Hoewel ik in het verleden genoeg medische handelingen heb doorstaan, was een operatie onder algehele narcose een nieuw dingetje om toe te voegen aan mijn ervaringen lijstje.
De ervaringen die ik tot dat moment in diverse ziekenhuizen had opgedaan, waren niet allemaal even positief. Sterker nog: de meeste ervaringen waren negatief. Maar dat is misschien wel het lot dat je als (voormalig) zelfbeschadigend mens en ook nog eens psychiatrisch patiënt over je heen krijgt. Als je jezelf pijn doet, om welke reden dan ook, dan schijnen fatsoensnormen en een menselijke behandeling niet meer op het prioriteitenlijstje van het personeel te staan en als je psychiatrische problemen hebt, ben je blijkbaar immuun voor lichamelijke kwalen en ziektes.
Kortom, ik heb er best wat nare ervaringen op zitten.
Maar goed, terug naar wat ik wilde schrijven.
In april werd ik geopereerd aan mijn galblaas. Niks psychiatrisch dus, al werd wel weer de hele (verouderde!) riedel doorgestuurd in de verwijsbrief, met als gevolg, dat ik vanaf minuut één eigenlijk al anders behandeld werd, dan een persoon met dezelfde lichamelijke klachten, zonder psychiatrische diagno(n)se(ns).
Sinds die operatie en de daaropvolgende opnameperiode, ben ik weliswaar van mijn buikpijn af, maar ik kreeg er nachtmerries (of flashbacks?) voor terug.
Nachtmerries over de uitslaapkamer, met dokter Frankenstein en zijn Igor, maar ook nachtmerries over de talrijke akelige momenten op de afdeling. Maar de meest ingrijpende en meerdere keren per nacht terugkerende nachtmerrie is die van de uitslaapkamer.
Je kunt dus stellen, dat deze operatie en opname voor mij nogal traumatiserend waren. En trauma's..... die hadden we nog niet genoeg, zullen we maar zeggen.
Ik vond mezelf een aansteller want wie houdt er nou nachtmerries over aan een uitslaapkamer? En dus durfde ik het niet goed tegen mensen te vertellen.
Maar als je continu 'tijd kwijt raakt', grote gaten in je geheugen krijgt omdat je veel dissocieert en dit aan een oplettende woonbegeleider vertelt, neemt hij geen genoegen met mijn 'luchtigheid' en vraagt door. Wat is er aan de hand, waardoor ik zoveel tijd kwijt raak? Is er tijdens zijn vakantie iets ergs of iets naars gebeurd? Het antwoord is nee. Ik slaap gewoon slecht, heel slecht.
En ook met dit antwoord neemt hij (gelukkig) geen genoegen en vraagt verder. Uiteindelijk vertel ik over de nachtmerries, of flashbacks, want hoe weet ik nou of dat wat ik in die 'dromen' zie wel of niet waar is? Er zijn zoveel stukken rondom die operatie en opname weg uit mijn geheugen?
Het maakt eigenlijk ook niet zoveel uit of het wel of niet 'echt' is wat ik in die dromen zie, het gevoel erbij is levensecht.
Nachtmerries en flashbacks zijn voor mij geen onbekenden. Ik heb er eigenlijk het grootste deel van mijn leven last van gehad. En op een bepaald punt, ben ik medicijnen gaan slikken, die me hielpen en de nachtmerries en flashbacks 'tegengingen'.
Nadeel was alleen dat er een stofje in zat waar ik niet zo goed tegen kon, dus om de zoveel tijd moest ik een tijd stoppen omdat ik er letterlijk ziek van werd.
Een paar jaar geleden, besloot ik om er helemaal mee te stoppen en tot mijn grote verbazing (en een enorme verandering in mijn zogenaamde 'slaap hygiëne') bleek ik zonder te kunnen en namen de nare dromen en flashbacks af. Het werd draaglijk.
Maar nu, is het dat eigenlijk niet meer.
En ik kan nu natuurlijk weer teruggrijpen naar de medicijnen ik destijds had, want ik weet 'dat het werkt', maar ik denk zelf, dat het ook op een heel andere manier op te lossen is.
En dus vertelde ik mijn begeleider vandaag over mijn gedachte hierover. Ik denk namelijk dat als ik terug zou mogen naar die uitslaapkamer en met eigen ogen zou mogen zien hoe het er nu echt uit ziet en eraan toe gaat daar, dat ik misschien het beeld dat ik in mijn hoofd heb zitten, kan veranderen. En als ik dat plaatje kan veranderen, tja.... daar kan geen pil tegenop.
Maar hoe pak je zoiets aan?
Toeval wil, dat mijn begeleider een verpleegkundige op die uitslaapkamer kent en met een paar appjes heen en weer, is het geregeld. Ik mag binnenkort komen kijken naar 'mijn ergste nachtmerrie'.
En ergens ben ik er blij om, want ik ben ervan overtuigd dat het mijn (of in ieder geval toch dit specifieke) probleem gaat oplossen.
Dus tja.... fingers crossed. Maandag is het zo ver.
Eens kijken of die dokter Frankenstein met zijn Igor uit mijn dromen, daadwerkelijk bestaan.
 |
| foto: internet |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Babbel je mee?