Het gaat hier al een tijdje niet zo lekker en bij vlagen is dat een understatement.
Ik heb niet zo heel veel mensen om me heen. De meeste mensen heb ik al weggejaagd (want daar ben ik blijkbaar goed in). In een doorsnee week zie ik de diverse medewerkers van de supermarkt, de medewerkers van de plaatselijke bioscoop en een hulpverlener. Dan houdt het wel weer op qua sociaal leven. En ik weet best dat dat mijn eigen 'schuld' is, maar om eerlijk te zijn heb ik meestal ook meer dan genoeg aan dit handjevol sociaal gedoe.
Het grootste deel van mijn sociale contacten, speelt zich af in mijn hoofd. Mijn hoofd is druk bevolkt met een soort van groot gezin. En normaal gesproken is dat prima. Maar er zijn momenten waarop dat gezin niet zo soepel functioneert en er een grote puinhoop van maakt, net zoals in ieder gezin wel eens voorkomt.
Een 'normaal' gezin kan echter, indien noodzakelijk, bij elkaar vandaan lopen. In mijn geval kan dat niet. Ik kan niet weg van 'mijn gezin' en 'mijn gezinsleden' kunnen niet weg van elkaar en dat levert soms meer stress en puinhoop op dan ik aankan.
En juist omdat er weinig mensen om me heen zijn, is mijn uitlaatklep Facebook. Want ik kan hier op mijn blog wel van me afschrijven, en dat doe ik ook. En ik weet dat het hier ook wel gelezen wordt, maar op facebook is er zo af en toe nog wel eens iemand die laat weten dat hij/zij het gelezen heeft en die de moeite neemt om te reageren. En al is het 'maar' facebook, het gevoel gezien en gehoord te worden vind ik ergens stiekem wel prettig.
Want laat ik eerlijk zijn: die puinhoop in mijn kop is er altijd geweest en zal er altijd zijn, daar kan ik niet omheen. Daar wil ik ook niet omheen, want het is vaak mijn redding geweest en ze zorgen er meestal voor dat ik me minder eenzaam voel. Maar juist op momenten dat ze er een zooi van maken en ik het niet meer weet, dat zijn de momenten waarop ik me realiseer hoe eenzaam ik eigenlijk ben en dat zorgt voor een hoop extra ellende.
En dus knal ik dat op facebook. Tja, niet ideaal, maar mijn knuffels zeggen al helemaal niet zoveel boeiends op zo'n moment. Dus dan maar het een na beste alternatief.
Vaak komen er dan wel een paar reacties. Meestal van die duimpjes omhoog (wat ik niet snap, want zo leuk (bedoeld) was het nou ook weer niet wat ik schreef). Soms krijg ik de vraag 'kan ik wat voor je doen?'. Ook heel lief en goed bedoeld, maar op die vraag heb ik nog nooit een antwoord geweten (of durven geven) dus daar voel ik me nóg ellendiger door.
Maar de alleringewikkeldste reactie vind ik misschien nog wel: "weet dat ik aan je denk". En echt, ik weet dat het goed en lief bedoeld is, maar.... wat moet ik daarmee????
En ik wil écht niet ondankbaar klinken (en weet dat het wel zo overkomt), maar wat moet ik met de wetenschap dat je aan me denkt? En waarom nu? Waarom laat je me dat pas weten als ik durf aan te geven dat het echt kut gaat?
Waarom laten mensen niet vaker weten dat ze aan je denken, ook op momenten dat je niet laat weten hoe het gaat, of op momenten dat het goed gaat? Dat zou, in ieder geval voor mij, zóveel schelen.
Bovenop de alledaagse ellende waar ik 24/7 mee worstel is het het gevoel dat er niemand aan me denkt, dat ik er helemaal alleen voor sta en dat als ik morgen dood neer zou vallen in mijn flat er niemand is die dat ontdekt of dat überhaupt maar erg vindt, hetgeen dat me zo wanhopig maakt en naar de afgrond drijft.
En ja, ik weet dat mensen met hun eigen leven bezig zijn, en het alsmaar druk, druk, druk hebben. Maar hebben we het dan niet misschien druk met 'verkeerde' dingen?
En laten we eerlijk zijn, hoeveel tijd kost een smsje, een berichtje, een kaartje nu echt?
En nee, ik ben niet roomser dan de paus, ik maak me ook wel eens schuldig aan het te 'druk' zijn om even aan iemand te denken en dat te laten weten. En nee, ik heb ook niet dé oplossing voor een reactie als het even niet lekker gaat met iemand.
Dus ik weet het: ik klaag en ik zeur.
Maar ik weet dat het voor mij in ieder geval wel het verschil zou kunnen maken.
Daarmee zijn rot tijden niet verdwenen, want dat is nu eenmaal onderdeel van het leven. Maar het zou een klein stukje eenzaamheid kunnen wegnemen en af en toe een zonnestraal in een wolkendek kunnen zijn.
 |
| foto: ansichtkaart |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Babbel je mee?