Vanaf het moment dat er een operatie datum bekend was, voelde het alsof mijn leven eindelijk niet meer 'on hold' stond. Tot die tijd was het steeds heel lastig om afspraken op langere termijn in te plannen, omdat er steeds gezegd werd dat de operatie datum 'ieder moment' kon komen. Nu was er een datum bekend dus konden de laatste praktische zaken geregeld worden. Je kunt namelijk nog zoveel uitzoeken, voorbereiden en regelen, je kunt het pas echt allemaal doen op het moment dat je weet wanneer het gaat plaatsvinden.
Eén van de minder leuke dingen aan deze datum was, dat degene die in dit hele proces bijna bij elke afspraak aanwezig was geweest, uitgerekend op die dag aan haar eigen avontuur ging beginnen (lees: emigreren) en daarmee kwam er voor mij even een logistiek probleempje om de hoek kijken. Al die twee en een half jaar dachten we dat we het 'hoe kom ik na de operatie weer aan de andere kant van het land in mijn huis terecht als ik niet kan/mag rijden en niet met het ov mag' geregeld hadden, maar ja, door al dat verschuif in datum, werd dat dus weer even een onzekere factor.
Maar Woonbegeleider is altijd een zonnetje in huis en leeft onder het motto: er zijn geen problemen, slechts nog niet gevonden oplossingen (niet zijn woorden overigens), dus moesten we op zoek naar een andere oplossing en die werd ook gevonden! Wandelmaatje zou met me mee gaan, er op de dag van de operatie bij zijn en me de volgende dag als ik weer met ontslag mocht van Amsterdam naar huis brengen (waarvoor ik haar heel dankbaar ben).
En met het logistieke dilemma, was eigenlijk alles wel geregeld. Ik liep nog een aantal T-Rex rondjes door het huis, om te kijken welke spullen er laag/binnen korte armpjes bereik moesten komen te liggen, omdat ik na de operatie niet zou kunnen reiken. Zware boodschappen moesten alvast in huis zijn, omdat je niet mag tillen, maar eigenlijk was dat het wel qua voorbereiding.
Steeds zeiden mensen tegen me: 'spannend hè?' En steeds had ik eigenlijk hetzelfde antwoord: Nou, niet echt, ik heb er vooral heel veel zin in!
Voor veel mensen klonk dit vreemd, hoe kan je nu zin hebben in zo'n grote operatie? Maar ik denk serieus dat mijn (welgemeende) antwoord duidelijk maakte dat ik er écht aan toe was en dat ik er helemaal klaar voor was.
Mijn operatie werd verzet van de middag naar de ochtend en dat vond ik nóg fijner, want ik kon me voorstellen dat ik op de dag zelf wel degelijk nerveus zou zijn, en dan hoefde ik niet zo lang te stressen. Maar omdat dit betekende dat ik heel vroeg in het ziekenhuis moest zijn, besloten we gebruik te maken van het Gastenverblijf naast het ziekenhuis.
Die nacht heb ik niet echt geslapen. Niet omdat ik zenuwachtig was, of omdat ik lag te piekeren, ik kon gewoon de slaap niet vatten. Misschien was ik wel zenuwachtig, maar ik kon het niet voelen.
Ook de ochtend van de operatie was ik (ook volgens Wandelmaatje) nog steeds verdacht rustig en had ik er zin in. We meldden ons in het ziekenhuis en werden vlak daarna opgehaald door een verpleger met humor. Dat hielp enorm, als ik al zenuwen gevoeld had, waren die door het vele lachen wel verdwenen. Hij vertelde me, na alle verplichte onderzoekjes, dat ik rond 10u opgehaald zou worden, dus dat ik nog wel even had voordat ik me in mijn prachtige blauwe operatiehemd mocht hullen. Hij gaf me een 'kalmerend pilletje' waarop ik lachend vroeg: 'eh, waar is de rest?' aangezien dit slechts 1/5 van mijn 'normale' dosis was. Dus die heb ik lekker laten liggen...
Niet heel veel later kreeg ik de mededeling dat ze me nu al kwamen halen. En op dat moment raakte ik in de stress, omdat ik ineens heel snel, me moest omkleden en dat lukte niet zo goed. Maar toen ik in mijn (veel te grote) blauwe hemd, met ziekenhuis ondergoed en prachtige, modieuze, groene ziekenhuis sokken weer in m'n bed lag, klaar om vervoerd te worden, was de rust ook weer terug.
De rit naar de OK ga ik ook niet meer vergeten. Ik werd opgehaald door een verpleger die écht wist waar ik aan begon en die me, uit eigen ervaring, helemaal begreep toen ik zei dat ik er vooral veel zin in had. Ik wens iedere trans man die geopereerd wordt in het vumc, deze verpleger toe!
Toen ik in de 'voorruimte' aankwam, kreeg ik te horen dat ik vroeg was en dat de chirurg nog bezig was, of ik misschien iets te lezen wilde? Nou... dat is lastig, ze hebben me zonder bril deze kant opgestuurd. Ondertussen werd mijn knuffel (die bij me mocht blijven tot ik sliep) voorzien van zijn eigen pootbandje.
De chirurg kwam langs en begon op mijn lijf te tekenen. Even waande ik me in Parijs waar het leek alsof ik een straattekenaar aan het werk zag. Terwijl hij duwde, trok, kneep en verplaatste, tekende hij al mompelend lijnen op mijn bovenlijf en voor ik het wist werd ik naar de OK gereden. Daar was het vooral heel druk....Ik maakte grapjes met de anesthesist en het laatste wat ik zei was: "Ok, ik zeg alvast doei hè?" En weg was ik.
Toen ik bij kwam liet ik iets wat blijkbaar mijn eigen arm was op mijn net geopereerde borstkas vallen en zei "yes, ze zijn écht weg" en daarna herinner ik me mijn knuffel en een raket ijsje. Ik werd weer teruggereden naar de afdeling en het eerste wat ik daar wilde was.... plassen... Ach ja, ieder zijn prioriteiten.
Wandelmaatje kwam weer langs, ik kreeg lunch! En toen Wandelmaatje er weer even vandoor ging viel ik kort in slaap.
Ik werd wakker toen de chirurg vlak voor vijven de kamer binnenkwam lopen. Zonder dat ik het resultaat te zien kreeg, begon hij van alles te mompelen over ongelijke littekens, over kuilen en hobbels en lastig en oud en dik en al te lang aan het binden en oud en dik en oud en dik, maar dat kon over zes maanden allemaal met een revisie, bla bla bla. En weg was hij!
Dat zijn best wel enge zinnen, als je het zelf nog niet gezien hebt én net wakker bent. Ik schrok me kapot en dacht echt dat het serieus mislukt was en raakte daar enigszins van in paniek.
Pas na de avondpauze van de avonddienst (en mijn winst met Regenwormen!) was er tijd om samen met haar en Wandelmaatje het resultaat te bekijken. En dat vond ik dus best spannend. Wandelmaatje maakte er op mijn verzoek een filmpje van.
Ik weet nog dat ik naar het resultaat keek en dat ik er op zich niet zoveel bijzonders bij voelde. Niet superblij of zo, ik keek en voor mij voelde dit 'gewoon'. Zo had het altijd al horen te zijn of zo en dáár werd ik wel heel blij van. Dat 'mislukt' viel nog best wel mee (vond ik dan, maar het is niet mijn vakgebied). Ja één litteken zit lager dan het andere, dat klopt, maar volgens mij was het van tevoren ook al niet geheel 'gelijk'. En ja, rechts zit meer zwelling dan links. En of dat vocht, vet of overgebleven weefsel is, dat zal over een aantal maanden blijken. Hoe dan ook, ik was ruim een kilo lichter!
Toch wel enigszins opgelucht over het resultaat dook ik weer mijn bed in en viel niet lang daarna in slaap. Mijn eerste tietloze nacht, hoera!
De volgende ochtend kwam er een hele horde dokters mijn kamer binnen, terwijl er nog zo in mijn dossier genoteerd was om dat niet te doen. Alles zag er blijkbaar goed uit. Mijn drains mochten eruit en dan mocht ik naar huis. Ik kreeg 'instructies' mee die absoluut niet Mick proof waren, zoals: "het mag nat worden, maar niet nat", "gaasjes verschonen mag maar hoeft niet". Tja, dat was best frustrerend, vooral ook omdat de woordvoerder van dit groepje een heel uitgebreid gesprek met mij en mijn psycholoog daar heeft gevoerd over wat ik wel en niet nodig had om de opname tot een succes te laten zijn zodat de door haar geadviseerde psychiatrische afdeling uiteindelijk geschrapt werd.... (Ze hield zich aan helemaal niks van de dingen die besproken waren! behalve die afdeling dan... dat dan weer wel.)
Ik werd verlost van mijn drains, kreeg wat pijnstillers mee voor onderweg en vervolgens verlieten Wandelmaatje en ik Amsterdam, door de storm, op weg terug naar de andere kant van het land.
 |
| foto: uit het archief * omdat ik (met een reden) zoveel mogelijk anoniem probeer te schrijven, kies ik ervoor om geen (op het eerste gezicht) herkenbare foto van mezelf te plaatsen. |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Babbel je mee?