Een tijdje terug las ik ergens in een Facebook groep, dat je bij mijn tandartsenpraktijk de mogelijkheid had om je in het computersysteem te laten registreren als 'non-binair'. Dit vond ik zó gaaf, dat ik op een dag samen met Woonbegeleider op pad ging om daar aan de balie te gaan vragen, of ze mij zo in het systeem konden zetten.
Vol zelfvertrouwen, ik was immers een persoon met een missie, liep ik de praktijk binnen. Ik wachtte keurig tot de dame aan de andere kant van de (veel te hoge) balie, achter het glimmende spatscherm (waar ook nog eens de zon in scheen) uitgebeld was en stelde haar toen mijn vraag: "Ik heb gehoord dat jullie in jullie systeem mensen als non-binair in kunnen schrijven en dat zou ik heel graag willen."
Er kwam een vrij chagrijnige, kortaffe snauw mijn kant op, waaruit ik opmaakte dat ze me niet had verstaan, niet heel vreemd, want ik kom niet boven die balie uit en ik vind ook niet dat de hele wachtkamer mijn vraag hoeft te horen, dus ik vertik het om (door haar scherm en over haar radio heen) te schreeuwen.
Door haar reactie was ik echter wel een beetje (veel) uit het veld geslagen en durfde ik mijn vraag eigenlijk amper nog te herhalen. Van de persoon met een missie, bleef na die blaf niet zoveel over... Maar goed, ik herhaalde mijn vraag (met alweer tranen in mijn ogen, ze zitten nogal hoog momenteel) en de vrouw voerde het in het computersysteem in. En min of meer opgelucht verliet ik het pand, op naar mijn volgende missie (die voor dit verhaal wat minder belangrijk is, maar voor de stroom aan tranen niet voor de eerste missie onderdeed), om vervolgens weer naar huis toe te gaan.
Op donderdag moest ik dan daadwerkelijk voor een afspraak naar de tandarts en ik was heel erg benieuwd. Ik kwam bij de aanmeldzuil en zag inderdaad in het scherm de derde toegevoegde optie naast man en vrouw, non-binair. En met een huppeltje in mijn hart klikte ik het aan en ging breed glimlachend in de wachtkamer zitten... Mission completed!
Na een tijdje kwam de mondhygiëniste me uit de wachtkamer halen: "mevrouw Deschrijver". Mission aborted! Mijn glimlach verdween acuut en het huppeltje in mijn hart maakte plaats voor een dolkstoot. Geen goed begin.... En waarom? Ik stond nu toch als non binair in het systeem? Wat voor nep bedoening was dit dan? Als je er niks mee doet, hoef je het natuurlijk ook niet te noteren, dan is het puur voor de schijn!
Ik vroeg het aan de mondhygiëniste, een Duitse die ik nog nooit gezien had (en nooit meer hoop te zien, maar dat terzijde). Misschien was het de taalbarrière (ik mocht geen Duits praten, ze moest Nederlands leren....zucht), maar ze begreep mijn vraag niet en was vooral geïrriteerd dat ik een afspraak in haar overvolle agenda had, terwijl dat volgens haar totaal niet nodig was... Anyway... Ik kon me, ondanks mijn tranen, ervan weerhouden om haar tegen haar poten te schoppen en weg te rennen, noch beet ik in haar vingers. Ik zat mijn tijd met haar uit en mocht terug naar de wachtkamer, wachtend op de tandarts die me zou komen halen....
En wederom; "Mevrouw Deschrijver" en de moed zakte in mijn schoenen en de tranen knalden uit mijn ogen.
Ik vroeg aan de tandarts wat het voor zin had om iemand in het systeem als non-binair te noteren, als er vervolgens niks mee gedaan werd. De tandarts keek alsof ze het in Keulen hoorde donderen. Ik probeerde het zo rustig mogelijk uit te leggen en ze liet mij zien wat zij in het systeem zagen.....
En daar was dus helemaal niks te zien van man/vrouw/non-binair. Alleen een voor en achternaam en op grond daarvan haalden ze mensen uit de wachtkamer. Mijn (geboorte) naam wordt door 99% van de bevolking acuut gelinkt aan mevrouw en dus werd ik ook zo uit de wachtkamer gehaald...
Ok, dat was dus duidelijk. Maar het maakte het voor mij niet minder pijnlijk en ik liep weer jankend naar huis. Ik was er zó vreselijk klaar mee! Ik wilde dood! En ik weet wel dat dat voor heel veel mensen heel erg overdreven klinkt, maar op dit soort momenten, als ik toch al niet zo lekker in mijn vel zit en alle tranen al heel hoog zitten, is dit wat 'mis-genderen' met me doet: ik wil dood, echt dood...
De hele 'non-binair' optie bij de tandarts blijft voor mij dan ook voelen als een 'kijk eens hoe goed en inclusief wij bezig zijn' momentje, maar het was tegelijkertijd ook een enorme eye opener.
Al vrij lang heb ik met Woonbegeleider gesprekken over het veranderen van mijn geboortenaam, naar een naam die wat neutraler of zelfs mannelijker is, puur om het steeds mis-genderen te voorkomen (of toch zeker minder frequent te maken). En voor mij is het heel duidelijk dat de naam Mick (waaronder ik overigens wél zal blijven schrijven) het niet zal gaan worden. Puur omdat het niet de naam is die bij mij past en ook omdat deze naam gewoon niet zo praktisch is.
En steeds bleef ik maar tegen Woonbegeleider, Psycholoog, anderen en vooral mezelf zeggen dat het nog geen tijd was om mijn naam te veranderen. Pas als ik straks aan de testosteron zou zijn en de veranderingen die daarmee gepaard gaan er voor zorgen dat mijn oh zo vrouwelijke geboortenaam écht niet meer zou kunnen met mijn uiterlijk, pas dán was het tijd om mijn naam te veranderen. Blablabla.
Dat hield ik al best een tijdje vol, maar 'voor de grap' had ik wel al eens rondgevraagd welke naam met de juiste initialen mijn vrienden en kennissen bij me zouden vinden passen. Zo ontstond er een lijstje waarvan ik een groot deel al meteen weg kon strepen, maar waarvan er ook een klein groepje overbleef waar ik steeds maar naar bleef kijken.
Dit bezoekje aan de tandarts en mijn reactie daarop, maakten het voor mij heel erg duidelijk. Ik kon wel blijven roepen dat het nog geen tijd was, maar alles in mij schreeuwt dat de tijd toch echt gekomen is, dat deze versleten, gebroken en uiterst pijnlijke kies (mijn geboortenaam) niet langer voldoet en vervangen dient te worden.
Het is tijd om een keuze te maken voor een nieuwe naam, een nieuwe ik....
 |
| foto: internet |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Babbel je mee?