Waarschuwing: dit stuk bevat TOO MUCH INFO... dan weet je dat alvast, je kunt nu nog wegklikken.
Als je hier al een tijdje mee leest, dan zou je kunnen weten, dat ik transgender ben en bezig ben met mijn transitie. Het woord transitie zegt het eigenlijk al: een overgang van het een naar het ander. Dat klinkt op zich heel simpel, maar dat is het allerminst.
Ik gok dat in transitie gaan/zijn, voor niemand echt heel simpel is, maar met een hoofd vol stemmen van verschillende leeftijden en genders, kan ik je inmiddels uit ervaring vertellen dat dit helemaal een hele kluif is....
Er gebeuren een hoop dingen, waar al mijn hoofdbewoners op hun eigen manier mee omgaan. En de een heeft met dingen wat meer moeite dan een ander.
De jongste telg in mijn hoofd, een meisje van 6, maar emotioneel een heel stuk jonger, begrijpt er allemaal niet zo heel veel van. Ze vindt het niet zo leuk dat we nu 'brommen' (oftewel een lagere stem hebben), maar de rest van de veranderingen gaat eigenlijk langs haar heen en ze lijken haar niet te interesseren.
De Jongste Puber in mijn hoofd (die eigenlijk symbool staat voor mijn trans stuk) is 12 (emotioneel echter ook een stuk jonger) is in zijn nopjes. In zijn ogen worden we een 'echte jongen' en dat vindt hij 'kei vet'. Inmiddels weet hij dat we nooit helemaal een 'echte jongen' zullen worden zoals een geboren jongen dat is, maar hoewel ik heel veel teleurstelling, gesputter en verzet van hem had verwacht, is hij hier allemaal heel gelaten onder. Tot nu toe vindt hij het bijna allemaal wel best. Hij is blij met onze bromstem. Staat te springen bij élk nieuw haartje (en dat zijn er nogal wat kan ik je zeggen), zelfs de acné vindt hij grappig. Alleen dat libido gedoe..... nee, dat is en blijft een 'ieeeeeeeuw' afdeling voor hem.
Dan is er nog de Oudste Puber, 16 jaar oud en je raadt het vast al: ook hij is emotioneel een stuk jonger. Van hem had ik eigenlijk de minste weerstand verwacht. Gewoon omdat hij doorgaans toch al een stuk volwassener reageert dan Jongste Puber en al veel meer dingen begrijpt.
Maar tot mijn grote verbazing heeft juist Oudste Puber er de meeste problemen mee. Hij is compleet in de war van alles wat er wel en niet gebeurt. Misschien was het ook wel naïef van mij om te denken dat Jongste Puber in de knel zou komen, hij is immers een 'doener zonder te denken', terwijl Oudste Puber dingen juist door en door probeert te analyseren en doordenken. En hoewel dat in alledaagse situaties juist een verademing is, is dat in het geval van een transitie dus niet zo handig.
Al gauw na de start met testosteron en de eerste veranderingen in en aan mijn lijf, merkte ik dat hij in de knoei kwam. Ik kwam erachter hoe weinig hij eigenlijk weet van anatomie van zowel mannen als vrouwen, van de veranderingen in de puberteit, van seks enzovoort. En door dat gebrek aan kennis, ontstonden er al gauw behoorlijke problemen en kreeg ik gaandeweg een depressieve puber in mijn hoofd.
Mijn lijf veranderde al heel snel na de start met de testosteron. En al gauw kwamen er heel veel vragen:
- doet het pijn als de baard in je keel groeit?
- doet zo'n appel in je keel pijn en kan je dan nog wel slikken?
- en hoe weten je stembanden dat ze moeten stoppen met groeien? En wat als ze er dan niet meer inpassen? Waar blijven ze dan?
- hoe weet je gezicht nou waar hij wel en geen haar moet laten groeien?
Oudste Puber kreeg ineens 'lekkere kriebels', hij kreeg interesse in seks en in porno. Zag daar een boel nieuwe dingen en kreeg een 'droom': hij wilde dat onze inie-mini meisjes piemel (jawel, je clitoris gaat namelijk ook groeien) net zo zou gaan doen als een jongens piemel aan het einde van seks wanneer het 'het aller aller lekkerst is' (oftewel ejaculeren). En hoewel ik hem probeerde uit te leggen dat dat nooit zou gaan gebeuren omdat het simpelweg niet op die manier zou kunnen, besloot hij dat ik niks wist van ZIJN jongenslijf en legde hij zijn vragen bij Woonbegeleider neer want 'hé hij is een man en hij wéét dingen, je weet toch'.
Woonbegeleider beantwoordde zijn vragen eerlijk en open en met (super) veel geduld. Maar het antwoord van hem kwam overeen met dat van mij: wat jij graag wil, gaat niet gebeuren, want dat kan lichamelijk niet.
Maar Oudste Puber was niet van zijn droom af te brengen, wat wist Woonbegeleider nou helemaal van ONS eigenlijk meisjeslijf af? En dus wendde hij zich tot ExWoonbegeleider en legde zijn vraag wederom ook bij hem neer.
Ook ExWoonbegeleider vertelde hem eerlijk, open en met veel geduld dat wat hij wilde niet zou gaan gebeuren. En Oudste Puber was ontroostbaar. Hij geloofde het allemaal nog steeds niet en bleef maar nieuwe theorieën bedenken, hoe en wanneer het dan wel zou kunnen:
- onze inie-minie meisjespiemel was gewoon nog niet groot genoeg en zou eerst nog een beetje moeten groeien en dan zou hij dat vanzelf wel gaan doen.
- we hadden gewoon nog niet genoeg testosteron in ons lijf.
- ze konden toch gewoon een gaatje boren in onze inie-mini meisjes piemel zodat het er wel uit kon komen?
Goedbedoeld kochten we een 'puber boek' voor hem, waarin de veranderingen van de puberteit beschreven stonden in taal en met plaatjes die hij zou kunnen begrijpen. Dat was waarschijnlijk de grootste denkfout van mijn kant tot nu toe. Want in een voorlichtingsboek voor pubers wordt natuurlijk een 'normale' puberteit beschreven, dus van jongen naar man en van meisje naar vrouw. En ook al doorlopen wij momenteel een soort van puberteit, dit is geen normale puberteit, dus dit boek (en geen enkel boek!) beschrijft onze situatie.
En dus werd de verwarring van Oudste Puber na het lezen van dit boek zo mogelijk nóg groter en kwam hij tot niks meer, behalve verdrietig in bed liggen. Zijn kriebels negerend (want een andere stem had hem ingefluisterd dat hij naar de hel zou gaan als hij er iets mee zou doen) en wanhopig (en tevergeefs) proberend ons lijf in de plaatjes en theorie van zijn boek in te passen.
Woonbegeleider en ik besloten dat we hem meer moesten gaan uitleggen over anatomie en waarom dat wat hij zo graag wilde niet kon. We kwamen erachter dat hij ervan overtuigd was dat er plas uit die piemel kwam en 'iedereen heeft plas, dus kon het wel!'
Toen hij uitgelegd kreeg dat het geen plas was maar zaadjes, was hij ervan overtuigd dat er dan gewoon plas zonder zaadjes uit zou komen. En toen we alle school tv filmpjes/animaties over anatomie, klaarkomen en voortplanting gehad hadden, begon eindelijk heel langzaam het kwartje te vallen dat het nooit zou gaan gebeuren. En daar werd hij nóg verdrietiger en bozer van.
De ene dag lijkt het alsof het kwartje gevallen is, tot de volgende overtuiging de kop op steekt (ik zou er inmiddels een heel boek over kunnen schrijven).
Vandaag hebben we bijvoorbeeld het douche dilemma ontrafeld, want sinds een aantal weken wil hij niet meer douchen en wordt helemaal panisch van dat idee. Dat is overigens geen probleem, want Jongste Puber neemt die taak (in ruil voor wat extra game tijd) graag op zich, maar het bleef een mysterie waar zijn plotselinge angst vandaan kwam.
Dit soort dingen uitzoeken is een soort van 'ja/nee' vraagspelletje. Gelukkig houdt Woonbegeleider van raadsels oplossen en heeft hij meer energie en geduld dan ik (nog over) heb. Oudste Puber had wel losgelaten 'dat hij geen baby wilde en dan was het straks zijn schuld als er een baby kwam'. Maar meer kwam er niet uit.
Vanmiddag ontdekten we dat het aan ons relatief nieuwe douchespul lag: Sanex...
Oudste Puber heeft iets te veel klaarkomende mannen op internet gezien en Sanex lijkt op de zaadjes uit een piemel! En dus werd het douche dilemma vandaag gekraakt en werd er een oplossing bedacht: Oudste Puber mag andere (paars kleurige) douchegel gebruiken.... (want 'je weet niet zeker of er toch zaadjes in sanex zitten, dus je kunt het niet weten!') En zo brengt elke dag wel weer een nieuwe verrassing, dilemma of theorie met zich mee.
In transitie zijn is een zoektocht naar jezelf. Maar met zoveel zelven in één zelf is het af en toe een bijna onmogelijke zoektocht. Eentje die ik overigens niet zou willen missen (en Oudste Puber ook niet!)
Een ding is zeker: saai is het nooit!
 |
| foto: anatomie les.... |
