Genderdysforie deel 9: Knopen doorhakken.

Dit wordt een reeks blogjes over mijn worstelingen met mijn genderidentiteit en mijn zoektocht naar mijn ware zelf. Ik schrijf ze vooral voor mezelf, omdat ik mijn verhaal op (digitaal) papier wil zetten en daardoor misschien de chaos in mijn hoofd wat kleiner te maken. En hoewel ik het voor mezelf schrijf en me heel goed realiseer dat dit heel persoonlijke, intieme informatie zal/gaat bevatten, ga ik het tóch plaatsen. Want als mijn geworstel en gezoek ook maar één iemand op welke manier dan ook kan helpen, dan is het me dat meer dan waard!

Dus: wees gewaarschuwd.. Het gaat over gender, over transgenders, non binair, gender neutraal, voornaamwoorden/pronouns enz. Dus als je daar niks mee te maken wil hebben, dan kun je nu nog wegklikken. 

**********

Hoe ik ook mijn best deed, ik kon mijn plek in de wereld maar niet vinden. Ik bleef een hekel hebben aan mezelf, of eigenlijk meer aan mijn lijf en ik werd er steeds ongelukkiger van. 

Als een soort van laatste druppel die de emmer deed overlopen, kwam mijn toenmalige begeleider me op 31 december 2020 vertellen dat hij weg zou gaan en dat er dus (alweer) een nieuwe begeleider zou komen. En hoewel iedereen me maar bleef vertellen dat dat nu eenmaal de realiteit van het leven was, was het voor mij het moment waarop ik vond dat dat prima was, maar dat ik dan nu toch echt wel klaar was met dat leven. (En ik realiseer me dat dat voor veel mensen heel dramatisch en overdreven klinkt, maar dat verandert niks aan hoe het op dat moment voor mij voelde.)

En zoals dat steeds gaat: met de komst van een nieuwe begeleider moesten er ook weer nieuwe doelen gesteld worden, zelfs als ik al ruim 20 jaar dezelfde doelen heb (die ik nooit bereik). Ik was er klaar mee en ik besloot dat mijn doel werd (naast het leger krijgen van mijn hoofd) om me te gaan verdiepen in een euthanasie traject. 

Met die nieuwe begeleider klikte het niet echt (understatement) en daarom voelde het voor mij niet veilig genoeg om het over dat (toch best gevoelige) onderwerp te hebben. Om eerlijk te zijn voelde geen enkel onderwerp veilig genoeg. Doordat ik het gevoel had dat ik niets met hem kon delen, werd mijn hoofd voller in plaats van leger, kwam ik weer in m’n eigen denkcirkel terecht en begon ik vooral heel erg na te denken, waarom ik juist op dit moment zó klaar was met het leven. Ik vond het al heel lang geen feestje, hoeveel slingers ik ook probeerde op te hangen, maar wat was het dan, dat er nú voor zorgde dat het klaar was? En ik kwam tot de conclusie dat het vooral m’n geworstel met de genderdysforie was die daarvoor zorgde. En steeds vaker kwam de gedachte aan een her-aanmelding bij de genderpoli in me op. 

Dat was makkelijk gedacht, maar ik wist ook dat de wachtlijst inmiddels ondraaglijk lang was geworden en zou ik dat wel trekken? Ik had geen idee. 

Ik was immers al 45, dus tegen de tijd dat ik dan aan de beurt zou zijn en het moment dat er eindelijk veranderingen zouden komen, zou nog lang op zich laten wachten. Was het dan nog wel 'de moeite waard'? 

In diezelfde periode vond ik via sociale media een jongere terug met wie ik een aantal jaar daarvoor had mogen ‘werken’. Ik werd er destijds door mijn ex-behandelaar bij gevraagd omdat we nogal wat overeenkomsten hadden. Eén daarvan was dat we beiden trans waren. Dat contact destijds verwaterde en lange tijd was er zelfs geen contact. 

Inmiddels was hij  volwassen geworden en blijkbaar in transitie gegaan. Ik hoorde hem praten in zijn filmpjes, zijn stem een stuk lager dan toen ik hem leerde kennen en ik vond het heerlijk om hem zo te zien en te horen! Ik werd er plaatsvervangend blij van en tegelijkertijd ook bijna een soort van jaloers. En de gedachte ‘dit wil ik ook’, begon in mijn brein rond te zwerven.

Een tijdje later plaatste hij een filmpje van vlak na zijn borstverwijdering. Een soort van ‘onthullings’ filmpje, waarbij hij zijn platte borst voor het eerst zag. Ik keek er naar, ik keek naar hem en ik moest heel hard huilen! Voor het eerst keek ik in zijn ogen en zag, naast zijn highe koppie van de morfine, dat de depressie plaats had gemaakt voor iets anders: pure euforie! En op dat moment wist ik het zeker: dit wilde ik ook! Ik moest niet dood, dat kon altijd nog. Ik moest me opnieuw gaan aanmelden bij de genderpoli. Schijt aan wat iedereen in mijn omgeving zou vinden en denken. Ik moest met mezelf kunnen leven en me happy gaan voelen met wie en wat ik was. Ik was eindelijk klaar om mezelf te gaan worden!

Tijdens een wandeling met m’n begeleider trok ik de stoute schoenen aan en besloot hem toch maar eens iets persoonlijks te vertellen en ik vertelde hem over m’n worsteling en m’n denkwerk. Ik vertelde hem over het filmpje en over dat ik twijfelde of ik me terug moest aanmelden of niet. Maar eigenlijk had ik geen twijfels meer, maar had ik de knoop al door gehakt. (Niet veel later kwamen deze begeleider en ik tot de conclusie dat we geen match waren (alweer een understatement) en gingen we uit elkaar.)

Een week later mailde ik met de genderpoli om te vragen hoe ik me opnieuw kon aanmelden en wat de wachttijd en procedure dan zou zijn. En vlak na het antwoord, ging ik naar de huisarts voor m’n nieuwe verwijzing. En weer een week later ongeveer vond mijn her-intake plaats via een video call. 

Het gesprek gaf me hoop. Er kwam beweging in, en ik hoefde er 'maar een paar maanden' op te wachten, zo vertelde de endocrinoloog met wie ik dat gesprek had. 

De trein stond weer op de rails, en was weer gaan rijden. En op dat moment leek het niet meer op de ouderwetse stoomtrein van de vorige keer, waarvan het soms leek alsof de kolen op waren... Dit keer leek het alsof het een supermoderne hogesnelheidstrein was... 

Leek... maar dat wist ik op dat moment nog niet.

foto: internet