Goed, ik had dus mijn operatie gehad en had het resultaat die eerste avond mogen bewonderen. We legden dit life event (want hé, dat was het voor mij echt wel!) vast in een filmpje, zodat ik het later zelf ook nog eens zou kunnen bekijken.
Ik ben iemand die eigenlijk altijd erg open over dingen is. Ik leef onder het motto dat als ik wil dat mensen dingen begrijpen, het misschien deels mijn taak is om dingen uit te leggen. Mede om die reden ben ik open en deel ik veel op sociale media, volgens sommigen te veel.
Toch heb ik heel lang heb nagedacht of ik het filmpje van de 'onthulling' wel of niet op mijn sociale media zou zetten. Ik heb een privé account en laat daar alleen mensen toe die ik in het dagelijks leven ken, of die ik via via ken en waar ik iets van een band mee heb. Er zitten in ieder geval geen wildvreemden op. Maar toch wist ik niet zo goed wat ik hiermee wilde doen.
Uiteindelijk besloot ik om niet de video te plaatsen, maar om een screenshot te maken en te plaatsen uit de video waarop je mijn blije reactie kon zien (zie foto bij m’n vorige blog), maar je ziet dus ook hoe het er die eerste keer toen ik mocht kijken uit zag. En ik geef toe, voor mij is die foto misschien heel normaal, omdat ik al vaker (verse) resultaten van een mastectomie heb gezien. Maar ik kan me best voorstellen dat het voor sommige mensen wel wat heftiger was om te zien. Ik hoopte vooral dat ze mijn blije koppie zouden zien.
In de paar uur daarna kwamen er best wel wat reacties binnen op die foto en de meeste reacties waren positief. Een paar van mijn 'vrienden' schreef dat het 'horrific' was, ‘dat God dit niet zo bedoeld had’ en 'dat ik mezelf verminkt had'. Dat vond ik echt heel heftig om te lezen en het deed me ook vreselijk veel pijn. Deze mensen zag ik als vrienden, ze kennen me al heel lang en weten dan dus ook hoe lang ik hier al mee bezig ben en hoe hard ik hier naar uitkeek, hoe blij ik was dat het eindelijk ging gebeuren.
Begrijp me niet verkeerd: iedereen heeft recht op diens mening. Je mag dat vinden, maar dat betekent niet dat je het ook op moet schrijven. Soms mag je je mening best voor jezelf houden. Zoals Stampertje in de Disney film al van zijn moeder geleerd kreeg: "als je niks aardigs te zeggen hebt, zeg dan niks niemendal".
Die reacties hebben er vreselijk ingehakt. Uiteraard heb ik de reacties inclusief deze 'vrienden' verwijderd, maar daarmee waren de opmerkingen niet uit mijn hoofd en brein verdwenen.
Het maakte dat ik niet meer naar mezelf wilde en durfde te kijken. Ik wilde en durfde niet te douchen want dan moest ik naar mezelf kijken. Ik durfde niet zelf de gaasjes te vervangen op mijn lijf en liet dat iemand anders doen, want dan hoefde ik het niet te zien en ik durfde pas bijna een week later tegen Woonbegeleider te vertellen waarom ik niet durfde te douchen en mezelf niet wilde zien.
Ik geloof niet dat ik hem eerder ooit boos had gezien, maar dit leek er wel op (door die opmerkingen) en onder ‘lichte dwang’, zette hij me toch steeds weer voor de spiegel.
Achteraf voel ik me dom. Ik weet heus wel dat het social media is en dat iedereen op social media kan roeptoeteren wat men wil. Lekker veilig, anoniem achter een toetsenbord of telefoon. Maar juist omdat ik alleen maar bekenden op mijn account heb en het privé staat, was ik hier niet op voorbereid.
Mensen zeggen tegen me dat het me niet uit zou moeten maken wat anderen hiervan vinden of zeggen, “je doet het toch voor jezelf?” En ja, natuurlijk heb ik dit gedaan voor mezelf, omdat ik er zelf meer dan helemaal achter stond (en sta), maar dat neemt niet weg dat dit soort opmerkingen me enorm raken! Ik ben niet van steen!
Waarschijnlijk hebben deze mensen niet eens door wat hun woorden met me deden. Misschien interesseert ze dat ook niets. Misschien waren ze er zelfs wel op uit om me pijn te doen, wie weet.
Wat ik wel weet, is dat ik dit een nare, harde les vond, die ik liever niet had gehad, want het heeft een behoorlijke domper op m’n gevoel gezet en dat had niet zo moeten/hoeven zijn.
Na die foto, heb ik (in eerste instantie) geen enkele foto meer met wie dan ook gedeeld, ook niet met de mensen die het dichtst bij me staan. En dat terwijl ik blij ben met m’n operatie, zelfs als het resultaat niet ‘perfect’ is. Het gevoel hebben dat ik die blijheid niet kon delen met anderen, maakte dat ik me nóg eenzamer voelde, in een toch al best eenzaam proces. En dat is kut!
Dus, beste mensen, als ik uit deze hele lap tekst één ding mag meegeven: als je ooit iemand iets hoort of ziet vertellen, op sociale media of in het echte leven, waar jij iets anders van vindt, denk dan drie seconden na voordat je je mond of vingers activeert en vraag jezelf af: is mijn mening relevant? Wordt die ander hier blij van? Gaat mijn mening de wereld mooier maken? En als het antwoord op één van die vragen ook maar ‘nee’ zou kunnen zijn…..wees dan een Stampertje…..
foto: internet |