We hebben een datum!

Het is al een hele tijd geleden dat ik hier iets geschreven heb. En dat is niet omdat er niks gebeurde in mijn leven dat inspiratie opleverde, integendeel, er gebeurde meer dan genoeg, waardoor er allerlei andere dingen voorrang hadden in mijn hoofd. 

Ergens in augustus vorig jaar (de 21e om precies te zijn), had ik een intake met de Physician Assistant in het vumc. Dat is eigenlijk een duur woord voor 'het hulpje van de chirurg' zullen we maar zeggen. En in dit geval betrof het de afdeling 'plastische chirurgie'.

Ik voldeed eindelijk aan de voorwaarden* om in aanmerking te komen voor de door mij al zó lang gewenste mastectomie. Voor wie dat niet weet, dat is (in mijn geval) een operatie waarbij beide borsten worden verwijderd en er een mannelijke(re) borstkas wordt geconstrueerd. 

Die dag, 21 augustus 2023 dus, werd ik goedgekeurd voor die operatie en kwam ik dus op de wachtlijst terecht. En als je dan dus denkt dat je snel aan de beurt bent, dan kan ik je uit die droom helpen. Ook voor dit deel van transgenderzorg zijn lange wachtlijsten, zeker als je op een bepaalde locatie geopereerd moet worden. 

Hoe dan ook, het leven ging verder. Het werd aan de ene kant een beetje makkelijker omdat ik wist dat het nu echt zou gaan gebeuren, maar aan de andere kant vond ik het ook een stuk moeilijker omdat je dus niet weet wannéér het gaat gebeuren en niemand je daar echt een antwoord op kan/wil geven. 

Nu heeft het ziekenhuis op hun website een wachtlijst document staan, dat iedere eerste van de maand bijgewerkt zou worden, waarop je kunt zien hoe lang de wachtlijst voor de door jou gewenste behandeling op dat moment is. En op 21 augustus zou het volgens die wachtlijst half januari voor mij zo ver zijn. En hoewel je heel goed weet dat het richtlijnen zijn, dat de wachtlijsten alleen maar toenemen enz, is het wel een lichtpuntje, een baken van hoop om naartoe te leven en waar je je aan vasthoudt.

Toen ik te horen kreeg dat er zeker nog een maand bij zou komen, was ik enorm verdrietig. Vooral ook omdat op die website steeds maar hetzelfde aantal weken bleef staan, terwijl het klaarblijkelijk al niet meer klopte. Dus tja, wat heb je dan aan zo'n document, als het niet eerlijk bijgewerkt wordt? Omdat soort dingen kan ik heel boos en verdrietig worden. 

Uiteindelijk kreeg ik van mijn psycholoog van de genderpoli te horen dat ik ook best zelf naar de operatie planning kon bellen om te horen of zij al iets wisten, wat best apart is, want er was mij eerder (door iemand anders daar) verteld dat dat niet de bedoeling was. Maar goed, zo gezegd zo gedaan. Woonbegeleider en ik trokken de stoute schoenen aan en belden samen naar de operatie planning. En tja... daar kreeg ik te horen  dat ik 'hopelijk ergens in de lente' aan de beurt zou zijn. Nog verder weg dus en de moed zonk in mijn schoenen. We besloten iedere maand te gaan bellen, ook al wilde ik het antwoord eigenlijk niet horen. 

In een volgend gesprek met de psycholoog (weer drie maanden verder) kreeg ik te horen dat ik voorlopig nog niet aan de beurt zou zijn. Ik wist niks zinnigs meer te zeggen, was zo uit et veld gelsagen en verdrietig. Wel had ze nogmaals tegen de planning gezegd dat ik ook 'last minute' opgeroepen kon worden (als er iemand uitviel). 

Toen we zelf  half maart weer naar de operatieplanning belden kreeg ik te horen dat het 'ergens in de zomer zou worden', maar dat ze ook zag dat ik (als enige?) op de lijst voor last minute oproepen stond. Dus er was hoop... Fijn dat zij dat zo zag, maar in mijn schoenen, voelde ik die hoop niet echt.

En toen werd het donderdag 21 maart 2024 en zoals iedere donderdag was ik ook die dag vertrokken naar het sportveld om daar vrijwillig afgebeuld te worden door een enthousiaste trainer. En terwijl ik liep te hijgen en te puffen, voelde ik mijn horloge trillen. Ik keek, en zag dat ik gebeld werd door een 06 nummer dat ik niet kende. Maar drie seconden later was het weer weg. Apart....

Nog geen minuut later belde dat zelfde nummer weer, maar voordat ik ook maar de kans had om te reageren was het alweer verdwenen. En iets in mijn hoofd riep: "bel dat nummer maar even terug", iets wat ik doorgaans echt niet doe als ik niet weet wie of wat het is. 

Ik rende naar mijn tas, griste m'n gsm eruit en belde terug en hoorde: "hallo, met M van de operatieplanning vumc. Ik heb een datum voor je...." Op dat moment begon ik geloof ik al te springen van blijdschap en een van mijn spotmaatjes aan de kant keek me met een verbaasde blik aan. Ik griste een pen uit mijn tas (want hé notities maken in mijn telefoon terwijl ik aan het bellen ben, loopt bij mij zelden goed af) en bij gebrek aan papier krabbelde ik de datum op mijn arm: 15 april 2024 in de middag zou het zover zijn! Ein-de-lijk zouden die krengen van mijn lijf gaan! 

Eindelijk!

Eenmaal thuis vond ik het lastig om die datum van mijn arm af te wassen...

Alsof ik die belangrijkste datum in mijn leven (van dat moment) OOIT zou gaan vergeten.....

* In mijn geval betekende dit tenminste 6 maanden aan de testosteron zijn en een BMI lager dan 35 hebben. 

foto: eigen creatie