Vandaag dus eens niet naar de bios, maar naar de dierentuin ‘om de hoek’. En aangezien ik gisteren nieuwe wandelschoenen had gescoord op mijn weg naar de bios, leek dit me de perfecte plek om ze in te lopen, want stiekem strompel je heel wat meters rond in een aangename omgeving.
Na zo’n anderhalf uur rond strompelen begon mijn buik zachtjes te laten horen dat hij wel wat lekkers wilde. En voordat de paar mensen om me heen mijn buik-gerommel konden gaan verwarren met de lokroep van een brulaap en naarstig op zoek zouden gaan naar dit (nog niet in het assortiment zittende) dier, liep ik het restaurant binnen om mezelf te trakteren op een (niet koolhydraatarme) lunch.
Twee tafeltjes verderop zat een heel jonge papa met een nog veel jongere baby. En die baby had het duidelijk niet naar z’n zin. (En ik me maar zorgen maken over het volume van mijn knorrende buik!) Papa zag er zichtbaar ongemakkelijk uit. Hij wiegde, hij klopte, hij aaide, hij gaf lieve kusjes, liep hopsende rondjes, maar baby bleef heel hard huilen. Tja, dat is nou eenmaal een van de weinige dingen die baby’s doen, dat weet zelfs ik, die geen greintje kinderwens in het lijf heeft zitten.
Nog een paar tafeltjes verder zat een ouder (stokoud) echtpaar aan een Haags kopje koffie en een Limburgs stukje vlaai. Aan de uitdrukking op hun gezichten te zien denk ik dat de vlaai heel zuur was. Ze bleven hoofdschuddend in de richting van de inmiddels redelijk radeloze papa kijken en uiteindelijk trok de oude zuurpruim haar mond open en zei tegen de papa: “kunt u uw kind nou eindelijk eens de mond snoeren, wij willen graag rustig genieten van onze koffie.”
Mijn mond viel bijna van verbazing open tot op m’n nieuwe wandelschoenen, maar ik bleek het toch echt goed gehoord te hebben... Papa reageerde niet op deze debiele opmerking, of eigenlijk toch wel: hij begon baby een jas aan te trekken en in de wagen te stoppen, tot groot hoorbaar ongenoegen van baby zelf. Hij trok zijn eigen jas aan en manoeuvreerde de kinderwagen richting uitgang.
Toen hij langsliep en in mijn richting keek, mompelde hij sorry. Ik keek terug en zei: “jammer dat u gaat, u heeft niks om sorry voor te zeggen, ze worden nu eenmaal niet geleverd met een aan/uitknopje voor zover ik weet.”
Hij keek me glimlachend aan en zei terug: “als het wel zo is, heb ik het klaarblijkelijk nog niet gevonden. Maar ik heb gewoon de energie niet meer om me tegen dat soort mensen te verzetten.” En hij haastte zich de deur uit.
Jammer papa dat je je liet verjagen door twee bejaarden, die ontsnapt waren uit hun oh zo drukke rusthuis en die, toen je amper de deur uit was en ze dus geen baby meer hadden om over te zeiken, zich gingen beklagen tegen de kassa medewerker over het feit dat de achtergrond muziek te hard stond (en u weet zelf dat deze nauwelijks te horen was (en dat kwam niet door uw baby!)).
Sommige mensen.... tja, misschien is er hier nog een tijdelijk hok vrij voor een nieuwe diersoort: de bejaarde mierenneukers.... Hopelijk sterven ze snel uit!
 |
| foto: van internet gestolen. |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Babbel je mee?