Fight Club.... Pick your battles....

Goed.... Dat ik in een 'levendige' buurt woon, dat was misschien wel al duidelijk. Maar soms gebeuren er hier toch nog steeds dingen waar ik behoorlijk van onder de indruk ben. En niet in al te positieve zin overigens...

Terwijl ik in mijn hut zit te schuilen voor het warme weer buiten mijn hut, bedenk ik dat ik even naar de supermarkt moet. En dus pak ik mijn tas en sleutels en ga op pad. Zodra ik mijn voordeur open doe, en het trappenhuis in loop, hoor ik buiten al een boel geschreeuw. Ik kijk naar de overkant, waar mijn buren, die ik gekscherend (doch enigszins serieus) altijd De Flodders noem, alweer met een redelijk groepje de stoep bezetten (als in gezellig met z'n allen op het kamp voor de wagen, maar dan niet (meer) op het kamp...). Daar staat echter niemand tussen die aan het schreeuwen is. Vreemd.

Op het moment dat ik buiten kom, wordt het geschreeuw nog luider en ik zie een stukje verderop een aantal wel en niet familieleden van mijn overburen met elkaar op de vuist gaan. Een vrouw staat vol op een man in te rammen. En terwijl ik me erover sta te verbazen dat de 'Flodder kinderen' er op een meter afstand met hun neus als toeschouwers bovenop staan, komt er een man tevoorschijn die met zijn volle vuist en kracht uithaalt en de vrouw letterlijk neermaait. 

Ok, ik ben wel wat gewend sinds deze familie (met alle uitbreidingen tegenwoordig) hier woont, maar dit is toch wel weer een graadje erger dan 'normaal' en ik besluit, terwijl ik doorloop richting de supermarkt, om me over mijn enorme telefoon angst heen te zetten om iets verderop de politie te bellen. Helaas kom ik tot de conclusie dat ik mijn telefoon niet mee heb genomen, maar alles in mij knaagt en vind dat ik dat wél moet doen.

Op dat moment komt er een autootje van mijn Woningbouwvereniging aangereden, dat voor mijn neus parkeert. Er stapt een meneer uit, die niet eens reageert op het aanhoudende geschreeuw en gescheld een stukje verderop. Ik besluit om deze meneer te vragen of hij een telefoon bij zich heeft (hij is immers aan het werk, dus ik gok van wel). Hij zegt dat hij inderdaad een telefoon heeft en vraagt waarom ik dat wil weten? 

Ik vraag hem of hij misschien de politie zou willen bellen, omdat het nogal uit de hand loopt. Hij draait zijn hoofd in de richting van het gevecht en zegt tegen me dat dat één grote familie is die elkaar altijd de koppen inslaan, dat dat al jaren speelt en dat de politie daar toch niet voor komt. 

Ik geef aan dat ik weet dat dit al jaren speelt, omdat ik het al jaren zie, maar dat dit toch wel weer een next level is. Hij zegt vervolgens nogmaals dat het geen zin heeft om de politie te bellen en dat dit zichzelf wel oplost en dat ik me er niet mee moet bemoeien. 

Ok... Niet ok, maar pick your battles. Van hem ga ik geen telefoon krijgen om te bellen en ik ben inmiddels zó opgefokt, shaky en uit mijn doen, dat ik besluit om door te lopen naar de supermarkt en als ze bij terugkomst nog steeds bezig zijn, dat ik dan met mijn eigen telefoon wel de politie ga bellen. 

Ik raak echter steeds meer van de leg en het shaken wordt alleen maar erger. Loslaten is niet mijn sterkste ding (en bovendien was dit sowieso al niet zo mijn dag). In de supermarkt laat ik dingen uit mijn handen vallen (van het shaken) en ik besluit om maar gauw weer terug naar mijn hut te gaan.

Bij terugkomst is de relatieve rust weergekeerd. De Woningbouwman was alweer vertrokken en ook de fight club was verdwenen en de kids zaten aan een ijsje. Voor hen was de sensatie blijkbaar alweer vergeven en vergeten. 

Helaas werkt mijn zenuwstelsel niet zo simpel. Ik ben aan alle kanten getriggerd en heb er last van! En ik weet niet wat me het meest getriggerd heeft: het feit dat die man die vrouw met een volle vuist en volle kracht letterlijk tegen de grond werkt of het feit wat die meneer van de Woningbouw tegen me zei?

Ben ik dan écht zo raar, dat ik dit niet normaal vind? Dat ik dit niet normaal WIL vinden? Het besef dat veel mensen vanaf hun deur of balkon (of achter de gordijnen) staan te kijken en NIEMAND, maar dan ook niemand (nog) iets doet??? 

Ik weet het niet. Ik weet alleen dat ik er heel verdrietig van word. En dat kon ik er vandaag nou net niet meer bij hebben.

PS: Voordat er misverstanden ontstaan: ik vind het ook niet ok dat die vrouw op die man stond in te hakken, maar op de een of andere manier werd voor mij de grens overschreden op het moment dat het andersom was... Wat op zich ook wel interessant is en stof tot nadenken geeft.

foto: internet