Want als je me echt zou kennen, dan zou je weten dat het momenteel alles behalve goed gaat hier en dat ik serieus overweeg om de handdoek in de ring te gooien.
Ik weet het niet meer, ik weet even niet meer hoe het verder moet. En ik heb niet meer de helderheid van geest noch de energie om nog iets te verzinnen dat kan helpen.
Voor het eerst in hele lange tijd verwens ik mijn stemmen en zou ik even willen dat ze allemaal op zouden zouten of toch minstens hun kop zouden houden. Daar gaan al mijn positieve woorden over hoe dankbaar ik ben voor m'n stemmen. Ja, my ass.... nu even niet. Zei de hypocriet.
Het voelt alsof de derde wereldoorlog is uitgebroken in mijn kop, of misschien wel de eerste stemmenoorlog. Maar hoe je het ook noemt, het boeit niet, ik word er wanhopig van en voel me aan het eind van mijn latijn. Maar maakt het wat uit eigenlijk?
De een jankt en schreeuwt al twee dagen compleet hysterisch en ik krijg er geen zinnig woord uit. De redenen veranderen met de minuut en de hysterie wordt groter en ik kan maar niet bedenken wat de werkelijke oorzaak is. De ander reageert hierop door olie op het vuur te gooien en haar nog banger te maken dan ze al is en rotstreken uit te halen, tot grote woede van de volgende die hem weer kwaad maakt waardoor zijn woede en streken nog veel grotere vormen aannemen. De Bitsj is back, nog meer olie. En ik faal aan alle kanten. Ik begrijp het niet, ik kan het niet volgen, ik kan het niet stoppen, niet veranderen, niet voor ze zorgen.
Niet voor mezelf zorgen. Ik heb al geprobeerd mijn kop door de muur te bonken in de hoop dat ze dan (hun k)ophouden, mijn equivalent van een kind een goed pak slaag geven zullen we maar zeggen, maar natuurlijk helpt dat niet. En ja dat weet ik ook eigenlijk best wel. Maar ik weet het niet meer. Pure wanhoop gok ik. Maar wat dan wel?
Mijn energie is op, mijn lontje meer dan kort. Ik ben opgefokt, kwaad, verdrietig en bovenal wanhopig en moe. Ik wil dat het stopt, dat ik stop.
En wat moet ik ermee? Erover praten? Waarom? Verder dan een 'rot voor je' of een 'succes ermee' komt men niet. En daarna sta ik er weer alleen voor, dus wat heeft praten voor zin?
'Het gaat wel over en het wordt écht weer beter' is er nog zo een....maar wat een dooddoener en arrogantie...
Want wordt het ooit beter? Wat is beter? Mijn ervaring is vooral dat het leven soms even een tijdje draaglijker kan zijn, maar het blijft knokken elke dag, elk uur, elke minuut.
En wanneer mag je ophouden met knokken? Wanneer is genoeg genoeg?
Wat als je het in je eentje niet weet, niet redt, maar er niemand is die je kan of wil helpen, puur omdat je door de indeling van de GGz aan de verkeerde kant zit, en je terug werpt op jezelf, die net zei dat hij het niet meer wist....
Ik weet het niet meer, ik ben moe en ik ben op.
En ja ik faal en ik ben zwak.
Dat is dan maar zo.
Fuck it.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Babbel je mee?