Afgelopen week was het weer eens zo ver: ik kreeg weer eens 'mot' met een bedrijf dat een afspraak met mij moest maken voor werkzaamheden in mijn woning. Het bedrijf had mij meerdere keren die week op mijn mobiele nummer geprobeerd te bellen. Dit had ik ook wel gezien, maar ik heb telefoon angst (kom ik zo op terug) en nam dus niet op. Ik nam me voor om samen met mijn Woonbegeleider later die week terug te bellen om te kijken wat er aan de hand was. Maar helaas, ze waren me voor.
Op de een of andere vage manier hebben ze het telefoonnummer van mijn zorginstelling achterhaald, terwijl ik via het 'reguliere circuit' zelfstandig een huurwoning bewoon (waar is die wet op de privacy nu ineens gebleven? maar dat terzijde). Maar goed, mijn Woonbegeleider werd gebeld en moest aan mij doorgeven dat men op een bepaalde dag tussen 9 en 12 uur langs zou komen omdat er bij mijn onderburen een lekkage was die waarschijnlijk uit mijn woning vandaan kwam. Dat was alle informatie.
De afgelopen twee jaar stonden hier in het teken van renovaties en verbouwingen. De ene bouw afspraak na de andere, waarbij steeds opnieuw weer gezegd werd "we komen op die en die dag tussen dit en dit uur (vaak een dagdeel van minimaal 4 uur), zorg dat u thuis bent". Verzetten van die afspraken, bleek vaak erg ingewikkeld, want je "was al ingepland" en ik ben vaak niet mondig genoeg om daar tegenin te gaan.
Het gebeurde ook regelmatig dat men niet kwam, of later. Of dat men kwam, rondkeek en een nieuwe afspraak met een nieuw tijdsvak dicteerde waarop men daadwerkelijk zou komen repareren en je opnieuw kon blijven zitten wachten. En na twee jaar van dit soort dingen, continu wachten, continu vreemden in mijn huis, continu onverwachte zaken, onverwachte vragen, met meubels en andere zaken heen en weer schuiven en al voor het middaguur door mijn (beperkte) energie heen zijn, ben ik dit onderhand beu!
En dus stuurde ik het bedrijf in kwestie een mailtje waarin ik schreef dat ik niet drie uur op hun ging zitten wachten voor een probleem van mijn onderburen om dan vervolgens weer een nieuwe afspraak te krijgen met een nieuw tijdsvak om weer thuis te moeten blijven wachten tot ze het daadwerkelijk kwamen maken. Dat ik tot 9.30 thuis zou blijven, maar daarna weg was. Ik heb het, voor verzenden, laten lezen door mijn Woonbegeleider, die het goedkeurde en dus verzonden.
Binnen een uur hing er opnieuw een vrouw van het bedrijf bij hem aan de lijn, helaas voor haar op de speaker, die op een niet al te beleefde wijze tekeer ging over mij. Meneer (ik dus) weigerde elke medewerking, andere bedrijven hadden daar ook al over geklaagd en ja ze kon me ook niet even bellen, want ze had geen telefoonnummer en zo ging het nog even door. Tot ik niet meer op mijn tong kon bijten en ontplofte, want hé, nu lieg je en je doet me onrecht aan en daar kan ik niet tegen.
Dat ik mijn telefoon niet opneem is heel lastig voor bedrijven (en andere mensen), dat snap ik. Overigens is dit bij de Woningcorporatie bekend en zou daar genoteerd moeten staan, dat als bedrijven mij moeten hebben, telefonisch contact niet wenselijk is maar dat sms/whatsapp en email manieren zijn om vrijwel meteen reactie van mij te krijgen. Als de Woningbouw dat niet doorgeeft, of het Bedrijf dat te omslachtig vindt, omdat 'zij zo nou eenmaal niet werken', tja....
Ik heb telefoonangst. Niet een beetje, maar echt heel erg. Als mijn gsm afgaat heb ik een hartslag van minimaal 160 en dat houdt heel lang aan. En dan maakt het niet eens heel veel verschil of het een bekend of onbekend nummer is, het feit dat mijn gsm afgaat is reden genoeg tot stress. Waarom???
Aan de telefoon heb je nauwelijks bedenk/reactie tijd. Er wordt meteen een antwoord van je verwacht. Er wordt verwacht dat je meteen het juiste zegt, maar mijn lijf en brein zijn nog bezig met uit 'alarm/paniek' stand te komen. Ik ben nog lang niet klaar om over antwoorden na te denken, laat staan over hoe ik dingen netjes, sociaal geaccepteerd verpak.
Ik hou niet van onverwachte dingen en/of onduidelijkheid, die zorgen ervoor dat ik boos word, van streek raak, of zelfs compleet in paniek. We noemen het (hele verzamelhoopje van dingen waar ik last van heb) ook wel autisme (spectrum stoornis))
Een telefoon gesprek zit vol met 'onverwachte' dingen. Ik weet vaak niet wie het is die me belt, waarom diegene belt, wat diegene wil, of ik dat wel wil, enz. En ik heb soms echt bedenktijd nodig. Maar je kunt toch 'gewoon' zeggen: 'goh, u overvalt me met deze vraag, ik moet heel even nadenken, is het goed als ik u hier later over terugbel?'. Tja, en dát kan mijn brein dus niet in de 'alarm/paniek' stand.
Om deze reden heb ik overigens ook geen voice mail, want dan moet ik terugbellen en heb ik dezelfde paniek en stress omdat daar dezelfde 'onverwachtheidsfactor' in zit.
Terug naar de "meneer weigert elke medewerking" opmerking....
Meneer wil namelijk best wel meewerken, want hij vindt het ook niet leuk als zijn onderburen blijkbaar last van hem hebben. Maar zo'n bezoekje van bouwmensen in zijn huis brengt een hoop spanning met zich mee.
Een tijdsvak van 'tussen 9 en 12 uur' houdt in, dat ik die nacht al nauwelijks slaap, omdat ik bang ben dat ik me verslaap en dan dus te laat ben. Dus ik begin al met nog minder energie aan de dag. Vervolgens zit ik braaf om half negen klaar, want hé ze zouden maar een keer te vroeg zijn (afspraak is afspraak in mijn hoofd). Maar ze zijn er vervolgens nooit om 9u en hoe later het wordt, hoe hoger mijn stress en hoe lager mijn energie wordt. Tegen de tijd dat ze uiteindelijk aankomen, zit ik ontzettend hoog in de stress en word ik nóg sneller boos om alles (waar die mensen niks aan kunnen doen, maar ik ook niet meer) en ben ik echt zó overprikkeld en moe dat ik alleen nog maar in het donker in een hoekje met mijn knuffel onder een deken wil zitten.
De opmerking in mijn mail ík blijf tot half tien op jullie wachten, daarna ben ik weg, was voor mij de (oh zo duidelijke, maar voor anderen compleet onduidelijke) vraag om als eerste afspraak van de dag ingepland te worden. Het was mijn manier om een voor mij haalbare manier van medewerking te zoeken.
Als je bij mij namelijk als eerste begint, dan slaap ik nog steeds die hele nacht niet, maar hoef ik niet ook nog eens heel lang te wachten tot je eindelijk op komt dagen en bouwt de spanning zich niet nóg verder op.
Ik hou niet van (vreemde) mensen in mijn huis. Mijn huis is mijn (enige) veilige plek. Alles heeft zijn plekje, ik weet dingen te vinden (al lijkt het voor de buitenwereld een puinhoop, voor mij is dat niet zo). Bouwvakkers gooien altijd (totaal onbedoeld) mijn structuur door de war, door dingen te verplaatsen. Ze lopen (vaak ongevraagd) op plekken waar ik niet wil dat ze komen enz. En ik snap dat dit nodig is om hun werk te doen, maar dat maakt niet dat mijn brein daar ineens mee kan dealen! Dat kost me fucking veel energie! Energie die ik al beperkt heb.
Dus tja, "meneer weigert elke medewerking"....
Een opmerking die me heel veel pijn doet, keer op keer. Want ik doe ook maar mijn best om te overleven en krijg keer op keer te horen "Ja maar zo werken wij nu eenmaal niet". En dat snap ik best. Maar snappen jullie dan ook dat mijn brein niet werkt zoals jullie bedrijf werkt? Niet omdat ik dat niet WIL, maar omdat mijn brein simpelweg een beetje anders in elkaar zit en niet anders KAN?
 |
| foto: internet |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Babbel je mee?