Pubermeisjes! Oftewel: een verhaal over jaloezie.

Twee keer in de week sport ik onder begeleiding in een groepje op een sportpark hier in de stad. Weer of geen weer, schoolvakantie of niet, op wat landelijke feestdagen na, gaat het sporten altijd door en dat vind ik een fijne gedachte. 

Onlangs was het hier meivakantie en dus hadden zowel de basis- als middelbare scholieren vakantie. Dat heeft, zoals alles in het leven, zowel voor- als nadelen. Uiteraard vind ik het super leuk voor de plaatselijke jeugd dat ze lekker vrij hebben van school. Ik ben immers ook ooit lang geleden jong geweest en ik kan me nog heel goed herinneren hoe speciaal vakanties voelden. Dus het is fijn om te zien en merken dat dat voor de schoolgaande jeugd nog steeds niet veranderd is. 

Wat ik zelf niet zo fijn vind aan die schoolvakanties, is dat er dan allerlei sportactiviteiten (toernooien, kampen enz) voor de kids georganiseerd worden en het dan dus best wel druk is op het sportpark. Op zich geen probleem, maar ik (en nog een aantal uit mijn groepje) ben niet zo fit en lenig als die kids. En ik merk dat ik me dan best een beetje schaam als ik hijgend als een paard bijna dood neerval na een keer het veld over joggen. En de (meestal goed bedoelde) aanmoedig kreten van de kids, die in hun pauze langs ons veld komen hangen, hebben op mij eigenlijk een averechts effect: ik voel me niet aangemoedigd, maar voor lul staan... maar goed dat zegt meer over mij dan over de kinderen (hoop ik). 

Ik dwaal weer eens af.... Sporten, meivakantie, kids...

Vóór mijn sportuurtje kies ik er soms voor, om een half uur tot een uur rondjes te wandelen over de atletiekbaan, die om ons veld ligt. Lekker met mijn favoriete muziek in mijn oren stevig door wandelen, zodat ik aan mijn kilometers kom en op een relaxte en prettige manier aan mijn conditie kan werken. 

Tijdens die meivakantie, besloot ik dit ook te doen. Het was heerlijk weer: het was voor de verandering eens droog, de zon scheen en het was behoorlijk warm. En terwijl ik mijn rondjes liep, zag ik op het veldje naast ons een aantal pubers voetballen. Het groepje bestond vooral uit jongens, maar er stonden ook een paar (duidelijk geen voetbal ambities hebbende) meiden tussen.

Bij een volgend rondje, was het groepje uitgedund tot twee jongens en twee meiden. De jongens lagen met ontbloot bovenlijf, op hun rug in het kunstgras, terwijl de meiden in hun strakke, korte topjes, al giechelend, de jongens goed aan het uitdagen waren. Met hun gedrag overigens, ik bedoel niet met hun kleding (dat kan en mag immers NOOIT een uitdaging voor wat dan ook zijn!) Kortom: heel normaal puber gedrag. 

Ik observeerde dit gedrag een paar rondjes lang en keek daarbij vooral naar het gedrag en de houding van de meiden. En terwijl ik zo naar ze keek, moest ik ineens huilen. Ik begreep niet zo goed waarom dat zo was, en waar dit nou ineens vandaan kwam. Maar gelukkig kon ik nog genoeg rondjes wandelen om daar over na te denken. 

Ik kwam tot de conclusie dat ik stinkend jaloers was op deze twee jonge meiden. Daar zaten ze dan, in hun strakke topjes, fier rechtop in het gras. Vrolijk, lachend, zelfverzekerd, uitdagend plagen. Het zag er zo zorgeloos uit! En ik weet heus wel dat dit echt niet het geval hoeft te zijn, en dat ieder puberbrein een hoop zorgen kent, maar ik kon het niet helpen dat ik me jaloers voelde om het tafereel dat ik hier zag. 

Hoe anders was dat ooit voor mij? En eigenlijk nog steeds? 

Toen ik de leeftijd van die meiden had, verging mijn wereld juist!  

Waar deze meiden (ogenschijnlijk) vol trots en zelfverzekerd hun jonge meisjesvormen durfden te showen, en zich daar absoluut niet voor schaamden, en er zelfs plezier in leken te hebben, ging ik mijn stinkende best doen om onzichtbaar te worden. Ik ging steeds krommer lopen. Ik leerde mezelf aan om mijn schouders steeds verder naar voren te doen, kocht kledingstukken die minstens 4 maten te groot waren. Alles om maar mijn best te doen, om die opkomende borsten onzichtbaar te maken en het liefst in die hoop kleding te verdwijnen. 

Ik werd een verdrietige, boze, onzekere (nog erger dan het al was) puber, wiens lijf meer en meer haat opleverde.

Dus daar liep ik dan, al huilend mijn rondjes over de atletiek baan te wandelen. Jaloers op twee tienermeisjes, die daar heerlijk zorgeloos zichzelf stonden te zijn. 

Jaloers op twee tienermeisjes wiens grootste zorg op dat moment leek te zijn of de desbetreffende jongens hen wel op zouden merken en leuk (genoeg) zouden vinden.

Jaloers op twee tienermeisjes, voor wie dit alles zo vanzelfsprekend leek te zijn. 

Jaloers op de zorgeloosheid  en de zelfverzekerdheid. 

Gewone, alledaagse dingen die genderdysforie (voor mijn gevoel) van mij heeft afgepakt.

foto: gevonden op internet