Klem...

Op dit moment ben ik vier maanden bezig met mijn hormoontherapie. Al die tijd dat ik er op moest wachten duurde een eeuwigheid, maar de afgelopen vier maanden zijn werkelijk om gevlogen. 

In die vier maanden is er heel veel veranderd. En ik zal echt niet alles met jullie delen, want sommige dingen wil je denk ik niet weten, of misschien is het meer dat ik dat niet zomaar kwijt wil aan Jan en Alleman. Maar laat ik het erop houden dat er een boel meer verandert dan ik altijd dacht. 

Eén van de fijnste veranderingen voor mij is toch wel het feit dat mijn stem behoorlijk gedaald is. Dat, in combinatie met een redelijke opkomst van gezichtsbeharing, maakt dat ik steeds vaker met meneer wordt aangesproken. En hoe vreemd dat ook mag klinken voor mensen om me heen, iedere keer als dat gebeurt, maakt mijn hart een huppeltje. 

Kortom, ik ben heel erg blij met de veranderingen die er momenteel allemaal plaatsvinden. Ik voel me rustiger en meer mezelf dan ik ooit gedaan heb. Maar er zijn ook best wel wat dingen waar ik aan moet 'wennen'. 

Ik heb namelijk ook nog steeds het gevoel dat ik momenteel nergens bij hoor. Ik voel me absoluut geen vrouw, maar ook niet echt een man. De term non-binair was mijn 'werktitel' maar ik voel ook dat ik meer naar de 'ik ben een man' kant hang, dan voordat ik met de testosteron mocht beginnen. 

Nu was het kiezen van een wc de laatste jaren toch al een steeds groter wordend probleem. Niet een wc op zich, want een wc is een wc, maar in zo'n ruimte bevinden zich vaak ook andere mensen en die andere mensen vinden vaak dat zij het recht hebben om dingen te vinden en ook te zeggen. Met als gevolg dat als ik naar het dames toilet ging, ik steeds vaker opmerkingen kreeg dat ik daar niet hoorde, maar als ik naar de heren ging, kreeg ik meestal alleen blikken, maar voelde ik mezelf rete ongemakkelijk. Ik voelde me een soort bedrieger, een insluiper die daar niet thuis hoorde. En bovendien, wie ooit bedacht heeft dat de urinoirs in het begin van een wc ruimte zitten en de 'hokjes variant' aan het einde van die rij, moeten ze toch ook ontslaan. Zo werd door de heren wc wandelen een heel ongemakkelijke wandeltocht, een soort van walk of shame. Niet goed wetend waar ik mijn ogen moet laten... 

Toen ik m'n ongemakkelijkheid hieromtrent eens besprak met Woonbegeleider zei hij dat ik gewoon voor mezelf een keuze moest maken: vanaf nu ga je gewoon naar de heren. En dat deed ik ook. Het wordt inmiddels een beetje makkelijker (voor mij), al merkte ik laatst ook dat mannen die mij al lang kennen, toch lichtelijk paniekerig begonnen te kijken toen ik uit het hokje stapte, langs liep en mijn handen ging wassen.... Ach ja... 

Ik ben blij dat de 'buitenwereld' me nu steeds meer gaat zien als man, al voel ik me nog steeds niet echt helemaal man. Ik ben gewoon Mick, niet meer en niet minder, maar ik word wel extreem blij van meneer, hij en hem. 

Maar hoewel ik heel erg blij ben met de veranderingen, merk ik ook dat mijn genderdysforie daardoor juist weer groter wordt. En ik weet dat dat tegenstrijdig klinkt, maar het is wel zo.

Ik word nu steeds vaker waargenomen en aangesproken als meneer, maar er zijn momenten waarop de verwarring in de buitenwereld acuut terug komt. En daar heb ik last van! 

Ik mag bijvoorbeeld niet sporten met mijn binder aan. Dat is een enorm strak kledingstuk, dat mijn nog steeds aanwezige borsten, plat drukt, zodat je een platte(re), mannelijkere borstkas krijgt. Zolang ik een binder aan heb, vallen die krengen niet zo op, maar bij het sporten heb ik dat ding dus niet aan en een sport bh helpt dan geen zak. Dan zie je ze ineens weer wel, vooral als je mag rond huppelen en springen, huppelen die krengen gewoon vrolijk mee.

En daar word ik enorm verdrietig van. Ik merk dat ik weer voorover gebogen ga staan, mijn armen voor mijn borstkas kruis en dat ik er onzeker van word. Al die dingen waar ik in het dagelijks leven juist zo in gegroeid was en vanaf was. Ik hoor m'n mede sporters fluisteren en aan elkaar vragen wat ik nou eigenlijk ben en daar word ik echt intens verdrietig van. 

Ik voel me een beetje klem zitten. Ik moet afvallen om mijn borst verwijderende operatie te kunnen krijgen. Daarvoor moet ik dus sporten/bewegen. Maar juist dat bewegen zorgt er momenteel voor dat ik me weer (soms letterlijk) dood ongelukkig ga voelen. 

Natuurlijk kan ik ervoor kiezen om dan maar in mijn eentje te gaan sporten in plaats van in een groep. Dat doe ik ook, maar feit is dat ik het met een groep ook makkelijk en leuker vind, en  het op die manier ook makkelijker volhou. 

Eén ding is me in ieder geval wel heel erg duidelijk geworden. Ook al ben ik op dit moment heel erg gelukkig met de veranderingen die er al zijn en geniet ik daar ook van, het is echt tijd voor de volgende stap!!!