Een tijd geleden was ik onder behandeling van de genderpoli van het VUMC in Amsterdam. Ik wist niet zo goed wat ik nu precies was en wat ik daarmee wilde. Ik dacht overigens dat ik zeker wist wat ik (aan lichamelijke veranderingen) wilde toen ik daar de eerste keer binnenstapte, maar naarmate de tijd verstreek en we in gesprek raakten, veranderde dat beeld en werd ik een stuk minder zeker.
Dit is voor mij heel makkelijk te verklaren. Oók ik ben opgegroeid in een binaire wereld, een wereld waar je óf het een bent, óf het ander. In dit geval man óf vrouw, meer smaken zijn er in de binaire wereld niet. Hoewel ik bij mijn geboorte tot vrouw gebombardeerd werd, op grond van uiterlijke kenmerken, heb ik mij nooit vrouw gevoeld. Maar ook ik wist niet beter dan dat er twee smaken waren: man of vrouw. En als ik dus geen vrouw was, dan moest ik wel man zijn...
Maar in het VU kwam ik erachter dat ik me ook niet helemaal man voelde. Tja en wat dan?? Ik leerde via Transvisie en nog wat andere kanalen, dat er ook nog zoiets bestond als non-binair, oftewel: ergens tussen die twee in. En in dat hokje (want laten we wel wezen, het is ook gewoon een hokje) voelde ik me helemaal thuis.
Ik kwam tot de conclusie, dat niet ik of mijn lijf moest veranderen, maar dat de maatschappij moet veranderen. En daarmee veranderde mijn vraag van lichamelijke aanpassingen naar: leer mij mezelf te wapenen om als non-binair persoon te leven in een binaire wereld. Want dat vond en vind ik nog steeds ontzettend lastig. Met het uitspreken van die vraag, eindigde overigens mijn traject bij het VUMC onmiddellijk.... maar daarmee had ik nog geen 'tools' om om te gaan met mijn 'probleem', want dat is wel hoe ik het ervaar.
Ik heb de pech dat mijn (echte) naam, onmiddellijk doet denken aan een vrouw en hoe mannelijk ik me dus ook presenteer aan de buitenwereld, zodra men mijn naam hoort (of mijn stem), word ik automatisch gebombardeerd tot mevrouw, zij, haar enz. En dat vind ik vreselijk, want dat ben ik niet!
Ik ben gewoon S. en als je over me moet spreken, dan het liefst met 'hij en hem'.
Hier had ik het met mijn hulpverleners over en we kwamen tot de conclusie dat we het voortaan over S, hij en hem zouden hebben, in spreektaal, maar ook in de rapportage. En hoewel er soms nog wel eens een vergissing is, gaat dat op zich best goed.
En begrijp me overigens niet verkeerd, die vergissingen vind ik niet erg. Het is ook best wel even wennen (ook voor mijzelf hoor!), maar verbeter jezelf en probeer het de volgende keer goed te doen.
In mijn dossier en hier in huis gaat het dus goed, maar toen moest er naar een instantie gebeld worden en mijn hulpverlener zei tegen me: "ik weet dat je graag S, hij en hem bent, maar bij die instelling ben je bekend als mevrouw, dus als je het goed vindt ga ik die woorden ook gebruiken, anders begrijpen ze er daar helemaal niks van."
En hoewel het hartstikke goed bedoeld was, op dat moment voelde dat al alles behalve ok, maar dat kon ik op dat moment niet uitspreken. Op dat moment begon dit blogje dus te broeien.
En laten we wel wezen: het is ook niet ok!
Hoe serieus neem je me, als je in huis en in de rapportage je taal wel aanpast, maar naar buiten niet? Doe je het in het verslag en in mijn huis dan puur om mij een plezier te doen? Om mij koest te houden? Het voelt (hoe onbedoeld ook) als een big fuck you naar mij, als verraad!
Die ander aan de andere kant van de lijn, hoeft het namelijk niet te snappen, die moet gewoon het probleem dat we aankaarten oplossen. En als jij het over S, hij en hem hebt en ze vragen: maar we hebben het toch over mevrouw? Dan hoef je helemaal niks uit te leggen. Je kunt gewoon zeggen, ja we hebben het over S en stug doorgaan met hij en hem. Persoonlijk moet ik de eerste telefonist nog tegen komen die meer dan twee keer die vraag stelt...
Dán zou je me helpen in mijn gevecht van "bewustwording en educatie" en me echt serieus nemen en respecteren.Want alleen kan ik dat niet, daar heb ik m'n netwerk voor nodig. Goed voorbeeld doet namelijk volgen.
En laten we het beestje gewoon bij de naam noemen en eerlijk zijn. De reden dat je kiest voor mevrouw, zij en haar heeft helemaal niks te maken met of de andere partij het begrijpt of niet. Het heeft puur en alleen te maken met je eigen gevoel van ongemakkelijkheid. Het gaat over je ongemakkelijk voelen over opkomen voor iets wat jezelf misschien niet begrijpt en wat je niet persoonlijk raakt. Misschien zelfs wel over angst om tegen een bestaande stroom in te zwemmen.
Maar hou het JUIST vol tegen de rest van de wereld, want misschien dringt het dan eindelijk door dat er meer is dan de standaard overduidelijke hij en zij hokjes. En kan ik (en de vele, vele anderen als ik) misschien eindelijk mezelf zijn zonder steeds maar weer een keuze te moeten maken tussen twee dingen die ik niet ben.
Namens de non-binaire mensheid: bedankt!
 |
| foto: internet |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Babbel je mee?