Genderdysforie deel 12: What's in a name....

Tijd voor een nieuwe naam dus. Het lijkt misschien iets heel simpels, maar dat was het voor mij zeker niet. Het idee dat een nieuwe naam 'voor altijd' is, vond ik best een beangstigende gedachte, want wat als je er na een tijdje achter komt dat de door jou uitgekozen naam toch niet bij je past?

Ik had tenslotte al een keer vrij ondoordacht en overhaast een keuze gemaakt (Mick) en kwam er na een tijdje achter, dat dat het toch niet helemaal was. En dus ging ik terug naar mijn geboortenaam, want tja, alhoewel het iedereen meteen aan 'vrouw' doet denken, is het wel wie ik al die jaren geweest ben. 

Een beetje als je lievelingstrui... Hij zit heerlijk, lekker comfortabel, zacht, vertrouwd en ook al zitten er hier en daar wat vlekken in die er niet meer uitgaan, en komen er hier en daar wat gaatjes in, toch doe je hem het liefst niet weg... Maar misschien ben ik gewoon een beetje vreemd dat ik dat heb met mijn lievelingstrui, t-shirt, broek enz...

Hoe dan ook, een naam kiezen vond ik ingewikkeld, want wat ik ook bedacht, het voelde toch niet zo lekker als die ene uitgelubberde 'lievelingstrui'. Maar ja, aan die lievelingstrui heb ik ook ooit moeten wennen en dat kon alleen door hem aan te trekken...

Ik had vrienden en kennissen om hulp gevraagd om een lijstje te maken van namen die ze bij mij en mijn initialen vonden passen en zo kwam ik tot een top vier. Maar eigenlijk wist ik in mijn hoofd wel al welke van de vier het zou gaan worden. 

Tot het tandartsbezoek waar ik laatst over schreef, bleef ik maar volhouden dat die nieuwe naam nog niet nodig was. En ach, wat is 'nodig'? Maar ik denk dat ik dat ook wel een beetje vol bleef houden omdat ik het kiezen van die naam heel spannend vond. Op het moment dat ik het hardop zou zeggen, dan was het 'echt' of zo en kon ik niet meer terug. (wat natuurlijk onzin is, want je kunt altijd terug!)

Toen ik Mick 'werd', kon ik dat voor mijn gevoel niet overal zijn, waardoor ik vooral 'part time Mick' werd en dat niet goed voelde. 

Mijn grootste struikelblok zat destijds bij (joh, je raadt het al...) mijn familie. Ik wist niet goed hoe ik ze moest vertellen dat ik transgender was en dan ook nog dat ik mijn naam ging veranderen. Ik wist niet hoe ik het moest brengen en ik wist ook niet of ik kon dealen met hun reactie en dus deed ik waar ik goed in ben: ik deed het gewoon niet! 

Dat was makkelijker, maar ik werd er zeker niet gelukkiger van!
Een les voor deze keer dus: óf je doet het helemaal, óf je begint er niet aan!

De zaterdag na het tandartsbezoek, besloot ik in een beeldbel gesprek met  Woonbegeleider dat het tijd was en na enige moeite (het bleef gewoon lastig, al stond mijn keuze voor een naam inmiddels echt wel vast) sprak ik uit welke naam ik gekozen had en dat ik voortaan zo genoemd wilde worden met gender neutrale voornaamwoorden. En vanaf dat moment werd ik S*!

Er kwam een klein groepje mensen om me heen die 'mijn grote geheim' alvast mochten weten, zodat ik ook een beetje kon wennen, terwijl ik op een plan broedde om het mijn familie te vertellen.

In april besloot ik eindelijk dat het tijd was om aan mijn ouders te vertellen dat ik non-binair was. En hoewel ik ervan overtuigd ben dat er meer dan genoeg aanwijzingen in mijn jeugd te vinden waren, hadden ze dit blijkbaar niet aan zien komen en sloeg mijn mededeling in als een bom. Pas een paar weken geldeden, twee maanden later dus, toen ik eindelijk mijn plannetje klaar had om ze over mijn nieuwe naam en voornaamwoorden te vertellen, kwam er voor het eerst een reactie van hun zijde op wat ik hen in april vertelde. En met die reactie zakte de moed voor deze volgende stap meteen weer in mijn schoenen en stelde ik het weer even uit. 

Uiteindelijk heb ik afgelopen week mijn plannetje uitgevoerd en heb ik mijn familie op de hoogte gebracht. Op mijn eigen manier uiteraard. 
Pas toen ik zeker wist dat de boodschap aangekomen was, heb ik (een groter deel van) 'de rest van de wereld' op de hoogte gebracht, en zo zal ik de komende tijd nog wel even bezig blijven gok ik. 

Mijn familie heeft tijd nodig, dat snap ik diep van binnen ook wel. Ik ben hier, met deze genderzooi, al dertig jaar bezig, maar voor hen is het nieuw en dus ligt mijn tempo voor hen heel erg hoog. Ik zit als het ware al in Parijs en zij staan nog thuis op het perron te wachten op de trein... zo iets... 

Het stomme is (of misschien is dat juist wel niet stom) dat ik de afgelopen weken moeite had om aan mijn nieuwe naam te wennen. Het voelde een beetje alsof je linkshandig bent en iets met je rechterhand moet doen... Een beetje een 'ieeeeuw' gevoel. Maar sinds ik mijn familie heb ingelicht en ik weet dat ze het ontvangen hebben (ook al heeft er (nog) nauwelijks iemand gereageerd), voelt het ineens minder 'ieeeeuw' en voel ik me ook meer S dan die dagen ervoor. 

Ik begin er dus langzaam aan te wennen.
En ik hoop dat de rest van de wereld (inclusief mijn familie) dat ook (ooit) gaat lukken.

foto: internet

* Aangezien ik hier gewoon als Mick blijf schrijven, vind ik het verder niet zo relevant om mijn nieuwe naam hier te delen.