Ooit, lang geleden, mocht ik samen met mijn toenmalige behandelaar in een goed bekeken en bekend amusements programma iets komen vertellen over stemmen horen. Het was nogal een impulsieve actie van mij die er dus toe leidde dat ik met m’n kop op nationale tv kwam.
Op het moment van opnames/uitzenden, zat ik in de (psychiatrische) kliniek voor een van mijn vele time out/crisis opnames. De tv opnames waren al een paar keer uitgesteld en dat leverde steeds zoveel spanning op dat het een beetje een puinhoop werd in m’n kop en die vaste time out plek voelde dan als een veilige plek. Niks ernstigs dus, gewoon even op adem komen.
Hoe dan ook, een amusements programma dus, waar ik probeerde uit te leggen hoe het kan zijn om stemmen te horen. Mijn ervaring is namelijk maar slechts één ervaring en iedereen is anders en ervaart dingen op zijn eigen manier. Daarnaast heb ik inmiddels ook een behoorlijke weg met mijn stemmen afgelegd waarbij ze van vijanden vooral vrienden zijn geworden. (Meer daarover in mijn boek)
Inmiddels weet ik wel dat mijn manier van dingen vertellen of uitleggen meestal gepaard gaat met de nodige dosis humor. Ik vind het leven al serieus genoeg en de ervaring leert ook dat als je een taboe wil proberen te ‘doorbreken’ (of beter gezegd: wilt bespreken), je dat beter gedoseerd en met humor kunt aanpakken omdat het anders voor de toehoorder al gauw te overweldigend is en ze afhaken.
ik ben er nog steeds van overtuigd dat ik naast de ‘voordelen’ van het stemmen horen, wel degelijk ook een aantal lastige dingen benoemd heb. Meer zelfs dan positief, maar toch alles wel op een luchtige manier.
Toen ik die avond terug in de kliniek kwam en de uitzending dus al afgelopen was, kreeg ik van één van de verpleegsters te horen, dat ik het deed doen lijken alsof stemmen horen één groot feest was. En eerlijk is eerlijk, dat vond ik best een lastige opmerking want dat was absoluut niet mijn doel. Maar ja, het was nu eenmaal een amusementsprogramma, waarin vooral dus de ‘grappige’ stukjes waren gemonteerd tot een item van ongeveer 10 minuten.
Die opmerking is me altijd dwars blijven zitten, maar ik weet ook dat als ik alleen maar had verteld over de vele negatieve opdrachten en opmerkingen die ik kreeg van de stemmen, dat er uitgeknipt zou worden. Daarnaast schoot het ook het doel voorbij, want we wilden juist duidelijk maken dat mensen die stemmen horen niet standaard gevaarlijk zijn en dat stemmen horen geen ziekte op zich is, maar dat je er wel ziek van kunt worden als je niet leert om er op een ‘goede’ (constructieve) manier mee om te gaan.
Tot op de dag van vandaag merk ik ook wel dat ik liever de grappige, leuke, lieve dingen deel, dan de dagen waarbij ik het liefst niet mijn bed uitkom of de haren uit mijn kop wil trekken van de herrie/puinhoop in mijn kop. Niets menselijks is mij immers vreemd.
Is het dan alleen maar positief? NEE!
Af en toe zitten er echt nog wel dagen bij waarop ik niet met ze kan dealen en zou willen dat ze er (heel even) niet zouden zijn. En laat ik nou net een paar van die dagen achter de rug hebben!
Het begon (voor mij) al bij het opstaan. Ik had een mega opstandige Rik (12)* in m’n hoofd. Hij klonk boos, niks was goed, alles viel fout en op de vraag wat er aan de hand was, kon hij geen antwoord geven, althans niets dat hielp om het te verklaren.
Vervolgens ging hij op ‘oorlogspad’ wat inhoudt dat hij de andere stemmen in mijn kop langzaam gek gaat maken. En op zo’n moment is hij ‘zó ver heen’ dat de anderen (en ik) geen vat meer op hem hebben.
Hij gaat Lesley (6) pesten en bang maken (en daar is al niet zo veel voor nodig). Hij gaat dreigen haar knuffels te vermoorden en het gevolg is dus een compleet hysterische Lesley (en ik die voor de lunch al door m’n energie heen ben).
Hij richt ook wat pijlen op Roy (16) die hem normaal best aan kan, maar met een hysterische Lesley erbij, staat Roy al gauw ‘op ontploffen’ en dat is geen goede zaak.
Ondertussen ben ‘ik’ uitgeschakeld en heb ik geen enkele energie meer, vertrouw erop dat de rest van het (stemmen) systeem hem weer in bedwang gaan krijgen en raak ik stukken tijd kwijt.
En terwijl ik (letterlijk) wakker word en (onder nog steeds luid gekrijs, geschreeuw en geruzie) naar de wc wankel, loop ik tegen het onderstaand tafereeltje aan: Rik heeft Lesley’s knuffel vermoord (opgehangen).
Inmiddels zijn we een dag verder. De vrede is nog niet teruggekeerd. Lesley snikt nog hevig na, terwijl Knuffel onder een dekentje ligt bij te komen op de bank. Rik is het grootste stuk bravoure kwijt maar reageert nog steeds op alles met een (verdrietig) ‘pfff nou en’ of ‘pfff boeien!’
En dus besluit ik maar het gesprek aan te gaan met (een gekalmeerde) Roy. En dan blijkt dat de oorzaak van dit hele drama ‘jaloezie’ heet.
Lesley heeft bij de supermarkt een puppy geaaid en Rik niet ‘toegelaten’. Op het moment dat Rik ‘erbij kon’ moest de eigenaar met de puppy ervandoor en dus was Rik nogal teleurgesteld (lees: verdrietig).
Tja, en als Rik verdrietig is mag dat natuurlijk niet gezegd of getoond worden (onder het mom échte mannen huilen niet) en gaat hij vreselijk boos doen en zichzelf en vervolgens ook de rest in de weg zitten….
Dus tja? Is stemmen horen alleen maar één groot feest? Nee hoor, er zijn nog steeds dagen bij waarop ik het gevoel heb terug bij af te zijn, terug in de dagen dat de stemmen allesoverheersend en bedreigend waren en ik geen eigen leven meer had. De tijd waarin de stemmen mijn leven waren en compleet beheersten.
Maar gelukkig komen dat soort dagen steeds minder vaak voor!
* kleine kanttekening: iedereen in mijn hoofd (en ook ikzelf) is emotioneel een stuk(je) jonger dan de zogeheten kalenderleeftijd. Hierdoor zijn de reacties en gedragingen niet altijd helemaal leeftijdsadequaat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Babbel je mee?