Ieder jaar overvalt het me weer opnieuw en dat is op zich best raar, want ik loop al bijna 44 jaar op deze planeet rond en zou dan dus inmiddels kunnen/moeten weten dat het een terugkerend fenomeen is. En in mijn hoofd wéét ik dat natuurlijk ook heel goed, maar in de praktijk probeer ik het ieder jaar opnieuw te ontkennen. En dat helpt geen zier, want het gebeurt ieder jaar gewoon toch weer opnieuw: het wordt gewoon weer 25 december... Ontkennen is volstrekt zinloos dus.
Ik ben geen fan van Kerstmis.
Het is niet zozeer dat ik er iets op tegen heb, anderen moeten dat vooral lekker vieren, maar ik heb en kan er niks mee.
Een boom in huis zetten vind ik persoonlijk onzin en een hoop gedoe voor slechts twee dagen. Ik vind het er niet gezelliger op worden. Dennennaalden in m’n blote voeten of sokken, daar gruwel ik van en doen me heel hard vloeken. Kunstbomen vind ik helemaal debiel... En kerstverlichting hangt hier het hele jaar door al in huis.
Ik weet het, ik lijk de Grinch wel.
Heel veel jaren was ik met Kerst te vinden op de crisis afdeling van het plaatselijke psychiatrische ziekenhuis. Als de naderende Kerst niet daadwerkelijk voor een crisis zorgde, dan zorgde ik daar zelf wel voor en jarenlang voelde ik me tijdens deze tijd veilig en ellendig op een plek waar je je tenminste ongegeneerd ellendig MAG voelen. (En ja, ik voelde me er ook veilig, maar dat is een ander verhaal.)
Maar ja, dat was natuurlijk ook niet de oplossing en met die geweldige beslissing om bedden af te bouwen, kwam ik de kliniek ook niet meer in en dus moest ik noodgedwongen op zoek naar een andere oplossing.
En dus besloot ik om Kerst voortaan te zien als twee gewone zondagen achter elkaar waarop de winkels niet open waren. (U ziet.... dat besluit stamt al van enige tijd geleden, want tegenwoordig zijn de winkels ook op eerste kerstdag open....)
Deze gedachte hielp me gek genoeg een tijdje om deze tijd beter door te komen. Ik bedacht van te voren wat voor 'normaals' ik die twee dagen wilde eten (plannen is en was nooit mijn sterkste kant namelijk) en ik kocht een tv gids. En daarmee was mijn voorbereiding voor de Kerst bijna klaar.
Ik streepte elke zielige Kerstfilm aan in de tv gids. Maakte een heel schema van wat, wanneer en hoe laat op welke zender kwam en ik overlaadde mezelf met kerstfilms waarbij ik de ogen uit mijn kop mocht janken. En hoe vreemd dat waarschijnlijk ook klinkt: dat voelde heerlijk.
Maar na een aantal jaar kreeg ik het toch weer steeds moeilijker met Kerst.
Nog steeds probeer ik het leven zo 'normaal' mogelijk te laten zijn met die dagen, maar het lijkt wel of 'de omgeving' dat steeds moeilijker voor me maakt.
Van al die Kerst reclames op tv, met van die happy families die met z'n allen vredig, lachend en met vriendelijke blikken aan prachtige kerstdiners zitten, word ik nog steeds acuut depressief.
En natuurlijk weet ik heus wel, dat het maar reclame is en dat niet iedere familie zo happy en gezellig is. En dat er met Kerst misschien zelfs wel de meeste ruzies binnen families ontstaan.
Maar hoewel ik dat best wel weet doet het toch gewoon heel erg pijn.
Pijn, denk ik, omdat dit de momenten zijn waarop ik me realiseer wat ik mis. Naast alles wat ik allemaal wél heb (want ik ben een bevoorrecht mens en dat meen ik ook echt) is er één ding wat ik absoluut niet heb: een liefdevolle familie om me heen. En misschien zelfs wel geen thuis.
En hoewel ik dat op al die andere dagen ook wel merk, weet en voel, word ik met Kerst (door dit soort reclames) nog eens extra met mijn neus op de feiten gedrukt dat ik er erg alleen voor sta en me eigenlijk fucking eenzaam voel (wat iets anders is als alleen zijn).
Op momenten dat ik dit gevoel bespreekbaar probeer te maken, en er door anderen weer aan herinnerd word dat die reclames nep zijn en dat elk huisje zijn kruisje heeft, voel ik me stiekem nog veel eenzamer. Want tja dat weten verandert niks aan mijn gevoel. En ik word er ook een beetje boos van.
Als iedereen weet dat die reclames geen afspiegeling van de werkelijkheid zijn, en dat er heel veel eenzame mensen zijn (en niet alleen ouderen!), waarom blijven we dat beeld dan toch consequent voorschotelen? Ik snap dat echt niet!!!
Tegelijkertijd wordt er geroepen dat we als maatschappij aandacht moeten hebben voor de mensen die het 'minder goed hebben dan wij', de armen en de eenzamen bijvoorbeeld. Hoe rijmt zich dat met elkaar? In mijn hoofd in ieder geval niet!
Ik kan niet voor anderen spreken, maar ik merk dat die reclames me nog veel eenzamer doen voelen dan ik me (het hele jaar door) al voel. Ik voel me een soort van buiten gesloten: iets 'gewoons' wat voor mij niet bereikbaar is of zo en dat wordt er keer op keer maar ingewreven.
Ik kan er niet precies de woorden voor vinden, maar één ding weet ik zeker....
Als ik Robert ten Brink nog één keer op tv hoor zeggen "want met Kerst mag niemand alleen zijn..." dan smijt ik eigenhandig mijn tv het raam uit!
Dat gezegd hebbende wens ik een ieder die dat wil fijne feestdagen en voor anderen die net als ik worstelen met deze tijd van het jaar: Sterkte!
 |
| foto: gevonden op internet. |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Babbel je mee?