Corona voordeeltje....

Een aantal weken geleden wilde ik graag een blog schrijven over de Corona gevolgen, maar ik merkte dat ik er niet tevreden over was. Ik kwam niet bij m'n punt. Nou kom ik dat wel vaker niet, maar in dit geval kwam dit doordat ik te hoog in mijn emoties zat en daardoor teveel tegelijk wilde zeggen (Ook niks vreemds voor iemand die het hele alfabet nodig heeft om van a naar b te komen).
Hier komt hij dus alsnog, in aangepaste vorm....

Het zal ongetwijfeld niemand ontgaan zijn. Net zoals de lente inmiddels is gearriveerd in ons land, is het Coronavirus dat ook. En het slaat (nog steeds) hard om zich heen.

Nu kan ik er heel veel over zeggen, maar ik weet er niet zoveel van, dus ik zal het vooral bij mezelf en mijn gevoel houden. Er wordt namelijk al genoeg geroeptoeterd waarvan niemand weet of het wel of niet waar is... Want feit is, dat 'we' of  'ze' eigenlijk nog maar verdomd weinig weten over dit enge virus.

Ik ben op zich niet iemand die snel in paniek raakt. Ook denk ik niet erg snel dat ik ziek word. Maar op dit moment, zeker in het begin, bemerkte ik bij mezelf dat de paniek en de angst langzaam toe aan het slaan waren. Inmiddels is dat ook wel weer gezakt, maar soms komt het nog met vlagen om de hoek kijken.

Ik kijk geen nieuws meer (dat deed ik al bijna niet, maar nóg minder dus). Ik zet de radio uit als er nieuws op komt en ik probeer zoveel mogelijk corona nieuws op sociale media te vermijden.... een vrijwel onmogelijke opgave.

Ik wilde eigenlijk heel graag mensen die de deur niet uit konden helpen met dingen die ik wél kan: een boodschap, iets halen of brengen en dus sloot ik me aan bij een lokale variant van 'we helpen' op Facebook. Maar veel mensen gebruikten die site niet waar het voor bedoeld was (vragen/aanbieden van hulp) maar om te 'ventileren'. Zo werd ik opgeroepen om tot Maria te gaan bidden, kwam ik erachter dat Trump en 5G o.a. verantwoordelijk waren voor het virus en toen uiteindelijk een mevrouw een foto van zichzelf in het ziekenhuis postte, met haar hele verhaal over hoe Corona bij haar had toegeslagen en haar in het ziekenhuis had doen belanden, liep bij mij de emmer over en gooide ik me weer uit die groep. Dan maar egoïstisch zijn en niet helpen!

Er werden maatregelen ingevoerd, thuiswerken, horeca ging dicht. De maatregelen werden verscherpt: mijn geliefde bioscoop ging dicht, het sporten bij mijn 'fat people program' werd afgezegd en  ook het allerlaatste stukje aan contacten die ik heb (hulpverlening) moest een andere vorm krijgen (bellen en beeldbellen... geen succes). Kortom.... Ik zag écht niemand meer.

Maar goed, het is wat het is... dus probeerde ik mijn dagen maar, in mijn eentje, gewoon weer door te komen met borduren, puzzelen, beetje tv kijken enz. Zolang we nog naar buiten mogen maak ik daar graag en vaak gebruik van en wandel en ren ik me rot, met als kers op de taart: elke avond de zonsondergang bekijken.

De manier waarop ik momenteel mijn dagen slijt, is niet veel anders dan normaal. Ik ben elke dag alleen, zie nauwelijks mensen en heb nauwelijks afspraken. Ik kom in normale tijden de dagen door met borduren, tv kijken en wat andere dingetjes en verveel me eigenlijk zelden tot nooit.
Dus eigenlijk is er voor mij niet zoveel veranderd. Dat is, denk ik, waar ik een 'voorsprong' had op andere mensen die niet gewend zijn om thuis te zijn, alleen te zijn, zichzelf bezig te houden: ik weet hoe ik me in mijn eentje moet vermaken en ik hoef niet in een nieuw ritme te komen, want dit was altijd al mijn ritme... Een Corona voordeeltje aan mijn adres dus....

Op dit moment mogen we nog steeds naar buiten. En dat doe ik dan ook, meer dan normaal.
Maar zelfs al na een week, merkte ik dat de muren vrij snel op me afkwamen, mijn huis als isoleercel voelde, nog steeds...
Dat alleen zijn nu omslaat in het gevoel van continue eenzaamheid en dat terwijl er voor mij dus eigenlijk niks anders is dan anders. Maar het idee dat ik binnen MOET blijven, op afstand van mensen MOET blijven, maakt dat ik soms in paniek schiet.

Ik merk dat de wereld om me heen 'moe begint te worden' van het binnen zijn, het thuiszitten, van de 'verplichte vakantie', van de kinderen om zich heen hebben, van onderwijzer, ouder, werknemer, partner in één te zijn. Ik hoor mensen 'klagen' en dat mag, het is niet fijn als je wereld zoals jij die kent (tijdelijk) gaat afwijken van normaal en als dingen die jij altijd als heel vanzelfsprekend hebt gezien, ineens niet meer mogen. Het is ook niet leuk dat je niet bij je ouders, familie en vrienden op bezoek kan. Het is saai, het is eenzaam.

Ik hoor en lees jullie allemaal. Ik begrijp het ergens diep van binnen ook nog wel. Maar ik kan het niet helpen dat het me ook een beetje boos en verdrietig maakt.

Ik hoop namelijk, dat er ooit een dag gaat komen, dat alle mensen die nu zo'n last hebben van de gevolgen van die vrijheidsbeperkingen daadwerkelijk gaan begrijpen, dat er mensen zijn voor wie die beperkingen niet opgeheven gaan worden. Niet nu, niet over een tijdje, niet als het virus (helemaal) de wereld uit is, misschien zelfs wel nooit.

De mensen zonder baan, zonder familie, zonder netwerk.... Want voor hen, verandert er bij het opheffen van de maatregelen niet zo veel meer. Zij blijven (ongewild) achter in de wereld zoals iedereen hem nu kent.

Laten we daar, voor die mensen, ook eens klappen....

(en laten we ze vooral na deze periode niet weer opnieuw vergeten)

foto: mijn eigen kers op de taart