22 juli 2018

Disney wijsheid voor een mooiere wereld....

Als je mij een beetje kent, dan weet je dat ik enorm van reizen hou. Ik hou van een andere omgeving en van het spreken van een andere taal. Op de een of andere vage manier, geeft reizen me een gevoel van vrijheid. Niet alleen puur het feit dat ik kan gaan en staan waar ik wil (al ben ik daar zeer zeker ook heel dankbaar voor) maar ik voel me veel vrijer als ik in het buitenland ben.

Op de een of andere onverklaarbare manier, ben ik een soort van zekerder van mezelf. Dingen die me in Nederland niet of nauwelijks lukken, vind ik in het buitenland, in een andere taal, veel gemakkelijker. Hoe het zit, of hoe dat komt, kan ik niet goed uitleggen, maar dat ik me in het buitenland vaak een stuk gelukkiger voel, is een feit.

Maar goed, ook nu zit ik weer in het buitenland. En eerlijk is eerlijk, ik vind mezelf inmiddels best een ervaren reiziger. En hoewel ik hier met het grootste gemak van de wereld om informatie vraag, of een praatje maak met volkomen vreemden, is er één ding dat ik ook hier, vreselijk moeilijk vind. 

Noem me raar, maar ik vind het ontzettend moeilijk om in mijn eentje ergens te gaan eten. En dan heb ik het niet over de McDrek, de Burgerking of KFC, nee, dat lukt me wel, maar ik bedoel een echt restaurantachtige omgeving, waar ze ‘echt voedsel’ verkopen. Ik vind het moeilijk om daar in m’n eentje binnen te stappen, te gaan zitten, te bestellen en te eten.

Ik denk dat ik ergens bang ben voor wat andere mensen dan wel niet van me zouden kunnen denken: kijk, wat een loser, heeft zeker geen vrienden enz. Als ik het omdraai, dus als ik iemand in z’n eentje in een restaurant zie zitten, dan denk ik overigens alleen maar: Wow, wat knap.... maar omgedraaid is dat niet wat ik denk dat anderen over mij zullen denken.

Vandaag overtrof ik mezelf voor de tweede keer op rij. Ik had gisteren een pub hier in de straat gezien, waar ik vandaag wilde gaan eten, maar toen puntje bij paaltje kwam en ik de tent van binnen zag (en hoorde) en voelde hoe ik aangekeken werd, ben ik omgedraaid en vertrokken.... en toch heb ik mezelf dubbel overtroffen. Dat weglopen is al iets wat ik niet gauw zou doen, dus dat was overwinning nummer 1, maar ik had ook een backup plan (en zelfs een backup voor de backup, maar dat was nodig). En dus kwam ik een Amerikaanse diner terecht. Gewapend met boek en telefoon aan een tafeltje gaan zitten en eten besteld. Jihaa, Well done!

De mensen tegenover me waren Nederlands, voor mij altijd een reden om me in te houden en stiekem mee te luisteren, maar me niet bekend te maken. Het betrof een jong stelletje, waarvan de dame in kwestie behoorlijk flink was. Zó flink zelfs dat ik er twee keer in paste en geloof me, dan ben je behoorlijk flink. En ik vind dat niet erg, maar als je als flinkerd (in het Nederlands) commentaar gaat leveren op de grootte van mijn portie eten (waar ik geen invloed op had en zelf ook van schrok), dan vind ik dat niet helemaal ok, maar ik liet het gaan, keek naar het tweede toetje dat ze naar binnen werkte, dacht er het mijne van, maar zei niks. Het gaat me tenslotte niks aan.

Vervolgens kwamen er twee vriendinnen aan het tafeltje naast me zitten en toeval wilde dat zij ook Nederlands waren. Eerst begonnen ze over de andere flinkerd te zeuren. Ze konden niet achter haar stoel langs en dus zette één van de meiden haar stoel demonstratief dwars aan het tafeltje, waardoor ze recht naar mijn tafeltje moest kijken. En meteen kwam er weer commentaar: “niet dat het uitzicht op een dik varken dat een varken zit te eten veel beter is”. Ik hoor het, ik word er verdrietig van en ik hou m’n mond...

Ik weet dat ik niet maatje 36 heb, integendeel, ik zit eerder aan de 46 en geloof me als ik zeg, dat ik me daar héél ongemakkelijk bij voel en heel erg verdrietig van word. Ik ben dan ook echt wel bezig met een poging om hier iets aan te doen, maar dat gaat me niet echt makkelijk af. En eerlijk is eerlijk, als ik op vakantie ben, dan wil ik niet de hele tijd calorieën tellen, ingrediënten lezen, dan wil ik, net als iedereen gewoon kunnen genieten.

Ik snap het niet: waarom is het nodig om anderen af te zeiken? Het valt me op dat het vooral vrouwen zijn die dit (over elkaar) doen, maar dat kan een groot vooroordeel zijn, het valt me gewoon op. Waarom is het nodig om alles wat je denkt hardop te zeggen? Ook als je weet dat het kwetsend is wat je zegt? En denken ‘ik ben in het buitenland, dus niemand kan me verstaan’ is een vrij naïeve gedachte, met de goedkope chartervluchten, is reizen niet meer alleen voor de elite weggelegd.... 

Begrijp me niet verkeerd, ik ben niet heilig, ik denk ook van alles als ik dingen zie, maar ik hoef niet altijd en overal maar te zeggen wat ik denk, daar wordt de wereld géén mooiere plek door, kan ik je verzekeren. Ik denk en weeg af of datgene wat ik over de ander denk een meerwaarde of iets positiefs kan zijn voor die persoon, en als het iets is dat ik zelf niet graag zou horen, dan houd ik mijn mond. 

Was het niet Stampertje die in de Disney versie van Bambi van zijn moeder geleerd kreeg: “Als je niks aardigs kunt zeggen zeg dan niks, niemendal.” Een les, waaraan velen van ons (inclusief ikzelf) een voorbeeld zouden kunnen nemen.

De dames naast me, gingen overigens nog even verder met hun commentaar over mij en ik hield stug mijn mond en glimlachte tegen ze als ze weer eens om hun eigen lompe grappen moesten lachen. Ik vroeg de rekening, rekende af en moest me toen tussen onze tafeltjes uitwurmen (die behoorlijk dicht op elkaar stonden). En dit was voor mij het moment van ‘wraak’. Ik stond op, begon langs de tafel te schuiven, bleef (per ongeluk) ergens aan hangen en nam mijn halve tafeltje mee (heb ik weer). Toen ik langs ze liep, op weg naar de uitgang, zei ik in het Nederlands: “tja, dat krijg je hè, zo’n dik varken past ook nergens tussen. Fijne avond.”

En eerlijk is eerlijk, ik geniet van de kleur die er op hun koppen verscheen en het geschokte gefluister: “oei, zou hij dat gehoord hebben?” (Ja koe, ik heb je gehoord, luid en duidelijk.....)

Het voordeel van me daarna zo kut voelen, is dat ik iets fijns terug wil doen, iets waarvan IK me goed ga voelen. En dus heb ik de lokale zwerver die me al drie dagen met een prachtige lach op zijn gezicht een fantastische dag wenst als ik langskom getrakteerd op een mealdeal naar keuze en een kop sterke koffie.

Dus dames, dank je wel. Door jullie onnodige kutopmerkingen, heeft deze meneer, die iedereen die langskomt, hoe dik ze ook zijn, een mooie dag wenst, vandaag in ieder geval een maaltijd gescoord....
foto: internet

Ps: mijn Spareribs waren trouwens lekker. Dat wel.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Babbel je mee?