Van de daadwerkelijke jaarwisseling, heb ik niks meegekregen.
Mijn hoofd was al vroeg op de dag totaal overprikkeld en ik kon niks meer hebben. Bij elke knal (en dat waren er nogal wat) zat ik opnieuw op de kast en moest ik steeds weer opnieuw heel hard huilen. Ik zag buiten op straat kinderen elkaar met vuurwerk bekogelen en hoewel het niet mijn kinderen zijn, voel ik me op zo'n moment wel verantwoordelijk voor dit stelletje niet nadenkende kinders. Het feit dat de onder-onderbuurman ook niet zo positief reageerde op al die herrie buiten, namelijk met schreeuwen, schelden en met de deuren slaan, maakte dat ik compleet over de zeik raakte.
Dit is niet iets dat ik normaal met oud en nieuw heb, ik hou van vuurwerk, maar het feit dat ik sinds Kerst eigenlijk geen nacht meer geslapen heb, zal ongetwijfeld meegewerkt hebben aan mijn overprikkeling. Toen zelfs mijn geliefde nijlpaard me niet meer rustig kon krijgen, heb ik mijn noodmedicatie maar naar binnen gegooid en viel ik gelukkig in (nep) slaap. Ik ben om middernacht wel even wakker geweest, maar besloot om niet naar het vuurwerk te gaan kijken en gewoon verder te slapen. Een verstandig besluit, al zeg ik het zelf.
2017 was voor mij niet zo'n lekker jaar.
Ik kwam in april in het ziekenhuis terecht, waar ik geopereerd werd en waar ik een nieuw trauma opliep. En deze operatie en de gevolgen ervan hebben me de rest van het jaar (en nog) behoorlijk parten gespeeld.
Mijn beste jaargetijde is normaal gesproken de lente. Gekweld door hooikoorts, is het normaal wel mijn actiefste en vrolijkste periode. Samen met de zomer, ben ik dan veel buiten en onderneem van alles. Maar doordat ik nog steeds herstellende was van die operatie en daar veel last van had, heb ik het gevoel dat ik deze jaargetijden eigenlijk niet echt heb meegemaakt dit jaar. En ik merk dat ik dat echt mis.
Doordat ik die (voor mijn doen) 'vrolijke periode' niet heb meegemaakt. voelt eigenlijk heel 2017 als één grote depressieve periode. En dat was het natuurlijk niet, want ik heb uiteraard ook best wel wat leuke en vrolijke dingen gedaan, maar het voelt anders dan andere jaren.
De Kerstperiode was in 2017 ook één grote worsteling en dat was al lang geleden. De afgelopen jaren kon ik me er redelijk op verheugen. Lekker een tv gids kopen, alle films aanstrepen die ik wilde zien en me dan heerlijk opsluiten in mijn huisje en die jankfilms kijken, met hele ladingen thee en zakdoeken.
Maar dit jaar ging het mis. Ik kon me er niet op verheugen en ik werd doodziek van al die 'gezellige kerst familie' reclames. Natuurlijk weet ik wel dat het reclames zijn en dat elk huisje zijn kruisje heeft. Maar het maakte dat ik dit jaar voor het eerst besefte dat ik dan wel heel veel spullen mag hebben (waar ik ook echt wel dankbaar voor ben), maar dat ik het allerbelangrijkste in het leven mis: Een liefhebbende familie (al dan niet door bloedband) waar ik mag en kan zijn wie en wat ik ben. Ik realiseer me dat ik me ontzettend eenzaam voel en dat iedereen wel kan roepen dat ik zo'n 'groot netwerk' heb, maar dat dat niet zo is, of in ieder geval ervaar ik dat absoluut niet zo.
Hoe dan ook, 2017 is voorbij. Ik ben er nog, ik leef nog en dus moet ik een plan gaan bedenken voor 2018. Want doelloos zijn is voor mij niet echt een optie. En dus heb ik een aantal projecten bedacht die dit jaar op het programma staan.
Ik heb er een mindmap van gemaakt en die hangt op mijn planbord.
Zo kan ik zien wat ik mezelf beloofd heb om te doen. Voor anderen zijn het misschien simpele, domme doelen, maar voor mij zijn ze belangrijk.
En het gaat tenslotte om mij, want het is MIJN plan....
Dus tja, ready or not, 2018 here I come....
 |
| mijn projectplan voor 2018 |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Babbel je mee?