maanden had ik Begeleidster C gezegd contact met Psycholoog te zoeken om kennis te maken en wat meer over (omgaan met) mij te vragen. Maar dat had ze dus nog nooit gedaan, en nu.... Nu had ze dus gemaild. 

Ze heeft aan Psycholoog medegedeeld, dat ze niet langer mijn begeleidster is, maar dat Begeleider D dat heeft overgenomen (dat is al een maand!!!), en dat zij nu reservebegeleidster zou zijn, maar dat dat niet doorging omdat ze de organisatie ging verlaten en er naar een nieuwe reserve begeleider gezocht zou gaan worden....

Mijn oren flapperden zo hard, dat ik nu nog naar mijn weggewaaide kaak aan het zoeken ben, om die van de grond op te rapen, zo hard viel mijn mond hiervan open. Deze mail is ruim een week geleden al aan Psycholoog gestuurd. Maar ik, die haar cliënt ben en hiermee te maken krijgt (of juist dus eigenlijk niet meer) heeft ze nog niks laten weten....

Ik ben zelf niet heel goed in communiceren, dat geef ik best toe, maar dit???
Ik had al niet zo'n hele hoge pet meer van haar op, maar hier kan ik echt met mijn pet (maar ook met mijn verstand) niet bij. 

foto: Gevonden op Internet

ps: ik weet dat een sprookje altijd fictief is....

Familie opstellingen met een vol hoofd.... (g)een goede combinatie....

Eens in de zoveel tijd doe ik als representant mee bij de familie opstellingsdagen bij Marengo Training en Coaching. Dat vind ik gewoon leuk en meestal ook heel gezellig en vaak ook nog eens leerzaam. 

Nu hoor ik een aantal mensen al hardop denken: "familie wat???" en dat kan ik me helemaal voorstellen. Maar om nou in het kort uit te leggen wat het is of hoe het werkt, dat zou een onmogelijke opgave zijn. Maar ik zal een kleine poging doen om een tipje van de sluier op te lichten.... En aan de experts alvast mijn excuses voor de ongetwijfeld niet <--> geheel correcte, versimpelde versie van mijn Jip en Janneke uitleg.

Iedereen groeit op in een systeem. In eerste instantie is dat het gezin waar je in geboren bent en hoe ouder je wordt, hoe meer systemen er op je pad gaan komen (school, vrienden, clubjes, baan, enz). In elk systeem heeft iedereen een bepaalde plaats (of rol) en heerst er een zekere (rang)orde. Zolang iedereen binnen het systeem zich maar aan deze plaats en orde houdt is er een soort van balans. Maar gaat er iets mis in het systeem (om welke reden dan ook), en neemt iemand (bewust of onbewust) de rol of plaats van iemand anders in, dan komt die balans in gevaar en gaat er van alles piepen en kraken. Vrijwel iedereen in het systeem heeft (of krijgt) daar vroeg of laat last van en met familie opstellingen kun je dus kijken of je erachter kunt komen, waardoor iets piept en kraakt.

Vaag??? Absoluut! Hoe het werkt??? Geen idee. Maar het werkt. Natuurlijk lost het de problemen niet op, dat moet je namelijk zelf doen, maar het kan je bewust maken van en inzicht geven in patronen. En als je je bewust bent van iets, pas dan kun je er ook iets mee/aan doen.

Maar goed, familieopstellingen dus... Ik had er niks mee! Ik vond het vaag, zweverig en één groot toneelspelletje. Tot dat ik een keer mee mocht doen met opstellingen waarbij gewerkt werd met een paard. En nadat ik een 'klein obstakel' overwonnen had (ik ben namelijk bang voor paarden), was ik eigenlijk verkocht. Ik schreef  in een vorig leven hier al eens over die eerste ervaring. 

Begrijp me niet verkeerd hoor: ik vind het nog steeds vaag en zweverig en ik snap er nog steeds niet zoveel van, maar een paard maakt dingen voor mij wel een stuk duidelijker. Ze zijn nogal 'direct' en letterlijk (net als ik :-) ) dus dat is fijn. Maar goed, sinds die tijd, doe ik dus graag mee. 

Gisteren was het weer zover en mocht ik weer met een veilig, klein groepje mensen deelnemen aan een opstelling. En ik had er zin in. 

Nu was het de afgelopen week/weken nogal spannend en druk in mijn leven. Nieuwe begeleider, straks een geheel nieuwe zorgaanbieder erbij, aanvraag voor de voedselbank goed gekeurd, twee Engelstalige lessen gegeven op de Universiteit, Sinterklaas die in het land was (en mijn jongste hoofdtelg gewoon vergeten is!!!! DRAMA!)... Kortom, mijn hoofd was nogal druk. 

En als je me een beetje kent, dan weet je dat mijn hoofd altijd al druk is. Ik hoor altijd 24/7 nogal wat stemmen in mijn hoofd en daarnaast is er eigenlijk ook altijd wel een orkaan aan gedachten bezig. En na een week als deze, is dat vaak nog net iets heftiger. Maar vol goede moed, begaf ik me toch naar de manege.

In de 'kantine' maken we eerst altijd even kennis met elkaar en volgt er een korte uitleg over opstellingen (veel beter dan hierboven dus) en wat er die dag gaat gebeuren. Althans, wat er op het programma staat, je weet immers niet wat er gaat gebeuren.

En terwijl ik echt mijn best doe om aandachtig te luisteren, hoor ik Lesley (de jongste) heel enthousiast roepen 'paard. paard. paard!!! Kijk, Paard! Kijk dan! PAA-HAARD!" En tja, ik bevind mij op een manege met zicht op weiden met paarden, dus tja, gevalletje logisch dacht ik dus. Dus ik zeg (intern) dat ze stil moet zijn. Maar ja, zo makkelijk kwam ik er natuurlijk niet vanaf, dus het ge-paard begon opnieuw, steeds wanhopiger, richting hysterisch huilen en omdat ik dáár écht geen zin in heb, besluit ik toch maar even door te vragen: waar dan?? En als ik dan braaf (geheel onzinnig in mijn ogen) naar boven kijk, blijkt daar inderdaad doodleuk een heel groot paard (knuffel) boven de bar te hangen. Serieus, echt nog nóóit eerder gezien. 

Waar waren we... oh voorstel rondje. Iemand doet 'tafelopstellingen' en spontaan wordt iemand anders in mijn hoofd heel onrustig. Gelukkig stond ik al naast mijn kruk en valt het misschien net iets minder op dat ik toch even de hele ruimte af moet speuren. Waarop Rik (de jongste puber) snuift en zegt "nou dan is zij ook niet echt goed in d'r werk hè." Ik heb geen idee wat hij bedoelt en omdat ik inmiddels toch al afgeleid ben, vraag ik wat hij bedoelt. "Nou, die tafels hier zijn best een zootje." Ik snap het nog steeds niet en vraag weer door... "duhuh... voor iemand die tafelopstellingen doet, heeft ze er maar een zootje van gemaakt. Die tafels staan door mekaar!" En intern (en misschien ook wel een beetje hardop) moet ik lachen. 

Het rondje gaat verder en mijn hoofd doet vrolijk mee, op hun manier dan en ik merk al snel dat dit voor mij een lange dag gaat worden (maar pluspunt: er wordt dus wel geluisterd....)

Ineens ontdek ik een haak voor mijn neus onder de bar en begint mijn brein plaatjes te produceren. En ook daar moet natuurlijk acuut iets mee worden gedaan...

Eenmaal in de 'bak' komt er af en toe een hond de bak in, die toch (al die 300 keer) weer even gedag gezegd moet worden ("dag hond"), er klinken koeien buiten ("is niet paard, is koe"), er vliegen vogeltjes voorbij ("vogel!") er rent een muis vlak voor een stal langs ("muisssssss!" lichtelijk hysterisch, die krengen kent ze van thuis). Enz. En dat is dan alleen nog maar Lesley. 

Dan is er nog Rik die graag wat meer actie wil en wil bewegen en rennen en springen en mensen aan het lachen wil maken. Maar ik sta muurvast in mijn 'rol'. En ik beloof hem dat als we straks thuis zijn hij de hele avond mag gamen, mits hij zich de hele dag gedraagt. En al mopperend en zuchtend is ook dit aanstaande brandje weer geblust. 

In de pauze probeer ik wat gesprekjes te voeren en komt zoals altijd de vraag 'wat doe je voor werk?' voorbij. Een vraag die ik lastig en pijnlijk vind, want wat zeg je daar op? Meestal zeg ik dat ik 'niks' doe. Hier probeer ik het te nuanceren en geef aan dat ik afgekeurd ben. Waarop er voor mij, kort (door de bocht) en bondig samengevat wordt: oh dus je werkt niet. Zucht...

Na de pauze komt er een ander paard de bak in... En dan breekt 'de pleuris' in mijn hoofd uit. De afgelopen weken was het Sinterklaas drama in mijn hoofd. Spannend, spannend, spannend, of de Sint ook wel bij Lesley langs zou komen. Maar ja, bij al die overdrachten die er sinds de vorige 5 december qua begeleiding hebben plaats gevonden, is de taak van Sinterklaas er even bij ingeschoten en dus is Sinterklaas dit jaar vergeten om ook bij Lesley (op de weg naar buiten) een mandarijn in de schoen te laten vallen, of een chocoladeletter in de brievenbus... En dat leverde dus hysterische huilbuien op, een heel verdrietige Lesley. Gelukkig ging de Goed Heilig Man met Ohzosnel 6 december fijn richting zuiderburen om vervolgens weer af te reizen naar Spanje. 

Maar goed, een ander paard dus. En ik was niet helemaal op aan het letten, maar ineens hoor ik heel hard huilen en fluisteren "ohzosnel!" Ik schakel iets sneller dan vanochtend, kijk op en zie inderdaad een schimmel de bak in stappen, compleet met rood hoofdtuigje... Drie 'man' sterk proberen we nog te overtuigen dat het Ohzosnel niet is, dat die in Spanje is, maar het mocht niet baten. Het verdriet over het vergeten zijn door Sinterklaas is acuut terug en het huilen begint weer opnieuw. Eén voordeel, ik hoefde op dit moment even niet zelf de bak in, want mijn brein had dat even niet meer gekund.

Het brandje met Rik over "saa-haaai.... boooooooo-ring" was dus geblust. Totdat er iets met de penis van het paard (Ohzosnel) gebeurt en benoemd wordt. Dan breekt de hel los in mijn hoofd en komen de beide puber heren niet meer bij van het lachen! En omdat Lesley ook graag mee wil doen, gaat zij ook maar even heel hard lachen, ook al heeft ze geen idee wat een penis is, waarop Rik wel even zal helpen en tegen haar zegt: "Precies Lesley, Sinterklaas is een lul!" (reactie: "oh... mag niet")

Hi-la-risch.... Maar goed.

Zo verloopt voor mij, nog los van mijn eigen gedachten, gevoelens en hersenspinsels, een dag als deze. En heel eerlijk? Zo verloopt eigenlijk elke dag wel. 

En terwijl ik om 19u met een hele boze Rik (want hij heeft nóg niet mogen gamen en dat had ik nu eenmaal beloofd) mijn bed in kruip om daar vrijwel meteen in slaap te vallen, komt er nog maar één gedachte langs: Wie zegt dat ik niet werk, nodig ik eens een maandje of wat in mijn hoofd uit, praten we dan verder....

Tea topics: Wat staat er op je verlanglijstje?

Ik ben dol op 'tea topics'... De vragen op de labeltjes van pickwick thee*. Soms zijn  het hele 'simpele' vragen waar je snel en makkelijk een antwoord op hebt, maar af en toe zitten er ook wel wat vragen tussen die me behoorlijk wat stof tot nadenken geven. En dit is er weer eens zo een. En dus is het weer tijd voor een blogje.

Een verlanglijstje... Hmmm, dat heb ik eigenlijk helemaal niet, maar ergens ook wel. Alleen staan er dingen op die niet echt heel realistisch zijn ben ik bang.

Als ik de vraag vertaal naar 'wat zou je het allerliefste nu willen?', dan zou mijn antwoord eigenlijk heel simpel en heel ingewikkeld tegelijk zijn. Mijn antwoord zou namelijk zijn: dat het leven wat simpeler zou zijn en de shit ophoudt. 

En dan heb ik het niet eens over de 'wereldshit' zoals Corona, oorlog, honger of geweld, maar gewoon over mijn (relatief kleine) eigen shit.

Ik zou willen dat er duidelijkheid in mijn leven kwam. Dat ik duidelijkheid zou krijgen van de genderpoli over wanneer ik weer mag beginnen en nog specifieker over wanneer ik met mijn hormonen mag starten en wanneer die vreselijke borsten er eindelijk afgehakt worden. Het niet weten hiervan geeft me zó veel innerlijke onrust (en boosheid en woede enz), dat het fijn zou zijn als daar duidelijkheid in komt.

Ik zou ook graag willen dat er continuïteit komt, waarmee ik vooral doel op mijn hulpverlening/begeleidingssituatie. Mijn begeleiding wisselt bijna nog sneller dan dat het corona virus muteert en daar word ik (beiden trouwens) knettergek van. Dus een beetje continuïteit, dus weer eens een begeleider die langere tijd (ik bedoel jaren ipv weken/maanden) blijft zou ik wel heel tof vinden. Continuïteit geeft duidelijkheid en duidelijkheid geeft rust.

Ik zou willen dat er een eind kwam aan mijn CAK problemen, en dat dit eindelijk eens opgelost gaat zijn. Maar hierin ben ik afhankelijk van een ander(e organisatie) en heb ik alles wat in mijn macht lag gedaan. 

Ik zou willen dat ik een oneindige geldboom had, zodat ik me niet meer continu druk hoef te maken over of en hoe ik deze maand weer door ga komen. En zodat er ook nog eens af en toe iets over is om een ander blij te maken of te helpen. Maar ja, ik denk dat als zo'n boom zou bestaan, heel wat problemen opgelost zouden zijn terwijl er tegelijkertijd een hoop nieuwe zouden ontstaan. Dus doe maar niet, maar een oplossing voor m'n uitzichtloze financiële gezeik zou wel een een wens zijn.

Ik zou willen dat ik weer eens op reis kon. En dan bedoel ik naar het buitenland, hoewel Nederland natuurlijk ook heel mooi is. Maar toen ik nog in het buitenland werkte, koppelde ik aan mijn werkzaamheden (waarvoor ik mijn reiskosten doorgaans vergoed kreeg), ook vaak vakantie dagen. En zo heb ik behoorlijk wat van de wereld mogen zien. En nu, zit dat er niet in, maar ik zou dolgraag weer een keer naar Londen willen. Gewoon om lekker rond te slenteren, af te spreken met een aantal vrienden en eindelijk het zoontje van mijn lieve vrienden te gaan bewonderen, die over niet al te lage tijd gewoon al één jaar wordt, terwijl ik hem gewoon nog niet eens ken! 

Het allerliefste zou ik nóg een keer naar Australië willen, gewoon omdat ik verliefd ben op dat land. Omdat dát de plek was waar ik me gelukkig en rustig voelde. Maar ook dat zit er waarschijnlijk niet meer in en dat is ook niet erg, want ik prijs me gelukkig dat ik er al twee keer geweest ben en in die twee keer misschien wel meer van het land gezien heb, dan mijn vrienden die er wonen! Maar als ik ooit de loterij zou winnen (waar ik overigens niet aan mee doe), dan zou dit misschien toch wel op nummer één staan. Vliegen vanuit Londen (kan ik meteen mijn babyvriendje bewonderen) en dan weer even de innerlijke rust vinden en met even weer geheel gelukkig voelen.

Allemaal grote en grootse, veelal onhaalbare wensen. Maar als ik het kleiner hou, dan zou ik denk ik vooral wensen dat er weer minder verdeeldheid en meer rust in de maatschappij kwam. Dat er een manier gevonden wordt om Corona te 'bedwingen' en waar we niet meer zo hoeven te letten op en te wijzen naar anderen, maar gewoon weer zo saamhorig mogelijk met elkaar kunnen leven en omgaan. 

Een samenleving waarin je weer gewoon een keer spontaan een knuffel van iemand kan krijgen (als je dat wil), waarin je iemand weer een hand mag geven zonder dat je aangestaard wordt alsof je zojuist een volle, dampende gifbeker hebt aangeboden.

Ik denk dat dat misschien wel mijn allergrootste wens is...
Maar of dat haalbaar is?? Ik heb op dit moment even echt geen idee!

* mocht je nog labeltjes hebben waar je vanaf wil, ze zijn hier altijd van harte welkom!

Uit elkaar vallen om weer verder te kunnen.... oftewel: een verhaal over een riem.

Vandaag was een aparte dag... Ik kan niet zeggen of het 'goed' apart was, of 'slecht' apart, daar ben ik nog niet helemaal over uit. En misschien raak ik daar ook niet over uit, wie weet. Sommige dingen zijn nu eenmaal heel dubbel.

Al een hele tijd heb ik het gevoel dat ik niet zo heel veel grip meer heb op mijn leven. Dat klinkt vast heel erg dramatisch en zo bedoel ik het niet, maar er waren/zijn veel dingen waar ik zelf niet zo veel meer aan kon doen. Alles wat ik kon doen had ik al gedaan, en voor de rest lag 'de oplossing' of de volgende stap, of hoe je het ook maar wil noemen, bij een ander(e partij).

Voorbeeld waar ik volgens mij al veelvuldig (of toch zeker in mijn hoofd) over geschreven heb: mijn problemen met het CAK. Al sinds maart probeer ik (inmiddels met hulp) een oplossing te vinden om een probleem (veroorzaakt door een fout van de gemeente) opgelost te krijgen. Dit is tot op de dag van vandaag nog steeds niet gelukt. Ik lever bewijs na bewijs aan, maar er werd maar niet naar gekeken en voor de oplossing ben ik daar wel van afhankelijk. Dus wat ik hierin ook deed, of niet deed, om het opgelost te krijgen ben ik afhankelijk van de medewerking van het CAK. Met wat geluk kunnen we op 6 januari dan eindelijk face to face gaan spreken met een persoon die het op kan lossen, maar daar moet ik dan wel even (op eigen kosten) het halve land voor door crossen.... Tot die tijd, probeer ik het maar zo goed en zo kwaad als het gaat te parkeren, maar daar is mijn brein erg slecht in.

Een ander puntje is mijn Gender traject. Ik heb een intake gehad, maar de vervolgstap ligt niet in mijn handen, maar in die van de Genderpoli en daar komt maar geen duidelijkheid over. Iets met wachtlijsten enzo en dat begrijp ik best, maar communicatie zou zó menselijk zijn en dingen iets minder pittig maken. Maar goed, work in progress, zullen we maar zeggen.

En zo speelden er o.a. nog een woonbegeleider issue (is opgelost inmiddels), een psychologen/hulpverlening issue, en een financieel probleem. 

Mijn huidige psycholoog behandelt mij eigenlijk al een paar jaar als haar vrijwilligersproject. Ze krijgt geen geld voor me (ingewikkeld verhaal), maar ergens zal ik toch wel een beetje leuk zijn denk ik, want ze heeft me nog steeds niet aan mijn lot over gelaten. Met mijn beslissing om terug te gaan naar de Genderpoli en een aanstaande (gedeeltelijke) transitie (en misschien ook wel vanwege het mislopen van inkomsten, wie weet) kwam mijn psycholoog tot de conclusie, dat als mijn traject in Amsterdam straks weer gaat lopen, zij mij niet langer de hulp/ondersteuning kan bieden die ik dan nodig ga hebben. En dus werd er besloten dat ik aangemeld zou worden bij een plaatselijk ggz team, in de hoop dat zij mij de ondersteuning kunnen gaan bieden die ik nodig heb. 

Daar heb ik het zelf best wel lastig mee. Ik ben eigenlijk al ruim 25 jaar aan het proberen om uit te klauwen van dit team te blijven (zij werkten me iets te veel met medicatie als oplossing voor alles en zagen vooral wandelende diagnoses in plaats van mensen) en nu ga ik dan toch alsnog daar terecht komen. Ik hoop dat er (net als in mijzelf) inmiddels een hoop veranderd is, maar helemaal gerust ben ik er niet op. 

Hoe dan ook, ik was aangemeld, maar had er nog niks van gehoord en de bal lag bij hen. Vandaag werd hij echter ingekopt... Ik kreeg een telefoontje (wat ik eerst 5x niet opnam, want ik kende het nummer niet en dat vind ik dus doodeng) en later een smsje met de vraag om terug te bellen. Dus dat deed ik maar. En jawel, ik krijg een intake in januari... 

Er is nu dus duidelijkheid: het gaat stoppen bij m'n huidige psycholoog, er is een datum voor een intake en ik weet waar ik terecht ga komen en ken de psychiater (of dat een voordeel is weet ik nog niet), maar het voelt ergens heel erg verdrietig. Het voelt als een soort falen.

En dan is er natuurlijk nog het financiële stuk. Ik hou aan het eind van mijn geld dus iedere keer een heel groot stuk maand over. En dat komt niet doordat ik hele vreemde dingen doe, maar puur omdat alle kosten stijgen, maar mijn inkomen gelijk blijft. En dat is kut.

Afgelopen maand was echt wel een dieptepunt waarin ik me zó gigantisch wanhopig voelde en écht niet meer wist hoe ik het moest doen. Ik heb het bijna 22 dagen met nog geen 10 euro gered, maar dat heeft me letterlijk heel veel bloed, zweet en tranen gekost en de stress die het oplevert, is niet iets waar ik heel goed mee om kan gaan.

Al een hele tijd is er gesproken over het aanvragen van de voedselbank, gewoon om wat stress ervan af te halen. Maar dat was best nogal een dingetje. Ik ben verdorie 45 jaar en ik kan niet eens mijn eigen broek ophouden, wat voor loser ben je dan??? En wederom voelt het als falen. 

Toen ik dit hardop uitsprak naar mijn Woonbegeleider zei hij: tja Mick, als je je broek niet op kunt houden gebruik je een riem, zie dit maar even als een riem. Als je een riem draagt ben je niet ineens een loser, maar gewoon iemand met een riem...

Nou ja, om een heel lang verhaal ietsje minder lang(dradig) te maken: gisteren dienden Woonbegeleider en ik samen het aanvraagformulier in. We hadden zelf de rekenhulp ook al gebruikt en kwamen tot de conclusie dat ik toch echt nog steeds boven de norm zou zitten en dus waarschijnlijk niet in aanmerking zou komen, maar zoals Woonbegeleider zei: niet geschoten is altijd mis. 

Ik voelde me er echt heel erg kut over. Ten eerste: hoe kan het dat ik boven die norm zit en toch keer op keer niet uitkom? Wat doe ik dan fout? Wanhopig word ik daarvan! En ten tweede: er zijn zoveel mensen die het harder nodig hebben dan ik, wie ben ik dan om dat 'weg te halen' bij anderen. En zo kan ik er nog wel een paar opnoemen. 

Met die aanvraag stortte ik gisteren eigenlijk best wel een beetje (helemaal) in. Het voelt alsof ik/mijn wereld uit elkaar valt, instort, of hoe je het dan ook maar wilt noemen. En dat is niet het meest opbeurende gevoel.

Vandaag kreeg ik een mail van de voedselbank waarin staat dat mijn aanvraag voor in ieder geval de komende zes maanden goedgekeurd is. Ik ga dus een voedselpakket krijgen. En eerlijk? Ik weet niet goed hoe ik me voel. 

Aan de ene kant voelt het als falen, alsof ik uit elkaar val, terwijl dat uit elkaar vallen misschien wel nodig is om de boel weer bij elkaar te krijgen. 

Verborgen triggers... oftewel: het mysterie van een getraumatiseerd, dissociatief brein...

Een tijd geleden ging mijn huisartsenpraktijk verhuizen. Ze zaten eerst in een 'gezellig' pand van twee verdiepingen met een soort van huiselijke sfeer. Helaas was het ook een wat onhandig pand voor de mindervalide of oudere medemens, want het had geen lift en dat is nu eenmaal niet zo praktisch. 

Dus na heel lang (en dan bedoel ik echt wel meer dan een jaar) de aankondigingen van deze verbouwing en verhuizing gezien te hebben, was het ergens begin dit jaar dan eindelijk zo ver: de verhuizing was een feit...

Nu zitten ze dus voor mij ietsje verder weg, maar ach die vijf minuten extra lopen is ook niet zo'n ramp, in een hypermodern (maar volgens mij aan de buitenkant) monumentaal pand. Ook dit gebouw heeft meerdere verdiepingen en of er hier wél een lift aanwezig is zou ik niet weten, maar de huisarts en al zijn kompanen zitten in ieder geval op de begane grond, dus alle mindervalide en oudere mensen kunnen weer opgelucht en zonder drempelvrees naar de huisarts toe.

Het gebouw is dus heel modern, maar ik vind het persoonlijk vreselijk!
En ik kan het niet goed uitleggen, maar ik denk dat het hierop neer komt: ik ben bang van dit gebouw..... 

Iedere keer als ik dus naar de huisarts of een andere discipline mag, dan gebeurt er iets heel vreemds met mij(n hoofd). Om in de wachtkamer van mijn huisarts te komen, moet ik dus door de gang lopen die hier onderaan op de foto staat. En misschien ziet dat er niet zo eng uit (dat zal het voor de meeste mensen ook echt niet zijn), ik raak acuut in paniek hier. 

Ik heb geen idee wat het is.... Het zijn hele hoge gangen, de deuren zijn, qua hoogte, zeer reusvriendelijk. De muren zijn afgrijselijk wit en iets in dit geheel, maakt dat mijn hoofd dus in paniek raakt. 

En als er één ding niet zo handig is als ik met klachten naar een huisarts ga, dan is het wel dat ik in paniek schiet. Want ook al ga ik doorgaans voor lichamelijke kwaaltjes naar m'n huisarts, dat betekent niet dat ik het psychische stuk in mij zomaar thuis kan laten of kan uitschakelen. En op het moment dat ik in paniek raak, raak ik 'weg' en ga ik dus (met een duur woord) dissociëren. Op de een of andere manier begint de grond dan een soort van 'te golven', vervolgens zie ik die grote enge witte muren op me af komen, waardoor ik nóg banger word en dus naar de grond ga staren, omdat dat het veiligste voelt. Maar dan schiet ik dus in één van mijn 'beruchte staardissociaties' waarbij ik als het ware in de grond verdwijn en er verder ook niks meer is dan die vloer en ik alles en iedereen om me heen niet meer hoor en zie. 

Ik gok dat ik dan, doordat ik steeds banger word, hele andere dingen zie en hoor, maar dat weet ik niet zo goed, want ik ben er zelf echt niet meer bij. Op het moment dat iemand me dan dus uit die wachtkamer wil komen halen, reageer ik helemaal nergens meer op, want ik hoor en zie niemand meer, ik zit dan compleet in mijn eigen wereld. 

Als je me op zo'n moment aan gaat raken, kan ik je niet verzekeren dat ik heel lief en aardig tegen je ben, want ik heb op dat moment geen idee meer wie, wat of waar ik ben. Ik ben vooral heel bang, maar ook dat kan ik dan niet meer voelen. Net zoals de klacht waarvoor ik kwam trouwens: ik voel mezelf niet meer, ik voel helemaal niks meer. 

Een aantal keer ben ik nu in dit gebouw geweest voor een afspraak. Een keer bij de longverpleegkundige, die geen idee had wat ze hier mee (lees: met mij) aan moest, maar waar ik uiteindelijk 'eruit kwam' doordat iemand per ongeluk iets breekbaars uit zijn klauwen liet vallen en ik daar heel erg van schrok. Een keer bij de huisarts, die me een hele tijd liet zitten in de hoop dat ik er vanzelf wel weer een keer uit zou komen, en toen dat na anderhalf uur nog steeds niet gebeurd was, maar eens op zijn hurken in mijn 'staarveld' kwam zitten.... Dat hielp... in die zin dat ik 'bij kwam', maar doordat er nog veel meer mensen in die wachtkamer zaten en ik me kapot schaamde, was ik zo overstuur dat ik niet meer wist waarvoor ik uiteindelijk gekomen was en (toen ik eenmaal mijn lijf weer een beetje voelde en weer enigszins aanspreekbaar was) onverrichterzake weer terug naar huis ging. Kortom, dit gebouw is voor mij niet zo'n succes.

Ik heb al een aantal dingen geprobeerd. Ik nam al een leesboek mee, maar ik ben al 'weg' voor ik überhaupt in de wachtkamer kan gaan lezen, ik had al muziek op m'n oren, maar daarvoor gold hetzelfde verhaal. En ik ging al gewapend met mijn knuffel ernaartoe, die er doorgaans wel voor zorgt dat ik erbij blijf, maar ook dat kon niet voorkomen dat het mis ging. 

Vandaag moest ik weer naar de huisarts toe, met (ernstige) pijnklachten dit keer. En als er één moment is in mijn leven waarbij ik niet moet gaan dissociëren (in welke vorm dan ook) dan is het wel, als ik met pijnklachten naar een arts/behandelaar ga. Want op het moment dat ik dissocieer, voel ik de pijn vaak niet meer, en ik weet niet hoe het met de meeste huisartsen gesteld is, maar die van mij is niet heldervoelend.... Kortom: als ik hem niet kan aangeven waar en wanneer en welke beweging pijn doet, dan kan hij ook niks....

En dus moest ik voor vandaag een plan bedenken. Iemand meevragen, tja dat is een dingetje, en ik weet ook niet of dat echt zou werken, want dan nog moet ik door die gang naar de wachtkamer. Mijn knuffel mee, had al niet geholpen, muziek ook niet, een boek, Pokémons, games, het hielp tot nu toe geen zier. 

En dus besloot ik dat ik het anders ging doen, al voelde dat heel stom. Thuis zette ik met whiteboardmarker kruisjes op de plekken waar de pijn zat. Gewoon voor het geval dat ik niks meer kon voelen, wie weet zou het hem in ieder geval een idee geven. En verder besloot ik dat ik aan de assistente ging vragen of ze alsjeblieft tegen hem kon zeggen dat ik er was en dat ik buiten bleef wachten. 

De assistente vroeg het me drie keer opnieuw te zeggen en ook na die derde keer keek ze me nog steeds raar aan, maar ze zei dat ze het erbij zou zetten... En dus draaide ik me om en ging weer naar buiten, hopend dat de huisarts het berichtje dan zou vinden... Doordat de assistente me zo raar aankeek, voelde ik me ook weer heel raar, en moest ik weer eens huilen. Maar ja, het is wat het is. Ik probeer een oplossing te vinden die werkt.

Mijn huisarts neemt voor iedereen de tijd, voor mij, maar ook altijd voor alle anderen, en dat maakt hem een hele fijne man, maar daardoor lopen zijn consulten ook altijd (flink) uit. Ik had om 10u een afspraak, maar toen hij er om 10.20u nog niet was, begon ik me toch zorgen te maken dat hij dat berichtje van de assistente niet gezien had. En nét toen ik aan het denken was of ik niet toch maar gewoon die gang in moest lopen en in die wachtkamer moest gaan zitten, verscheen hij om de hoek. 

Ik gooide er meteen maar (half huilend) uit waarom ik buiten stond. Hij gaf me een boks en hij bleef al lopend door de gang tegen me praten. Dat hielp een klein beetje. Nog steeds werd ik bang in die gang (en ik heb écht geen idee waar dit vandaan komt), nog steeds had ik in de spreekkamer vijf minuten onzin klets nodig om weer een beetje in mijn lijf te komen, maar het werkte in ieder geval wel....

En dus liep ik even later, op een drafje de praktijk weer uit, met een verwijzing, met de verzekering dat ik niet de enige ben die dit gebouw niks vindt (zij het op een andere manier) en met de afspraak dat hij me de volgende keer gewoon lekker wéér buiten komt ophalen! 

foto: eigen creatie

Vol verwachting klopt ons hart... een gevalletje jeugdsentiment.

Vroeger, in een vorig leven, werkte ik als vakkenvuller in de lokale supermarkt. Ik begon ermee toen ik 15 jaar oud was en in die periode moest ik voor de bovenste vakken bovenop maar liefst twee of drie omgekeerde coca cola kratten klimmen om erbij te kunnen, maar dat mocht de pret niet drukken. Ik vond het erg leuk om te doen. 

Het hielp ook wel dat ik, over het algemeen, leuke collega's had en dat sommige bazen ook best ok waren. (Over andere bazen kan ik hele andere verhalen vertellen, maar wie weet wordt dat iets voor een andere keer...) 

Vooral in mijn latere dagen als vakkenvuller/medewerker, toen het niet zo heel goed met me ging en ik het leven erg zwaar vond, waren die (voor dat tijdstip overigens veel te vrolijke) collega's onmisbaar om tóch op het onchristelijke tijdstip van 7.00u achter de brood snijdmachine te kunnen staan, met de meest foute muziek ooit luid schallend door de winkelspeakers. 

Ik heb er veel gelachen, maar soms ook wel eens wat mindere momenten gehad. Lange tijd crosste ik het halve land door om in het weekend nog steeds in diezelfde supermarkt te staan, totdat ik dat echt niet meer op kon brengen. 

Hoe dan ook, ik heb het maar liefst 13 jaar vol gehouden. Een hele prestatie, al zeg ik het zelf.

Het allerleukste in al die jaren, vond ik de kerstperiode. Ook toen al was het in die periode van het jaar in de winkel een gekkenhuis, maar er was één ding (naast mijn loon) dat al dat extra harde werken en die extra toestroom aan mensen meer dan de moeite waard maakte..... Een kerstpakket!

Ik kon me daar zó gigantisch op verheugen altijd! 

Zo'n grote doos, met allemaal lekkere dingen uit ons eigen assortiment. Geen ingewikkelde luxe producten, maar gewoon simpele dingen als knakworstjes, blikje ragout, pak appelsap, koekjes enz. Echt, ik vond het een feestje! Ik werd daar altijd heel erg gelukkig van!

Hoe ouder ik werd, hoe vaker ik mensen over dit soort pakketten hoorde klagen. Wat had je nou aan dit soort voedsel? 

Blijkbaar verwachtten mensen een ander soort, duurdere, grotere beloning. En ik zag die pakketten dan ook in de loop der jaren veranderen. 

In mijn verdere (al dan niet vrijwillige) werk carrière (die niet zo omvangrijk is hoor) kreeg ik ineens kerstpakketten waarvan ik niet zo goed wist wat ik ermee moest. 

Ik kreeg 'avonturen' bonnen, waarbij ik een of ander spectaculair uitje kon reserveren. Maar ik was nou niet echt bijzonder avontuurlijk aangelegd. Ik hield vooral van datgene dat ik al kende. Doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg, was (en is nog steeds) best wel mijn motto. Vaak verliepen dit soort bonnen dan ook zonder dat ik er gebruik van had gemaakt. 

Ook kreeg ik 'keuze' bonnen, waarbij je dan kon kiezen tussen drie dingen waar ik eigenlijk helemaal niks aan vond. Zo heb ik nu dus drie verschillende soorten atlassen in mijn kast staan, waar ik nooit in kijk en die ik nooit gekocht zou hebben, maar die ik nu dus in huis heb, omdat ik toch maar íets moest kiezen....

Nóg later kreeg ik bonnen die ik mocht besteden bij winkels waar ik nooit kwam en waar ik ook niet echt iets kon vinden wat bij mij paste. 

Ik kreeg thema pakketten, met thema's en bijbehorende artikelen waar ik niks mee kon en waarvan ik vaak niet eens wist wat het precies was...

Ik vond het doodzonde allemaal. Goed bedoelde, dure cadeaus waar ik niks mee kon en niks aan vond. Ik voelde me erg ondankbaar, en tegelijkertijd ging ik me meer en meer afvragen wat er mis was met de ouderwetse voedselpakketten voor alledaags gebruik...

Nu, jaren later, nu ik niet meer werk en geen enkel pakket meer krijg, realiseer ik me nog maar eens wat voor bevoorrechte positie je hebt als je überhaupt iets extra's krijgt. 

Ik heb geen baan, geen vrijwilligerswerk of wat dan ook (en dat zou ik ook niet meer willen). Ik mis dat ook niet echt, behalve dan dat het mijn financiële situatie misschien wat rooskleuriger zou kunnen maken. Maar de (psychische) stress die het me kost weegt niet op tegen die voordelen. En dus word ik ook niet extra beloond aan het einde van het jaar voor al het harde (interne) werk dat ik dat jaar gedaan heb.

Dat hoeft natuurlijk ook niet. Maar het neemt niet weg, dat ik met weemoed terug denk aan mijn oude vertrouwde supermarkt kerstpakket, met al die simpele lekkere dingetjes, waar je minstens een maand van kon eten. En dat het denken daaraan, zelfs na al die jaren,  nog steeds een heel grote glimlach op mijn gezicht tovert.

Ach ja.... das war einmal.....

foto: gevonden op internet

Je hoeft alleen maar even het glas neer te zetten...

Vandaag kwam ik op Facebook bij een heel lief persoon een filmpje tegen dat me echt raakte. Als je even op deze link klikt, dan zou je het zelf moeten kunnen zien. Maar voor degenen die dit niet kunnen bekijken zal ik het omschrijven.

Het is een filmpje over een professor voor een klas die een glas water vasthoudt en aan zijn studenten vraagt: hoe zwaar is dit glas water. Verschillende studenten doen een gokje. De professor gaat het glas niet wegen, maar vertelt vervolgens dat het er eigenlijk niet zoveel toe doet hoe zwaar het glas water daadwerkelijk is, maar dat de zwaarte afhangt van de omstandigheden.

Als je het glas maar heel eventjes vast hebt, dan weegt het eigenlijk niks. Als je het glas een uur vasthoudt, dan wordt je arm een beetje moe. Als je het glas een paar uur vast houdt, dan wordt je arm heel erg pijnlijk en nog wat later voelt het zelfs verdoofd/verlamd. En toch is het hetzelfde glas water en verandert er niks aan de inhoud of de daadwerkelijke zwaarte ervan.

Vervolgens maakt hij de vergelijking met stress en zorgen in en over het leven. Als je daar even aan denkt, is er niet zo'n probleem, Als je er langer over na denkt, begint het pijn te doen. En als je er de hele dag aan denkt, dan voel je je verlamd, niet meer in staat om ook maar iets te doen. En hij besluit dan ook met de wijze raad om altijd te onthouden om het glas neer te zetten.

En ik vond het een heel mooi filmpje, met een mooie boodschap en een mooie metafoor. Het raakt me.. Enorm..

Maar ik merk ook dat ik er heel verdrietig van word (en ik weet het: daar is momenteel niet zo heel veel voor nodig) want soms is het niet zo simpel. Niet al die zorgen en stress kun je zomaar even aan de kant zetten of parkeren, zoals dat glas water. Er zijn zorgen en stress die in alles wat je doet (of niet doet) met je mee reizen. Die aan alles wat je doet, denkt, niet doet, niet denkt vast geplakt zitten, als een soort van tweede huid.

En ik weet bijna zeker dat er nu een boel mensen zijn die denken: oh daar heb je die negatieve, pessimistische Mick weer. Maar ik meen het serieus, zo simpel is het echt niet. En omdat ik dat graag duidelijk wil maken, zal ik een persoonlijk voorbeeld gebruiken. Een voorbeeld waar ik het liever niet 'met wildvreemden' over heb, omdat het iets is, waar ik me enorm voor schaam. En niet alleen ik, ik gok dat er nog een heleboel medelanders zijn, die mijn probleem zullen herkennen, maar dat niet graag aan anderen toe willen geven.

Vooruit dan maar....

Ik heb financiële problemen. Ik heb (nog) geen schulden, maar zonder al te veel gekke dingen te doen in een maand, kom ik niet rond met mijn geld. Eigenlijk alles waar ik op kon bezuinigen is in de loop der jaren wel wegbezuinigd, op een paar dingetjes na. Maar zou je die dingen ook nog weg bezuinigen, dan kun je me net zo goed meteen begraven, want dat zijn de dingetjes die mijn leven nog een klein beetje leuk maken en ervoor zorgen dat ik de dag doorkom.

Mijn vaste lasten stijgen, net als bij iedereen overigens, iedere keer opnieuw, maar mijn inkomsten stijgen niet evenredig mee. En dat zorgt ervoor dat het iedere maand opnieuw één grote stressboel is over hoe ik het deze maand weer ga doen.

Zo leef ik de afgelopen anderhalve week (of eigenlijk al iets langer) al van een kilo aardappels, een doos hamburgers, een kilo winterwortels, een brood en een pak yoghurt. En dat is op zich niet erg, dat kan best en je kunt er best in variëren, maar gezond en leuk is anders. Betalingen stel ik uit/plan ik in voor het moment dat mijn inkomen gestort is, om dan weer opnieuw aan de vicieuze cirkel te beginnen waarbij in de laatste week van de maand je geld gestort wordt en je in de eerste week van de maand niks meer over hebt, omdat dan de meeste vaste lasten weer afgeschreven zijn.

En het maakt moedeloos! Enorm... Het maakt verdrietig en het maakt het leven niet echt makkelijker. 

Waar de professor zo makkelijk zegt: zet dat glas water even neer, of laat je zorgen los, is dat met financiële zorgen best een dingetje. Want aan bijna alles in het leven hangt een prijskaartje.

En als ik een mooie wandeling in de natuur maak (die gratis is) keer ik toch gewoon daarna weer terug naar een koud huis, waar ik de verwarming niet aan wil zetten omdat dat onbetaalbaar is, waar ik toch weer die koelkast open doe en uitzicht heb op een enorme leegte enz. 

En het gaat me er niet om om te klagen, want het maakt je in zekere zin ook  heel creatief, en er zijn zat mensen die het veel en veel erger hebben. Maar ik kan je wel vertellen dat het mij in ieder geval niet loslaat. Dat het me bakken met energie kost en dat ik er echt niet vrolijker van word!

Dus tja... Ik vond het een heel mooi filmpje, met mooie woorden van de professor. Mooie woorden, wijze woorden, en vast ook hele ware woorden. Maar ik vraag me soms wel af, of de mensen die dit soort woorden bedenken ook uit soortgelijke zorgelijke situaties komen? Natuurlijk heeft ieder huisje zijn kruisje en is niks wat het lijkt, dat weet ik als geen ander.

Ik schaam me voor mijn financiële situatie, terwijl er niet echt heel veel is, wat ik eraan kan doen. Het voelt enorm als falen. Ik ben volwassen, maar ik kan niet voor mezelf zorgen. Ik krijg het maar niet voor elkaar. Ik zeg op veel dingen nee (meestal met een lulsmoes, omdat ik niet wil zeggen dat ik iets niet kan betalen) en zo voel ik me steeds verder van de maatschappij afstaan, van vrienden enz. 

En als ik deze professor dan hoor zeggen dat het enige dat ik hoef te doen om die zwaarte van die stress en zorgen niet te voelen is, dat ik dat glas even neer moet zetten, dan voel ik me nog harder falen, want zelfs die simpele handeling schijn ik niet te kunnen.... En ja, dat is mijn probleem, ik weet het.

Maar.... was het leven maar zo simpel.

foto: gevonden op internet

Een naar trekje in mezelf: oftewel een cursus pesten voor volwassenen....

Kent u dat? Dat u uzelf op een heel naar trekje betrapt, waarvan u liever niet zou willen dat u het in zich had en dat u zich er best voor schaamt? Ik wel....

Ik woon in een flat met een aantal medebewoners. Het is sociale woningbouw, dus er wonen (net als ik zelf) naast wat ‘normale’ mensen ook nog een aantal kwetsbare mensen. Iedereen leeft hier een beetje langs elkaar heen. De meesten zeggen nog net wel hallo tegen elkaar, maar de meesten komen niet veel verder dan dat en eigenlijk weten we dus vrij weinig van elkaar.

Eerlijk is eerlijk, het valt ook niet echt mee om elkaar te leren kennen. Twee mensen werken de hele dag en zijn dus meestal niet thuis. Één persoon woont hier momenteel überhaupt niet meer, maar er wordt al twee jaar lang braaf nog steeds huur betaald, één persoon spreekt twee talen die ik niet spreek en geen enkele (goed genoeg) van de vier die ik wel beheers en de laatste.... tja, dat is een geval apart, zullen we maar zeggen.

Deze bewoner heeft nogal een gebruiksaanwijzing, maar helaas hebben we die geen van allen nog kunnen ontcijferen. Dat er ‘iets mis’ met hem is, dat weten we allemaal. En dat is niet lullig bedoeld, maar gewoon een feit. We worden namelijk allemaal wel met zijn vreemde acties geconfronteerd. Hem erop aanspreken of erop bevragen, is echter een heel andere tak van sport. Een tak van sport, die wij hier geen van allen in staat zijn om ons eigen te maken.

Deze buurman veroorzaakt af en toe best wat overlast. Was het eerst de meneer die nu dus al twee jaar op een ander adres woont die de flat wakker hield met zijn geschreeuw en het veelvuldig dichtgooien van de deuren, deze buurman heeft zijn gedrag min of meer gekopieerd. Hij staat soms ineens midden in zijn woning te schelden en te tieren, of hij rent het balkon op om te schelden. Het blijft een raadsel tegen wie of wat hij het heeft, maar ja, ook dat hoeft geen probleem te zijn. Ook ik praat wel eens tegen en met dingen die anderen niet zien of horen.

Naast zijn geschreeuw, het nadoen van de leef geluiden van de andere bewoners, het uitschelden van jou persoonlijk en dan hard wegfietsen, het plassen, poepen en kotsen in de kelderruimte en nog wat van die dingetjes, gooit hij ook overal zijn afval neer (of verstopt het) in de gemeenschappelijke ruimte.

Als je hem aan wilt spreken op zijn gedrag of wat dan ook, dan doet hij de deur niet open en zodra je wegloopt van zijn deur, begint hij je uit te schelden. Briefjes op zijn deur en in zijn brievenbus lijken allemaal niet te werken en als je de woningbouw inschakelt om ‘het leefbaar’ (en hygiënisch) te houden, komt hij overal mee weg en moeten wij rekening houden met zijn kwetsbaarheid. 

En tot op zekere hoogte zijn we allemaal bereid om dat ook best te doen, maar rekening houden met heeft ook grenzen. Als iemand zó kwetsbaar is dat hij zich niet aan normale/sociale (want was is normaal?) (omgangs)regels kan houden, dan kun je je afvragen of hij hier misschien (zonder begeleiding) wel zou moeten wonen?

Maar goed. Hij vindt het heel normaal dat anderen zijn rotzooi opruimen (de woningbouw doet dit namelijk voor hem zonder dat het consequenties voor hem heeft). Maar ik ben het van tijd tot tijd behoorlijk beu. 

Hij gooit ook alle post die hij niet wil hebben/zien boven op de gezamenlijke brievenbus, waar het blijft liggen totdat onze afwezige huiselfjes het een keer voor hem opruimen. Vervolgens worden wij hier door de woningbouw op aangesproken (brandgevaar) en dat schiet in ieder geval bij mij in het verkeerde keelgat, ik kan nou eenmaal niet zo goed tegen onrecht en ongelijkheid.

Twee weken geleden was het weer zover. Er lagen weer aan hem geadresseerde poststukken boven op de brievenbus en mijn stoppen sloegen door. Ik pakte zijn post op, propte het terug in zijn brievenbus en bleef dit continu herhalen als hij het er weer terug op gooide. Ik ben iemand van een lange adem en kan dit heel lang volhouden. 

Mijn doel was eigenlijk dat hij op het lumineuze idee zou komen dat hij het beter zelf weg kon gaan opruimen. Tja en dat tegen hem zeggen, kan dus niet, dus dan maar zo... En ik geef toe, het is onwijs kinderachtig, en ik ben er niet trots op, maar ik kreeg er ook best plezier in.

Op een dag had hij zijn adres er vanaf gescheurd, maar de rest lag er nog steeds bovenop en dus ging ik door met het terug stoppen in zijn brievenbus. En weer een aantal dagen later kwam ik beneden en lag zijn post dus in stukken gescheurd op de stoep voor de ingang van het portiek. En dus raapte ik een aantal van zijn snippers op en stopte die wederom in zijn brievenbus....

En dat was het moment waarop ik dacht: “waar ben je in hemelsnaam mee bezig?” Mijn gewenste doel zou ik nooit gaan bereiken. Deze meneer gaat niet begrijpen dat hij zijn eigen rotzooi op moet ruimen, hoe vaak ik het ook blijf terug stoppen. En inmiddels is mijn gedrag een vorm van pesten geworden en schiet het mijn oorspronkelijke doel totaal voorbij. En dat besef, dat ik hem eigenlijk gewoon aan het pesten was, gaf me een heel naar gevoel over mezelf.

Ik wil geen pester zijn, ik vind dat een heel naar trekje, iets dat ik liever niet in mezelf zou herkennen, maar ik kon er moeilijk omheen dat het wel degelijk in mij zit en er nu in volle hevigheid uitkwam. 

En dus heb ik me voorgenomen dit niet meer te gaan doen. Ik ga proberen om me, net als de rest van de bewoners, er niks meer van aan te trekken. En ook al weet ik dat ik dat heel hoogstwaarschijnlijk niet kan (want hé, ik heb nou eenmaal ook een zekere kwetsbaarheid), dit was niet en mag nooit de oplossing zijn....

Goed... Ik ben verre van perfect en heb nog veel te leren.

foto: internet

Tea Topic: Liever 1 jaar vooruit of 1 jaar terug?

Ik ben dol op 'tea topics'... De vragen op de labeltjes van pickwick thee*. Soms zijn  het hele 'simpele' vragen waar je snel en makkelijk een antwoord op hebt, maar af en toe zitten er ook wel wat vragen tussen die me behoorlijk wat stof tot nadenken geven. En dit is er weer eens zo een. 

Liever een jaar vooruit of een jaar terug?

Om heel eerlijk te zijn: ik zou het niet weten. Voor beiden is genoeg te zeggen, maar een definitieve keuze hierin vind ik lastig.

Een jaar geleden leek mijn leven in sommige opzichten simpeler, of toch zeker minder chaotisch. Corona verstoorde het dagelijkse leven met al zijn regels en maatregelen en hoewel dat vaak voor onrust zorgde in mijn hoofd en lijf (als de regels weer eens wijzigden en dat deden ze nogal vaak), gaf het me (als iedereen in mijn hoofd ze doorhad) ook een zekere rust. Ik hou van duidelijkheid en regels geven mij dat meestal en daarmee dus ook een soort van rust. 

Ik volgde de regels dan ook trouw op, ook als ik niet van alles het nut in zag (en zie). Sommige mensen noemen me om die reden 'een mak schaap' dat danst naar de pijpen van meneer Rutte en consorten, of dom, of nog wat van die (veroordelende) termen, dat mag, maar zolang jij niet in mijn hoofd woont en niet weet wat zich daar allemaal afspeelt, en wat de interne gevolgen zijn als ik dat niet doe, zou je je misschien ook wat 'bescheidener' op mogen stellen. 

Het volgen van die regels gaf (en geeft) me minder stress, dan het niet doen. Het maakt dat ik niet de strijd hoef aan te gaan met al de verschillende hoofdbewoners (en dat zijn er nogal wat) voor wie (door verschillende leeftijden) verschillende regels gelden. Steeds opnieuw die strijd aan moeten gaan, maakte me gek, En dus heb ik gekozen voor datgene wat het meest bevorderlijk was voor mijn geestelijke gezondheid: innerlijke rust. Noem het de weg van de minste weerstand, so be it. Voor mij werkt dit.

Een jaar geleden was er ook nog rust op het hulpverleningsvlak. Ik had een super goede woonbegeleider en een fijne psycholoog en daar leek ook geen verandering in te komen. Dus op dat vlak was er ook een hoop rust. 

Op het gebied van mijn genderdysforie was het een stukje onrustiger. Zo onrustig zelfs dat ik overwoog om uit te zoeken hoe ik op een humane manier een einde aan mijn leven zou mogen maken.

Kortom een jaar geleden was echt niet alles koek en ei, maar vergeleken met nu, was mijn leven een stuk rustiger en overzichtelijker.

Hoe is het nu dan?

Nou... Corona is er nog steeds en we zitten blijkbaar in de zoveelste golf en gisteren is ook de zoveelste (milde) lockdown begonnen. De verdeeldheid in de maatschappij is bijna groter dan ooit en daar heb ik heel veel last van. Ik, als mak schaap, ben gevaccineerd en heb op zich 'nergens last van' want ik mag overal naartoe en overal binnen. Maar door die verdeeldheid in de maatschappij, voel ik me daar verre van prettig bij! Ik voel me af en toe bijna schuldig dat ik die 'vrijheden' heb en een groot deel van mijn vrienden niet, omdat ook zij gekozen hebben voor hun innerlijke rust, zij het op een andere manier. 

Ik háát de discussies die er ontstaan tussen voor- en tegenstanders, tussen gevaccineerd en ongevaccineerd. En het spijt me oprecht dat ik hierin tóch nog steeds trouw aan mezelf en mijn innerlijke rust blijf, ook al ben ik het lang niet met alles eens. Maar ik word er enorm verdrietig van!

Op hulpverleningsgebied staat ook alles weer even op losse schroeven. Die woonbegeleider van een jaar geleden, ging zomaar ineens weg, compleet uit het niets. Er kwam een vervanger, maar dat klikte voor geen meter en toen de bom barstte vroeg ik met lood in mijn schoenen (en met hulp van de cliënt vertrouwenspersoon) om een nieuwe mannelijke begeleider. Die was er niet en dus kreeg ik een vrouw en zou men op zoek gaan naar een man. Tot afgelopen donderdag leek daar totaal geen schot in te zitten, maar gelukkig is er nu iemand gevonden die 'mij wel wil'.... Dus hopelijk gaat dat voor een klein beetje rust zorgen.

Mijn psycholoog heeft inmiddels aangegeven dat ook zij me niet de begeleiding kan bieden die ik nodig heb (en ga hebben) en dus ben ik aangemeld bij een instelling waarvan ik ruim 20 jaar mijn best heb gedaan om 'uit hun klauwen' te blijven. Het is nu wachten op een intake en ook van deze ontwikkeling word ik heel verdrietig. 

Mijn keuze om me te verdiepen in een euthanasie traject is gewijzigd in een her aanmelding bij de Genderpoli in Amsterdam. De intake was er binnen een week,dat gaf hoop, maar daarna heb ik niks meer vernomen. Er was gezegd dat het niet zo lang zou duren omdat het om een heraanmelding ging, maar ja... Inmiddels ben ik geloof ik 6 maanden verder. En nou zou ik natuurlijk kunnen bellen om te vragen hoe en wat, maar ik ben zó bang voor het antwoord (dat ik tóch de gewone wachtlijst moet doorstaan) dat ik die stap niet durf te zetten. Maar de motivatie vinden om door te blijven gaan (met leven bedoel ik dan), is erg moeilijk zonder hoop.

Dus tja, een jaar geleden was niet helemaal super, maar nu is het dat ook niet echt. 

Hoe zou het over een jaar dan zijn??

Als ik mijn fantasie de vrije loop laat (en dat is eng want ik wil het niet jinxen) dan hoop ik dat ik over een jaar weer rust heb in hulpverleningsland. Dat de nu gekozen woonbegeleider langere tijd mag blijven en dat het klikt en blijft klikken. 

Ik hoop dat het nieuwe team waar ik naartoe gestuurd word, inmiddels iets flexibeler is dan ze ooit waren. Dat ze me serieus nemen en naar me luisteren. Dat ze een beetje bekend zijn met genderdysforie of zich daar in zouden willen verdiepen. En dat het een plek gaat worden waar ik mijn ei kwijt durf (anders heeft het ook niet zoveel zin).

Ik hoop dat Corona de wereld uit zal zijn, of beheersbaar wordt zonder verdeeldheid, regels, maatregelen en andere onzin, maar ik besef ook wel dat die kans met een muterend virus niet zo groot is.

En last, but not least, hoop ik over een jaar van mijn borsten af te zijn of toch op zijn minst een datum te hebben voor wanneer dat gaat gebeuren en wie weet... dat een kleine dosis testosteron langzaam zijn werk gaat doen, zodat ik me misschien wat meer mezelf kan gaan voelen....

Dus tja, een jaar terug of een jaar vooruit? 
Ik kruis mijn vingers en hoop oprecht dat er toch minstens een deel van mijn hoop voor over een jaar uit gaat komen.

Foto: eigen creatie

* mocht je nog labeltjes hebben waar je vanaf wil, ze zijn hier altijd van harte welkom!

De meeste dromen zijn bedrog.....oftewel: een gevalletje transfobie.

Ik heb nogal eens van die nachten waarin ik nogal veel droom. Dat kan zowel fijn als niet fijn zijn, maar het is in ieder geval altijd heel erg intens. Soms zijn de dingen waargebeurd, soms zijn het verzinsels van mijn creatieve brein en soms is het een combinatie van die twee. Hoe het ook zij, vannacht was het in ieder geval weer raak. 

In mijn droom was ik in gesprek met een ex-behandelaar van me. Hij vroeg me in het verleden wel eens om mee te kijken en mee te denken met (vooral jonge) mensen die hij in zijn spreekkamer kreeg en waar hij van dacht dat ik misschien iets kon toevoegen, aangezien ik ook op jonge leeftijd al met veel (en vaak dezelfde) klachten worstelde. 

Op deze manier kwam ik in contact met een jonge dame, genaamd Lisa. Lisa zal op dat moment zo’n 14 of 15 jaar geweest zijn gok ik. Zij hoorde stemmen, sneed zichzelf zeer regelmatig open, dissocieerde vaak en hevig en deed dan dingen die niet zo goed voor haar waren (understatement), ze was suïcidaal, nog wat andere dingetjes en.... Lisa zei dat ze een jongen was. 

Kortom.... we hadden nogal wat met elkaar gemeen. 

In het gesprek met de ex-behandelaar vroeg ik hem of hij ooit nog wel eens iets van Lisa vernomen had en of hij wist hoe het nu met haar ging. Het antwoord was nee. En toen ik hem vroeg of hij het zou willen weten antwoordde hij volmondig ja en hij was bijzonder geïnteresseerd in een paar specifieke vragen: Had Lisa haar automutilatie kunnen stoppen en was het slechts een spelletje/dans om haar schizofrenie/bipolariteit en nog wat diagnonsens te camoufleren.... en zo kwamen er nog wat stigmatiserende vragen uit, die ik (ook in mijn droom dus) al niet meer kon horen.... 

Ik vroeg hem nogmaals of hij wilde weten hoe het nu met Lisa ging, zijn antwoord bleef gretig ja en dus besloot ik hem mijn ‘avontuur’ met Lisa te vertellen. 

In eerste instantie hadden Lisa en ik vooral mail en app contact. Ik vertelde wat dingen over mezelf, waarvan ik bijna zeker wist dat dit herkenbaar voor haar zou zijn, vroeg haar of ze dingen herkende en al gauw was het ijs gebroken en bleken we inderdaad heel veel gemeen te hebben. 

Op een dag werd Lisa, na een zoveelste (serieuze) zelfmoordpoging opgenomen in een kliniek voor kinderen en jeugdigen ergens in het land. En niet lang daarna stelde ze me de vraag of ik een keer langs wilde komen. En hoewel ik dat (om meerdere redenen) doodeng vond, was dit de eerste vraag die uit haar zelf kwam en vond ik dat ik dit moest doen. 

Ondanks mijn angsten, was ik ook heel erg gehecht geraakt aan Lisa en wilde ik haar graag in het echt leren kennen. En dus ging ik naar de kliniek en hadden we een openhartig gesprek. Het leek wat beter met haar te gaan en ze had al iets meer vrijheden gekregen. 

Vanaf het moment dat ik Lisa zag, was het voor mij heel duidelijk dat Lisa geen meisje was. Voor mij was Lisa vanaf toen hij en hem. Het gesprek kabbelde wat heen en weer. We hebben veel gelachen die middag. En opgelucht stapte ik terug in mijn auto op weg naar huis. 

Die avond kreeg ik een telefoontje van Lisa’s vader. Lisa was weggelopen uit de kliniek, ze was spoorloos. Of ik meer wist, of ze mij hierover iets verteld had? 

Ik was sprakeloos. Het leek zo goed met hem te gaan, had ik teveel shit opgeroerd met mijn vragen, was hij door mijn bezoek de kluts weer kwijt geraakt? En dacht hij (de vader) nou serieus dat als Lisa me zoiets verteld zou hebben, dat ik dit dan toch niet op z’n minst tegen mijn behandelaar gezegd zou hebben, zodat dit misschien voorkomen had kunnen worden??? Hoe dan ook ik was enorm bezorgd en voelde me schuldig. 

Later die avond kreeg ik een berichtje van vader, dat zijn dochter terecht was. Ze had geprobeerd om voor een bus te springen. Ik gaf aan dat ik blij was dat hij terecht was en dat het hem niet gelukt was, heel bewust gebruikmakend van de door Lisa gewenste voornaamwoorden. Vader was duidelijk geïrriteerd over mijn gebruik van de voornaamwoorden hij/hem. 

Nóg later kreeg ik een email bericht van vader: Ik moest stoppen met zijn dochter van alles aan te praten en haar niet bevestigen in die rare ideeën in haar hoofd. Ze was zijn dochter, punt uit. 

Ik weet nog dat ik met mijn ‘olifant in een porseleinkast tact’ reageerde en aan hem vroeg/schreef: wat heeft u liever: een dode dochter, want ze is hard op weg en als het zo doorgaat is dat wat er uiteindelijk gaat gebeuren, of erkennen dat u een levende zoon heeft? Het contact met vader hield hierna dan ook op... 

Ook het contact met Lisa werd daarna nihil. (Later bleek dat hij zowel van de kliniek als van zijn ouders geen contact meer mocht zoeken). 

De ex-behandelaar was geïnteresseerd in de zelfbeschadiging en linkte dit aan de bij Lisa vastgestelde diagnonsens. Geen moment werd ook maar de optie genoemd dat Lisa’s zelfdestructieve gedrag alles, maar dan ook alles te maken kon hebben met haar overtuiging dat ze een jongen was (oftewel: haar genderdysforie). 

Lisa was elf jaar toen hij tegen zijn ouders zei dat hij een jongen was en, zoals dat vaak gaat, werd dit vakkundig door zijn ouders genegeerd en ontkend. Lisa was echter heel hardnekkig en bleef dit volhouden, zijn ouders bleven er tegen in gaan. Op dat moment begon het zelfbeschadigend gedrag. 

Toen Lisa begon te puberen en zijn lichaam tot zijn grote schrik, frustratie en verdriet veranderde in een vrouwenlichaam, werd het zelfbeschadigende gedrag nog extremer. (Zoals hij zelf zei: dit lijf moet kapot, het is niet wie ik ben). 

Lisa deed (gelukkig tevergeefs) poging na poging om dood te gaan en kwam dus in de psychiatrie terecht. Ook daar werd zijn genderdysforie genegeerd en ontkend. Sterker nog: hij kreeg te horen dat het gewoon een fase was, dat hij in de war was en dat hij gewoon lesbisch was, maar dat dat niet erg was*. 

Gevolg: zodra het maar kon ging Lisa ervandoor en probeerde zich weer van het leven te beroven. 

Ik weet niet of mijn Mick (gebrek aan) tact ertoe bijgedragen heeft, maar uiteindelijk kwam Lisa bij een kliniek voor genderdysforie terecht en was al heel snel duidelijk dat Lisa geen onzin sprak, in dit opzicht niet in de war was, dat het geen fase was, maar dat Lisa overduidelijk transgender was en in transitie wilde. Zijn ouders wilden er echter nog steeds niks van weten en hielden de start van zijn transitie lange tijd tegen. Toen hij 17 was begon hij met testosteron (zijn ouders nog steeds niet echt aan boord) en een jaar later liet hij zijn borsten verwijderen. 

Lisa heet geen Lisa meer, maar heet nu Lennert en is echt een leuke, stoere, coole dude! Zijn ouders staan nog steeds niet achter zijn besluit. Ze kunnen niet accepteren dat hun Lisa nu (en altijd al) Lennert is. En dat is op zich best heel begrijpelijk en invoelbaar, want voor ouders is het misschien wel een soort van rouw proces. Ze raken hun kind dan wel niet daadwerkelijk kwijt, maar de dromen en verwachtingen die jij als ouder op de oude versie van je kind geplakt had (die zijn vaak geslachtsgebonden zonder dat je het weet en ja, die heeft IEDERE ouder) vallen in duigen. En dat doet, heel begrijpelijk, pijn. 

En dáár zou Lennert nog wel mee kunnen leven: ouders die zijn transitie niet accepteren. Maar op dit moment is er een 'toneelstukje' gaande, waarbij zijn ouders Lennert en zijn transitie niet accepteren, maar tegelijkertijd door de buitenwereld gezien (en benaderd) worden als de liefhebbende, accepterende, vooruitstrevende ouders. De experts….En dat..... dat maakt hem opnieuw kapot. 

Ik weet één ding heel zeker. Lisa heeft nooit bestaan en was altijd al Lennert. En ik heb hem nog nooit zó gelukkig gezien als nu, maar de ontkenning van zijn ouders overschaduwt zijn geluk/gendereuforie best regelmatig. 

Hoe mijn ex-behandelaar op dit relaas reageerde weet ik niet, want tja, de realiteit was, dat ik op dat moment moest plassen en (gelukkig) wakker werd en daarna niet meer kon slapen, omdat dit blogje geschreven moest worden.... 

Goed... Dromen zijn bedrog zeggen ze wel eens. En nu mag je zelf beslissen welk deel van dit relaas dan bedrog is. Maar ik zal je een hint geven.... die ex-behandelaar heb ik nog nooit dit soort stigmatiserende taal horen gebruiken en ik heb hem al jaren niet meer (echt) gesproken of gezien. 

Ps: om vanzelfsprekende redenen zijn de namen van zowel Lisa als Lennert gefingeerd en in die zin bestaan ze dus beiden niet. Maar ook gefingeerde dingen zijn niet automatisch bedrog.

foto: gevonden op internet.

* mocht je denken dat dit verhaal zich lang geleden afspeelt, in een tijd waar de begrippen transgender of genderdysforie nog onbekend waren, dan kan ik je uit de droom helpen. Dit speelde zich een paar jaar terug af. Dus zelfs door (opgeleide) hulpverleners wordt genderdysforie soms ontkend en genegeerd...Laat staan geaccepteerd. (en dat in een omgeving waar je je veilig zou moeten voelen en aan jezelf zou moeten werken.... I rest my case.)