Dit wordt een reeks blogjes over mijn worstelingen met mijn genderidentiteit en mijn zoektocht naar mijn ware zelf. Ik schrijf ze vooral voor mezelf, omdat ik mijn verhaal op (digitaal) papier wil zetten en daardoor misschien de chaos in mijn hoofd wat kleiner te maken. En hoewel ik het voor mezelf schrijf en me heel goed realiseer dat dit heel persoonlijke, intieme informatie zal/gaat bevatten, ga ik het tóch plaatsen. Want als mijn geworstel en gezoek ook maar één iemand op welke manier dan ook kan helpen, dan is het me dat meer dan waard!
Dus: wees gewaarschuwd.. Het gaat over gender, over transgenders, non binair, gender neutraal, voornaamwoorden/pronouns enz. Dus als je daar niks mee te maken wil hebben, dan kun je nu nog wegklikken.
**********
Mijn traject leek dus weer gestart, ik had immers een intake met de endocrinoloog (hormoondokter) gehad. Voor de zorgverzekeraar is er dan dus een DBC geopend en ben je dan dus officieel 'in behandeling', maar die behandeling bestond dus weer uit op een lijst staan en wachten. In die intake werd er gezegd dat het 'een paar maanden' kon duren.
Een paar maanden.... ok, dat zou ik wel redden, wetend dat de complete wachtlijst jaren beslaat, dus een paar maanden was ok. Alleen heb ik een hoofd dat dingen vrij letterlijk neemt. Een paar is voor mijn hoofd twee. Maar twee werden er al gauw drie, drie werden er vier enz.
In die maanden, zocht ik dingen uit die ik graag wilde weten. Ik zocht en vond informatie over het gebruik en de werking van testosteron. De verschillen tussen een 'gewone' dosering en een 'micro dosering'. Ik las over wat testosteron met iemand kan doen en dat het niet te voorspellen is, wat er bij wie in welke mate gaat gebeuren en ik las ook dat je er altijd mee kon stoppen. Niet al die veranderingen waren omkeerbaar, maar je kon er wel gewoon mee stoppen, wat ergens een geruststellende gedachte was. Waar veel mensen in de omgeving vaak onwetend riepen: maar wat als je spijt krijgt? en weet je het echt wel zeker want je kunt nooit meer terug? Dat bleek in ieder geval voor de vlieger die testosteron heet niet op te gaan.
Uiteindelijk was ik wel een beetje 'uitgelezen' over de onderwerpen waar ik meer van wilde weten (en wat ik kon vinden) en begon ik weer last te krijgen van het lange wachten en de onzekerheid die daar hand in hand mee gaat.
Ik stuurde een mail naar de genderpoli met de vraag of ze ook maar iets konden zeggen over hoe lang het nog zou duren, omdat ik mijn hoop begon te verliezen, me heel goed realiserend dat dat voor al die anderen op die ellenlange wachtlijst vast niet anders is. Ik kreeg in eerste instantie geen reactie en dus stuurde ik diezelfde mail, gewoon nog een keer.
Toen kwam er wel een reactie, gericht aan Mevrouw Vandeschrijver... Dubbel fout dus, waarbij die eerste fout echt heel erg verkeerd viel en zeker (in mijn ogen) bij deze afdeling niet gemaakt zou mogen worden, maar wie ben ik... het deed me in ieder geval heel erg veel pijn.
Van de inhoud werd ik ook niet veel vrolijker: ze waren nieuwe psychologen aan het opleiden en inwerken en pas als dat gebeurd was zouden ze weer mensen gaan oproepen. Ze hadden geen enkel idee hoe lang dat zou gaan duren. Dat was naast teleurstellend ook verwarrend, omdat de endocrinoloog ook gezegd had (op mijn verzoek) dat ik bij mijn oude psycholoog (die daar nog steeds werkzaam was) terecht zou kunnen, dus tja, die was al ingewerkt, ik snapte het probleem niet zo goed.
Langzaamaan begon ik mijn hoop weer te verliezen, ik kreeg weer meer last van mijn genderdysforie, ik werd weer verdrietiger. Het leek zo uitzichtloos allemaal. In het begin na die intake, zit je in een soort van high: yes er gaat eindelijk wat gebeuren en ook nog eens heel snel! Maar toen heel snel steeds langer ging duren en er geen enkel uitzicht was op wanneer het ging komen, sloeg de euforie terug om in dysforie en twijfel.
Via facebook kwam ik erachter dat er eigenlijk in mijn achtertuin over de grens (bij wijze van spreken op fietsafstand) ook een genderpoli zat. En dat bood een nieuw perspectief! En dus begonnen er weer talloze telefoontjes en mailtjes naar dat ziekenhuis en naar de zorgverzekering.
Bij het ziekenhuis was ik gewoon welkom. En van de zorgverzekeraar kreeg ik te horen dat ik wel op twee wachtlijsten kon staan, maar dat ik maar bij één ziekenhuis in behandeling kon zijn. Dus zodra het ziekenhuis in België zich zou melden, moest ik een knoop doorhakken.
En dat telefoontje gaf weer nieuwe hoop, want daar was de wachtlijst maximaal een jaar. Ik liet me in Januari van dit jaar dan ook daar op de wachtlijst zetten en van het gegeven dat er binnen een jaar hoe dan ook écht iets zou gaan gebeuren, gaf weer even lucht. Waar het zou gaan gebeuren wist ik niet, maar er zou wat gaan gebeuren!
Maar ook dat gevoel van euforie hield niet heel lang aan, want tja, een jaar is ook best wel heel ver weg. En dus ging ik in mijn wanhoop op zoek naar andere opties.
En zo plaatste ik via het wereldwijde web testosteron in mijn winkelmandje, met het idee dat ik dan zelf wel op eigen houtje zou gaan beginnen. Wetend dat dat gevaarlijk kan zijn, dat het heel duur is en vaak niet eens aankomt enz.
Ik heb ze uiteindelijk nooit daadwerkelijk besteld, maar alleen al het idee dat ze daar al die tijd in mijn digitale winkelmandje lagen en ik de optie had om op een knop te duwen om het te bestellen, gaf ergens het gevoel dat ik zelf nog een klein beetje regie had in deze (voor mijn gevoel) uitzichtloze periode.
Ik durfde steeds maar niet te bellen naar Amsterdam, omdat ik zo ontzettend bang was voor het antwoord. Ik kon niet dealen met (alleen al) het idee dat er weer geen duidelijkheid zou komen, wat als een soort afwijzing voelde, ook al zou het daar niks mee te maken hebben, het was wel hoe dat voor mij voelde. En hoewel mensen om me heen er meermaals op aan drongen om gewoon regelmatig te bellen om te vragen hoe het ervoor stond, lukte dat me niet (en wilde ik ook niet dat een ander het voor me deed).
En net toen ik de avond voordat Woonbegeleider met vakantie ging tijdens een video afspraak tegen hem zei: "Hoe hard ik ook tegenstribbel, hoe hard ik ook nee, ga roepen, als je terug bent van vakantie, moeten we naar Amsterdam gaan bellen ok?", ging de volgende ochtend mijn telefoon en verscheen er in het scherm "Genderpoli Vumc"... en kreeg ik zo ongeveer een hartverzakking.
Timing is everything...
Eind mei stond er een eerste afspraak met (een voor mij nieuwe) psycholoog.
Het feest kon weer beginnen!
 |
| foto: Internet |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Babbel je mee?