Van 'therapie' naar 'therapie' naar 'therapie'.... oftewel de zin en onzin van een dagprogramma.

Het is alweer behoorlijk lang geleden, maar eind oktober 2022, werd ik voor een tijdje opgenomen in het lokale psychiatrische ziekenhuis. Aangezien er erg veel dingen gebeurden tijdens die opname die mis gingen en die absoluut niet ok waren en ik dit maar niet uit mijn systeem krijg, wil ik hier (nog steeds) een aantal blogjes over gaan schrijven. Gewoon omdat ik vind dat het belangrijk is om een aantal dingen te laten 'zien'. In de hoop dat de mensen die in de psychiatrie (gaan) werken, hier misschien iets van kunnen leren en dingen voor andere cliënten/patiënten in de toekomst misschien anders en vooral beter kunnen worden. Misschien is dat een utopie, maar niet geschoten is altijd mis...

De volgende dag ben ik echt kapot moe en ik val voor middernacht zonder medicatie in slaap. Dat wilde ik ook graag, want een van mijn eigen doelen was, dat ik weer zonder medicatie kon slapen voor ik naar huis kon gaan, en dat lukte deze avond dus. 

Helaas werd ik iets na middernacht wakker van luid gepraat en gelach. Op zich moet het vanaf 22u stil zijn op de afdeling, althans dat staat in het afdelingsregelboekje en meestal is dat ook wel zo, want de meeste patiënten, vallen van de hoeveelheid versuffende medicatie die ze uiterlijk rond die tijd moeten komen halen vanzelf wel in een soort van comateuze toestand. 

Ik stond op en probeerde het geluid te lokaliseren en kwam erachter dat het vanuit de binnentuin kwam. En dat is op zich heel vreemd, want die gaat 's avonds/'s nachts sowieso dicht. Ik wierp een blik naar buiten en zag daar de nachtdienst van beide afdelingen gezellig zitten te roken, hardop  keuvelen en lachen. Fijn dat zij het zo gezellig hadden samen, maar helaas, ik was dus weer wakker en het lukte me niet om terug in slaap te vallen. 

Na een uurtje proberen om terug in slaap te vallen, besloot ik dat het hem niet ging worden en sloop ik naar het aquarium om alsnog mijn slaapmedicatie op te halen (het was toen half twee of zo). Hier kreeg ik een hoop gezeur omdat men het te laat vond voor medicatie, dan zou ik de volgende ochtend niet op tijd wakker worden en bovendien had ik die medicatie om 22u op moeten komen halen/innemen. Ik gaf aan dat ik om 22u al zonder medicatie in slaap was gevallen en dat ik wakker was geworden van hun geouwehoer en gelach in de binnentuin. Dat ze hadden kunnen weten dat ik om 22u al sliep als ze (of hun collega's) hun beloofde ronde voor het afsluiten van de avonddienst hadden gemaakt, maar dat wederom weer eens niet gedaan hadden, zei ik maar even niet hardop. Na veel gezeur kreeg ik mijn medicatie en zoals ik zelf ook echt wel verwacht had, was ik al lang voor het ontbijt weer wakker.... Ik krijg tenslotte kortwerkende inslapers.....Maar goed.

Die ochtend ging ik naar PMT (Psycho Motorische Therapie) en hoewel dit vakgebied een vier jarige HBO studie betreft, kwam ik er eigenlijk heel snel achter dat het hier een soort van Basic Fit betreft. Met andere woorden: zonder enige begeleiding, uitleg of toezicht, je lijf compleet kapot maken met apparaten en gewichten. Ik vond dat behoorlijk heftig om te zien. Ik heb zelf veel gesport in mijn leven en heb ook een tijd lang onder goede begeleiding aan mijn lijf gewerkt, met en zonder apparaten, dus ik weet een beetje wat ik kan en moet doen en hoe ik dat moet uitvoeren. Ik zeg niet dat ik alles goed doe, maar ik weet wel wat ik zeker niet moet doen en waar ik op moet letten. Hier zag ik (voornamelijk) testosteronbommetjes die compleet gedrogeerd en versuft waren van de medicatie tegen elkaar opbluffen (qua gewichten) en (voor hun lijf) zeer gevaarlijke dingen doen (zoals de loopband op 20km per uur zetten en er dan dus vanaf vliegen en tegen de muur gesmakt worden). Maar de 'therapeut' zat in zijn hok en kwam daar ook niet uit. In al die tijd dat ik er was, zag ik hem alleen als ik langs zijn hok het sporthok in of uit ging, verder niet. Soms zei hij hoi terug, maar zelfs dat was niet altijd het geval. Maar hoe erg ik dit ook vond wat ik zag, ik vond het zelf heerlijk om even ouderwets te kunnen sporten, dat deed me goed. Dus oogkleppen op, oordoppen in en mijn eigen ding doen. Maar het gevoel dat dit zó niet ok is, bleef maar aan me knagen en kreeg ik nooit helemaal uitgeschakeld.

Na de lunch, mocht ik weer naar het volgende deel van mijn dagprogramma: creatief. Dus gewapend met mijn borduurspul ging ik weer die kant op. Dit keer was er weer ander personeel, een vrouw dit keer. En dit keer was het ook best druk, het hele hok zat vol. Deze vrouw kent mij niet, weet op zich niks van me, behalve de naam die ik haar geef als ik me voorstel en de afdeling waar ik verblijf en het is duidelijk dat ze me niet zo goed kan plaatsen. Ik zie haar hersenen werken. 

In die (overvolle) groep stelt ze me hardop de vraag wat mijn biologische geslacht is, ze gebruikte nog net geen megafoon. Gelukkig is ook hier het overgrote deel van de mensen te gedrogeerd om te reageren, maar ik zie er ook een aantal mijn kant opkijken en ik voel me rete ongemakkelijk. Het liefst zou ik haar op haar bek willen slaan, want wat er wel of niet in mijn broek zit gaat jou, zolang we niet met elkaar naar bed gaan, geen zak aan, maar dat mag nou eenmaal niet en dus hou ik het op een neutraal: "ik ben biologisch gezien mens'. Maar daarmee was haar nieuwsgierigheid niet bevredigd en ze vuurde nog veel meer ongepaste, foute vragen op me af, die ik vakkundig negeerde, maar ook deze hint pakt ze niet op en ze gaat nog steeds op megafoon sterkte verder over de aanwezigheid van mijn (pré testosteron) aanwezige snor. Ik probeer haar te negeren, maar ik word er moedeloos en heel verdrietig van en uiteindelijk mompel ik tegen haar: heb je zelf eigenlijk door hoe ongepast en onbeschoft je vragen eigenlijk zijn? Pak mijn spullen bij elkaar en loop weg, terug naar m'n kamer op de afdeling.

Ik snap best wel dat ze dit (transgender personen) niet zo vaak tegenkomen en dat ze nieuwsgierig zijn en veel vragen hebben. Daar kan ik op zich nog best in komen. Maar hoe kun je in een sociale omgeving met kwetsbare mensen werken en zo weinig sociale voelsprieten hebben??? Daar kan ik met mijn verstand maar moeilijk bij. En misschien is het mijn taak op deze aardbol om mensen dingen te leren en uit te leggen. Maar op dit moment ben ik daar te moe voor, ik ben hier nu niet om je dingen te leren. Als je les wil hebben over dit onderwerp, huur me dan maar in en betaal me dan maar voor mijn kennis over dit onderwerp en dan geef ik je er gratis en voor niks ook nog een lesje bejegening en respect bij. 

Begrijp me niet verkeerd, ik snap dat mensen vragen hebben, zeker over dit onderwerp. En ik ben ook echt de beroerdste niet en wil op sommige vragen ook best een antwoord geven. Ik wil je ook best uitleggen dat je sommige vragen (wat zit er in je broek, hoe heette je vroeger, hoe heb je seks enz) gewoon niet hoort te stellen, omdat dat ongepast en onbeleefd is. En als je dat niet begrijpt wil ik ook nog wel een poging doen om uit te leggen waarom dat zo is. Maar voor alles is een plaats, een tijd en een manier. En op megafoon sterkte in een volle groep vragen stellen die heel persoonlijk zijn en die helemaal niks met de activiteit die je aan het doen bent te maken hebben, is noch de plaats, noch de tijd en zeker niet de manier.

Was het anders geweest als ze me apart had genomen en de vragen één op één had gesteld? Dat was zeker een begin geweest, maar dan nog waren de vragen ongepast. Er is een verschil tussen 'nieuwsgierigheid', 'dingen willen begrijpen' en 'sensatie gerichte' vragen. En dit was een mix tussen de eerste en de laatste. Daar wil ik mijn energie en tijd niet in steken. (En wellicht klinkt dit weer als gezeik en gezeur voor anderen, dat mag. Maar het gaat over een stukje bejegening en respect en ik denk dat we allemaal respectvol bejegend willen worden, en dat was dit in ieder geval (misschien volledig onbewust) zeker niet).

Eenmaal terug op de afdeling is daar het volgende onderdeel van het dagprogramma al begonnen: bakken in de keuken... Wat er op neer komt dat 'we' iets lekkers gaan bakken en zo leren om een recept te volgen, ingrediënten zoeken, afwegen enz. En natuurlijk het belangrijkste onderdeel: dit ook opeten. Nu woon ik al bijna 30 jaar op mezelf en ik ben nog steeds niet verhongerd, dus ik denk dat ik best kan koken, met en zonder recept...

Ik werp een blik de keuken in en zie en hoor dat er een of andere notentaart op het programma staat. Mijn hoofd schiet compleet in paniek als ik daar de messen en de snijplanken die zojuist gebruikt zijn voor de noten, ongewassen terug in de laden en kasten zie verdwijnen. Wat ik hier voor mijn neus zie gebeuren is op dat moment mijn absolute allergie nachtmerrie, want nu is alles in die keuken (kruis)'besmet' met allergenen en kan ik dus niets meer aanraken of eten wat er in die laden of kastjes, aanrecht of tafel heeft gestaan. 

Met mijn laatste restje paniek energie, probeer ik hier iets van te zeggen tegen de ergotherapeute (die hier de leiding over heeft). Ze doet alsof ik me aanstel en zegt letterlijk 'nou nou, zo erg zal dat heus niet zijn' en ik barst nog verder in janken uit en verdwijn in mijn kamer waar mijn ggz hulpverleenster me een paar uur later volledig in paniek en hyperventilerend aantreft.

Ze weet me uiteindelijk een beetje te kalmeren en spreekt vervolgens het personeel in hun aquarium erop aan, dat ik al uren compleet in paniek en hyperventilerend in mijn kamer zit, en dat mijn voedselallergie écht heel serieus is (dodelijk is immers best serieus toch?). En terwijl de ergotherapeute er ook nog steeds tussen zit, en die me jankend weg heeft zien stormen, was er wederom niemand die door had dat er al uren iets met me aan de hand was...

Tot slot komt m'n ggz begeleidster nog even terug naar m'n kamer waar ik compleet uitgeteld (van het hyperventileren en de paniek) in een hoekje met m'n knuffel op de grond hang. Mijn eigen psychiater was terug van vakantie en ze ging hem de opdracht geven om de volgende dag (het was inmiddels bijna 17u) de medicatie eindelijk in orde te maken...

Kortom, een standaard therapie dagje hier op de afdeling....
Ik heb onderhand bijna therapie nodig om bij te komen van al deze onzin.

plaatje: internet