Jaren lang droomde ik ervan dat ik zonder shirt op het strand liep, de zee in dook en het water op m’n blote, platte borst kon voelen, om dan weer wakker te worden en in huilen uit te barsten omdat het allemaal maar een droom bleek en de werkelijkheid de ware nachtmerrie was.
Daar stond ik dan een jaar geleden, blij en trots te zijn, maar ook nog steeds erg zelfbewust en bang dat iedereen doorhad wat ‘mijn geheim’ was en een beetje bang, dat ik mezelf op die manier in gevaar zou brengen….
We zijn nu weer een jaar (en nog een correctie operatie) verder.
Ik ga steeds vaker zwemmen, niet meer zo zelfbewust en bang als een jaar geleden.
Niet meer na drie kwartier relaxed baantjes zwemmen ineens schrikken en compleet in paniek raken door de gedachte ‘shit, ik ben mn bovenstukje vergeten’, bedenken dat dat niet meer hoeft en met een grote glimlach verder zwemmen, giechelend om die rare gedachte.
Ik loop ineens rechtop.
Dit is hoe het hoorde te zijn, en meestal ben ik me er niet eens meer van bewust dat het ooit anders was, of dat anderen dat zouden kunnen zien.
Pas als iemand wat langer kijkt, of er iets van zegt (maar dat is me maar één keer gebeurd en dat was in positieve zin, dat het mooi geworden was) moet ik eerst even nadenken en kijken wat ze ook alweer bedoelen en dan dringt het tot me door…. Oh ja… het was ooit anders….
Een jaar….
De tijd is echt omgevlogen!
Het gevoel van vrijheid blijft.
 |
| Foto: eigen fabrikaat. |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Babbel je mee?