Gisteren was het weer zover, het programma ‘hij is een zij’ was eindelijk weer op televisie. En eerlijk is eerlijk: ik vind het altijd heerlijk om te kijken, omdat ik er altijd veel herkenning in vond.
Toch was er (zeker vanuit de trans community) best wat commentaar op het programma. Het was te eenzijdig en er was te weinig input van trans mensen zelf. En dus is er (een begin gemaakt met) wat verandering. Zo heet het programma nu ‘hij, zij, hen’ (voor meer inclusiviteit) en worden de deelnemers ‘gekoppeld’ aan bekende mensen uit de trans en non-binaire wereld.
De afgelopen week zag ik ergens een promotie plaatje voor het programma voorbij komen (wat ik nu helaas niet terug kon vinden) waarop een foto stond van een deelnemer met een tekst (in de trant van) ‘ik was vroeger non binair, maar nu ben ik trans vrouw’ (pin me er niet helemaal op vast, maar dit was de strekking).
Nu is het zo dat ik online in o.a. allerlei Facebook groepen zit om toch ergens een gevoel van community te vinden. Gewoon mensen die begrijpen wat je zegt, die je gevoelens en frustraties van binnenuit kennen en die je accepteren zoals je bent. Dit omdat ik dat in de buitenwereld vaak niet (op dezelfde manier) kan vinden. De mensen dicht om me heen doen hun best, maar helemaal begrijpen en invoelen waar ik mee bezig ben en tegenaan loop, is niet mogelijk. En dus de zoektocht naar een community.
Ik noem mezelf een ‘non binaire transgender’. Er zal ongetwijfeld een hoop mis zijn met die titel, maar voor dit moment is dat mijn ‘werktitel’ in deze zoektocht naar mezelf. Voor mij is het heel duidelijk: ik ben geen vrouw, maar ik zal ook nooit een man zijn en dus voel ik me het meeste thuis in het hokje ‘non-binair’.
Hoewel men spreekt van een ‘trans community’ is er zoals in elke familie ook hier nog wel eens onenigheid. Dingen als ‘je bent niet trans genoeg’, ‘je bent niet ‘passabel’ genoeg, enz. Kortom, blijkbaar moet je aan een aantal eisen wel/niet voldoen om binnen een bepaald hokje te mogen passen. En ook de mensen die niet zo van hokjes houden (zoals ikzelf) hebben hun eigen hokje met eenzelfde soort eisenpakket. Mensen willen waarschijnlijk toch gewoon ergens bij horen en gaan dan op zoek naar een groepje/hokje dat past. Niks mis mee.
De huidige transzorg krijgt regelmatig de wind van voren over iets wat ook wel ‘gatekeeping’ genoemd wordt. Binnen de transzorg hebben veel mensen het gevoel dat ze steeds opnieuw maar aan de ander (in dit geval zorgpersoneel) moeten bewijzen dat hun identiteit zoals zij dat beleven klopt, oftewel of ze wel ‘trans’ genoeg zijn om binnen het hokje van de zorg te passen…
Terug naar die poster die ik hierboven beschreef van die deelnemer aan het programma. Binnen mijn ‘non binaire community’ (maar ook op andere plekken) kwam daar commentaar op. Dat kon niet, ‘dan was ze nooit non binair geweest’. En daar gingen mijn stekels van overeind staan!
Ik snap wat er bedoeld werd. Deze persoon is nu bezig met haar transitie tot vrouw (dat heet trans vrouw), dus in de periode dat ze zich ‘non binair’ noemde, was ze waarschijnlijk al (trans) vrouw. Maar ik merk dat zo’n opmerking me nogal kriegel maakt.
Wie ben jij, om te bepalen hoe een ander zich voelt/identificeert?
Een tijdje terug was er in diezelfde community groep een artikel gepost waarin het woord ‘werktitel’ geïntroduceerd werd. Ik reageerde daarop dat het woord mij een glimlach van herkenning gaf.
Een tijdje terug kreeg ik namelijk van zowel een vriendin als de genderpoli de vraag of het zo zou kunnen zijn dat ik mezelf nu als ‘non binair’ zie, maar dat als ik straks aan de hormonen ben (en later mijn borstoperatie krijg), dat ik mezelf dan misschien meer als trans man zou gaan zien. Ik gaf toen aan dat ik zeker denk dat er een verschuiving in mijn beeld/gevoel richting man zal gaan zijn, maar dat ik (voor mijn gevoel) nooit een man zal zijn. Maar dat die verschuiving al lang begonnen was.
Daarop kreeg ik binnen de ‘non binaire’ community een paar opmerkingen die erop neer kwamen dat ik dan niet non binair was, maar ‘gewoon trans’.
Dus…. Blijkbaar mag ik niet zelf bepalen waar ik voel dat ik op dat moment thuis hoor. Ik mag geen aanpassingen aan mijn eigen lijf (laten) doen want dan hoor ik volgens die ander niet meer in dat specifieke hokje thuis en moet ik maar op zoek naar een ander hokje….
WTF???? Community my ass!
Volgens mij is dit hetzelfde als ‘gatekeeping’.
Een gevalletje ‘de pot verwijt de ketel….’
Maar wie ben ik. My body, my rules.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Babbel je mee?