Nu komen berichten met dat thema wel vaker voorbij en meestal lees ik ze bewust niet, maar dit bericht trok nogal bijzonder mijn aandacht, simpelweg omdat ik de situatie die in de ‘krantenkop’ beschreven stond herkende uit mijn eigen verleden.
Ja, ik ben als kind/jeugdige mishandeld, en sommige professionals noemen dat nog wel eens een understatement.
Als je me echt zou kennen, dan zou je weten dat ik over heel veel dingen heel erg open ben. Ik ben open over het feit dát ik mishandeld ben, ik ben (redelijk) open over wat dat (ook in het heden nog) voor gevolgen voor me heeft.
Maar als je me héél echt zou kennen, dan zou je ook weten dat dat ergens ook maar schijn is.
En dat klinkt misschien wat raar.
Ik heb een boek geschreven over één van de gevolgen van dat verleden, namelijk over de stemmen die ik hoor en hoe ik daarin mijn weg heb proberen te vinden en zelf vind dat ik die weg, met af en toe nog wat hobbels en kuilen, ook best wel aardig gevonden heb.
In dat boek staan ook een paar voorbeeldjes van de mishandelingen, maar dat zijn er serieus maar heel erg weinig. Wat er écht allemaal plaats heeft gevonden heb ik nog nooit volledig met iemand gedeeld en ik denk ook niet dat dat ooit nog gaat gebeuren.
Natuurlijk heb ik in mijn ruim dertig plus jarige carrière in de psychiatrie een aantal gebeurtenissen met m’n toenmalige psychiater en sociaal psychiatrisch verpleegkundige gedeeld, maar ook wat ik daar deelde was nog minder dan het topje van de ijsberg.
En het delen van de rest van die ijsberg heb ik nog nooit voor elkaar gekregen, zal ik waarschijnlijk ook nooit voor elkaar gaan krijgen en dat ga ik zeker ook niet online delen, want ook al twijfelen sommige mensen daaraan (omdat ze vinden dat ik al veel te veel deel via sociale media en internet), zelfs ík heb grenzen.
Maar goed, een nieuwsbericht dus dat me gigantisch triggerde en mijn hoofd en leven even compleet op z’n kop gooide.
In de korte paniek en verwarring die er toen ontstond heb ik in die chaos m’n gedachten op dat moment op (digitaal) ‘papier’ geknald en naar Woonbegeleider en Psycholoog gestuurd. En al meteen toen ik het verzond had ik daar acuut spijt van en raakte ik nog meer in paniek.
Een stuk van mijn verwarring zat in de herkenbaarheid van de omschreven dingen in het artikel: het had (een klein stukje van) mijn verhaal kunnen zijn.
Een ander stuk verwarring zat in het feit dat de dader uit het artikel in de gevangenis zat.
En dat raakte me heel hard, want als deze dader al vast zat voor ‘zo’n klein stukje’ van mijn verhaal, wat zegt dat dan (of wat zou dat dan moeten zeggen) over de daders in mijn verhaal?
En daar raak ik in de knoop: voor mijn verhaal is er niemand gestraft, dat kan ook niet, want ik deed mijn mond niet (meer) open en dus wist niemand het verhaal en kon er ook geen actie (in welke vorm dan ook) ondernomen worden.
Het is overigens niet zo dat ik helemaal niks vertelde. Ik vertelde de ‘kleinere’ dingen, een soort van ‘kindermishandeling voor beginners’ situaties.
Maar ik werd niet geloofd en het werd afgedaan als onzin, als leugens en met de mededeling dat ik een slecht kind was, al dan niet met de toevoeging dat als het écht waar was, dat ik het dan wel verdiend zou hebben.
En als mensen de ‘kindermishandeling light’ versie al niet aan konden of wilden horen, wat had het dan voor zin om nog meer te vertellen?
Maar blijkbaar zou dat dus wel degelijk zin gehad hebben, want zouden mijn daders dan ook in de gevangenis beland zijn? En was dat wat ik gewild had? En wat zou er dan met mij gebeurd zijn?
Ik weet niet of kindermishandeling verjaart, zoals men dat in de rechtspraak zo mooi kan zeggen. Ik heb geen idee. En ik heb tot nu toe ook nog niet de moed op kunnen brengen om het op te zoeken.
Maar met mijn verwarde, (te?) openhartige, paniekerige mail van afgelopen week zorgde die gedachten wel weer voor stress.
Ik ben nu geen kind meer. Bij kinderen zouden de ontvangers van mijn mail nu ‘meldplicht’ hebben.
Maar wat als je volwassen bent en hetgeen je schrijft niet verjaart is? Hoe zit het dan met meldplicht? Ik weet het niet, wil het ergens ook niet weten. Maar tegelijk ben ik bang dat ik nu iets ‘heb aangericht’.
En dat gevoel verschilt heel weinig van het gevoel dat ik als jong mishandeld kind al had: het is mijn eigen schuld, kijk eens wat ik iedereen aan doe.
Vandaag deelde ik bovenstaand relaas (met een heel klein beetje meer detail) met iemand die me dierbaar is (dankjewel voor het luisteren).
Deze persoon vroeg me: zou je willen dat de daders alsnog de bak in zouden gaan?
En mijn antwoord daarop is (denk ik) een stellig (of misschien iets minder stellig als ik erover moet denken) ‘nee’.
De daders zijn oud nu, het zou mosterd na de maaltijd zijn.
Straf (wat de bak in mijn ogen zou moeten zijn) heeft in mijn beleving alleen zin, als de persoon in kwestie er iets van leert en de gemaakte fouten in ziet.
In mijn geval ontkennen de daders tot op heden nog steeds dat er überhaupt iets gebeurd is. De een wat stelliger dan de ander, maar ze zijn zich niet echt van ook maar enig kwaad bewust. Dus tja, heeft het dan zin?
Nog los van dat ze gewoon echt oud zijn nu. (Bestaat er een bejaarden gevangenis? Vast niet)
Zou het mij afsluiting of een soort van genoegdoening geven?
Nee, ook niet. De schade die met hun daden destijds is aangericht en waar ik nog dagelijks mee deal, zal er niet mee verdwijnen en mezelf kennende zou ik me er alleen maar (nog) schuldig(er) over gaan voelen. Dus nee, toen zou het wellicht goed geweest zijn, maar nu lijkt het me zinloos….
Goed...
Dit is/was dus een trigger en dat zorgt weer voor de nodige onrustige nachten vol nachtmerries en flashbacks die ik normaal ook al heb, maar nu dus nog een kilootje extra…
Om te voorkomen dat mijn handen ‘s nachts zó sterk verkrampen dat het zoveel pijn doet dat ik ze niet meer open kan krijgen als ik eenmaal wakker ben, hou ik tijdens de nacht mijn trouwe metgezel in mijn hand.
Maar ik heb nogal zweethandjes en dat wordt er tijdens dit soort nachten niet beter op. En dus stonk mijn metgezel een uur in de wind en moest hij vandaag toch écht weer in bad.
Maar dát levert dan weer extra drama op in mijn hoofd, want daar kan mijn jongste hoofdbewonertje niet zo goed mee dealen.
Een onder water ronddraaiend nijlpaardje is al dramatisch, maar dat ik hem daarna ook nog eens met zijn billen (en later zijn hoofd) ook nog eens tussen de (opgestookte) verwarming durfde te duwen, puur zodat hij komende nacht weer in mijn klauwen fijngeknepen kan worden, dat was toch echt allemaal iets teveel voor de jongste telg.
En zo gaat het ene drama feilloos over in het volgende drama….
Welkom in mijn hoofd….
Welkom in de wereld die trauma heet!
 |
| foto: mijn onschuldige slachtoffer |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Babbel je mee?