Wanneer de plicht roept, maar de inspiratie het laat afweten... oftewel: guilty pleasures.

Eigenlijk behoor ik me momenteel bezig te houden met het voorbereiden van een presentatie, maar aangezien ik nog niet helemaal duidelijk voor ogen heb wat ik precies wil overbrengen, is het veel en veel verleidelijker om op zoek te gaan naar allerlei andere dingen om te doen.

Nou hoef ik daar in mijn huis nooit zo ver naar te zoeken. Het staat immers bom vol boeken, dvd's, spelletjes, puzzels en hobby spullen. En als dat nog niet genoeg afleiding is, is er ook altijd nog mijn tv provider, die me de mogelijkheid biedt om dingen op een harde schijf op te nemen, zodat ik ze later, zonder reclame, kan binge watchen! Ideale uitvinding, aldus mijzelf!

Ik vind reclames tussen programma's door heel irritant. Ik snap waarom het nodig is, maar mij (en waarschijnlijk niemand) doe je er geen plezier mee. Het maakt dat ik bijna alles wat ik op de commerciële zender wil zien opneem en later pas terugkijk. Scheelt een hoop ergernis en ik kan ook nog eens op tijd naar bed, want door die stomme reclameblokken, duurt een programma al gauw een kwartier langer dan het daadwerkelijk is.

Op een dag als vandaag, waarop de plicht roept, maar de inspiratie het laat afweten, valt de keuze dan ook op één van mijn guilty pleasures. Een programma waarvan je heel goed weet dat het te fout voor woorden is, maar wat je tóch gewoon wil zien!
Gewoon, omdat ik menselijk schijn te zijn en er niks zo lekker is als andermans leed (voor de verandering)!

Goed ik geef het toe.... ik kijk dus naar Temptation Island.... Ik spaar ze op, zodat ik er veel achter elkaar kan kijken, want dan zitten al die foute misstappen nog vers in mijn geheugen. Daarnaast kan ik geen gezichten onthouden en als ik het dan maar snel genoeg achter elkaar afspeel, weet ik in ieder geval nog een klein beetje welk gezicht bij welk gezicht hoort. En geloof me, in programma's als deze is dat niet altijd helemaal eenvoudig en vanzelfsprekend.

Voor wie het niet kent (en ik geloof niet echt dat er mensen zijn die dit niet kennen, maar ik zal voor de vorm tóch even doen alsof, dan hoeft u zich niet te schamen en hoeft u niet toe te geven dat u eigenlijk dezelfde guilty pleasure heeft als ik) zal ik het programma even uitleggen.

Heel simpel. Een aantal koppels die hun relatie willen testen gaan naar een tropisch eiland. Daar worden ze van elkaar gescheiden en worden ze 14 dagen op een apart eiland gezet met een groep vrijgezell(ig)e verleid(st)ers. Om de zoveel tijd, krijgen ze bij een kampvuur beelden te zien van hun partners op hun eiland. Goed... het script voor drama is dus geschreven.

In de eerste aflevering leer je de koppels een beetje kennen (mits je ze kan verstaan, wat ik deze ronde nog niet altijd even eenvoudig vind). Zo zit ik met verbazing te luisteren naar het aantal misstapjes van manlief binnen de relatie. Maar liefst 5 keer eerder ging hij vreemd, maar dit programma was de ultieme relatietest... Nee, nu zou het écht anders gaan!
Mijn mond valt open, ik duw er dan maar een schijfje komkommer in en denk bij mezelf: wow.... hoeveel keer heb je nodig om erachter te komen dat deze man je nooit trouw gaat blijven. In hoeveel sprookjes geloof je nog?
Maar goed, wie ben ik.

Ik moet er altijd een beetje om lachen. Want ik kan niet bedenken wie er met zijn gezonde verstand aan zo'n programma meedoet om serieus 'zijn relatie te testen'. Dat je dit doet voor een gratis vakantie, daar kan ik me nog wel wat bij voorstellen, maar het testen van een relatie, nee dat niet.
Het geeft mij toch een beetje het gevoel van een kind in een ruimte achterlaten met een volle koekjestrommel met de meest verrukkelijke koekjes, of als je een wat volwassenere variant wil hebben: een junk achterlaten met een voorraadje van de drug van zijn keuze: dat gaat fout.

Het programma op zich is al smullen van onbegrip, maar wat ik misschien nog wel net zo fascinerend vind, is het programma dat erna komt, waarin er met een aantal mensen nagepraat en gespeculeerd wordt over de beelden in het programma.

En dan gaan mijn oren nog meer klapperen, mijn mond valt zo vaak open dat ik komkommer te kort kom. Zo zitten er bijvoorbeeld ouders van de deelnemers in de zaal die dan gevraagd wordt hoe zij het vinden om hun kinderen zo te zien. Ik kan me sowieso al niet voorstellen dat je als ouder exact op de hoogte wil zijn van het liefdes- en seksleven van je kroost, maar als dat dan ook nog publiekelijk te zien is op tv.... Tja, ik zou niet gelukkig zijn.
Maar ik zag een vader met trots en een lachend gezicht over zijn dochters escapades vertellen. En ik kan me er niks, maar dan ook helemaal niks bij voorstellen.

Nu kan ik me sowieso niet zoveel voorstellen als het op relaties en liefde/seks aankomt, maar dat zou een heel ander blog kunnen zijn (waarvan ik nog steeds niet weet of ik het aandurf hem te schrijven).

Maar goed. temptation island dus... te fout voor woorden, maar zó aantrekkelijk. En dus ga ik maar gauw weer verder kijken. Mocht u zich ooit vervelen....
Juist ja!

foto: internet