Wat deel je wel en wat deel je niet? Oftewel: de impact van woorden…

Goed, ik had dus mijn operatie gehad en had het resultaat die eerste avond mogen bewonderen. We legden dit life event (want hé, dat was het voor mij echt wel!) vast in een filmpje, zodat ik het later zelf ook nog eens zou kunnen bekijken.

Ik ben iemand die eigenlijk altijd erg open over dingen is. Ik leef onder het motto dat als ik wil dat mensen dingen begrijpen, het misschien deels mijn taak is om dingen uit te leggen. Mede om die reden ben ik open en deel ik veel op sociale media, volgens sommigen te veel. 

Toch heb ik heel lang heb nagedacht of ik het filmpje van de 'onthulling' wel of niet op mijn sociale media zou zetten. Ik heb een privé account en laat daar alleen mensen toe die ik in het dagelijks leven ken, of die ik via via ken en waar ik iets van een band mee heb. Er zitten in ieder geval geen wildvreemden op. Maar toch wist ik niet zo goed wat ik hiermee wilde doen.

Uiteindelijk besloot ik om niet de video te plaatsen, maar om een screenshot te maken en te plaatsen uit de video waarop je mijn blije reactie kon zien (zie foto bij m’n vorige blog), maar je ziet dus ook hoe het er die eerste keer toen ik mocht kijken uit zag. En ik geef toe, voor mij is die foto misschien heel normaal, omdat ik al vaker (verse) resultaten van een mastectomie heb gezien. Maar ik kan me best voorstellen dat het voor sommige mensen wel wat heftiger was om te zien. Ik hoopte vooral dat ze mijn blije koppie zouden zien.

In de paar uur daarna kwamen er best wel wat reacties binnen op die foto en de meeste reacties waren positief. Een paar van mijn 'vrienden' schreef dat het 'horrific' was, ‘dat God dit niet zo bedoeld had’ en 'dat ik mezelf verminkt had'. Dat vond ik echt heel heftig om te lezen en het deed me ook vreselijk veel pijn. Deze mensen zag ik als vrienden, ze kennen me al heel lang en weten dan dus ook hoe lang ik hier al mee bezig ben en hoe hard ik hier naar uitkeek, hoe blij ik was dat het eindelijk ging gebeuren. 

Begrijp me niet verkeerd: iedereen heeft recht op diens mening. Je mag dat vinden, maar dat betekent niet dat je het ook op moet schrijven. Soms mag je je mening best voor jezelf houden. Zoals Stampertje in de Disney film al van zijn moeder geleerd kreeg: "als je niks aardigs te zeggen hebt, zeg dan niks niemendal". 

Die reacties hebben er vreselijk ingehakt. Uiteraard heb ik de reacties inclusief deze 'vrienden' verwijderd, maar daarmee waren de opmerkingen niet uit mijn hoofd en brein verdwenen. 

Het maakte dat ik niet meer naar mezelf wilde en durfde te kijken. Ik wilde en durfde niet te douchen want dan moest ik naar mezelf kijken. Ik durfde niet zelf de gaasjes te vervangen op mijn lijf en liet dat iemand anders doen, want dan hoefde ik het niet te zien en ik durfde pas bijna een week later tegen Woonbegeleider te vertellen waarom ik niet durfde te douchen en mezelf niet wilde zien. 

Ik geloof niet dat ik hem eerder ooit boos had gezien, maar dit leek er wel op (door die opmerkingen) en onder ‘lichte dwang’, zette hij me toch steeds weer voor de spiegel.

Achteraf voel ik me dom. Ik weet heus wel dat het social media is en dat iedereen op social media kan roeptoeteren wat men wil. Lekker veilig, anoniem achter een toetsenbord of telefoon. Maar juist omdat ik alleen maar bekenden op mijn account heb en het privé staat, was ik hier niet op voorbereid. 

Mensen zeggen tegen me dat het me niet uit zou moeten maken wat anderen hiervan vinden of zeggen, “je doet het toch voor jezelf?” En ja, natuurlijk heb ik dit gedaan voor mezelf, omdat ik er zelf meer dan helemaal achter stond (en sta), maar dat neemt niet weg dat dit soort opmerkingen me enorm raken! Ik ben niet van steen! 

Waarschijnlijk hebben  deze mensen niet eens door wat hun woorden met me deden. Misschien interesseert ze dat ook niets. Misschien waren ze er zelfs wel op uit om me pijn te doen, wie weet.

Wat ik wel weet, is dat ik dit een nare, harde les vond, die ik liever niet had gehad, want het heeft een behoorlijke domper op m’n gevoel gezet en dat had niet zo moeten/hoeven zijn. 

Na die foto, heb ik (in eerste instantie) geen enkele foto meer met wie dan ook gedeeld, ook niet met de mensen die het dichtst bij me staan. En dat terwijl ik blij ben met m’n operatie, zelfs als het resultaat niet ‘perfect’ is. Het gevoel hebben dat ik die blijheid niet kon delen met anderen, maakte dat ik me nóg eenzamer voelde, in een toch al best eenzaam proces. En dat is kut!

Dus, beste mensen, als ik uit deze hele lap tekst één ding mag meegeven: als je ooit iemand iets hoort of ziet vertellen, op sociale media of in het echte leven, waar jij iets anders van vindt, denk dan drie seconden na voordat je je mond of vingers activeert en vraag jezelf af: is mijn mening relevant? Wordt die ander hier blij van? Gaat mijn mening de wereld mooier maken?  En als het antwoord op één van die vragen ook maar ‘nee’ zou kunnen zijn…..wees dan een Stampertje…..

foto: internet

Bye bye boobies! Oftewel…. Eindelijk mijn topsurgery!

Vanaf het moment dat er een operatie datum bekend was, voelde het alsof mijn leven eindelijk niet meer 'on hold' stond. Tot die tijd was het steeds heel lastig om afspraken op langere termijn in te plannen, omdat er steeds gezegd werd dat de operatie datum 'ieder moment' kon komen. Nu was er een datum bekend dus konden de laatste praktische zaken geregeld worden. Je kunt namelijk nog zoveel uitzoeken, voorbereiden en regelen, je kunt het pas echt allemaal doen op het moment dat je weet wanneer het gaat plaatsvinden. 

Eén van de minder leuke dingen aan deze datum was, dat degene die in dit hele proces bijna bij elke afspraak aanwezig was geweest, uitgerekend op die dag aan haar eigen avontuur ging beginnen (lees: emigreren) en daarmee kwam er voor mij even een logistiek probleempje om de hoek kijken. Al die twee en een half jaar dachten we dat we het 'hoe kom ik na de operatie weer aan de andere kant van het land in mijn huis terecht als ik niet kan/mag rijden en niet met het ov mag' geregeld hadden, maar ja, door al dat verschuif in datum, werd dat dus weer even een onzekere factor. 

Maar Woonbegeleider is altijd een zonnetje in huis en leeft onder het motto: er zijn geen problemen, slechts nog niet gevonden oplossingen (niet zijn woorden overigens), dus moesten we op zoek naar een andere oplossing en die werd ook gevonden! Wandelmaatje zou met me mee gaan, er op de dag van de operatie bij zijn en me de volgende dag als ik weer met ontslag mocht van Amsterdam naar huis brengen (waarvoor ik haar heel dankbaar ben). 

En met het logistieke dilemma, was eigenlijk alles wel geregeld. Ik liep nog een aantal T-Rex rondjes door het huis, om te kijken welke spullen er laag/binnen korte armpjes bereik moesten komen te liggen, omdat ik na de operatie niet zou kunnen reiken. Zware boodschappen moesten alvast in huis zijn, omdat je niet mag tillen, maar eigenlijk was dat het wel qua voorbereiding.

Steeds zeiden mensen tegen me: 'spannend hè?' En steeds had ik eigenlijk hetzelfde antwoord: Nou, niet echt, ik heb er vooral heel veel zin in!
Voor veel mensen klonk dit vreemd, hoe kan je nu zin hebben in zo'n grote operatie? Maar ik denk serieus dat mijn (welgemeende) antwoord duidelijk maakte dat ik er écht aan toe was en dat ik er helemaal klaar voor was. 

Mijn operatie werd verzet van de middag naar de ochtend en dat vond ik nóg fijner, want ik kon me voorstellen dat ik op de dag zelf wel degelijk nerveus zou zijn, en dan hoefde ik niet zo lang te stressen. Maar omdat dit betekende dat ik heel vroeg in het ziekenhuis moest zijn, besloten we gebruik te maken van het Gastenverblijf naast het ziekenhuis. 

Die nacht heb ik niet echt geslapen. Niet omdat ik zenuwachtig was, of omdat ik lag te piekeren, ik kon gewoon de slaap niet vatten. Misschien was ik wel zenuwachtig, maar ik kon het niet voelen. 

Ook de ochtend van de operatie was ik (ook volgens Wandelmaatje) nog steeds verdacht rustig en had ik er zin in. We meldden ons in het ziekenhuis en werden vlak daarna opgehaald door een verpleger met humor. Dat hielp enorm, als ik al zenuwen gevoeld had, waren die door het vele lachen wel verdwenen. Hij vertelde me, na alle verplichte onderzoekjes, dat ik rond 10u opgehaald zou worden, dus dat ik nog wel even had voordat ik me in mijn prachtige blauwe operatiehemd mocht hullen. Hij gaf me een 'kalmerend pilletje' waarop ik lachend vroeg: 'eh, waar is de rest?' aangezien dit slechts 1/5 van mijn 'normale' dosis was. Dus die heb ik lekker laten liggen...

Niet heel veel later kreeg ik de mededeling dat ze me nu al kwamen halen. En op dat moment raakte ik in de stress, omdat ik ineens heel snel, me moest omkleden en dat lukte niet zo goed. Maar toen ik in mijn (veel te grote) blauwe hemd, met ziekenhuis ondergoed en prachtige, modieuze, groene ziekenhuis sokken weer in m'n bed lag, klaar om vervoerd te worden, was de rust ook weer terug. 

De rit naar de OK ga ik ook niet meer vergeten. Ik werd opgehaald door een verpleger die écht wist waar ik aan begon en die me, uit eigen ervaring, helemaal begreep toen ik zei dat ik er vooral veel zin in had. Ik wens iedere trans man die geopereerd wordt in het vumc, deze verpleger toe!

Toen ik in de 'voorruimte' aankwam, kreeg ik te horen dat ik vroeg was en dat de chirurg nog bezig was, of ik misschien iets te lezen wilde? Nou... dat is lastig, ze hebben me zonder bril deze kant opgestuurd. Ondertussen werd mijn knuffel (die bij me mocht blijven tot ik sliep) voorzien van zijn eigen pootbandje. 

De chirurg kwam langs en begon op mijn lijf te tekenen. Even waande ik me in Parijs waar het leek alsof ik een straattekenaar aan het werk zag. Terwijl hij duwde, trok, kneep en verplaatste, tekende hij al mompelend lijnen op mijn bovenlijf en voor ik het wist werd ik naar de OK gereden. Daar was het vooral heel druk....Ik maakte grapjes met de anesthesist en het laatste wat ik zei was: "Ok, ik zeg alvast doei hè?" En weg was ik.

Toen ik bij kwam liet ik iets wat blijkbaar mijn eigen arm was op mijn net geopereerde borstkas vallen en zei "yes, ze zijn écht weg" en daarna herinner ik me mijn knuffel en een raket ijsje. Ik werd weer teruggereden naar de afdeling en het eerste wat ik daar wilde was.... plassen... Ach ja, ieder zijn prioriteiten.

Wandelmaatje kwam weer langs, ik kreeg lunch! En toen Wandelmaatje er weer even vandoor ging viel ik kort in slaap. 

Ik werd wakker toen de chirurg vlak voor vijven de kamer binnenkwam lopen. Zonder dat ik het resultaat te zien kreeg, begon hij van alles te mompelen over ongelijke littekens, over kuilen en hobbels en lastig en oud en dik en al te lang aan het binden en oud en dik en oud en dik, maar dat kon over zes maanden allemaal met een revisie, bla bla bla. En weg was hij! 

Dat zijn best wel enge zinnen, als je het zelf nog niet gezien hebt én net wakker bent. Ik schrok me kapot en dacht echt dat het serieus mislukt was en raakte daar enigszins van in paniek. 

Pas na de avondpauze van de avonddienst (en mijn winst met Regenwormen!) was er tijd om samen met haar en Wandelmaatje het resultaat te bekijken. En dat vond ik dus best spannend. Wandelmaatje maakte er op mijn verzoek een filmpje van. 

Ik weet nog dat ik naar het resultaat keek en dat ik er op zich niet zoveel bijzonders bij voelde. Niet superblij of zo, ik keek en voor mij voelde dit 'gewoon'. Zo had het altijd al horen te zijn of zo en dáár werd ik wel heel blij van. Dat 'mislukt' viel nog best wel mee (vond ik dan, maar het is niet mijn vakgebied). Ja één litteken zit lager dan het andere, dat klopt, maar volgens mij was het van tevoren ook al niet geheel 'gelijk'. En ja, rechts zit meer zwelling dan links. En of dat vocht, vet of overgebleven weefsel is, dat zal over een aantal maanden blijken.  Hoe dan ook, ik was ruim een kilo lichter! 

Toch wel enigszins opgelucht over het resultaat dook ik weer mijn bed in en viel niet lang daarna in slaap. Mijn eerste tietloze nacht, hoera!

De volgende ochtend kwam er een hele horde dokters mijn kamer binnen, terwijl er nog zo in mijn dossier genoteerd was om dat niet te doen. Alles zag er blijkbaar goed uit. Mijn drains mochten eruit en dan mocht ik naar huis. Ik kreeg 'instructies' mee die absoluut niet Mick proof waren, zoals: "het mag nat worden, maar niet nat", "gaasjes verschonen mag maar hoeft niet". Tja, dat was best frustrerend, vooral ook omdat de woordvoerder van dit groepje een heel uitgebreid gesprek met mij en mijn psycholoog daar heeft gevoerd over wat ik wel en niet nodig had om de opname tot een succes te laten zijn zodat de door haar geadviseerde psychiatrische afdeling uiteindelijk geschrapt werd.... (Ze hield zich aan helemaal niks van de dingen die besproken waren! behalve die afdeling dan... dat dan weer wel.)

Ik werd verlost van mijn drains, kreeg wat pijnstillers mee voor onderweg en vervolgens verlieten Wandelmaatje en ik Amsterdam, door de storm, op weg terug naar de andere kant van het land. 

foto: uit het archief

* omdat ik (met een reden) zoveel mogelijk anoniem probeer te schrijven, kies ik ervoor om geen (op het eerste gezicht) herkenbare foto van mezelf te plaatsen. 

We hebben een datum!

Het is al een hele tijd geleden dat ik hier iets geschreven heb. En dat is niet omdat er niks gebeurde in mijn leven dat inspiratie opleverde, integendeel, er gebeurde meer dan genoeg, waardoor er allerlei andere dingen voorrang hadden in mijn hoofd. 

Ergens in augustus vorig jaar (de 21e om precies te zijn), had ik een intake met de Physician Assistant in het vumc. Dat is eigenlijk een duur woord voor 'het hulpje van de chirurg' zullen we maar zeggen. En in dit geval betrof het de afdeling 'plastische chirurgie'.

Ik voldeed eindelijk aan de voorwaarden* om in aanmerking te komen voor de door mij al zó lang gewenste mastectomie. Voor wie dat niet weet, dat is (in mijn geval) een operatie waarbij beide borsten worden verwijderd en er een mannelijke(re) borstkas wordt geconstrueerd. 

Die dag, 21 augustus 2023 dus, werd ik goedgekeurd voor die operatie en kwam ik dus op de wachtlijst terecht. En als je dan dus denkt dat je snel aan de beurt bent, dan kan ik je uit die droom helpen. Ook voor dit deel van transgenderzorg zijn lange wachtlijsten, zeker als je op een bepaalde locatie geopereerd moet worden. 

Hoe dan ook, het leven ging verder. Het werd aan de ene kant een beetje makkelijker omdat ik wist dat het nu echt zou gaan gebeuren, maar aan de andere kant vond ik het ook een stuk moeilijker omdat je dus niet weet wannéér het gaat gebeuren en niemand je daar echt een antwoord op kan/wil geven. 

Nu heeft het ziekenhuis op hun website een wachtlijst document staan, dat iedere eerste van de maand bijgewerkt zou worden, waarop je kunt zien hoe lang de wachtlijst voor de door jou gewenste behandeling op dat moment is. En op 21 augustus zou het volgens die wachtlijst half januari voor mij zo ver zijn. En hoewel je heel goed weet dat het richtlijnen zijn, dat de wachtlijsten alleen maar toenemen enz, is het wel een lichtpuntje, een baken van hoop om naartoe te leven en waar je je aan vasthoudt.

Toen ik te horen kreeg dat er zeker nog een maand bij zou komen, was ik enorm verdrietig. Vooral ook omdat op die website steeds maar hetzelfde aantal weken bleef staan, terwijl het klaarblijkelijk al niet meer klopte. Dus tja, wat heb je dan aan zo'n document, als het niet eerlijk bijgewerkt wordt? Omdat soort dingen kan ik heel boos en verdrietig worden. 

Uiteindelijk kreeg ik van mijn psycholoog van de genderpoli te horen dat ik ook best zelf naar de operatie planning kon bellen om te horen of zij al iets wisten, wat best apart is, want er was mij eerder (door iemand anders daar) verteld dat dat niet de bedoeling was. Maar goed, zo gezegd zo gedaan. Woonbegeleider en ik trokken de stoute schoenen aan en belden samen naar de operatie planning. En tja... daar kreeg ik te horen  dat ik 'hopelijk ergens in de lente' aan de beurt zou zijn. Nog verder weg dus en de moed zonk in mijn schoenen. We besloten iedere maand te gaan bellen, ook al wilde ik het antwoord eigenlijk niet horen. 

In een volgend gesprek met de psycholoog (weer drie maanden verder) kreeg ik te horen dat ik voorlopig nog niet aan de beurt zou zijn. Ik wist niks zinnigs meer te zeggen, was zo uit et veld gelsagen en verdrietig. Wel had ze nogmaals tegen de planning gezegd dat ik ook 'last minute' opgeroepen kon worden (als er iemand uitviel). 

Toen we zelf  half maart weer naar de operatieplanning belden kreeg ik te horen dat het 'ergens in de zomer zou worden', maar dat ze ook zag dat ik (als enige?) op de lijst voor last minute oproepen stond. Dus er was hoop... Fijn dat zij dat zo zag, maar in mijn schoenen, voelde ik die hoop niet echt.

En toen werd het donderdag 21 maart 2024 en zoals iedere donderdag was ik ook die dag vertrokken naar het sportveld om daar vrijwillig afgebeuld te worden door een enthousiaste trainer. En terwijl ik liep te hijgen en te puffen, voelde ik mijn horloge trillen. Ik keek, en zag dat ik gebeld werd door een 06 nummer dat ik niet kende. Maar drie seconden later was het weer weg. Apart....

Nog geen minuut later belde dat zelfde nummer weer, maar voordat ik ook maar de kans had om te reageren was het alweer verdwenen. En iets in mijn hoofd riep: "bel dat nummer maar even terug", iets wat ik doorgaans echt niet doe als ik niet weet wie of wat het is. 

Ik rende naar mijn tas, griste m'n gsm eruit en belde terug en hoorde: "hallo, met M van de operatieplanning vumc. Ik heb een datum voor je...." Op dat moment begon ik geloof ik al te springen van blijdschap en een van mijn spotmaatjes aan de kant keek me met een verbaasde blik aan. Ik griste een pen uit mijn tas (want hé notities maken in mijn telefoon terwijl ik aan het bellen ben, loopt bij mij zelden goed af) en bij gebrek aan papier krabbelde ik de datum op mijn arm: 15 april 2024 in de middag zou het zover zijn! Ein-de-lijk zouden die krengen van mijn lijf gaan! 

Eindelijk!

Eenmaal thuis vond ik het lastig om die datum van mijn arm af te wassen...

Alsof ik die belangrijkste datum in mijn leven (van dat moment) OOIT zou gaan vergeten.....

* In mijn geval betekende dit tenminste 6 maanden aan de testosteron zijn en een BMI lager dan 35 hebben. 

foto: eigen creatie