Als ik ooit dacht te weten wat pijn was, dan kan ik nu met zekerheid zeggen, dat ik dat in die periode pas écht ontdekt heb.
Anyway, die galblaas werd verwijderd en de pijn nam (heel erg) langzaam af.
Er werd me wel verteld dat ondanks het feit dat ik geen galblaas meer had, ik wel nog gal aanmaakte en dat dit nog steeds tot galstenen kon leiden... ok, opgeslagen ergens in een vakje in mijn hoofd en verder niet meer echt over nagedacht.
De afgelopen weken, had ik weer een aantal nachten, waarin ik ‘ziek’ was: ontzettende buikpijn, misselijk en echt beroerd. Het drong niet tot me door dat dit eigenlijk exact hetzelfde was, als wat ik vorig jaar, voor de galblaasontsteking, ook had. Ik stond er allemaal niet zo bij stil, vooral ook niet omdat ik aan de prikpil ben (om menstruatie te voorkomen, want ja, ik heb vrouwelijke onderdelen al ben ik geen vrouw) en ik de laatste zes weken al een soort van 'doorbraakbloeding' had die niet door wilde breken, met daarbij menstruatiepijn (dacht ik).
Toen ik eergisteren weer zo’n mega buikpijn in aanvallen kreeg, dacht ik eerst dat de uiensoep die ik die middag gemaakt en gegeten had, niet zo’n goed plan was geweest. Maar toen ik die nacht weer opnieuw over de vloer kroop van de pijn, begon er een belletje te rinkelen: kut, dit voelt hetzelfde als voordat ze mijn galblaas eruit sloopten. En dus besloot ik gisteravond online een afspraak met de huisarts te maken, om te vertellen dat ik soortgelijke buikpijn had en dan zou ik ook maar even vermelden van die zes weken doorbraakbloeding-achtig iets. De afspraak was met een vrouw, dus dan zou dat toch nét wat makkelijker zijn om te vertellen.
Vanochtend ging ik dus naar de huisarts, in de overtuiging dat ik online een afspraak had gemaakt voor vandaag... oeps, dat bleek dus niet zo te zijn, ik had de. 14e aangeklikt... foutje bedankt. De vrouwelijke arts in kwestie was er niet, en de enige vrouw die er wel was, had al drie extra spoed afspraken gekregen....help! Toch was er een (mannelijke) arts die me wel ‘even’ wilde zien. En omdat de pijn best heftig was, besloot ik het toch maar te doen.
Dat ‘even’ werd iets langer dan even.... hij luisterde, voelde, duwde enz, en had me bijna tegen het plafond aanzitten van de pijn. En dus werd het echo apparaat maar even aangezet en werd een echo wederom een feit. Hij kon niet heel veel zien, maar dat zegt niet zo veel, vorig jaar konden ze op de echo ook niet heel veel meer zien dan een erg ontstoken galblaas, en aangezien er nu geen galblaas meer is om te zien....
Vervolgens wilde hij een inwendig onderzoek doen. Bij die woorden raak ik eigenlijk al min of meer in algehele staat van paniek. De reden waarom kan ik me dan ook niet zo goed herinneren, het was iets met de baarmoeder en zo blablablabla eierstokken. Of ik dat ok vond?
Alles in mij schiet in paniek. Nee natuurlijk wil ik dat niet? Dat hele onderdeel hoort er niet te zitten, dus daar moet jij al helemaal niet aan en niet in zitten! Maar hij gaf me in ieder geval de mogelijkheid om nee te zeggen...
Uiteindelijk besloot ik toch toe te stemmen omdat ik wist dat het toch zou moeten. En dus voerde hij zijn onderzoek uit en het was pijnlijk in zoveel opzichten. Ik voel me verkracht. En ik weet dat mensen dat overdreven vinden als ik dat zo zeg, maar dat is écht hoe het voor mij voelt! Het is een onderdeel van mijn lijf, waar ik als transgender overtuigd ben dat dit er niet hoort te zitten. Dat is al fout en als iemand daar dan ook nog aan en in gaat zitten dan is dat dubbel fout en een dubbele bedreiging.
Ik gok dat je dat als niet transgender niet zult snappen. Het is niet dat ik het ‘onaangenaam’ vind, zoals denk ik, elke vrouw dat wel vindt, maar ik vind het traumatiserend!
Hoe dan ook, ook daar kon hij op zich niets afwijkends voelen, maar hij wilde wel dat ik meteen bloed ging laten prikken en dan maandag weer bij hem langs zou komen. En dus stapte ik in de bus naar het ziekenhuis... tranen over m’n wangen, omdat ik me verkracht voelde, maar niemand aan wie ik dat kon vertellen.
De bloedprikmevrouw legde m’n tranen ook verkeerd uit en dacht dat ik bang was voor het prikken...ach mevrouw, dat prikken is wel het minste van mijn zorgen momenteel.
Daarna dus weer naar huis, waar ik uitgeput en ontzettend verdrietig op de bank stortte en alleen maar kon huilen. Niet weten met wie ik hierover kon praten. Zoveel zorgen!
Om 17u werd ik gebeld door de huisartsenpraktijk en zij hadden de uitslag van mijn bloedonderzoek. Daaruit bleek dat de galwaarden inderdaad aan het stijgen waren en dat de onstekingswaarden ook verhoogd waren maar (nog) niet heel sterk. Hij had overlegd met de Maag-Lever-Darm specialist, maar die 'was niet echt onder de indruk' op dit moment, maar als dit dezelfde hork was als vorig jaar.... ach, toen was hij ook niet onder de indruk. Toch wilde hij het wel in de gaten houden.
De afspraak is dus nu, dat ik as maandagochtend meteen weer bij de huisarts langs ga, dan krijg ik weer opnieuw een prikformulier en moet ik weer gaan laten prikken om te zien wat de waarden in het weekend hebben gedaan. Mocht de pijn nu erger worden en ik koorts krijgen, dan moet ik meteen naar de huisartsenpost gaan en word ik waarschijnlijk opnieuw opgenomen. En ik.... ik voel me ellendig.
Niet alleen vanwege de (toenemende) buikpijn, maar ook vanwege het feit dat het aankomende week Wereldstemmenhoor congres is in Den Haag en ik daar mag spreken en daar heel graag bij wil zijn. Wat als dat niet kan, hoe regel ik dat? hoe zeg ik mijn 'huisje' af? wie verkoopt die mega stapel (Engelse) boeken dan?
En als ik nog verder door denk (want dat kan ik op zo'n moment hartstikke goed).... Ik ben door de kennismaking van mijn nieuwe therapie heen en zou daar de week erna mee gaan beginnen. Voornamelijk met de sporturen en dat kan dan niet en hoe gaan ze dat dan vinden en hoe meld ik me daar dan voor af enz....
Kortom, ik ben bang.
Geen galblaas betekent echt niet, dat er geen zorgen meer zijn en dat ik eigenlijk niet heel hard zou wensen dat er iemand zou zijn bij wie ik mijn gal kon spugen....
 |
| foto: internet |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Babbel je mee?