Een boek als teletijdmachine....

Elke avond voordat ik ga slapen, probeer ik een stukje te lezen. Dat klinkt misschien heel vanzelfsprekend, maar doordat mijn hoofd zo druk (en) bevolkt is, heb ik vaak het concentratievermogen van een dode slak. Kortom, een boek lezen, wil dan niet echt lukken. 

Dat is overigens geen probleem hoor, want daar hebben we luisterboeken voor. Super handig want dan kun je dus gewoon meerdere dingen doen, terwijl je een boek 'leest' en daar is mijn drukke brein absoluut een groot voorstander van. Maar goed, 's avonds in mijn bed, probeer ik dus écht te lezen en dat gaat de ene dag wat makkelijker dan de andere. 

Op dit moment ben ik bezig in een boek over een zieke moeder en haar zoon die fotograaf is. 

Het duurde echt mega lang, voordat het me ook maar iets ging boeien, maar na 25% (handig zo'n e-reader) kreeg ik ineens de smaak te pakken. 

Gisteravond lag ik wéér te lezen en ging zoonlief foto's maken op een basisschool bij de eindmusical. En BAF!!!! Ineens was ik aan! 

In het boek ging het namelijk over dezelfde eindmusical, als die ik in groep 8 mocht doen. Heel grappig, want in plaats van de uitgeschreven regeltjes uit een liedje te lezen, was ik ze dus ineens in mijn bed aan het meezingen... En dat terwijl die musical dus in de jaren 80 was! 

Tot zover dus de concentratie voor het boek, en dwaalden mijn hersens af, naar dat moment op de basisschool. 

Ik had geen grote rol in de musical op school, eerlijk gezegd weet ik überhaupt niet of ik wel een rol (met tekst) had. Ik was destijds een behoorlijk grijs muisje, dat het liefst onzichtbaar was. Dus met een musical in de schijnwerpers staan, was niet echt iets voor mij. Wat ik me wel heel erg goed herinner is het einde van die avond. Het moment dat de avond klaar was, de musical afgelopen en wij als laatste klassers het gebouw verlieten. En ook daar weet ik niet meer heel veel van, maar wel dat ik heel hard moest huilen (maar dat niet durfde en het dus binnen probeerde te houden). 

Ik vraag me nu af, waarom ik ineens zo verdrietig was. De basisschool (en later ook de middelbare school) waren weliswaar mijn veilige plek, maar om nou te zeggen dat ik het zo leuk had in groep 8... nou nee! Ik voelde me er alles behalve veilig. 

Ik was een klein, stil Mickje. Echt nog een kind. Terwijl een deel van de klas al echte pubers waren, inclusief de lichamelijke ontwikkelingen die daar bij hoorden (en die ik heel intimiderend vond). En eerlijk is eerlijk; ik vond die 'grote' klasgenoten maar eng en bleef het liefste bij hen uit de buurt. Maar dat neemt niet weg, dat ze me toch wel wisten te vinden en me het leven best zuur maakten. 

Als ik nu terugdenk, dan lijkt het ook wel of de klas op nog veel meer manieren verdeeld was, want al deze 'grote' kinderen (ook wel de pesters) zaten allemaal aan de andere kant van het klaslokaal. Ik vond dat overigens niet zo erg, want ze zaten zo ver als mogelijk was bij me vandaan. 

In groep 8 had ik een lerares die ik doodeng vond. Ze was heel streng, had een hele lage stem en ze kon (onverwachts) heel kwaad worden. Ze rookte, deed dit ook in de klas (dat was destijds niet zo heel vreemd trouwens) en omdat ik in die tijd een van de weinige kinderen was die met de fiets naar school kwam, werd ik ook wel vaker op pad gestuurd om (onder de les) sigaretten voor haar te kopen (ook dat mocht toen nog). En hoewel elk 'normaal' kind het misschien geweldig had gevonden om tijdens schooltijd door de juf uitgekozen te worden om voor haar een boodschap te gaan doen, vond ik dat helemaal niet leuk. Ik baalde ervan en zat liever in de klas!

Eigenlijk was ik ook wel gewoon bang van deze onderwijzeres, die voor mij vaak erg onvoorspelbaar reageerde. 

Waarom moest ik dan toch huilen op die slotavond? 

Ik had zin om naar de middelbare school te gaan, de school was bekend, mijn oudere broer liep er al rond, en dat gaf me ergens wel een veilig idee. Heel veel vriendjes had ik op de basisschool niet, dus die zou ik ook niet gaan missen. En de onderwijzeres vond ik eng. Dus wat maakte dan dat ik toch zo verdrietig was? 

Ik weet het niet, nog steeds niet. 

Misschien was het wel gewoon de spanning van dat moment. 

Misschien was het wel het onbekende, de onzekerheid van de toekomst. 

Misschien waren het wel de veranderingen waar ik slecht mee kon dealen. 

Geen idee. 

Maar in ieder geval werd die Spettershow voor mij een show van ingehouden spetters, die niet mochten vallen, omdat ik ook nu, zo'n 35 jaar later, nog steeds geen idee heb, waarom ze er überhaupt waren...

foto: van internet