"Trek het je niet zo aan"..... een verhaal over dooddoeners.....

Vandaag heb ik een ‘lastige’ dag en dat is een beetje een understatement. Ik voel me zwaar kut en wat het nog zwaarder maakt voor mij is dat dit gevoel voortkomt uit iets dat ik niet echt met iemand kan delen. Uiteraard kan dat wel, ik kan het vertellen, maar de kans dat degene tegenover me écht begrijpt of kan invoelen wat er door me heen gaat is vrij nihil. En dat doet pijn en maakt extra eenzaam. 

Dus meestal trek ik me dan terug, hou mijn mond tot ik weer in staat ben om de wereld weer wat rooskleuriger te zien, maar misschien wordt het nu ook wel eens tijd om ook dit stuk te delen, want dit is een kant van de medaille die bijna nooit iemand van me ziet. En laat ik dat dan maar doen op een manier waar ik (denk dat ik) goed in ben: van me afschrijven. 

Gisteren ging ik naar de bioscoop. Dat doe ik wel vaker overigens, maar het was een dag waarop mijn genderdysforie weer eens een feestje vierde in mijn brein. En dat zijn voor mij gewoon lastige dagen. Maar omdat ik ook graag naar buiten wilde, besloot ik me te ‘wapenen’ op de manier die me soms een beetje opfleurt: ik trok mijn strakste binder aan, zette mijn petje op en ging op pad. Mijn binder, mijn petje en mijn nieuwste aanwinst (waar ik het nog even niet over wil hebben) hebben een soort van magische werking voor mij. Ze zorgen ervoor dat ik me ‘mannelijker’ voel en daardoor voel ik me zelfverzekerder. Misschien is dat op zich al raar, maar dat is hoe het voor mij werkt. 

Na de bios besloot ik (nog steeds vrolijk en zelfverzekerd) langs de Hema te gaan omdat ik wat spulletjes nodig had. Vervolgens kwam ik bij de kassa, waar ik braaf afrekende en de jongeman achter de kassa een fijne dag wenste. De jongeman zei heel vriendelijk en zich van geen kwaad bewust terug: “U ook een fijne dag mevrouw”.... En op dat moment stortte mijn wereld, of in ieder geval mijn zelfverzekerdheid als een plumpudding in elkaar. 

Ik heb mijn naam veranderd en ik doe zó m’n best om er qua uiterlijk zoveel mogelijk ‘mannelijk’ uit te zien, zodat deze misgender momentjes minder vaak voorkomen, maar wat ik ook doe, het helpt dus geen zak! Mensen zien me nog steeds als vrouw en benoemen me ook zo. En dat doet zóveel pijn, ik word daar zó ongelukkig van, dat ik op die momenten het liefst van een flat afspring en niet kan stoppen met huilen. 

Op het moment dat ik aan mensen probeer uit te leggen wat dat met me doet, hoe ik me dan voel en hoe ik daar op zo’n moment van onderuit ga, dan krijg ik meestal als reactie: ‘trek het je niet zo aan, die mensen weten niet beter’. En los van dat die uitspraak wel laat zien dat anderen dit echt niet (kunnen) begrijpen, is dat laatste deel van de opmerking natuurlijk ook gewoon zo, maar dat eerste deel.... tja..... als ik dat zou kunnen, dan ging ik niet keer op keer onderuit. 

Ik was zó overstuur en verdrietig, dat mijn jongste puberstem Rik het overnam en zorgde dat ik weer thuis kwam (ook al kreeg ik dat nog wel mee. Een soort van co-bewustzijn, waarbij hij als het ware stuurt en ik op de achterbank zit). 

Hij appte mijn Begeleidster over wat er gebeurd was en ze reageerde daar ook op, maar in haar reactie (tussen de bedrijven door) maakte ze dezelfde fout als de jongeman van de Hema: ze sprak over me als ‘haar’. Rik wees haar daarop en als reactie bood ze haar excuses aan, stomme fout, beter opletten en “ik zie Mick 100 procent NIET als vrouw.” Het nadeel van dat ‘co- bewustzijn’ is, dat ik dit soort dingen dan tóch meekrijg en ik werd er nóg verdrietiger van. Ok, de jongeman van de Hema kent mij niet, kent mijn achtergrond en verhaal niet, maar Begeleidster weet dat wel. En ik weet heus wel dat een fout gauw gemaakt is, maar dat maakt het niet minder pijnlijk voor mij. 

De rest van de dag/avond kon ik niet meer stoppen met huilen en wilde ik het liefst dood. En uiteindelijk, laat in de avond, ging het een beetje mis en besloot ik om mezelf pijn te doen (de details zal ik besparen), in de hoop dat ik me dan wat beter zou voelen. Het gevolg was dat Rik het wederom van me overnam (co-bewustzijn) en ook dit liet weten aan Begeleidster.

Vanochtend lag er een antwoord voor Rik in zijn mailbox en hij was zó boos, dat hij me het antwoord liet lezen, iets wat niet snel gebeurt. 

Hoewel het natuurlijk heel lief is dat ze wederom op zijn berichtje gereageerd had, misgenderde ze me in dit berichtje opnieuw..... 

En toen ik dat dus las, brak er ook iets in mij. 

Ik snap dat foutjes snel gemaakt zijn. Ik wil ook nog best proberen te geloven dat men het niet met opzet doet. Maar als je in je vorige bericht je excuses aanbiedt, zegt dat je beter moet opletten en schrijft dat je me 100 procent NIET als vrouw ziet, en je doet het dan vervolgens gewoon weer opnieuw fout, dan kan ik het niet helpen dat ik me afvraag of je dat laatste dan zegt omdat je het echt meent, of omdat je weet dat dat is wat ik wil/moet horen? 

Wat het antwoord ook is, ik voel me er in ieder geval nóg ellendiger door en ben er wel weer even klaar mee. 

foto: internet (artiest: Sophie Labelle)