Nachtmerrie…. Oftewel: angsten een plek geven.

Als je me echt zou kennen, dan zou je weten dat ik bijna elke nacht slecht slaap. Dat is niks nieuws, zo gaat het eigenlijk al bijna m’n hele leven, maar om nou te zeggen dat het went… Nee, dat nou ook weer niet.

Vannacht was het weer raak: een nachtmerrie. 

Het was weer eens wat anders dan m’n normale nachtmerries en flashbacks: wakker worden uit een droom die serieus als nachtmerrie voelt. 

Ik was op vakantie bij een stel vrienden in het buitenland, die nog meer (voor mij onbekende) gasten over de vloer hadden. 

We stonden in de keuken en waren gezellig het eten aan het voorbereiden voor die avond. Het zou een soort van bbq zijn en blijkbaar zou er, om de een of andere reden, die avond gescheiden gegeten worden: de mannen aten samen op de ene plek en de vrouwen aten samen op een andere plek.

Ik kreeg te horen van m’n vriendin dat ik die avond bij de mannen moest mee eten. Ik gaf aan dat ik me daar echt niet fijn bij voelde. Ik kwam voor haar en hoewel ik haar partner ook wel al een tijdje ken, voel, ik niet bepaald een band met hem. Het is een soort van package deal, net zoals bij m’n ouders: wil je de ene zien, dan krijg je die andere er gratis bij, of je dat nou wil of niet. 

Ik gaf dus aan dat ik dat liever niet wilde, omdat ik me niet veilig en niet op mijn gemak voelde en niks met die mannen (gemeen) had. Maar m’n vrienden hadden het er samen al over gehad: eens moest de eerste keer zijn: ik moest bij de mannen gaan zitten.

Ik voelde dat ik me er zó onprettig bij voelde dat ik ervan in paniek raakte. Sterker nog, ik voelde me dood ongelukkig en wilde dat ik nooit naar ze toe gegaan was, aangezien ik niet zomaar naar huis kon. Ik voelde me als een rat in de val en kon geen kant op.

En met dat gevoel werd ik dus wakker en ik kan je vertellen: dat was niet prettig.

Nou weet ik wel dat het ‘maar’ een droom was en dat dromen niet echt zijn, maar dat neemt niet weg dat je in je dromen vaak wel onbewust de dingen verwerkt waar je overdag/in het dagelijks leven mee bezig bent. En in die zin kan ik het wel plaatsen, maar het neemt de angst (en het verdriet) niet weg.

Als je me een beetje kent, dan weet je dat ik trans ben en in transitie ben gegaan. 

Ik ben dit (in transitie gaan) nooit gaan doen om ‘one of the guys’ te willen worden/zijn. 

Dat ben ik namelijk niet en zal ik ook nooit worden. Net zo goed als ik nooit ‘een van de meiden’ ben geweest of zal zijn. Ik ben gewoon ik en dat is alles wat ik ooit heb willen zijn. Het enige ook dat ik kán zijn…

Ik word verdrietig als mensen (vaak hulpverleners) tegen me zeggen ‘jij bent me er eentje’. Gewoon omdat dat in mijn hoofd heel negatief klinkt. ‘Er eentje zijn’ klinkt veroordelend: je wijkt af van het ‘normale’, je bent anders, je valt op.Terwijl ik al mn hele leven juist zó m’n best doe om niet op te vallen, normaal te zijn en om een plekje te vinden waar ik thuis hoor, maar dat nooit kon vinden. 

M’n transitie heeft me eindelijk het gevoel gegeven dat ik ergens thuis hoor. Dat er een ‘mezelf’ is, dat ik me eindelijk thuis voel in mijn lijf, in mijn hoofd en in tja… in wat? 

In mezelf maar dat kan ik niet goed uitleggen. 

Maar blijkbaar voel ik me nog steeds niet thuis in de reguliere hokjes, daarin is namelijk niks veranderd.  

Ik ben niet ‘one of the guys’ en zal dat ook nooit (kunnen/willen) zijn. 

Ik ben niet ‘een van de meiden’ en zal dat ook nooit (kunnen/willen) zijn. 

Ik ben niet ‘uniek’, ik ben niet ‘one of a kind’. 

Als ik dan al iets moet zijn, dan ben ik gewoon ik. 

Mag ik alsjeblieft gewoon (eindelijk) ik zijn?