Het idee daar was, dat je binnen een aantal weken zodanig getraind werd dat je aan het einde een loop van 3 kilometer aan een stuk zou kunnen rennen. Het klonk als een sprookje of een slechte grap.
De laatste keer dat ik gerend had, zat ik op de middelbare school en ik kan je vertellen: dat was geen succes. Ik kreeg het niet voor elkaar om tegelijkertijd te ademen en te rennen en dus viel ik steeds flauw. En als je dat maar vaak genoeg doet, hoef je dus niet meer mee te rennen...
Meedoen aan die 'Start to run' was dus een beetje een raar idee, want ik was er echt van overtuigd dat ik deze vorm van multitasken (wat me doorgaans vrij goed afgaat) nooit onder de knie zou krijgen, maar goed...
Ik begon er aan, dacht elke week bij elke minuut hardlopen dat ik dood ging, trainde braaf elke week minstens één keer thuis en één keer op de club en uiteindelijk heb ik de eindrun van 3 kilometer aan één stuk gehaald in de fantastisch slome tijd van 24 minuten en 30 seconden. Ik kwam als laatste binnen, maar ach, iemand moet dat doen...
Die eindrun was in Mei en aangezien het groepje best gezellig was, besloot ik samen met hen door te trainen. Ook als stok achter de deur, want na al die weken kon ik nog steeds niet zeggen dat ik rennen leuk vond.
Ik train nog steeds braaf 1 tot 2 keer per week zelf en ga ook nog steeds (bijna) iedere zaterdag ochtend naar de club, om me daar eerst door een (veel te lange) warming up heen te zwoegen en daarna nog een loopgedeelte.
Een aantal weken geleden, startte een nieuwe 'Start to run' groep. En blijkbaar waren die afgelopen zaterdag klaar en hadden zij hun eindrun.
Even stonden we met ons groepje te twijfelen: rennen we mee, of toch maar niet.
En bij iedereen, zeker ook bij mij, sloeg de twijfel toe: wat als we die 3 kilometer niet meer halen??? Dat zou toch wel een afgang zijn?
Gelukkig werd de keuze voor ons gemaakt: we mochten niet mee doen....
En ik ben blij toe...
Vanochtend besloot ik om eens te kijken of die drie kilometer aan een stuk me zou lukken....
En dankzij twee passerende treinen waar ik voor moest stoppen, heb ik het met veel pijn en moeite gehaald. Maar niet van harte.
En ergens is dat best wel raar. Want ik train best regelmatig. En als de omstandigheden mee zitten (temperatuur, luchtvochtigheid) dan kom ik best een eindje. Op de lopende band, heb ik met die 3 kilometer niet echt moeite. En ook buiten niet altijd. Ik heb het zelfs al één keer gepresteerd om 4,2 kilometer aan een stuk te rennen, dus ik kán het wel.... maar waarom lukt het me dan vaker niet dan wel?
Ik gok dat ik mijn eigen ergste vijand ben.
Vanochtend vertrok ik met het idee dat ik 3 kilometer aan een stuk MOEST volhouden. En het enige waar mijn hoofd dan mee bezig is, is denken aan oh jee, ik kan niet ademen, oh jee, m'n voet doet pijn, oh jee, mijn knie doet nu ook pijn, oh jee, heb ik er nu nog geen kilometer opzitten, oh jee, wat als ik het niet haal, dan sta ik voor lul. En het enige waar ik mee bezig ben, is dat ik het niet zou kunnen. Ik heb geen enkel liedje van mijn playlist gehoord, en dat terwijl het toch bijna allemaal 'lievelings liedjes' zijn, die ik, normaal gesproken, meezing, zodat ik mijn ademhaling onder controle hou.
Het helpt ook niet dat er afgelopen week iemand bij me kwam eten, die me vertelde dat 30 minuten over 5 km écht niet snel was, dat 10 km per uur zelfs heel langzaam was. En dat zal best, maar wat doe ik dan... kruipen???
Wat moet ik met die informatie? Het motiveert me niet, sterker nog, ik word er alleen maar heel boos en verdrietig van. Ik KAN namelijk niet harder dan ik nu doe. Ja, het kan wel, maar dan ben ik na 100 meter klaar. Hoe vaker en harder mensen in mijn oor roepen dat ik harder en sneller moet, deste gedemotiveerder ik word.
Ik vind hardlopen niet echt leuk. Ik heb nog totaal geen last van die 'lopers high' die mensen beschrijven en ik gok dat ik die ook nooit ga krijgen. En dat is ook niet erg. Maar laten we er eerst eens voor zorgen dat ik in mijn slakken tempo de overtuiging krijg dat ik 3 kilometer enigszins gemakkelijk aan kan, dan kunnen we daarna misschien gaan versnellen, maar nu wil ik het vooral graag vol kunnen houden.
Vanochtend had ik een nieuwe stem in mijn hardloop app geïnstalleerd en die zei in het begin:
"you are running like a bear coming off hibernation" (je rent als een beer die uit z'n winterslaap komt).
Het was vast geen compliment, maar het maakte me wel heel erg aan het lachen, en dat maakte dat ik door kon zetten.
Een stukje verder riep hij in mijn oor: "you have the pace of a hippopotamus... don't worry... they are fast" (je hebt het tempo van een nijlpaard, geen zorgen, ze zijn snel) en wederom moest ik hardop lachen....
En tja, feit is: ik vind het niet leuk, ik ben er niet goed in, en ik ben niet snel. Maar ik doe het nog steeds, elke week, minstens twee keer en dat is ook iets waard.
En trouwens Nijlpaarden vind ik toevallig nog erg leuk ook!
 |
| foto: eigen brouwsel starring Gijs! |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Babbel je mee?