Veel mensen vinden dat ik te open ben op het internet. Het klopt, ik deel veel over wat er zich in mijn hoofd en leven afspeelt. Ik heb voor mijn gevoel namelijk niet zoveel te verliezen en het maakt me dan ook niet zoveel uit waar mijn ‘gevoelige’ inhoud terecht komt.
Daarnaast worstel ik met een boel dingen in mijn leven waar veel te weinig over gesproken wordt, die taboe zijn en waar veel mensen (te) weinig kennis over hebben, maar doorgaans wel een mening over hebben. Dus door open te zijn over de dingen waar ik mee worstel, hoop ik op mijn manier een heel klein beetje bij te dragen aan de ‘educatie’ en/of opvoeding van de mensch....
Toch heb zelfs ik voor mijn doen lang nagedacht of ik dit stuk wil schrijven. Of nou nee, schrijven wil ik het zeker, maar of ik het ook openbaar wil maken.
Ik hoor vaak om me heen bij voordrachten, lezingen enzovoorts, dat mijn kwetsbaarheid mijn kracht is. En dat is misschien ook wel zo, maar toch....
Als je me echt zou kennen, dan zou je weten dat ik in de herfst en winter van het jaar altijd enorm worstel met mijn stemming. Nou ja, eigenlijk met alles, maar laat ik het onder het kopje stemming samenvatten. Ook dit jaar is dat niet anders. Alleen was 2020 een beetje anders dan anders, waardoor ik het toch weer net iets anders, iets heftiger beleef dan andere jaren (maar ook dat denk ik ieder jaar opnieuw).
Op 31 december werd er een figuurlijke bom tot ontploffing gebracht in mijn leven.
Een van de weinige ‘zekerheden’ in mijn leven zou verdwijnen, maar meer informatie was er of kreeg ik niet.
Als ik ergens niet mee om kan gaan, dan is het onduidelijkheid. Ik krijg daar vaak letterlijk kortsluiting van in mijn hoofd. Kan niet meer normaal denken, kan niet meer normaal reageren en kan niet meer normaal doen.
Inmiddels zijn we twee weken verder en heb ik nog steeds niet veel duidelijkheid over mijn situatie en daar heb ik last van.... Heel veel last van.... Er hoeft dan ook niet heel veel te gebeuren om die toch al veel te volle emmer over te laten lopen.
Afgelopen vrijdag, liep de emmer over. Ik nam, zelfs voor mijn doen, te veel pillen in. Dat doe ik wel vaker, als ik persé wil slapen, maar dan weet ik tot hoever ik kan gaan. Dit keer nam ik een hoeveelheid waarbij ik dat niet wist.
Ook het doel weet ik niet precies, wilde ik slapen, rust, dood? Ach, het is ook allemaal niet zo belangrijk en komt (in mijn geval) ook allemaal een beetje op hetzelfde neer.
Mijn puberstem Rik raakte in paniek en mailde (zonder dat ik dat wist) zo ongeveer al mijn hulpverleners over wat ik had gedaan. Maar ja, ach het was vrijdagnacht, dan zijn er niet zoveel hulpverleners die hun mail lezen.
Na een paar uur gebeurde er nog steeds niks en slikte ik er nog wat bij en ook dat werd (zonder mijn medeweten) door Rik in paniek doorgemaild.
Ergens halverwege zaterdag ben ik blijkbaar wakker geweest en heb ik ook nog een restant uit een ander potje naar binnen gegooid en ben verder gaan slapen. Ook die move werd door Rik doorgemaild, maar dit keer was er vooral de zorg of iemand voor mijn nijlpaard kon zorgen, want die kon er immers niks aan doen....
Mijn begeleiders werken niet in het weekend maar toch heeft één van hen het gelezen. Hij heeft geprobeerd via mijn gsm contact met me te krijgen maar dat lukte niet, ik sliep en bovendien staat mijn gsm op nachtstand in de woonkamer., dus die maakt geen geluid.
Om een heel lang verhaal iets korter te maken. Deze begeleider heeft de bereikbaarheidsdienst van mijn zorginstelling ingeschakeld en samen met degene die mijn reservesleutels heeft zijn ze naar mijn huis gekomen en zijn ze, toen ik niet open wilde doen (want ik heb een bel waar je écht wel wakker van wordt, of je nou wil of niet), met die sleutels mijn flat ingekomen.
Ik weet nog vaag dat ze er waren, dat ik geweigerd heb om naar het ziekenhuis te gaan en dat ik ook geen huisarts wilde zien. Dat ik dat 'onbekende mens' van de bereikbaarheidsdienst die me maar mevrouw bleef noemen niet binnen wilde hebben en dat toen ze zei dat ze toch graag een huisarts wilde laten kijken ik ad rem gezegd heb: ‘dan laat je hem maar lekker naar jou kijken’.
Op dat moment besloot m’n begeleider dat hij even in zijn eentje met mij zou ‘praten’, om te kijken of hij kon inschatten of ik thuis kon blijven of niet en of er meer nodig was. Hij zei tegen me: als er geen Corona was zou ik je nu dood, of nee, tot leven knuffelen’.... iets met een spijker op een kop of zo.
Nou ja, eind van zondag ochtend werd ik ‘wakker’ op mijn eigen vloer... Wazig, duizelig, moe, misselijk en nog zo wat van die klachten. Duidelijk gevalletje eigen schuld, dikke bult.
En nu? Nu schaam ik me nogal. Het lukt me momenteel niet om te leven, maar blijkbaar ook niet om dood te gaan. Ik voel me alleen maar tot last en zit m’n tijd uit. Maar ik wil niet meer....
Tegelijkertijd voel ik me een aansteller en een lastpost. Ik doe het zelf ,dus moet ik niet zeuren. Ik wilde niet naar het ziekenhuis en dus ben ik waar ik (ook niet) wil zijn: thuis. Wederom aan m’n lot overgelaten (wat trouwens niet anders was geweest als ik wél naar het ziekenhuis was gegaan....)
Zondagavond lag ik weer in mijn bed. Slapen kon ik niet, tja en pillen had ik niet meer, zullen we maar zeggen....
En ik merkte dat ik me naast ellendig ook vooral rete onveilig voelde. Het idee dat ze die nacht ervoor zonder mijn toestemming met mijn reservesleutels MIJN huis binnen zijn gekomen, maakt me boos en bang.
Het feit dat ik zelfs in m'n domme wanhoop geen zeggenschap meer had over wie ik wel of niet in m’n veilige) plekje wilde toelaten, maakt dat ik op dat moment als een bang vogeltje in m’n veilige kast (letterlijk) kroop....
En ik weet ook heel goed dat als die persoon m'n sleutels niet had gebruikt de politie m’n deuren wel weer ingetrapt zou hebben en dat ook niet echt lekker veilig voelt, maar het voelt gewoon kut dat ik zelfs over dát kleine stukje in m’n leven (wie of wat laat ik binnen) niks meer te zeggen heb, gewoon omdat er ggz op m'n dossier staat en ik af en toe dingen doe die anderen niet (willen/kunnen) begrijpen.....
Inmiddels is het maandag, langzaam dringt tot me door wat ik gedaan heb, hoeveel paniek ik waarschijnlijk (echt waar: ongewild) veroorzaakt heb en nu moet ik dus al die andere hulpverleners onder ogen komen (als ze al reageren) en dat wilde ik nou net niet meer.
Ik schaam me diep... geloof het of niet, ik wil niet dat mensen zich zorgen om me maken of in paniek raken en toch ‘doe’ ik dit soort acties.
Ik zei al, ik weet niet precies wat mijn doel was met deze actie, maar dat het wanhoop was op een moment waarop ik me misschien wel het meest kwetsbaar ooit heb gevoeld, is voor mij ook wel duidelijk.
Goed, kwetsbaarheid is dus blijkbaar een kracht, maar hoe krachtig mag je dan zijn zonder dat je de mensen om je heen de stuipen op het lijf jaagt? En zonder dat je ineens als zwak gezien wordt?
En mocht jij dit lezen en iemand zijn die worstelt met het leven, er genoeg van heeft en/of twijfelt om er een einde aan te maken. Doe dan verstandig, wat ik niet deed:
bel met: 0800-0113 in Nederland
of bel 1813 in België.
En laat niemand, maar dan ook niemand je ooit wijs maken dat je zwak bent als je hiermee worstelt of over nadenkt. Zoek hulp, ook al heb ik dat zelf niet gedaan...
ps: Sorry Rik dat ik je zo bang maak af en toe. Sorry begeleider(s) dat ik je weekend verkloot heb en sorry sleutelbewaarder dat ze jou hierin betrokken hebben. Het spijt me oprecht dat ik paniek veroorzaak. En tegelijkertijd, naast al mijn sorry: ik ben jullie dankbaarder dan ik kan laten merken.
 |
| foto: eigen creatie van een gekregen kaartje |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Babbel je mee?