Zojuist ging ik op een warme zondagmiddag even boodschappen doen. Ik had iets in de folder gezien dat alleen vandaag nog in de aanbieding was en hoewel ik het niet bepaald heel erg nodig had, besloot mijn hoofd dat het toch écht vandaag gehaald moest worden.... En zo geschiedde dus.
Ter verdediging van mijzelf: mijn hoofd (of de vele bewoners ervan) is echt niet altijd de baas hoor, meestal ben ik dat zelf, maar als het warm is, ik slecht geslapen heb en moe ben, dan is het soms makkelijker om te weten welke strijd je wel en niet aan moet gaan met het 'zootje ongeregeld'. En dit was een strijd die ik graag aan me voorbij liet gaan. Mensen met kleine kinderen zouden dit moeten kunnen herkennen.
Goed ik stond dus in de rij van de kassa en voor mij stond een wat oudere meneer met een rollator. Hij had 10 blikjes bier, 3 grote flessen cola, vuilniszakken en..... te weinig geld.
Het bedrag dat hij moest betalen was €9,20 en hij had €8,- aan contanten bij zich. Hij probeerde de rest te pinnen, maar dat kon hij dus niet (lees: stond niet meer op zijn rekening). En dus ontstond er drama.... Een redelijk jonge en nog niet zo ervaren cassière, die er weer iemand bij moest roepen. En dat duurde heel erg lang...En we stonden er al vrij lang, omdat er vóór deze meneer ook al iets niet helemaal goed ging.
Ik vroeg aan de meneer hoeveel hij nog miste. Voor de goede rekenaars onder ons: €1,20 en dus haalde ik dat bedrag uit m'n beurs en zei tegen het meisje achter de kassa: ik betaal die 1,20 wel, dan is het in orde toch.
Heel verhaal dat dat niet kon, dat het gepind moest worden enz... Tja, en ik heb lang genoeg achter de kassa gezeten om te weten dat dat een verhaal was dat niet klopte, want zodra iemand niet kan betalen per pin, wordt de transactie afgebroken en kun je een andere betaalmogelijkheid aangeven.
Hoe dan ook, er moest een chef bij komen die vervolgens exact hetzelfde tegen het meisje zei als wat ik haar net gezegd had. En het is prima dat dat meisje moet leren, daar gaat het ook niet om. Het gaat me om wat er vervolgens gebeurde.
De meneer in kwestie stak me een (redelijk gore) hand toe, schudde die van mij en schuifelde blij de winkel uit. En toen kreeg ik de wind van voren van de mevrouw achter mij. Wat mij bezielde om deze man geld te geven. Zo hield ik 'gedrag in stand'! Ik (i) draaide me om en vroeg mevrouw (m) welke gedrag ze precies bedoelde?
m: Ja, die man is alcoholist en jij zorgt ervoor dat hij nu kan drinken.
i: en hoe weet u dat hij alcoholist is?
m: je ziet toch wat hij koopt?
i: jazeker: zes liter cola zero, 5 liter bier en vuilniszakken. Dat is meer frisdrank dan bier overigens.
m: je denkt dat toch niet dat dat voor hemzelf is?
i: ik heb geen flauw idee en weet u? het gaat me ook geen zak aan. Misschien is hij alcoholist, misschien heeft hij gewoon een gezellige middag met vrienden, wie zal het zeggen. maar wat het antwoord ook is, het zijn niet mijn zaken. Ik zie een meneer die niet in staat is om €1,20 te pinnen en daar kan ik wat aan doen, dus dat doe ik.
m: maar je betaalt zijn drank?
i: wie zegt dat? misschien betaalde ik wel twee van de drie flessen cola, of die vuilniszakken? Dat gaat u toch geen zak aan? Als hij al alcoholist is, dan zal hij door die drie biertjes die hij minder had kunnen drinken als ik hem niet geholpen had écht niet ineens geen alcoholist meer zijn hoor, dan zou hij er morgen gewoon drie extra scoren. maar het gaat u en mij niet aan wat meneer al dan niet met zijn bier en zijn leven doet.
m: je bent brutaal en naïef.
i: dat kan kloppen, maar ik weet dat ik mezelf vanavond recht in de spiegel aan kan kijken. Prettig weekend.
En ik liep rustig weg.
Maar van binnen kookte ik. What the fuck?
Waarom moet ik me verantwoorden voor het helpen van iemand?
En ja ik weet ook wel dat meneer die 10 biertjes heel hoogstwaarschijnlijk zelf naar binnen werkt. Maar dan nog? Zoals ik al zei: het zijn niet mijn zaken, het zijn niet haar zaken.
Ik weet best dat ik wellicht 'gedrag in stand houd' (pffff, alsof ik zoveel macht heb), maar ik blijf dit, als ik het kan, gewoon doen. Simpelweg omdat ik inderdaad naïef ben en hoop dat als er ooit een dag komt waarop ik €1,20 mis voor mijn boodschappen, buskaartje of wat dan ook, er iemand zal zijn die zonder vragen of oordelen dat geld voor mij wil betalen.
Hoop doet leven zeggen ze wel eens en verbeter de wereld begin bij jezelf.
 |
| foto; internet |
ps: en dat van mezelf in de spiegel aan kunnen kijken was natuurlijk een grote leugen,ik heb namelijk geen spiegel.
You Rock Mick.
BeantwoordenVerwijderen