Eindelijk kreeg ik mezelf, als mezelf, het huis uit om naar een film te gaan waar ik lang naar uitgekeken had. Ik ben namelijk uiterst volwassen en wilde helemaal ZELF naar de film Dikkertje Dap. Daar hadden de jongste telgen in mijn hoofd dus niks mee te maken, dat was puur voor mezelf! (dat dat even duidelijk is, ik neem de volle verantwoordelijkheid).
En hij was geweldig! (al denken de twee pubers daar min of meer iets anders over).
Ik had het enorm naar mijn zin in mijn tweede thuis, de bioscoop, en dus besloot ik nog een film te gaan kijken. Een documentaire over katten. Ik ben geen kattenliefhebber, maar zelfs ik kon tijdens deze docu een glimlach niet onderdrukken.
Nog even speelde ik met het idee voor een derde film, maar hé er moet ook nog iets voor de komende week overblijven en dus nam ik de bus naar huis.
Tegelijk met mij 'stapte' een oude mevrouw in met een rollator, en nog voordat mevrouw goed en wel veilig zat, reed de buschauffeur wederom als een volleerd formule 1 coureur weg. Ik overdrijf echt serieus niet dat ik (die niet met mijn voeten aan de grond kom in zo'n bus stoel) me goed vast moest houden om niet van de stoel af te vallen met alle hoge snelheid, rem en stuur bewegingen van Jos Verstappen de tweede. Uiteindelijk kwam mijn halte in zicht en duwde ik op het knopje om uit te mogen stappen. Tot mijn grote opluchting, want ik werd inmiddels een beetje misselijk van deze rijstijl, terwijl ik normaal niet wagenziek ben.
De busdeur ging open en ik sprong de bus uit, want tja, ik heb korte pootjes en dan is de hoogte die ik met mijn gezonde, maar korte pootjes moet overbruggen, al springend het makkelijkst. In mijn ooghoek zag ik de mevrouw met de rollator ook een poging doen om de bus uit te stappen. En net terwijl ik me realiseer dat springen voor haar geen optie is en ik bedenk dat ik haar misschien even moet helpen, valt ze met rollator en al, achterstevoren de bus uit.
Ik moet normaal gesproken altijd lachen als ik dit soort dingen zie (van de schrik) maar nu niet en binnen een paar seconden ben ik bij haar. Gelukkig stapt er één flinke man ook even de bus uit en samen helpen we de mevrouw omhoog.
In mijn achterhoofd roept nog een stemmetje dat we mevrouw misschien het beste niet aan kunnen raken en laten liggen, maar meneer was al aan het sjorren en dus besluit ik om hem maar te helpen.
Mevrouw kon staan en meneer vraagt haar of ze kan lopen en ze zet een stapje en zegt dat het gaat. De buschauffeur wordt ongeduldig en roept tegen de man dat hij moet in of uitstappen, maar dat hij verder moet (hij was nog niet van zijn plaats gekomen om te kijken hoe het met zijn (ex) passagier was, iets waar mijn verstand niet bij kan). De meneer vertrouwt op het woord van de mevrouw 'dat het wel gaat' en vervolgt zijn reis in een bus die er weer van door stuift. En daar sta ik dan met mevrouw en rollator.
Bij het tweede stapje krimpt mevrouw van de pijn in één en ik weet niet wat ik moet doen. Ambulance bellen?? Maar dat wil ze niet want "ze mag van de dokter niet meer vallen". Ik kijk om me heen of er iemand is die me kan helpen, maar de winkels aan deze kant van het plein zijn dicht en verder rijdt iedereen stoïcijns door. Ik vraag waar ze naartoe onderweg was, dat bleek een zorgcentrum aan de andere kant van de wijk te zijn. Of ik iemand voor haar kan bellen? Nee, of misschien toch: het zorgcentrum.
Mevrouw gaat op de rollator zitten en ik duw haar naar het dichtstbijzijnde bankje op het plein. De bedoeling was dat ze op het bankje zou gaan zitten, maar ze wilde niet meer van de rollator af, dat deed te veel pijn.
En wat doe je als je er alleen voorstaat met een oude mevrouw, die écht niet verder kan? Juist, dan zet je je over al je onzinnige telefoon angst heen en belt zoals gevraagd naar het zorgcentrum waar mevrouw verblijft. In eerste instantie blijken ze mevrouw niet te kennen. Het huisnummer dat ze me vertelt hebben ze daar niet. Als ik mevrouw vraag op welke afdeling ze verblijft en dit noem, krijg ik te horen dat mevrouw een dubbele naam heeft en ik die wel goed moet spellen....
(En soms kan ik inmiddels heel goed op mijn tong bijten tot ik heb wat ik nodig heb...)
Ik word doorverbonden met de afdeling en het personeelslid vertelt me dat ze dan iedereen in de steek moet laten om mevrouw op te komen halen. Mijn brein denkt nog: ok, het is weekend, maar maar één personeelslid op zoveel bewoners in de 'avond', lijkt mij sowieso een beetje onverantwoord....Ik vraag haar of er misschien iemand op een andere afdeling is die zou kunnen komen, of wellicht een taxi,ik weet het niet, ik probeer maar mee te denken. En het personeelslid kalmeert een beetje, zegt dat ze op zoek gaat en dat er iemand gaat komen, maar wanneer? dat kan ze me niet zeggen. "dat kan 5 minuten zijn, maar ook 15 minuten". Prima, ik heb de tijd, ik blijf wel bij haar, we zitten nu toch....
Mevrouw is goed aanspreekbaar, ze vertelt me dat ze pas(!) 5 maanden daar woont omdat ze haar rug op twee plaatsen gebroken had. Ik vraag of het de bedoeling is dat ze daar gaat blijven of misschien nog terug gaat naar de plaats waar ze vandaan komt, maar ze zal daar blijven.
Ook vertelt ze me dat ze samen met haar vriendin op pad was, die in hetzelfde huis woont en dat deze gewoon in de bus is blijven zitten en doorgereden is. Wederom ontstaat er kortsluiting in mijn hoofd, want ook hier kan ik met mijn verstand niet bij.... Wat is er toch aan de hand met ons mensen??
Zo kletsen we nog een beetje heen en weer. Ik zie dat ze meer pijn heeft dan ze toe wil geven en begin me af te vragen of ik toch niet tegen haar wil een ambulance had moeten bellen.
Gelukkig komt er een autootje van de zorginstelling aanrijden en ik zwaai zodat ze weet waar ze moet zijn. Op dat moment zie ik dat de voet van mevrouw enorm gezwollen is en lelijk paars is. Ze bleef me maar vertellen dat ze pijn had aan haar 'bips' omdat ze daarop gevallen was. Maar als het personeelslid vraagt of ze eens een rondje met haar voet wil draaien, wijst ze niet op haar bips, maar toch wel degelijk op haar heup. En langzaam begin ik me een beetje schuldig te voelen.
De verpleegkundige twijfelt zichtbaar, maar we besluiten dan toch maar dat ze eerst naar de afdeling terug moet en dat er van daaruit maar actie ondernomen moet worden. En dus doen we samen ons best om haar in de auto te tillen. Tegelijkertijd wordt de verpleegkundige gebeld en al bellend neemt ze afscheid van mij en zeg ik gedag tegen mevrouw.
En zo rijdt het tweetal weg.
En ik??? Ik merk dat ik sta te trillen over heel mijn lijf. Want ik snap het niet?
Wat is er in vredesnaam aan de hand met onze maatschappij? Waarom helpen we elkaar niet meer?
De bus zat vol, met mij en mevrouw stapten er nog drie mensen uit die op hun eindbestemming waren. Zij gingen er vandoor. De mensen uit de bus stonden tegen het raam geplakt om te kijken, maar niemand (behalve die meneer) kwam op het idee om te helpen...
We kunnen allemaal zeuren over 'de (wan)kwaliteit van de zorg en de dingen die daar gebeuren die niet door de beugel kunnen. En soms is dat ook wel terecht, dat weet ik.
Maar hebben we recht van spreken om te klagen over geboden zorg door professionals die in hun eentje zorg moeten bieden aan meerdere individuen als wij zélf niet eens in actie schieten als er één individu hulp nodig heeft???
Verbeter de zorg/wereld , begin bij jezelf!
 |
| foto: internet |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Babbel je mee?