Het heeft lang geduurd voordat ik eindelijk een afspraak durfde te maken, want door Corona gaat alles nu net een tikkeltje anders en ‘anders’ is nou niet echt iets waar ik goed in ben.
Normaal gesproken zou ik bij een praktijk naar binnen stappen om face to face een afspraak aan de balie te maken, omdat bellen niet mijn hobby (en op sommige dagen zelfs onmogelijk) is.
Maar ja, dat mag nu dus niet en ook al ligt de praktijk om de hoek en kom ik er dagelijks langs gedribbeld, ik MOET bellen voor een afspraak.
Ik dacht slim te zijn en de praktijk te mailen voor een afspraak zonder mijn telefoonnummer in de mail te vermelden, maar op mysterieuze wijze wisten ze dat toch te bemachtigen en belden ze me op. Als ik niet al een klein beetje (veel) aanleg had om achterdochtig te zijn, dan word ik het wel van dit soort acties maar dat terzijde....
Om een lang verhaal iets minder lang te maken: er werd een afspraak gemaakt voor afgelopen maandag.
En uiteraard waren er wat ‘Corona regels’....
- Niet komen als je klachten hebt.
- Geen handen schudden.
- Handen desinfecteren bij binnenkomst
- Eigen handdoek meebrengen.
- Mondkapje dragen verplicht.
Goed..... het kan maar duidelijk zijn.
En laat me heel helder zijn: het doet er niet toe of ik voor of tegen die maatregelen ben, of dat ik denk dat het zinvol is of juist onzin, die discussie wil ik voorkomen.
Voor mij geldt: regels geven (meestal) duidelijkheid en duidelijkheid geeft rust aan/in mijn brein. En als ik ook maar iets of iemand een ietsiepietsie kan beschermen, dan wil ik dat best proberen. (En ook hierover hoef ik geen discussie te voeren: laat mij maar in mijn waan)
En zo liep ik maandag braaf de praktijk binnen met m’n koeien mondkapje op mijn snoet en mijn handdoek onder de arm. Ik desinfecteerde braaf mijn handen en wachtte tot ik werd opgehaald.
Ondertussen verlaat een heer op leeftijd zonder mondkapje (hoestend) langs mij het pand en komt er een dame op leeftijd zonder mondkapje binnen en neemt op de stoel direct naast mij (zo ongeveer op mijn schoot) plaats....
Mijn brein krijgt ondertussen een soort van error omdat ik het niet helemaal meer snap, maar gelukkig werd ik opgehaald door mijn (zeer jonge) fysiotherapeute, met mondkapje.
Na wat koetjes, kalfjes en algemene martel praktijken kan ik het niet helpen en flap mijn verwarring eruit: “ik snap het niet zo goed, ik loop hier met een mondkapje op om met name de oudere medemens te beschermen (of ze dat nou willen of niet) en zij zelf lopen rond alsof er niks aan de hand is?”
De fysio zucht en zegt: “jij zegt het, en wij denken het, maar we kunnen er (nog) niks aan doen”.
Opgelucht (dat het martelen over is) stap ik naar buiten, trek mijn muilkorf van mijn gezicht en haal een paar keer diep adem alvorens ik naar huis wandel.
En zoals dat bij mij nu eenmaal gaat: mijn brein laat dit niet los en ik blijf er de hele week over piekeren.
Vanochtend mocht ik weer terug en wederom stap ik gemuilkorfd het pand binnen, ontsmet mijn handen en neem plaats.
Verbaasd kijk ik voor me uit en mijn brein slaat op tilt van wat ik daar zie..... er staat één jonge dame met mondkapje te zwoegen op een loopband, er lopen twee jonge medewerkers met mondkapje heen en weer en..... er zit/staat een groepje bejaarden op een kluitje bij elkaar te kletsen, te lachen en elkaar al kwekkend aan te raken. Dit alles zonder mondkapje en mijn hoofd krijgt opnieuw error.... maar dan echte, van mijn gezicht afleesbare error (althans op het stukje dat je nog kunt zien).
Op dat moment word ik opgehaald en zegt m’n fysio “zeg maar niks, ik weet het”.....
En om me af te leiden begint ze me acuut te martelen....
Eenmaal thuis komt de error eruit.... ik ben boos, ik moet huilen en dat wil ik allemaal niet, en dus wordt het nog erger.
Ik HAAT het als ik dingen niet begrijp. En sinds Corona is uitgebroken begrijp ik heel veel dingen niet meer waardoor ik eigenlijk continu op het randje van dit soort error zit.
Ik hou me zoveel mogelijk aan de regels, niet zozeer voor mezelf, want het kan me weinig schelen of ik morgen dood neer val of niet. Ik kies ervoor dat te doen, omdat ik niet (of nog minder) met mezelf kan leven als ik een ander ziek zou maken.
Maar als ik om me heen kijk dan zie ik de jongere generaties zich redelijk aan de gevraagde regels houden, maar juist de oudere generatie niet! En daar kan ik met m’n verstand erg moeilijk bij......
Want..... voor wie, om wie te beschermen, waren die maatregelen ook alweer vooral in het leven geroepen????
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Babbel je mee?