In deze vreemde tijden waarin fysiek contact niet voor iedereen vanzelfsprekend of zelfs mogelijk is, hebben zij een manier gevonden om mensen te ondersteunen, of in ieder geval tot steun te zijn. Eens in de zoveel tijd komen ze met een live stream over een bepaald onderwerp en nodigen ze je uit om mee te doen, op een manier, die bij jou past.
Vandaag, tijdens de afwas, waren ze weer live en (ok, ik was er niet helemaal vanaf het begin bij) ging het over 'wat is een zelf'. En het gesprek wat daarop volgde, gaf weer genoeg denkstof hier aan de andere kant van Nederland.
Want tja... Wat is een Zelf?
Ik dacht eigenlijk, dat ik daar het antwoord wel op had. In ieder geval een antwoord voor mijzelf, want dat het voor iedereen anders is, dat leek me vrij vanzelfsprekend.
Het antwoord kwam meteen in me op. En dat is niet zo heel vreemd, want ik denk dat ik heel erg geworsteld heb (en soms nog) met de vraag 'wie ben ik'? Een vraag die in mijn ogen ook heel erg samenhangt met het al dan niet (gevonden) hebben van een 'zelf'.
Ik wist eigenlijk nooit een antwoord op de vraag 'wie ben je'?
Soms dacht ik er een antwoord op te weten, om eigenlijk vrij kort daarna, weer terug bij af te zijn. De vraag (en vooral het antwoord) 'wie ben ik' voelde voor mij een beetje als een kaartenhuis. Net als ik m'n kaartenhuis voor mijn gevoel een beetje redelijk had opgebouwd, gooide iemand ergens een raam open en zorgde een windvlaag ervoor dat mijn kaartenhuis acuut weer in elkaar stortte en daar als een hoopje ellende weer in puin lag.
Heel lang begreep ik niet waarom ik maar niet snapte WIE ik was. Hoe moeilijk kan het immers zijn?
Tot ik in 2013 hardop uitsprak dat ik geen idee had wie ik was, sterker nog, dat ik geen idee had WAT ik was. Dat was het begin van mijn zoektocht naar mijn genderidentiteit. En ik kwam er toen achter dat ik al die tijd wanhopig geprobeerd had om een huis te bouwen zonder grondige fundering.
Met andere woorden.... Ik kwam tot de ontdekking, dat je voordat je kunt bouwen aan WIE je bent (het huis), er een vraag aan vooraf gaat, namelijk de vraag WAT ben ik (de fundering). Voor de meeste mensen is die fundering al aanwezig en is hij duidelijk (man/vrouw), maar voor sommige mensen is dat minder duidelijk en die moeten dus eerst een fundering vinden/bouwen, voor ze aan hun huis kunnen beginnen. Zo ook ik.
Goed... Voor mij was het antwoord op 'wat is een zelf' dan ook heel simpel namelijk: Een lap grond met een fundering, waarop je een huis kunt gaan bouwen.
Maar toen kwamen er vragen als:
- heb/ben je nog een zelf als je een arm mist, een been mist, armen en benen mist?
- heb/ben je nog een zelf als je hart ermee op houdt?
- heb/ben je nog een zelf als je hart het nog wel doet, maar je hersenen ermee op houden.
Ehm.. ja.. In eerste instantie dacht ik: voor mij staat 'zelf' los van een lichaam. Ledematen missen is een nare gedachten, en het zal mijn kwaliteit van leven voor mijn gevoel waarschijnlijk aardig omlaag halen, maar het beïnvloedt het hebben van een zelf niet, het zal er in mijn ogen wel voor zorgen dat je het zelf een nieuwe/andere/aangepaste invulling zult moeten gaan geven.
Oftewel... het huis dat je gebouwd hebt, daarvan worden de deuren ingetrapt en de ramen ingegooid, maar het blijft een huis. Het is wennen aan de tocht, en de gaten in het huis, het gevoel dat alles en iedereen nu zomaar binnen kan komen, maar het is nog steeds een huis. En als mijn huis me op die manier niet bevalt, dan zal ik het moeten verbouwen/aanpassen. Ik gooi er nieuwe deuren en ramen in, mijn huis ziet er anders uit, maar het is nog steeds een huis.
Maar als mijn hart ermee ophoudt, heb/ben ik dan nog een zelf?
Tja, iets in mij riep meteen: nee, als je hart stopt, ben je dood en heb/ben je geen zelf meer, hooguit nog het beeld dat anderen van jou als zelf hebben.
En ik wilde typen (in de livestream) Dan stort het huis in en heb je geen zelf meer (nodig).....
En toen kwam ik dus in de problemen met mijn beeldspraak en mijn bewering dat 'zelf' een lap grond is met de fundering voor een zelf te bouwen huis. Want als het huis instort, is die lap grond met fundering er nog steeds. Er ligt weliswaar een hoopje puin op, maar dat wat ik in eerste instantie 'zelf' noemde, was er nog steeds. En dat terwijl mijn gevoel heel hard roept dat als mijn hart ermee ophoudt ik er niet meer ben en er dus ook geen zelf meer is... Error!
Hier raakte ik van in de war. Ik ben er niet zo'n fan van als mijn beeldspraak ondersteboven gegooid wordt.
En toen ook nog de termen 'ziel', 'energie' enz voorbij kwamen, werd het voor mij te ingewikkeld. vooral omdat ik nog bij mijn huis beeldspraak was en dat nog niet opgelost had. Ondertussen was ook de afwas gedaan, dus had ik even genoeg denkstof opgedaan.... En dus schakelde ik de live stream weer uit.
Maar dat denken kon ik dus even niet uitschakelen.
Blijkbaar is 'zelf' voor mij dus niet de lap grond met de fundering, maar meer het huis zelf. Of is het in mijn geval dan een hele straat, of zelfs een hele wijk?
Of zijn al die verschillende zelven (want hé ik ben een zelf met heel veel verschillende zelven in zich) een huis met heel veel verschillende kamers? Ik weet het niet...
En BEN je dan een huis/zelf? of HEB je een huis/zelf.
En is een zelf hetzelfde als een identiteit?
Voor nu denk ik dat voor mij geldt: Ik HEB een zelf, die maakt dat ik MEZELF BEN (of kan zijn). Maar dat zelf is maakbaar en flexibel terwijl er (inmiddels gelukkig) ook een vaste basis is. Ik kan het aanpassen aan datgene wat ik wil, maar ook aan dat wat van mij verwacht wordt, of wat anderen willen, zonder dat de basis verloren gaat. Pas ik het (teveel) aan aan wat anderen willen, dan ben ik niet meer mezelf en ben ik mijn zelf kwijt.
Kortom... ik ben eigenlijk een huis die zijn fundering nog niet zo lang geleden heeft gevonden. Ik ben dat huis dus nog steeds aan het uitbouwen en vorm aan het geven. En binnen dat huis zijn er heel veel verschillende kamertjes met heel verschillende inrichtingen. Maar tegelijk denk ik ook dat het een soort van 'Help mijn man is klusser' aflevering wordt: iets wat nooit af gaat zijn (minus de puinhoop die je in dat programma altijd ziet).
Conclusie: Ik had (binnenhuis) architect moeten worden.
Hersteltalent, dank je wel voor de denkstof...
 |
| foto: van internet |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Babbel je mee?