Horen, zien en voorlopig nog zwijgen... Mijn crisis opname in de GGZ. Deel 2

Het is alweer behoorlijk lang geleden, maar eind oktober 2022, werd ik voor een tijdje opgenomen in het lokale psychiatrische ziekenhuis. Aangezien er erg veel dingen gebeurden tijdens die opname die mis gingen en die absoluut niet ok waren en ik dit maar niet uit mijn systeem krijg, wil ik hier (nog steeds) een aantal blogjes over gaan schrijven. Gewoon omdat ik vind dat het belangrijk is om een aantal dingen te laten 'zien'. In de hoop dat de mensen die in de psychiatrie (gaan) werken, hier misschien iets van kunnen leren en dingen voor andere cliënten/patiënten in de toekomst misschien anders en vooral beter kunnen worden. Misschien is dat een utopie, maar niet geschoten is altijd mis...

Die nacht kon ik nauwelijks slapen. Mijn kamer ligt tegenover de 'medicatie kamer' en vlak naast de uitgang. Om die kamer in te komen, of de afdeling op of af, moet je gebruik maken van een sleutel die dan middels een piep laat weten dat je al dan niet toegang hebt, vervolgens valt de deur met een megaklap in het slot, wat mijn eigen kamerdeur doet 'rammelen'. Misschien is dit niet de handigste plek voor iemand die niet compleet van de wereld is door de hoeveelheid versuffende medicatie die hier aan de meeste mensen wordt uitgedeeld, maar ik snap ook wel dat ik niet veel te kiezen heb hierin. Toch denk ik dat de nachtdienst soms ook wel iets meer rekening kan houden met het feit dat het voor de patiënten nacht is. In het regelboekje stond immers dat 'ieders nachtrust gerespecteerd moet worden', maar blijkbaar geldt dat vooral alleen voor de patiënten, want zelf maken ze behoorlijk veel herrie en kan ik de gesprekken en het gelach met hun collega letterlijk volgen (en ook ik heb slaapmedicatie in mijn systeem!).

De paar keer dat ik ingedommeld was, werd ik dus wakker van die stomme medicatie deur, het bijbehorende geratel van het medicijnen karretje dat tijdens de nacht wordt bijgevuld in die kamer, maar ook van de 'controles'. 

Minimaal eens per nacht moet de nachtdienst elke kamer binnen lopen en kijken of de patiënt slaapt (of nog leeft, geen idee). Ik slaap niet, dus ik zwaai vriendelijk naar die persoon (die ik niet ken), maar blijkbaar maakt het geen bal uit of je slaapt of niet, er wordt in ieder geval niet op gereageerd. Als ik 's ochtends via de aardige verpleegkundige van de vorige dag terug hoor dat ik volgens de nachtdienst heerlijk lag te slapen, kijk ik haar verbaasd aan en mompel: "goh, dan moet die persoon toch echt zelf hebben lopen slapen, want ik heb nog wel naar hem gezwaaid toen hij om 3.30u mijn kamerdeur opendeed". 

Gelukkig mocht ik gaan wandelen met mijn Wandelmaatje, beetje dubbel, want aan de ene kant krijg ik te horen dat Wandelmaatje me dan bij de afdeling moet komen ophalen, maar als ze dat vervolgens doet en ik mijn schoenen nog aan moet doen, mag Wandelmaatje officieel ("maar voor deze ene keer maak ik een uitzondering") niet de afdeling op omdat het nog geen bezoektijd is. Het is verdorie zaterdag en er is hier echt geen fuck te doen in het weekend, dus hoe dat de patiënten van hun programma/structuur af kan houden is mij een raadsel. 

Ik besluit na het wandelen al mijn moed bij elkaar te schrapen en zelf om een gesprekje te vragen aan de aardige verpleegster, voordat ze naar huis gaat en er weer een bataljon aan nieuwe onbekend personeel binnenkomt dat zich niet voorstelt.  

Alleen al de 20 meter naar het 'aquarium' (waar het personeel het grootste deel van de dag op hun stoel zit te kletsen met elkaar) en het vragen om een gesprekje, kost me bijna al mijn energie en brengt mijn hartslag naar ongekende hoogtes. Ik vraag haar of de medicatie nou geregeld is en of ik die nacht alsjeblieft mijn noodmedicatie zou mogen hebben, omdat ik geen oog dicht gedaan heb door alle herrie en dat wel echt moet gaan gebeuren, en ik van die medicatie weet dat je een bom naast me kunt af laten gaan en ik gewoon in coma ben. Maar het probleem is dat ik die medicatie dus via de huisarts voorgeschreven krijg (het is 'gewone' medicatie die zij daar dagelijks in veel hogere doseringen aan mensen uitdelen), dat nog steeds niet in hun systeem staat en doordat het weekend is ze die ook nog niet voor mij geleverd hebben gekregen en ze het officieel ook niet vanuit mijn eigen ingeleverde voorraad mogen geven. Ik moet alweer huilen (daar is weinig voor nodig) en raak weer in paniek. Ze verzekert me dat ze haar best gaat doen en als het niet via de officiële weg kan, dat we het dan onderling onofficieel oplossen. En dat is super lief, maar al dat gedoe rondom de medicatie is onnodig, bureaucratisch gezeur, levert continue stress op en is dus niet in mijn (en ook niet in hun) belang. 

Vóórdat haar dienst die middag eindigt krijg ik één pilletje van mijn noodmedicatie in mijn handen gedrukt met een knipoog en een toegefluisterd 'slaap lekker'. Ik hou van deze jonge dame! Ze komt net van school, maar lijkt een van de weinigen te zijn (tot nu toe) die nog idealistisch is, dit werk doet omdat ze iets wil betekenen voor mensen en hart heeft voor de mensen. Al gauw kom ik er ook achter dat ze überhaupt een van de weinigen is die werkt. En dat maakt me tegelijkertijd verdrietig, want hoe lang gaat ze dit volhouden? Hoe lang duurt het tot zij door het gebrek aan motivatie van haar collega's onderuitgaat en opgebrand is?

Hoe dan ook, die nacht sliep ik maar liefst 13 uur lang heerlijk op mijn illegaal verkregen pilletje. 

In het weekend is er geen dagprogramma. En dat betekent dat er niks, maar dan ook echt niks te doen is en je jezelf maar moet vermaken. Waarmee? Geen idee, want buiten een tv, een betonnen binnentuin, een doos met stiften waarvan de helft het niet doet (en zonder papier) en wat puzzels met ontbrekende stukjes is er weinig vermaak te vinden. 

Ik ben een van de weinigen (misschien zelfs wel de enige) die er vrijwillig is en ik heb de grootste vorm van vrijheid: ik mag alleen van de afdeling, het gebouw uit en zelfs het terrein af. Maar de meeste anderen mogen de afdeling niet af, of alleen met personeel. En van het personeel moet je het echt niet hebben, want zoals ik al zei, die hebben het druk met elkaar en het bekijken van YouTube filmpjes in het aquarium. Ze zullen ongetwijfeld ook wel eens wat werk verrichten (er moet immers een boel geregistreerd worden), maar er is niemand (op een enkeling na) die op het idee komt om iets met patiënten te ondernemen. Praten doen ze met elkaar, roken doen ze met elkaar, maar niet met patiënten. En dat is op z'n zachtst gezegd triest. In een omgeving waar je zorg zou moeten krijgen, ben je feitelijk compleet op jezelf aangewezen.

Ik besluit een puzzel uit de kast te trekken. Ik verveel me kapot, naar buiten is op dit moment voor mijn gevoel even geen verstandige optie en ontbrekende stukjes zijn een extra uitdaging zullen we maar zeggen.... Ik leg mijn puzzel op de 'woonkamer' tafel, waar nooit iemand zit, naast de keuken en vlak naast het aquarium. De hele dag houd ik me bezig met mijn puzzel. Ondertussen observeer ik de dingen die ik om me heen zie gebeuren en hoor ik alles. Ik hoor wat er in het aquarium gezegd wordt, ik hoor wat er in de buitentuin gezegd wordt en ik hoor wat er tijdens de personeelslunch in de keuken gezegd wordt. Ik kijk, luister, observeer en.... wordt er intens verdrietig (en boos) van. 

Ik hoor hoe er over medepatiënten gesproken wordt. Ik hoor hoe er over hen geklaagd wordt, hoe ze belachelijk gemaakt worden en ik vraag me af of deze medewerkers het 'afdelingsregels boekje' zelf ooit wel eens gelezen hebben? Iets met respect hebben, niet roddelen, niet pesten, niet over elkaar praten. Ik vraag me af of ik het verkeerde boekje heb gekregen. Of zit ik in een aflevering van Bananensplit? Ik weet het niet meer. Ik overweeg nog heel even om de dictafoon van mijn gsm aan te zetten, maar besluit om dat niet te doen. En ik snap best dat je als personeel veel dingen ziet (of zou kunnen zien als je je best zou doen en het aquarium uit zou komen) en meemaakt, die je met je collega's moet delen. Ik snap dat er soms dingen zijn waar je stoom over moet afblazen, personeelsleden zijn immers net mensen, maar misschien moet je dat dan doen terwijl je van de afdeling af bent en naar de kantine loopt om je broodje te gaan kopen, of ergens anders in een afgesloten ruimte buiten het gehoor van patiënten. Want dit? Dit was echt verre van ok! En nu zou je kunnen zeggen dat het feit dat ik hen sta af te luisteren ook niet bepaald netjes is. Nee, dat klopt, dat is het misschien ook niet. Mijn intentie was niet om af te luisteren, ik kon er niet omheen. Ik ben niet op commando doof en het is ook niet zo, dat ik ergens anders naartoe kon met mijn puzzel. Ja, ik had weg kunnen lopen, naar mijn kamer bijvoorbeeld, maar ik heb een 'verscherpt gehoor' en kon het daar nog steeds horen. Ik had naar buiten kunnen gaan, die vrijheid had ik immers, maar al die andere mensen die daar met een maatregel zitten en daar dus moeten 'wonen', hebben die vrijheid niet! Ik weet niet zo goed hoeveel woorden, zinnen en alinea's ik moet wijden aan de uitleg over hoe fout het was, wat er hier gebeurde...

En zo gaat de dag voorbij waarbij ik alsmaar verdrietiger word en ik me steeds meer dingen begin af te vragen, nog bovenop de stress die ik heb over mijn eigen spannende dingen deze week.

Aan het einde van de dag komt er iemand van het personeel (geen idee wie, want niemand stelt zich voor en als ik mezelf voorstel, krijg ik geen naam terug) naar me toe voor een ventileer moment. En dat is tof, want ze houdt zich aan de gemaakte afspraak en dat is cool! Ze vraagt me hoe het met me gaat en ik besluit met haar te delen dat ik me druk maak om het telefoongesprek met de genderpoli en de belangrijke uitkomst die ik donderdag ga krijgen. Ze geeft aan dat ze geen idee heeft waar ik het over heb en dat vind ik dan wel weer apart, want dat gesprek en de spanning die daaromheen hangt, die mede mijn niet slapen en stress veroorzaken zijn uitgebreid benoemd, beschreven en overgedragen (ik heb die rapportage van de intake mogen lezen).

Maar goed, ze was in ieder geval komen vragen hoe het met me ging en dat was de afspraak. Het zou alleen zo fijn zijn als personeel ook de moeite zou doen om zich een klein beetje in te lezen in waarom de persoon met wie ze een gesprekje hebben hier eigenlijk is. Iets met interesse of zo? 

Maar ja, misschien ben ik wel te kritisch....

foto: internet