Ik drink graag thee en ik ben dol op de tea topic labeltjes die er soms bij zitten. Al maanden weet ik niks te schrijven. Niet omdat er niet genoeg stof is om over te schrijven, integendeel, mijn hoofd zit overvol met dingen die ik wil schrijven, maar ik kreeg het er niet uit.
Een paar weken geleden kreeg ik direct achter elkaar twee relevante theelabeltjes die me raakten:
- Wat was voor jou een levens veranderende ervaring?
- Hoe ben je veranderd in het afgelopen jaar?
Dit waren sowieso onderwerpen waar ik al iets over had wilde schrijven. Dus die twee kopjes thee waren blijkbaar de schop onder mijn kont van The Universe die ik nodig had, om dat dan ook maar te gaan doen. Ze hebben geleid tot deze lap tekst: mijn terugblik op 2024!
Aan het einde van elk jaar maken veel mensen een soort van balans op: wat hebben zij in het afgelopen jaar allemaal bereikt? Nu heb ik eigenlijk standaard het gevoel dat ik niet zo heel veel bereik in mijn leven, ik probeer namelijk 'gewoon te (over) leven'. 'Zijn' is soms al ingewikkeld genoeg en ik ben niet echt meer uit op heel veel 'bereiken'. Ik heb niet echt nog doelen of dromen in mijn leven. En wat je niet hebt, kun je ook niet bereiken.
Dat klinkt misschien heel erg negatief, maar zo ervaar ik dat zelf helemaal niet.
Het klopt als ik zeg dat ik geen doelen of dromen meer heb in mijn leven, maar dat is niet persé negatief. Ik had namelijk ooit heus wel een aantal doelen en dromen en die heb ik allemaal al waargemaakt. En als je daar tevreden mee bent, waarom zou je dan persé nieuwe doelen moeten stellen, of nieuwe dromen moeten creëren? Voor wie moet je dat doen?
Ik heb ze niet meer en ik leef mijn leven er niet anders door, ik ben er ook niet ongelukkiger door geworden, misschien zelfs wel het tegendeel, want ik weet niet hoe dat bij anderen is, maar het niet behalen van doelen, vind ik vooral erg frustrerend en het leidt bij mij vooral tot stress. En stress.... Tja, daar heb ik meer dan genoeg van en ik word er niet gelukkiger van!
En hoewel ik het altijd een beetje 'corny' vind, en ik rijkelijk aan de late kant ben, wil ik toch heel graag even stilstaan bij en terugblikken op het afgelopen jaar, want er is veel gebeurd.
2024 was voor mij een jaar om nooit te vergeten. En vooral in positieve zin.
Ik kreeg afgelopen jaar (op 15 april om precies te zijn) eindelijk de door mij zó gewenste operatie, waarmee stiekem een droom die ik sinds mijn puberteit al had uit kwam.
Afgelopen jaar werden EINDELIJK mijn borsten verwijderd en heb ik het gevoel dat ik nu écht helemaal thuis gekomen ben in mijn lijf, en vooral in mijzelf.
En dat laatste is wel iets heel belangrijks want het deed me beseffen, dat er nu (na ruim 40+ jaar) eindelijk voor het eerst zoiets als 'mezelf' is.
Ik heb dat nooit gevoeld. Ik kan ook nog steeds niet uitleggen hoe 'mezelf' dan zou voelen, maar ik voel het wel aan alles en mensen om me heen zeggen ook hardop dat ze het aan me zien en merken. Ik ben meer mezelf dan ik ooit geweest ben, en dat klopt. Voorheen, zeker voor de start van mijn lichamelijke transitie, was er geen zelf. En nu, na deze operatie, voelt het als af. Ik voel me 'mij'. En ik ontdek wat 'mij' nu eigenlijk inhoudt. En dat is best een hele klus.
Ik had serieus niet gedacht dat deze operatie zo levens veranderend voor me zou zijn. Ik had zeker wel verwacht dat ik me er fijner door zou gaan voelen, maar dat ik ooit het gevoel zou krijgen 'nu klopt het' met alle bijbehorende effecten, dat had ik (naïef misschien) echt niet gedacht.
Het is ook best raar hoe je brein werkt. Meteen bij de eerste 'sneak peek' miste mijn brein niks en zag ik niks bijzonders. De reden waarom ik het niet zag, was doodsimpel: dit (plat dus) was zoals mijn brein het mijn hele leven al gevoeld en voorgesteld heeft. Ik kan me ook nu gewoon echt niet meer herinneren dat ze eraan zaten, of hoe het voelde.
Ik ben sinds de operatie 2cm 'groter geworden', niet doordat ik een of andere uitgestelde groeispurt heb gehad, maar gewoon, doordat ik voor het eerst in mijn volwassen leven rechtop durf te staan en te lopen en niet altijd maar weer met m'n schouders naar voren gebogen, een beetje in elkaar gedoken ben, om die borstkas vooral maar zo min mogelijk te laten zien. Ik loop en sta nu rechtop, zoals het hoort. Ik hoef niks meer te verbergen, het klopt nu en dat voelt zó f***ing bevrijdend!
Natuurlijk was 2024 niet alleen maar leuk. Want op de dag van m'n operatie emigreerde een lieve vriendin, die naar bijna al mijn afspraken in het ziekenhuis was meegegaan en er altijd was, naar Finland. Dat was háár grote droom en die kwam uit op dezelfde dag dat mijn langgekoesterde wens uitkwam. En zo begonnen we op die dag allebei aan ons eigen nieuwe avontuur. Ik ben ontzettend blij voor haar, maar ik mis haar wel heel erg.
Rond diezelfde periode moest ik ook afscheid nemen van mijn Woonbegeleider, die me ook door dit hele proces heen begeleid, gesteund en toegejuicht heeft. Die hoop hield op de momenten dat ik het niet meer voelde. Mijn persoonlijke cheerleader in mannelijke vorm (al vinden mijn stemmen het hilarisch om hem in zo'n strak pakje met pompoms voor te stellen). Hoe dan ook, ik raakte véél méér kwijt dan 'zo maar' een woonbegeleider. En hoewel ik weet dat hij gelukkiger is in zijn nieuwe baan en zijn opvolgers het ook heus niet slecht doen, mis ik hem toch enorm.
Het was fijn dat hij me kende en wist hoe ik was vóór dat ik in transitie ging, en hoe ik tijdens dat proces veranderd ben. Hoe mijn mentale gezondheid écht met sprongen vooruit ging. Hoe ik beter in mijn vel kwam te zitten en meer rust vond, en in zijn woorden: beter kon relativeren. Hij heeft m'n operatie nog meegemaakt, en twee weken van mijn herstel daarna, waarin ik niet zo heel veel kon en vooral niet mocht en daar dan weer 'niet vrolijker' (understatement) van werd. En ik was best heel verdrietig dat hij wegging, al wist ik dat het voor hemzelf echt nodig was en ik hem het beste gunde. Toch zou ik graag willen dat ik hem kon laten zien, hoe het er nu uit ziet, nu alle wonden genezen zijn, de littekens weggetrokken zijn en ik het liefst de hele dag zonder shirt rondloop :-)
Het is gewoon lastig (voor mij) dat zijn opvolgers mij niet kennen hoe ik was vóór m'n transitie en nu. Zij zien niet de enorme verschillen en zij hebben een 'nulpunt' waar ik misschien wel nooit meer overheen ga komen. Want misschien wordt het wel niet beter dan het afgelopen jaar is geworden. En voor mij is dat goed genoeg, want het is een wereld van verschil!
Maar blijkbaar moet een mens steeds maar streven naar vooruitgang, met nieuwe doelen, nieuwe dromen om steeds weer een verbeterde versie van zichzelf te worden. En dat vind ik lastig.
Ik vond mezelf in 2024.
En ik vond mezelf voor het eerst goed genoeg in 2024.
En daar wil ik in 2025 (en daarna) eigenlijk gewoon van genieten, zonder uit te moeten zijn op een (nog verder) verbeterde versie van 'Mezelf'.
Laat mij eerst maar eens even wennen aan en genieten van de resultaten van 2024!
 |
| foto: eigen ontwerp |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Babbel je mee?