Als je me een beetje kent, dan weet je dat ik niet alleen 'last' heb van stemmen, maar soms ook van beelden. Last heb ik overigens tussen aanhalingstekens gezet, want ik hoor stemmen en dat is soms lastig, maar ik ervaar ze (meestal) niet meer als 'last'.
Daar zijn overigens wat uitzonderingen op hoor. Ik heb een paar stemmen waar ik echt wel last van kan hebben. Dat zijn de stemmen waar ik doorgaans niks over vertel of over schrijf. Stemmen die je angst aanjagen hebben namelijk doorgaans niet zo'n groot entertainment gehalte en dan zappen mensen al gauw weg....
Er zijn echter ook een paar stemmen die vergezeld kunnen gaan van een beeld. Op zo'n moment kan ik dus een beeld/persoon zien en horen (als één sprekend geheel zeg maar), maar het kan ook zijn dat het beeld spreekt maar de bijbehorende stem ook nog spreekt. Een beetje dubbele pret zeg maar. Nou ja, of juist niet dus.
Laat ik het eens een beetje concreter proberen te maken, voor zover me dat lukt, want ik kan me voorstellen dat het bovenstaande voor een buitenstaander erg onduidelijk en vaag klinkt.
Ik hoor bijvoorbeeld 'De Moederstem'. De naam verklaart het al, het is een stem die mij herinnert en doet denken aan mijn moeder, maar voor alle duidelijkheid: ze IS mijn moeder niet. Als stem in mijn hoofd is ze best lastig om mee te dealen, maar als stem op zich, is dat nog best te doen.
Soms ga ik echter ook 'De Moederstem' zien, dan zie ik dus een beeld van mijn moeder in mijn kamer staan (zoals mijn echte moeder er heel veel jaren geleden uit zag). Dat beeld op zich is voor mij al best wel angstaanjagend, maar dit beeld kan dus ook spreken.
Soms is het zo dat als het beeld er is, 'De Moederstem' (in mijn hoofd) haar mond houdt, maar soms spreken ze beiden. Dus zowel het beeld als de stem kunnen dan tegelijk spreken maar zeggen verschillende dingen, vaak wel met dezelfde strekking.
Mocht je je afvragen wat die strekking dan precies is, dan verwijs ik je naar mijn boek. Maar ik kan je wel verklappen dat deze stem/dit beeld niet voor niets door mijn jongste pubertelg is omgedoopt tot 'De Bitsj'.
De Bitsj (ik heb het dan voor 'het gemak' even over het beeld) is op dit moment (eigenlijk al sinds september/oktober) weer volop aanwezig. En hoewel ik de indruk heb dat ik daar zelf in theorie, als Mick zijnde wel redelijk mee kan dealen, blijkt uit de reacties van de jongste twee telgen heel duidelijk dat dit misschien in de praktijk, niet helemaal het geval is.
Lesley is doodsbang voor De Bitsj en Rik, die 12 en heel stoer is en NOOIT ergens bang voor is, heeft toch ook wel erg veel last van haar.
Ze pest hem, heeft het vaak op hem voorzien en zegt dingen waar Rik niet vrolijk van wordt. Ze vertelt hem met regelmaat dat ze hem dood gaat maken als hij slaapt (en hoe ze dat gaat doen, tot in detail), waardoor slapen hier al maanden bijna elke nacht een drama is. En als slapen een drama is (letterlijk niet slapen), dan wordt eigenlijk alles een drama en krijgen we nóg meer last van alles (waaronder dus De Bitsj).
En zo is het cirkeltje redelijk rond en is het heel erg lastig om eruit te komen. De Bitsj krijgt meer en meer macht en het wordt heel moeilijk om die macht weer terug te dringen, vooral omdat ik vaak niet meer kan terughalen wat het precies getriggerd heeft. (Even voor mijn 'verdediging': er zijn zo gigantisch veel dingen die De Bitsj kunnen triggeren, maar de gemeenschappelijke noemer is (herinneringen aan) trauma).
Als ik iets geleerd heb in al die jaren dat ik met dit bijltje hak, is het wel, dat ik de macht die er in mijn hoofd toegewezen is aan De Moederstem (en daardoor aan mijn echte moeder) moet verkleinen.
Op de een of andere manier moet ik met name aan de jongste twee telgen laten zien, dat ze niet zoveel macht heeft als ze zegt te hebben. Maar dat valt nog niet mee, zeker niet als je zelf doodop bent.
Al sinds oktober roep ik tegen m'n hulpverleners, dat ik dit graag wil proberen door mijn dossier van mijn tijd in de kinderpsychiatrie door te nemen (of wat daar van over is). Ik weet namelijk wat er in dat dossier staat en hoe er door de hulpverleners in die tijd over haar gedacht en geschreven werd. En dat was niet zo positief voor haar, maar het haalde mij min of meer uit het beklaagdenbankje en zette haar meer op haar plek.
Oftewel, dat dossier lezen (en over mijn herinneringen aan die gesprekken bevraagd worden), brengt de weegschaal wat meer in balans en op die manier verschuift de macht van De Moederstem wat meer terug naar mijn kant.
Maar ja, door allerlei hectiek en wisselingen (jawel, alweer) was dat er nog niet van gekomen en sukkelde ik maar door.
Gisteren ben ik samen met mijn nieuwste aanwinst begeleider, hiermee begonnen. En ik merk dat er meteen al een klein beetje verschil is in hoe bijvoorbeeld Rik naar haar kan kijken en luisteren.
Nog steeds is hij bang voor haar (maar dat is hij écht niet hoor!), maar hij kan nu in ieder geval zijn vraagtekens zetten, bij sommige dingen die ze zegt en de controle weer een beetje bij mij of een van de volwassen stemmen leggen in plaats van zelf angstvallig te willen controleren, wat niet te controleren valt.
We zijn nog niet door het hele dossier heen, maar we hebben een begin gemaakt en dat is voor mij heel prettig. Het geeft me het gevoel dat ik er iets aan kan gaan doen, in plaats van weer opnieuw slachtoffer te worden van mijn herinneringen. Want dat is hoe het voelt.
Maar bij die herinneringen ligt dus zowel de oorzaak als de 'oplossing', dus ook dat zit Allemaal in Mijn Hoofd! En gelukkig ook nog een klein beetje op papier.
Fingers crossed, dat dit gaat helpen en het weer wat rustiger wordt, want daar ben ik inmiddels echt wel aan toe....
 |
| foto: gevonden op internet |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Babbel je mee?