Over bevoorrecht en blind zijn....

Het is weer zover: het carnaval is hier in het zuiden weer volop losgebarsten. De sleutel van de stad is weer voor de komende drie dagen overgedragen aan prins carnaval en overal op straat zie je prachtig, of minder prachtig, versierde mensen.

Je moet er maar van houden. En laat ik nou net iemand zijn die daar niet zo van houdt...

Dus wat doe je dan? In plaats van me in mijn huis op te sluiten, zoals ik dat normaal doe tijdens carnaval, heb ik besloten om naar het Oscar weekend in de bioscoop te gaan. 

Drie Oscar waardige films achter elkaar. En ik moet zeggen: het is geen straf, maar wel heel erg lang!

De tweede film vandaag heette 'Hidden Figures' en stond sowieso al op mijn 'must see' lijstje. En ik weet nu ook weer waarom: wat een juweeltje!

Voor wie niet weet waar deze film over gaat, zal ik proberen om het, voor mijn doen heel kort, uit te leggen. 

Het gaat over een groep gekleurde vrouwen die voor de NASA werken. Zij doen de berekeningen voor de raketten die gelanceerd (gaan) worden. Deze film speelt in de jaren 60 in Amerika uiteraard, in een tijd waar rassensegregatie nog volop actueel is. En dat speelt in deze film dus ook een belangrijke rol. 

Meer zal ik er niet over zeggen, ga vooral zelf kijken!

Ik kan niet anders zeggen: wat een mooie, ontroerende en ergens ook wel spannende film. Ik vind het een prachtige eyeopener, of reminder, het is maar hoe je het bekijkt.

Natuurlijk heb ik ooit op school wel iets geleerd over de rassensegregatie in Amerika, maar ik geloof niet dat ik er ooit zo bij stil heb gestaan wat dat dan betekend moet hebben, of hoe dat er dan in de praktijk uit moet hebben gezien. Maar laten we eerlijk zijn: ik als blanke man (laat ik mezelf even zo zien vandaag) ben zo bevoorrecht in deze wereld, dat ik ook niet echt over dit soort dingen 'hoef' na te denken, want het is een ver van mijn bed show. 

En dat vind ik heel triest. Natuurlijk ben ik blij dat ik bevoorrecht ben en dat ik niet over dit soort dingen na hoef te denken, simpelweg omdat ik er zelf niet mee geconfronteerd wordt. Maar het feit dat ik bevoorrecht ben, maakt me dus blijkbaar ook blind.

Verhalen blijven denk ik verhalen, totdat je er zelf mee te maken hebt. Je kunt de verhalen horen over Rosa Parks en haar dappere daad: ze besloot op een dag niet op te staan van haar plek voor in de bus, om achterin te gaan zitten op de plaats waar (in die tijd) kleurlingen hoorden te zitten. Ze kwam in opstand. 

En hoewel ik dat altijd als een heroïsche daad gezien heb, is de volle impact ervan nooit tot me doorgedrongen. Ik ken haar heroïsche daad, maar weet eigenlijk niks van de impact van de dingen die tot deze heroïsche actie hebben geleid....

En was het heroïsch? Ik noem het zo, omdat ik weet dat het veel moed vraagt om op te staan tegen de gangbare systemen, regels en wetten, maar eigenlijk vocht ze voor iets dat normaal zou moeten zijn....

Pff...ik vind het heftig om daar over na te denken en te ervaren dat ik blind ben voor de ervaringen van anderen en me eigenlijk niet kan verplaatsen in een ander, al denk ik meestal van wel.

En Rosa Parks heeft overigens niks met deze film te maken, en toch ook weer wel, maar de beelden die in deze film zitten, de voorbeelden van hoe ver segregatie gaat en wat dat met mensen doet, wel.

Ik ben blij met en dankbaar voor films als deze, die me weer even met mijn neus op de feiten drukken en laten nadenken over hoe goed ik het eigenlijk in mijn leven heb....

Ps: ik hoor zojuist dat carnaval morgen pas officieel begint.... maar ach....

foto: internet

Tea topic: Welke superkracht zou je het liefst willen hebben?

Dat vind ik een mooie, maar ook een lastige vraag waar ik echt wel even goed over na moet denken. En ik kom tot de conclusie, dat ik het niet weet. Ik kan namelijk niet kiezen, er zijn zoveel superkrachten die ik zou willen hebben!

Wat ik wel heel zeker weet, is dat ik een superkracht wil hebben, waar vooral anderen voordeel van hebben. Een superkracht die de wereld een beetje mooier maakt.

Ik zou graag het vermogen willen hebben om de innerlijke wensen en zorgen van mensen te zien/horen. En dan heb ik het niet over: "Ik zou wel een knalrode Ferrari willen hebben om boodschappen mee te doen." wensen, want dat zijn dingen die voor mij onder het kopje 'luxeprobleem' vallen.
Ik denk meer aan: "Ik zou willen dat ik mijn kinderen morgen een goede maaltijd voor kan schotelen zodat ze niet met honger naar bed hoeven, maar ik heb niet eens geld voor een brood." wensen. Want er zijn gewoon mensen die met dit soort zorgen en wensen rondlopen en dat vind ik heel erg, vooral ook omdat het op zich 'relatief simpel' te vervullen wensen gaat mits je de middelen ervoor hebt. En ik prijs me gelukkig dat ik me in die positie begeef, dat ik er iets mee/aan zou kunnen doen.

Daarnaast zou ik dan ook graag 'onzichtbaar zijn' aan mijn lijstje met superkrachten toevoegen, maar ik geef toe, dit is puur uit egoïstische overwegingen. Ik zou namelijk heel graag, ongezien, willen kijken naar de reactie van de ontvangers, op het moment dat ze erachter komen dat hun wens in vervulling is gegaan.
Ik word namelijk zelf blij als andere mensen blij zijn.

Ik ben geen superhero, ik ben een gewoon mens met al mijn onvolkomenheden. Toch trek ik regelmatig bewust mijn supercape aan en probeer acties uit te voeren, waarvan anderen blij zouden kunnen worden.

Zo laat ik met regelmaat een nog bruikbare bus of trein dagkaart op de automaat hangen, met daarbij een briefje:

"hoi, 

Ik ben een nog geldige dagkaart, Mocht je me nodig hebben, of kunnen gebruiken, neem me dan gerust mee, daar ben ik voor. Mocht je aan het einde van je reis zijn gekomen, voel je dan vrij om mij weer door te geven aan een ander en die ook een fijne dag te bezorgen. Mocht dat niet gaan, misschien kun je dan iets anders aardigs voor iemand doen, zodat die persoon ook een fijne dag heeft. Heel veel groetjes en een fijne dag, van een reiziger!"

Of ik laat een klein cadeautje of briefje in de trein achter, waarop ik iemand een fijne dag wens.

Het zijn kleine dingen waarvan ik echt niet denk dat ze de wereld zullen veranderen of zelfs verbeteren. Maar ik wil blijven geloven dat het misschien even iemands dag net iets mooier maakt en dat is een klein begin. 

Ik heb geen superkrachten, ik ben geen superhero, maar ik blijf geloven dat ook ik de wereld, op mijn manier, af en toe wat mooier kan maken.

Al is het maar die van mijzelf...

foto: getekend door een goede vriendin.

Een dikke vette rode kaart...

Vandaag werd mijn oog getrokken door de volgende krantenkop: "Voetballertje (10) verkoopt te weinig lootjes en mag nooit meer meespelen".

En terwijl ik op de link klik en het bericht lees, valt mijn mond steeds verder open van verbazing. 

Wat is er aan de hand? 

Deze club heeft een nieuwjaarsloterij waaraan alle jeugdleden mee MOETEN doen. Niet alleen dat, maar ze MOETEN ook nog 25 lootjes à 1 euro verkopen. Lukt hen dit niet, dan wordt er een acceptgiro gestuurd van 25 euro- het aantal verkochte lootjes (à 1 euro). 

Dit jongetje had maar 10 lootjes verkocht en zijn ouders weigerden om de overige 15 euro te betalen. Het gevolg was dat het jongetje niet alleen geroyeerd is bij deze club, maar ook nog eens niet meer speelgerechtigd zou zijn bij de KNVB. 

In totaal overkwam dit (minimaal) vier jongetjes van deze club.

Het bestuurslid jeugdzaken van deze club zegt hierover het volgende:

,,We hebben regels en daarop maken we geen uitzondering. Dat zou ook niet eerlijk zijn richting andere leden en ouders.'' 

Die regels zijn er volgens hem om: "jeugdspelers te leren dat er tegenover een lidmaatschap ook een tegenprestatie mag staan".

En dat vind ik dus vreemd.... want als sportclub vraag je doorgaans contributie, dat lijkt me voor sommige gezinnen 'tegenprestatie' genoeg. Want sporten is niet altijd goedkoop en niet alle gezinnen hebben het breed in ons land. 

En dus ben ik eens even op de website van deze club gaan kijken, want het zou natuurlijk kunnen zijn dat deze club geen contributie vraagt en moet leven van die 25 euro aan lootjes per jeugdlid. Het leek me sterk, maar ja, de hele strekking van dit bericht leek me al vreemd, dus beter even checken.

Maar wat zag mijn oog? Jeugdspelers betalen gewoon contributie naar leeftijd, dus de club hoeft niet te leven van die 25 euro. 

Vervolgens heb ik de jeugdgids eens doorgebladerd en daar stond ook iets over deze loterij namelijk dit: 

Omdat ik niet de meest lullige persoon ben (en het een krantenbericht is, waar iedereen die dat wil de informatie in kan opzoeken) heb ik de naam van de club even weggemaakt. 

Maar serieus.... de regeling van verplicht loten verkopen is genomen tijdens de algemene ledenvergadering....

Nu ben ik in mijn leven lid geweest van heel wat sportverenigingen en ben ik ook al uitgenodigd voor heel veel algemene leden vergaderingen. Ik weet vanuit verschillende clubs hoe groot (of vaker klein) de opkomst bij dit soort vergaderingen is. Daarnaast heeft de jonge jeugd hier doorgaans weinig in te brengen. Dus wie heeft dit ooit bedacht en er doorheen geduwd??? (en mag dit zomaar???)

Ik snap het niet, echt niet. Er zijn toch ook andere (leuke) manieren te bedenken om extra geld in te zamelen voor je club? Er zijn bestaande initiatieven om de club te sponseren (grote club actie bijvoorbeeld) waarbij kinderen vrijwillig lootjes kunnen verkopen. Moeten leidt meestal tot niet willen.

Dat je kinderen wilt leren dat je een tegenprestatie MOET leveren voor een lidmaatschap (want sorry bestuurslid, maar van MAG is er geen sprake als je iets verplicht stelt en bestraft), waar je ook al voor MOET betalen, kan op zoveel andere, vrijwillige, leukere manieren. 

Ik heb medelijden met dit jongetje (en de andere jongetjes die in hetzelfde schuitje zitten), die op deze manier de zin in het sporten verliest.

Ouders, doe jezelf en je kind alsjeblieft een lol en kies een club in een naburig dorp, waar ze snappen dat contributie de tegenprestatie is voor lidmaatschap. 

En club..... serieus..... niet ok..... rode kaart!

foto: internet

Het leven van een stem gaat niet over rozen.....

Je hoort wel vaker van stemmenhoorders dat zij geen gemakkelijk leven hebben. En dat geloof ik best. Maar je zou maar stem zijn. Nou, dan gaat je leven ook niet altijd over rozen. Dat is in ieder geval wat ik dagelijks ondervind wanneer ik in gesprek ga met 'de jongste telg' in mijn hoofd.

Dat laatste moet ik misschien even uitleggen, want in gesprek gaan met de stemmen in je hoofd? Kan dat? En is dat wel verstandig? Mijn antwoord is: ja dat kan, en ja dat is héél verstandig en zelfs noodzakelijk voor je eigen rust en welzijn. 

Ik hou al jaren een 'spreekuur' met mijn stemmen: een uurtje per dag, waarin ik vol aandacht MOET luisteren naar wat mijn stemmen te zeggen hebben. In deze tijd kunnen ze voor hen belangrijke zaken bespreken en kijken we of we samen tot een oplossing kunnen komen. Dit alles op een respectvolle manier naar elkaar toe.

Door in dit uur vol respect en vol aandacht naar ze te luisteren, kan ik de overige 23 uur per dag kiezen of ik wil 'horen' of wil 'luisteren'. Kortom het heeft mij mijn leven teruggegeven en veel meer inzicht gegeven in het hoe en waarom van mijn stemmen. 

Terug naar het zware leven van mijn jongste telg. Dit is een meisje van 6 jaar, al roept iedereen dat ze emotioneel veel jonger is. Maar gelukkig weet ze zelf niet wat dat betekent dus ze is "echt wel heel erg 6 hoor!"

Haar naam is Lesley en ze babbelt er de hele dag (al dan niet) vrolijk op los. Hoe dat klinkt? 

Neem een voor u bekende peuter in gedachten, die de hele dag zo ongeveer om de 10 seconden 'waarom?' roept, stel u voor dat u met deze peuter in een hele kleine ruimte zit en dat u niet weg kunt van deze peuter en deze peuter ook nooit gaat slapen. Nou zoiets! Dat is dus echt geen feest voor die peuter, om daar met u opgesloten te zitten terwijl u helemaal geen antwoord geeft op al die 'belangerijke' vragen! Echt heel naar voor die peuter!

Vannacht ging ik naar mijn bed en zoals gewoonlijk sprak ik mijn knuffelbeesten toe en schoof ze aan de kant zodat ik zelf ook wat ruimte in bed kreeg. En daar ging iets mis.... en Lesley moest heel hard huilen.

Heel gemeen van mij was dat ik heel erg moe was en dat ik dus niet echt de rust en energie had om goed naar haar te luisteren en er zo achter te komen wat het probleem was. Want ik ben ook niet makkelijk voor Lesley, ik begrijp namelijk helemaal niks!

En hoe vaker Lesley het uitlegt, en hoe meer ze haar best doet, hoe minder ik ervan snap en dan word ik ook nog eens boos op haar en zeg dat ze haar mond moet houden en moet gaan slapen. 

Hoe gemeen van mij! Ik ben stom, en ze vindt mij nooit meer lief en ze wil bij PB (een andere stem) gaan wonen en dan komt ze nooooooooooit meer terug. Echt niet hoor! Stommerd.

Maar omdat Lesley nog steeds geen antwoord van mij had gekregen, ging haar gehuil vannacht en vandaag gewoon door. Want praten zoals grote mensen dat kunnen als je héél erg verdrietig bent, dat is echt wel heel moeilijk.

Na heel veel uur mijn best doen, kom ik erachter wat het probleem was/is. Ik had mijn grote nijlpaard vannacht van mijn kussen geschoven en gezegd: "aan de kant, dikzak!" En dat was niet lief van mij en het grote nijlpaard was daar ook héél erg verdrietig over. 

En als Lesley dat dan tegen mij zegt en ik luister dan ook nog eens niet, tja, dan heb je het als zesjarige stem héél erg moeilijk. 

Maar ook met Lesley probeer ik altijd naar een oplossing te zoeken. En dus hebben Lesley en het grote nijlpaard zojuist samen op de bank onder een dekentje naar de film 'Air Bud' gekeken. En moet ik dadelijk het grote Nijlpaard een kus op zijn grote neus geven als hij gaat slapen en sorry zeggen en zeggen dat ik het nooit meer zal doen omdat het niet lief van mij is....

Zucht, het leven van een stem gaat echt niet over rozen....

Wat heb ik het eigenlijk makkelijk!

foto: internet

Later is al lang begonnen....

Het is zondagochtend en ik zit met een tevreden gevoel in mijn pyjama op de bank. Heerlijk onder een slaapzak, met naast mij een kop thee en de afstandsbediening. Op mijn schoot ligt mijn huidige borduurwerk en ik voel een intens gevoel van geluk door mijn lijf gaan. Dit is hoe ik mijn dag het liefst doorbreng: met een gevoel van innerlijke rust!

Ik besluit mijn 'kijklijst' op Netflix eens af te gaan werken en dus klik ik op een documentaire die ik onlangs heb toegevoegd.  Hij heet 'the ultimate guide to penny pinching' en het gaat over mensen die extreem goed zijn in geld besparen.

Nu moet ik toegeven, dat als je mij een beetje zou kennen, ik het ook leuk vind om deals te vinden. Zo zoek ik van tevoren op internet graag uit wat er in welke supermarkt in de buurt (en wat verder over de grens) in de aanbieding is en ga ik eens in de zoveel tijd op boodschappentour. Op die manier haal ik de spullen die ik graag wilde hebben (wat niet automatisch wil zeggen dat ik ze ook nodig heb) redelijk goedkoop in huis. Voor het gemak vergeet ik dan maar even dat benzine óók geld kost, maar hé, ook die haal ik over de grens, dus ook daar bespaar ik op!

Ook vind ik het altijd een sport om, als ik op reis ga, een zo goedkoop mogelijk, maar toch ook wel een goed en veilig onderkomen te vinden. Maar sinds ik met mijn vrienden per ongeluk (omdat het er op internet echt goed uitzag en goede recensies had!) in een soort van ranzig bordeel terecht kwam, heb ik besloten dat ik daar dus niet al te veel meer op wil besparen.

Hoe dan ook, even terug naar de documentaire.
Dit waren mensen die niet aan het besparen waren omdat ze er financieel slecht aan toe waren en 'moesten', maar meer voor de sport, of zelfs voor de kick die het hen opleverde. Van gezinnen die heel veel waardecoupons inleverden en zo 60 pond konden besparen op 65 pond aan boodschappen, tot mensen die hun bruiloft wisten te organiseren voor het bedrag waar je normaal nog geen goede fotograaf van kunt betalen en (voor mij) als toppunt: iemand die zijn vrienden trakteert op een bbq die hem geen cent kost, omdat hij zijn vrienden 'road kill' voorzet (oftewel dode aangereden beesten die hij langs de weg verzameld heeft).

En hoewel ik me bij die laatste meneer toch afvroeg hoeveel vrienden hij ná die bbq nog overhad heb ik toch ergens wel respect voor mensen die zo goed kunnen besparen.

Alleen hoorde ik ze bijna allemaal zeggen: 'zo hebben we weer geld bespaard voor in de toekomst.'
En dat zet mij aan het denken...

Natuurlijk is het goed om over de toekomst na te denken en ook financieel te zorgen dat je een 'appeltje voor de dorst' hebt. Maar hoe groot moet dit appeltje zijn??? En hoe lang wil je het appeltje laten liggen, voor je er gebruik van gaat maken?
Ik weet niet hoe het met de appeltjes gaat die jullie kopen, maar mijn appeltjes gaan rotten, verrimpelen en uitdrogen als ik ze te lang laat liggen.

De toekomst, ja, daar kun je voor sparen, en in zekere zin moet dat ook wel. Maar de toekomst kan ook morgen afgelopen zijn en waar blijf je dan met al je besparingen? Dan ga je dood en heb je al die tijd heel zuinig geleefd, jezelf (en je gezin) dingen ontzegd, omdat je daar later van zou gaan leven. Maar dan is er ineens geen later meer.

Dus...
Later... Vergeet niet NU te leven, want later is al lang begonnen!

foto: internet, (netflix docu)

De mens is als een huis....

Iedereen die mij een beetje kent, weet inmiddels wel dat ik erg worstel met het begrip 'gender'.
Ik heb last van wat men ook wel genderdysforie noemt. Als ik dat heel simpel zou moeten omschrijven dan betekent dat (in mijn ogen) dat je je niet thuis voelt in je lijf en dat je je heel ongemakkelijk voelt bij het geslacht dat je bij je geboorte hebt toegewezen gekregen. Het klopt niet met hoe jij je voelt en dat zorgt voor een meer of minder 'rotgevoel'. Er zijn goede dagen, waarop ik nauwelijks een rotgevoel hierover heb, maar er zijn ook slechte dagen, waarbij het rotgevoel me niet verlaat en ik maar moeilijk kan functioneren.

In onze westerse maatschappij, worden mensen binair ingedeeld, dat wil zeggen: men is óf man, óf vrouw, maar ja.... Ik voel me absoluut geen vrouw (al zegt mijn lijf iets anders), maar ook niet helemaal een man. Ik voel me geen van beiden. En sinds een tijdje heb ik daar dan weer een nieuwe term voor gevonden: ik ben non-binair. En voorlopig voel ik me in dat hokje wel thuis.

Lange tijd had ik het gevoel dat ik moet kiezen wat ik wilde zijn: man of vrouw, maar dat vond ik heel moeilijk en bijna niet te doen. Het was verwarrend en het maakte dat ik me ontzettend ongelukkig voelde, ongeacht welke keuze ik maakte. Ik merkte aan mezelf dat ik doodongelukkig werd als iemand me mevrouw noemde, maar dat meneer daarentegen mijn hart sneller deed slaan. Daarom geef ik ook de voorkeur aan mannelijke voornaamwoorden, zoals hij en hem. Maar dat wil niet zeggen dat ik ook een man ben. Want als ik nadenk over in transitie gaan en man worden, dan zegt mijn onderbuikgevoel me nu al dat dat ook niet klopt. Kortom ik zit er echt ergens tussenin en allebei klopt niet.

Maar het is lastig, want onze maatschappij is gebaseerd op deze indeling en dat brengt best wat problemen met zich mee, in ieder geval ervaar ik het als problemen.

Op ieder formulier dat ik moet invullen, of ik nu een nieuw rijbewijs aanvraag of een abonnement op een tijdschrift wil hebben, moet ik een hokje aankruisen: man of vrouw. Op papieren formulieren laat ik dit nog wel eens open en met wat geluk accepteert men dit (meestal niet), maar online kom je al niet eens verder als je het openlaat. En wat maakt het voor de distributeur van het tijdschrift nou uit, wat ik ben??? Zolang ik maar koop, betaal en (al dan niet) lees!

Reizen (naar het buitenland) mag alleen als je de naam die op je paspoort staat gebruikt. Met andere woorden, ik kan wel door het leven gaan als Mick, maar op vakantie ben ik bij de tourorganisatie altijd bekend onder de naam in mijn paspoort. En aangezien die flink afwijkt van de naam Mick, zou ik eerst heel wat uit te leggen hebben en daar heb ik niet altijd zin in.

Verder ben ik altijd en overal 'mevrouw' terwijl ik daar tegen vecht, want van alles wat ik wél ben, ben ik in ieder geval géén mevrouw. En zo genoemd te worden, keer op keer (omdat dat nu eenmaal in mijn paspoort staat) daar word ik erg ongelukkig (en boos!) van. Er zijn dan mensen die tegen me zeggen: "ah joh, doe niet zo moeilijk, het is maar een woordje." En ja, voor de meeste mensen is het inderdaad 'maar een woordje', maar voor mij (en anderen met genderdysforie) is het veel meer dan dat. Het is de kern van het probleem. Misschien zelfs wel de kern van het zijn.

Afgelopen weekend zei iemand tegen me: "in de basis, op het diepste niveau, doet gender er niet toe"...
En daar heb ik veel over nagedacht. En ik kom tot de conclusie dat het onzin is en hoe goed bedoeld ook, het een uitdrukking is van iemand die niet worstelt of stil hoeft te staan bij zijn/haar gender.

Mijn visie: mensen zijn huizen.
Gender is de fundering van je huis. Als die niet goed is, niet duidelijk is, dan kun je daar wel op gaan proberen te bouwen, maar iedere bouwkundige kan je vertellen dat er vroeg of laat problemen gaan ontstaan met je huis. Het gaat scheuren vertonen, het gaat verzakken en met een beetje pech stort het uiteindelijk helemaal in en moet je opnieuw beginnen.

Als er een gezonde, stevige fundering is, dan kan je huis uiteraard nog steeds gebreken gaan vertonen, maar het hoeft doorgaans niet tot de basis terug afgebroken te worden om het terug in goede staat te krijgen.

Gender is mijns insziens de fundering. Als je eenmaal weet WAT je bent, pas dan kun je gaan bouwen aan WIE je bent (het huis).

foto: internet

(Dit stuk is geschreven voor het radio programma Hautekiet over genderdiversiteit, naar aanleiding van de bijlage bij de Morgen die dit weekend verschijnt.)

Over kleine blonde jongetjes....

Toen ik gisteren mijn huis probeerde te verlaten, werd ik aangesproken door een oude mevrouw die probeerde de flat binnen te komen.
Sinds enkele dagen woont er daadwerkelijk iemand in het huis linksonder en deze mevrouw, waarschijnlijk de moeder van de bewoner, komt dagelijks boodschappen brengen, zo ook op dat moment toen ik op het punt stond mijn bus te halen.

Ze hield me staande en vroeg me of 'die twee blonde jongetjes' van mij waren.
Nu heb ik een heleboel, maar twee blonde jongetjes zitten (nog) niet in de collectie en de kans is ook niet zo groot dat dat nog gaat gebeuren.
Ik vertelde haar dat ik geen kinderen had en dat ze dus niet bij mij hoorden. (en in mijn ooghoek zag ik de bus voorbij denderen....)

Mevrouw leek nauwelijks te horen wat ik tegen haar zei, maar vertelde verder dat ze hier aan het spelen waren toen ze aankwam en dat 'die ene met de fiets' zo schattig was geweest. Hij had haar oma genoemd en had haar verteld dat hij zijn fiets daar neer mocht zetten van zijn mama en vervolgens had hij de zware tas opgepakt en het trapje voor haar opgedragen. "Hij was zo beleefd! Dat zie je tegenwoordig bijna niet meer in dat soort jonge kinderen. heel bijzonder."

Door de opmerking van de fiets, wist ik over wie ze het had, namelijk het zoontje van mijn onder-onderbuurkind en dus wees ik haar waar het jongetje thuis hoorde en dat ik zeker wist dat zijn moeder het fijn zou vinden dat te horen. Toen de mevrouw haar verhaal wilde vervolgen, excuseerde ik me zo beleefd mogelijk en maakte dat ik naar de bushalte kwam, zodat ik de volgende bus (en daardoor mijn film) niet zou missen.

In de bus zat ik te mijmeren over wat de mevrouw allemaal tegen me zei.
Ondanks alle gezeik dat het onder-onderbuurkind (onbedoeld) heeft veroorzaakt hier in de flat, heb ik super veel respect voor haar.
Haar oma was een tienermoeder, haar moeder was een tienermoeder en zij werd ook een tienermoeder, van een blond jongetje... met een ernstige hartafwijking.

Vanwege de extra zware en gecompliceerde verzorging die dit blonde jongetje destijds nodig had, de leeftijd van zijn mama en het milieu waar zij op dat moment verbleven, werd het jongetje onder toezicht geplaatst en ging bij de oma van mama wonen.

Nu zijn we een aantal jaren verder. het gaat goed met het hart van het blonde jongetje, maar het blonde jongetje woont nog steeds niet permament bij zijn mama, maar ze is op de goede weg en hij verblijft nu het grootste deel van de week hier in de flat!
En het is een super leuk en beleefd kereltje.

Omdat zijn mama best vaak gezeik over zich heen kreeg als er weer eens problemen waren hier in de flat, puur vanwege haar jonge leeftijd, de aanwezigheid (en herrie) van haar vriendinnen en de hele foute, criminele activiteiten van haar (inmiddels ex) vriendje die hij vanuit haar woning pleegde, vond ik het heel belangrijk dat ze dit compliment ook te horen zou krijgen.

En dus voegde ik vandaag de daad bij het woord... Ik schreef haar een kaartje over wat er gebeurd was en eindigde met:

"Maar omdat ik niet weet of ze het je zelf gaat zeggen en ik denk dat een moederhart van dit soort complimentjes wat sneller gaat slaan, vertel ik het je maar :) 
Good job mama!"

Ik hoop dat ze het positief op vat en dat dit blonde jongetje gauw voorgoed fulltime bij zijn mama komt wonen. We kunnen wel wat beleefdheid gebruiken hier in de flat!

foto: getekend door een goede vriendin.