Op zes september 2016, na lang wachten, was het zo ver: ik had mijn allereerste afspraak op receptie K van het Vumc in Amsterdam, ook wel de genderpoli genoemd.
En oh, wat was ik zenuwachtig. Zouden ze me wel serieus nemen? Zouden ze me niet meteen wegsturen als ze zouden horen van m'n psychiatrisch heden en verleden?
En al die bijbehorende overwegingen: ga ik open kaart spelen, zal ik dat wel of niet zeggen? Dit wel, dat niet. Enzovoorts.
Die lange wachtlijst had ook voordelen, die ik overigens nu pas zie. Doordat je lang moet wachten, ben je min of meer gedwongen om zelf op onderzoek uit te gaan: wie ben ik, waar hoor ik, wat wil ik?
En toen ik op die bewuste dag in september binnenstapte, wist ik dan ook heel zeker wat ik was en wat ik wilde. En misschien nóg wel duidelijker, wat ik NIET wilde.
Ik zag mezelf als transman: iemand die bij de geboorte op grond van de uiterlijke geslachtskenmerken tot vrouw benoemd is, maar zich in alles man voelt.
En mijn grote wens was: niet meer ongesteld worden en dus dat hele kippenhok eruit en geen borsten meer hebben. Ik wilde niet in transitie (in de volksmond het akelige: 'omgebouwd worden') en ik wilde geen hormonen. Als dat eenmaal gedaan was, zou ik eindelijk mezelf kunnen zijn en eindelijk gelukkig zijn? Duidelijk en simpel toch???
Nu zijn we exact een jaar, maar nog niet zo heel veel stappen verder. Het is een traject en het traject gaat langzaam. Ik heb maximaal één gesprek per maand. En als je bedenkt dat er na dat allereerste gesprek weer drie maanden gewacht moest worden en de psycholoog ook een paar keer ziek was, dan snap je dat er nog niet zoveel gesprekken geweest zijn.
Dat traject mag dan langzaam gaan en het mag erop lijken alsof het niet vooruit komt en er niks verandert. In mijn hoofd ligt dat toch net wat anders.
Als je me nu vraagt hoe ik mezelf zie, dan is mijn antwoord heel anders dan een jaar geleden.
Ik beschouw mezelf nu niet langer als transman, maar als non-binair, oftewel ergens tussen man en vrouw in, oftewel: geen van beiden.
Hoe kun je nou in één jaar tijd compleet veranderen in het beeld en gevoel wat/wie je bent? Voor mij is dat antwoord simpel. Als je niet genoeg informatie hebt en zelf ook het gevoel hebt dat er eigenlijk maar twee keuzes zijn (man of vrouw) en je voelt je absoluut niet het ene, dan moet je wel het andere zijn. Simpel toch?
Wist ik veel dat er meer smaken waren dan vanille en chocolade... er bleken nog zoveel meer smaken! En zo is het ook met gender. Er is meer tussen hemel en aarde dan man of vrouw.
Nu ik meer informatie heb en krijg en geholpen wordt in mijn zoektocht, kan ik mijn beeld van wie/wat ik ben bijstellen. En dat heb ik dan ook gedaan: ik ben non binair.
Toen ik vorig jaar binnenkwam wist ik ook wat ik lichamelijk wel en niet wilde, maar ook dat is drastisch veranderd. Het hele kippenhok eruit? Ach.... ik kan ook goed leven met eens in de zoveel tijd de prikpil te halen. Die zorgt ook dat ik niet meer ongesteld word en dát was tenslotte de wens. En ook hier geldt weer: gebrek aan informatie. Ik dacht dat ik, om dat doel te bereiken (niet meer menstrueren), maar één optie had, namelijk de boel eruit laten halen. Maar dat is dus niet zo!
En die borsten eraf? Ook daar ben ik inmiddels niet meer zo zeker van, want als dat zo is, zou ik dan met ontbloot bovenlijf op het strand rond durven lopen? Het antwoord is nee. Waarom niet? Omdat de rest van mijn lijf dan niet klopt met dit plaatje (geen borsten).
Dus nu worstel ik met de vraag: wanneer klopt voor jou het plaatje wel? Wat moet er lichamelijk wel of niet gebeuren om het plaatje kloppend te maken. Hoe ziet dat ideale plaatje eruit? En om heel eerlijk te zijn: ik weet het (nog) niet!
Wat ik wel weet, is dat ik in 2015 een boek ging schrijven. Iets dat voor mij alleen mogelijk was, als ik dat onder een andere naam zou doen. Ik koos toen mijn gewenste mannelijke naam: Mick. En zo kwam het boek ook op de wereld, geschreven door Mick.
Het is nooit mijn bedoeling geweest om als Mick door het leven te gaan. Maar ik wilde wel ervaren en uitproberen hoe het zou voelen om als Mick, hem en hij door het leven te gaan. En dat heb ik nu (op sommige plekken) gedaan...
Maar dat is het ook niet helemaal. Ik was niet ontevreden met mijn meisjes naam, en nog niet. Een naam is maar een naam. Het bijbehorende mevrouw, dáár wil ik vanaf, en het liefst ook van zij en haar. Maar dat schijnt verwarrend te zijn voor de buitenwereld (moet je nagaan hoe dat voor mij is).
En soms voelt het alsof ik niet meer terug kan naar mijn oude naam. Terwijl ik op sommige plekken ook niet Mick kan zijn. En dat vind ik heel ingewikkeld.
Ik ben het allebei, mijn oude naam (die ik hier bewust niet noem omdat ik blijf schrijven als Mick en de meeste mensen de naam toch wel kennen) en Mick.
Laatst kreeg ik de reactie van iemand: "tja, ik kan het niet meer volgen hoor!" En dat deed pijn....
Ik snap dat jij het niet kan volgen, dat het voor jou onduidelijk is. Maar (zonder verwijt overigens) heb je enig idee hoe ingewikkeld het voor mijzelf is?
Maar goed, een jaar verder nu. Er is weinig en toch heel erg veel veranderd. En hoewel de vorig jaar nog zo gewenste veranderingen er waarschijnlijk nooit gaan komen, blijf ik mijn zoektocht samen met het Vumc voorlopig wel vervolgen. Want pas nu, kom ik tot de vragen waar ik écht over na moet denken... dat plaatje. En hoe dat kloppend te maken.
De illusie, dat als de buitenkant maar eenmaal in het plaatje past, dat ik dan gelukkig zou zijn, heb ik laten varen. Geluk gaat niet komen van het plaatje aan de buitenkant. Het plaatje in mijn hoofd, dat verder niemand kan zien en waar dus ook niemand me mee kan helpen, moet gaan kloppen. En dat is hard werken!
 |
| foto: made by me, myself and I. |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Babbel je mee?