Iedere ochtend ga ik braaf naar het ontbijt en zit ik in mijn eentje een beetje te mijmeren, of met mijn telefoon te spelen, terwijl ik mijn ontbijt op mijn gemak naar binnen werk. Zo ook vanochtend.....
Aan het tafeltje tegenover me hoor ik ineens een vrouwenstem: “sorry hoor, ik wil me nergens mee bemoeien, maar ik vind het erg onsmakelijk zoals jij die bacon met je vingers zit te eten.”
Ik keek nog even voor de vorm om, om te kijken of ze het tegen een onzichtbare kleuter had, maar helaas was dat niet het geval.... en ja, ik zat inderdaad de crispy stukjes bacon met mijn vingers te nuttigen, dus ze had het inderdaad tegen mij....zucht.
Tja... en dan moet ik even alle zeilen bij zetten om mezelf te blijven, in plaats van dat ik de pubers in mijn hoofd laat overnemen en het woord laat doen.
Inmiddels zijn er meerdere hoofden meer of minder opvallend mijn richting op gedraaid en daar voel ik me erg ongemakkelijk bij, want ik ben het liefst zo onzichtbaar mogelijk. En hoewel onzichtbaar zijn makkelijker is als je gewoon je mond houdt, kon ik het blijkbaar toch (weer) niet laten.
Ik hoor mezelf zeggen. “Het spijt me dat u dat onsmakelijk vindt, ik vind ook een boel dingen onsmakelijk. Zoals u bijvoorbeeld de hele tijd opzij, mijn kant op zit te hoesten zonder uw hand voor uw mond te houden, of zoals u de hele tijd met een open mond vol spek en ei tegen uw tafelpartner zit te blaten, dat zijn dingen die IK onsmakelijk vind. Maar ik DENK dat, ben verstandig en stop na het eerste deel van uw zin.”
Het was even stil.... en ik ga verder met mijn bacon. “Wat bedoel je?” Vraagt ze dan toch nog.
“U begon met ‘sorry, ik wil me nergens mee bemoeien’.... doe dat dan ook niet. U hoeft mij niet op te voeden, zoals u ziet is dat de eerste keer al schromelijk mislukt, dus hou gewoon uw mond en bemoei u er niet mee.”
Langzaam draaien hoofden weer richting hun eigen bord, ik eet mijn ontbijt op, nu expres nog meer zaken met mijn vingers in mijn mond stoppend, want tja, als ik opstandig word, dan ben ik inderdaad een uit de kluiten gewassen kleuter.
De mevrouw aan het andere tafeltje kijkt niet meer mijn kant op, maar mompelt nog iets tegen haar tafelpartner.
Ik drink m’n kop thee leeg, sta op en verlaat de eetzaal...
Goed, en dan is mijn dag nog geen uur bezig....
Dat belooft nog wat.
 |
| plaatje: met dank aan internet |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Babbel je mee?