Hoe dan ook, voor mij voelt dit jaarlijkse congres als thuiskomen, de deelnemers als mijn familie.
Dit jaar mocht ik de afsluitende speech verzorgen, in mijn ogen een hele eer.
Een aantal mensen vroegen me hoe het ging en zoals altijd weet ik niet hoe het ging.
"Valse bescheidenheid" krijg ik dan wel eens (vaker) naar mijn hoofd geslingerd en dat mag. Maar feit is dat ik werkelijk niet weet hoe het ging of wat mensen ervan vonden....Wat ik wel weet, is dat ik nog nooit met zoveel innerlijke rust een speech heb kunnen geven.
Ik heb besloten hem online te zetten... Dan kunnen jullie zelf oordelen.
Hallo allemaal,
Mijn naam is Mick en allereerst wil ik de organisatie bedanken voor de uitnodiging en het prachtige congres en publieksdag die zij hebben georganiseerd. Dankjewel.
Ik ben gevraagd om hier vandaag iets te komen vertellen over de combinatie van stemmen horen en mensenrechten en dat vind ik stiekem best wel een eer, maar ook heel erg spannend. Tegelijkertijd heeft die uitnodiging me heel erg aan het denken gezet, want wie ben ik nou helemaal om iets over dat onderwerp te zeggen?
Ik weet heel zeker dat er hier vandaag in de zaal heel veel mensen zitten die veel meer over mensenrechten kunnen vertellen dan ik, vooral als het gaat over de schending van die rechten, want wat dat betreft, en niet alleen wat dat betreft trouwens, ben ik een zeer bevoorrecht mens en heb ik niet zo veel meegemaakt. Ik ben nooit gedwongen opgenomen, heb geen dwangbehandeling of dwangmedicatie gehad. Ik heb het geluk gehad dat ik vanaf het moment dat ik vertelde dat ik stemmen hoorde, bij heel begripvolle hulpverleners terecht kwam. En daar prijs ik me heel erg gelukkig mee, maar tegelijkertijd geeft het me ook het gevoel van 'wie ben ik nou helemaal' om hier te staan en daar iets over te zeggen.
Vandaag, maar ook de afgelopen dagen is er al heel veel verteld en gezegd over mensenrechten al dan niet in combinatie met stemmen horen en ik denk niet dat ik daar veel zinnigs aan toe kan voegen. En daarom heb ik ervoor gekozen om het iets anders te doen.
Als je mij namelijk een beetje zou kennen, dan weet je dat ik niks doe, zonder dit te overleggen en bespreken met mijn stemmen. Dat klinkt voor sommige mensen misschien een beetje vreemd of misschien zelfs onmogelijk, maar toch is het zo.
Voor mij zijn mijn stemmen namelijk mijn netwerk. Ze zitten in mijn hoofd, ze zijn deel van mij, maar ze zijn ook mij, maar ze zijn ook zichzelf en losstaand.
Dat klinkt misschien wat ingewikkeld, maar wellicht wordt het zo duidelijker: We vormen allemaal samen één groot gezin. Ieder deel, zowel de stemmen als ik zelf kunnen apart van elkaar functioneren, maar uiteindelijk wonen we in één huis (mijn lichaam) en zullen we het met z'n allen moeten doen. Dat wil niet zeggen dat het altijd pais en vree is in mijn hoofd. Nee hoor, net als in een echt gezin, zijn er heel wat strubbelingen, onenigheden enz. Ik zou er een boek over kunnen schrijven ;)
Maar even serieus: Alles wat ik als Mick doe, heeft effect op alle stemmen en alles wat mijn stemmen doen, heeft effect op de andere stemmen en op mij. Dus.... als ik gevraagd word om hier iets te komen vertellen, dan is het wél handig als ik dit bespreek met mijn stemmen en we tot een consensus komen. Doe ik dat niet en neem ik hun visie niet mee in wat ik vertel, dan heb ik later een 'probleem' omdat ze zich dan niet gehoord en niet serieus genomen voelen en dus in opstand komen, op welke manier dan ook.
En al pratend met mijn stemmen over dit onderwerp "mensenrechten" kwamen we al gauw op iets heel anders uit en ik wil jullie graag meenemen in mijn denkwereld. Je hoeft het overigens niet met me eens te zijn, je hoeft het niet te snappen, je mag het onzin vinden wat ik ga vertellen, dat vind ik allemaal best, maar ik wil met jullie delen wat mij in de aanloop naar deze dagen heeft beziggehouden.
Mensenrechten..... Belangrijk! Absoluut.
Het liefst had ik er een paar uitgepikt, maar vanwege de tijd hebben we (mijn stemmen en ik dus) besloten om er één uit te pikken. Namelijk deze:
"Artikel 19 - Een ieder heeft recht op vrijheid van mening en meningsuiting. Dit recht omvat de vrijheid om zonder inmenging een mening te koesteren en om door alle middelen en ongeacht grenzen inlichtingen en denkbeelden op te sporen, te ontvangen en door te geven."
Heel kort en zeer versimpeld samengevat: dat je het recht en de vrijheid hebt om te zeggen wat je denkt.
Even heel algemeen.... Wat gebeurt er op het moment dat mensen het gevoel hebben (al dan niet terecht) dat hun rechten worden geschonden? Juist, mensen komen in opstand. En soms gaat dat vreedzaam en of in stilte.... En soms gaat dat een stuk minder vreedzaam.
"Vrijheid van Meningsuiting" is slechts één van de 30 MENSEN rechten.... Met hoofdletters, dat woordje mensen, want dit is dus waar mijn hoofd over door blijft denken. Want hoe zit dat dan met stemmen?
Als je mij echt zou kennen, dan zou je weten dat ik van mening ben, dat stemmen eigenlijk net zo veel en dezelfde rechten zouden moeten hebben als mensen. Wij als mens hechten veel waarde aan ons recht op "vrijheid van meningsuiting". Ik in ieder geval wel. Ik vind het prettig dat ik in een land woon waar ik kan en mag zeggen wat ik denk en wat ik wil. Niet iedereen vindt dat overigens even fijn wat ik zeg, of is het altijd met me eens, maar dat geeft niet, want ik ben het ook niet altijd met iedereen eens en dat kan hele mooie gesprekken opleveren, mits je naar elkaar kunt luisteren, open staat voor wat de ander zegt en je probeert te verdiepen in wat de ander drijft.
Als iemand mij probeert de mond te snoeren, ga ik harder praten, meer praten, ik word ongeduldiger, brutaler, onvriendelijker en soms word ik zelfs ronduit boos en ga ik schreeuwen of loop ik weg. Maar als ik als mens mag zeggen wat ik wil, mijn mening mag uiten en niet de mond gesnoerd wil krijgen omdat anderen niet willen horen wat ik te zeggen heb, of het er niet mee eens zijn, waarom zouden mijn stemmen dat recht dan niet hebben, ook al vind ik het niet leuk, niet netjes wat ze zeggen, of wil ik het niet horen???
Waarom wordt in de reguliere psychiatrie (en soms ook door ons stemmenhoorders zelf) nog zó vaak geprobeerd de stemmen het zwijgen op te leggen, ze monddood te maken d.m.v. medicatie of andere methodes terwijl we zelf als mens ook niet willen dat dit met ons gebeurt?
Ik weet niet hoe het jullie vergaat, maar ik weet nog dat er een periode was, waarin ik wilde dat de stemmen weg waren en dat ik vond dat ze allemaal hun bek moesten houden en moesten oprotten en ik ze dat ook toeschreeuwde. Het enige wat er dan gebeurde, was dat de stemmen harder werden, meer gingen praten, dat ze ongeduldiger werden, brutaler, onvriendelijker en soms zelfs boos werden en gingen schreeuwen. Helaas liepen ze niet weg.
Kortom, mijn stemmen zijn net mensen... ze reageren exact hetzelfde als ik, op het moment dat ze het gevoel hebben dat hun rechten worden geschonden of dat ze niet worden gehoord..
Ben ik daarin een uitzondering?
Uit gesprekken met andere stemmenhoorders, blijkt dat hun stemmen eigenlijk identiek reageren als die van mij. Soms zit er wel wat variatie in, maar als ze zich niet gehoord voelen, wordt het vaak 'erger'.
Zoals ik al zei: U hoeft het niet met me eens te zijn, U hoeft me niet te geloven en U hoeft me niet te snappen. Maar ik denk echt dat het tijd wordt dat we onze stemmen dezelfde rechten gaan geven als die we zelf willen hebben. Ik denk serieus dat het leven van een stemmenhoorder daar een stuk makkelijker van wordt.
En zeg ik dan dat je altijd maar naar de stemmen moet luisteren en moet doen wat ze zeggen?
Nee, dat is zeker niet wat ik zeg. Ik zeg wél: luister naar de stemmen, net zo goed als dat je naar de mening van een ander mens zou luisteren. En doe dan wat je ook met de uitspraken van andere mensen zou doen: neem het niet klakkeloos aan, maar denk er over na, weeg af wat JIJ ervan vindt en doe ermee wat JIJ vindt dat je ermee moet of kan doen.
Soms hebben stemmen, net als andere mensen, nog best wel eens wat nuttigs, zinvols of leerzaams te zeggen. Schrijf hun mening niet meteen af, maar geef ze hun recht op een mening, want Wat gij niet wilt dat U geschiedt doe dat ook een ander niet.
Dank je wel.
Mick, een helder, voor mij logisch en goed opgebouwd verhaal, waarin ik me kan vinden.
BeantwoordenVerwijderen