Mijn galblaas was ernstig ontstoken en dus werd die er uitgehaald.
Mij maakte het op dat moment allemaal geen zak uit wat er zou gebeuren, als ik maar van die vreselijke pijn af was. En nu, bijna een jaar verder, ben ik inderdaad wel van die pijn af.
Terwijl ik destijds in mijn ziekenhuisbed lag, op zoek naar een houding die (ondanks de morfine) geen pijn deed, besloot ik eens op internet te gaan zoeken wat nou eigenlijk de gevolgen waren van de operatie die ik zojuist had ondergaan. Want eerlijk is eerlijk, van de informatie van het ziekenhuis moet je het nou niet bepaald hebben. Zo kreeg ik bijvoorbeeld pas bij mijn controle afspraak te horen waar ik aan geopereerd was en wat er gedaan was.... nou wist ik dat wel omdat mijn huisarts dit al voorspeld had, maar ze hadden het me ergens in die dagen dat ik er was ook moeten vertellen en dat gebeurde dus niet. Men vertelde mij eigenlijk helemaal niks.
Maar goed. In mijn speurtocht kwam ik erachter wat de functie van een galblaas eigenlijk was en wat het zou moeten doen.
Ik kwam er ook achter dat in veel gevallen mensen na deze operatie een streng dieet moesten volgen, maar andere informatie sprak dat weer tegen.
Conclusie: internet is een leuke verwarringsbron en ik en tegenstrijdige informatie reageren niet zo heel goed op elkaar.
En dus besloot ik zelf maar tot actie oer te gaan en te vragen om een gesprek met een diëtist. In de laatste vijf minuten van mijn verblijf kwam deze gehaast langs en op mijn vraag of ze me kon vertellen wat ik nou beter wel en niet kon eten kreeg ik het fantastische antwoord: "Je mag alles eten hoor, je merkt het vanzelf wel als het niet gaat." En voor deze legendarische zin werden maar liefst twee consulten in rekening gebracht, maar dat terzijde...
Dus ik ging naar huis en ik deed wat deze mevrouw gezegd had: ik at alles, nou ja, normale dingen. En ik kwam er al heel snel achter dat ik totaal onvoorspelbaar op al die dingen reageerde. Het ene moment at ik een boterham met kaas en bleef die keurig binnen, een paar uur later at ik van hetzelfde brood en dezelfde kaas weer een boterham en kon ik halverwege naar de wc rennen in verband met ernstige diarree (zo dan is het maar benoemd.)
De ene keer reageerde ik wel, de andere keer niet. De ene keer al na twee hapjes, de andere keer na 10 minuten. Het enige feit dat ik kon ontdekken was dat ik vaak op eten reageerde met heftige buikpijn en diarree. En geloof me..... dat is a) niet fijn en b) erg belemmerend.
De galblaas slaat normaal gal op waardoor het wat 'sterker/geconcentreerder' wordt en gal helpt bij de afbraak van vet. Ik maak nog steeds gal aan, maar die is dus niet meer zo geconcentreerd. Logisch zou het dan zijn dat wanneer ik nu een patatje met mayo of een pizza eet, ik dit het beste zittend op de wc zou kunnen doen, en dat een gezonde groenteschotel me geen problemen op zou moeten leveren... Maar zei ik al dat er geen logica in zat??? Juist... die frieten en die pizza leveren nauwelijks problemen op, groenteschotels vaak wel.
Al maanden lang leef ik op diarree remmers. Het is een prettig hulpmiddel als ik iets buiten de deur wil ondernemen, maar het lijkt me verre van gezond! En dus trok ik m'n stoutste schoenen aan en vroeg de huisarts om hulp. Hij verwees me begin december door naar een diëtiste, maar tot op heden heb ik nog geen uitnodiging hiervoor ontvangen.
Ik hoop in ieder geval dat ik met de hulp van deze persoon enige logica kan gaan ontdekken in wat de problemen veroorzaakt, want voor mij is het dat niet.
Het heeft trouwens ook wel een voordeel hoor...
Ik breng nu gigantisch veel tijd op mijn wc door en daardoor slinkt mijn stapel puzzelboekjes in een sneller tempo dan het ooit gedaan heeft!
Zo zie je maar weer, elk nadeel, heb ze voordeel!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Babbel je mee?