Dingen waar Ik blij van word...

Vandaag is het weer een erg warme dag, iets waar ik persoonlijk niet zo heel erg dol op ben. Ik ben simpelweg niet ontworpen voor warm weer.
De afgelopen dagen, kreeg ik mezelf weer eens niet de stad in. Ik wilde graag naar de film, maar het lukte me niet. Wél heb ik bijna elke dag per fiets de buurt afgestruind op zoek naar Pokemons, maar het voelde weer eens alsof ik weer niks voor elkaar kreeg.

Vandaag was ik al vroeg in de stad te vinden. De voordelen daarvan: het is nog niet zo warm en het is nog niet zo druk en dus wandelde ik braaf in het rond om mijn Pokemons te vangen.

En hoewel ik uiteindelijk niet de ‘bijzondere’ Pokemons gevonden heb waar iedereen het over had, gebeurden er wel een aantal dingen waar ik blij van werd.

Ten eerste kwam ik m’n oude buuf tegen. Ik heb eigenlijk met niemand hier in de flats echt contact, en net toen ik m’n oude buuf leerde kennen en we wat dingen samen gingen doen en er eindelijk een leuk en gezellig contact was, kreeg ze een nieuwe woning aangeboden. Voor haar was dit ideaal, ze kreeg wat meer vrijheid terug. Ik vond het jammer, maar ach, mijn woonplaats is nou ook weer niet zó groot dat we elkaar nooit meer zouden zien. Toch verwaterde het contact al gauw. Ik heb nog wat pogingen ondernomen door kaartjes te sturen, maar er kwam geen enkele reactie en dus gaf ik het op. Ik had geen idee wat er mis gegaan was, maar blijkbaar moest ik me erbij neerleggen dat het klaar was. Tot vandaag.....

Ik kwam haar tegen, zomaar ergens onderweg in de stad. We maakten een praatje en het voelde voor mij weer als vanouds....ze had echter haast en dus wisselden we nummers uit en gaan we binnenkort een keer op ons gemak bijkletsen.... Ik heb er zin in!

Vervolgens kwam ik na heel lang lopen (op weg naar de bus naar huis) op de markt uit en daar stond een Politieauto geparkeerd. Nu is dat niet zo vreemd, want André Rieu maakt de stad nog steeds onveilig en dus rijdt er extra blauw door de stad.
Maar het leuke was, dat er een klein jongetje heel enthousiast naar de auto stond te zwaaien en toen de agenten uitstapten, sprong het mannetje (erg ongecoördineerd) bijna een gat in de lucht! Hij kon zijn geluk niet op.
Één van de agenten kwam naar het mannetje toe, voerde een kort gesprekje met hem en nam hem toen op de arm. Het jongetje kreeg een ‘rondleiding’ door de politieauto. Hij mocht de lichten aan en uit doen en zelfs heel even de sirenes aanzetten, maar daar schrok het mannetje zelf nogal van en dus gingen die snel weer uit.

Het mannetje kreeg er geen genoeg van en ik stond het van een afstandje te bekijken, met een mega smile op mijn gezicht. Nu is het denk ik geen geheim, dat ik niet echt een goede relatie heb met de dienders in mijn stad, maar kijkend naar dit tafereeltje, maakte me vreemd emotioneel.

De agent zette het mannetje neer en hij rende enthousiast naar z’n moeder die hem vroeg of de agent nog een high five kreeg. De agent zakte door z’n knieën op ooghoogte van het mannetje, het mannetje rende weer naar de agent en gaf hem een high five. De agent speelde het spelletje mee en liet zich omvallen en deed alsof zijn hand pijn deed van de high five.... het mannetje liep weer naar de agent en gaf een kusje op zijn pijnlijke hand....

Ik stond erbij en keek ernaar en vocht tegen m’n tranen... ik genoot hiervan en ik ben altijd dankbaar als ik ook deze kant soms mag zien. Blijkbaar kregen ze op dat moment een oproep en moesten ze er vandoor, pas toen viel het me op dat het blije mannetje, die dit ‘vet cool’ vond, het syndroom van down had. Niet dat dat belangrijk was overigens, ik liep met een grote glimlach door.

Op dat moment viel het me op dat het carillon van het stadhuis een wel erg bekend deuntje speelde. En als ik me niet vergis, was het het 'volkslied' van het stadsdeel waar ik vroeger woonde. Best een beetje vreemd, want dat ligt in een compleet andere provincie, maar hoe dan ook, het bracht wel even blije herinneringen naar boven. En dus pakte ik de camera op m'n telefoon erbij en besloot het te filmen... Alweer een glimlach en ik zette mijn weg voort naar de bus.

Eenmaal in de bus gebeurde er nog iets waardoor ik moest lachen. De buschauffeur ging ons namelijk het weerbericht voor de komende dagen vertellen. Nu weet ik dus dat het morgen 31° wordt en overmorgen zelfs 32°.... niet dat ik heel blij word van die temperaturen, maar ik vond het wel grappig. Hij gaf ons allemaal nog de tip om voldoende water te drinken en ons niet te druk te maken....

Daar ga ik me dan maar aan houden!

foto: internet